Take Me Or Leave Me

Slaap. In die mode stond het jonge veulen. Normaal, in daily life was ze een wolligwoezebaaltje dat stuiterde, maar dat bracht offers. Zoals meer slaap. Dus na haar skills te hebben ontwikkeld met springen was ze zo moe dat ze spontaan in slaap viel. Dus nu lag ze hier. Naast de woest brullende rivier lag het kleine woezebaaltje, helemaal opgekruld en diep in slaap.
Zo nu en dan had ze een spastische stuiptrekking. Dat was niet zo raar als je wist waar ze van droomde. Maar je hoefde geen Einstein te zijn om te weten dat dat waarschijnlijk iets was waar Daesha in kon bijten. Dus zowaar, in een magisch regenboog land bevond Daesha zich, midden in een kudde vol met geiten. Niet zomaar geiten. Geiten met een stuk bil missend. Slechts weinigen waren ontsnapt uit het lot van deze droom.
Hoeveel Daesha ook beet, haar honger werd maar niet gestild. Wel werd ze dikker en dikker en na een gegeven moment ploften haar ogen bijna uit elkaar.
La isla bonita, lalaa. Grooviesmoothie. ’Mag ik even uwe aandacht mijn trouwe onderdanen!’ schalde er opeens over de microfoon. Misschien was het raar maar het was Daesha’s droom, dus het was gedoemd om raar te zijn. ’We raken op qua bijtvoorraad, dus iemand die zich vrijwillig opoffert?’ werd er rustig voorgesteld door Queen Sparkle Daesha. Gelik werden er allemal apen geofferd met leuke fruithoedjes op hun kop. ’Yesh! Die wilde ik altijd al eens proeven!’
In haar slaap maakte ze al een bijt beweging. Toen proefde ze iets slijmerigs op haar tong. Gelijk werd ze wakker en proestte het uit. ’Ieuw wat is dat?!’ vol disgust spuugde ze hetgeen wat op haar tong lag uit en staarde naar het prutje. Het prutje naaktslak. ’Heey jij maakte mij wakker! Dat is niet lief!’ en huilebal als ze was stroomden de tranen alweer. Waar was nu haar mammie om haar te troosten. ’Ik wil mijn mammieeeee!’ brulde ze. Zelfs de orang-oetans of de brulapen zouden haar niet kunnen overtreffen qua brullen. Ze huilde big-time tranen en ze had zelfs geen honger meer. De naaktslak moest dan wel heel vies smaken als Daesha geen honger meer had.
Daesha stond verdrietig op en veegde haar tranen af op haar been. ’Ik vind dit niet leuk meer.’ snikte ze. Waar was mammie nou als je haar nodig had. ’MAMAAAAAA!’ brulde ze hard. ’MAMAAAA!’ riep ze weer. Daesha kennende zou ze gewoon doorgaan tot ze aandacht kreeg. Lol, klein, spoiled kauwgomballen machientje dat ze was. ’MAMÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁ!’ en dat tot ze aandacht kreeg van haar moeder.

Magnifico 8D

’MAMÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁ!’ Drie keer was het harde gebrul van haar veulen hoorbaar. Wat had het kind nu weer uitgespookt. Diep zuchtend maakte ze haar weg weer naar haar veulen. Ze was zo vreselijk aanstellerig de laatste tijd. Altijd zat ze om de kleinste dingetjes weer brullend van de pijn aan haar benen te hangen. Het begon vreselijk irritant te worden.
Al snel was het vosveulentje al weer in het zicht. Eigenlijk kon je het niet echt meer een veulentje noemen. Eerder een dik veulen. Daesha was maar al te bijtgraag, en at graag dingen op. Maar door haar hypere gestuiter had ze geen last van overgewicht. Serieus, dat veulen was hartstikke gek.
Toen ze bij het krijsende veulen stond keek ze haar met een strenge blik aan. 'Daesha, hou eens je mond!' mopperde ze naar het veulen. 'Je roept me de hele tijd voor de kleinste dingetjes... Ik word gek van je!' mopperde ze verder. 'Je bent al een groot veulen, dus je hebt me niet meer constant nodig als je weer eens gevallen bent.' Haar stem was hard, deels omdat ze het veulen een lesje moest leren, deels omdat ze het harde gebulder van de rivier moest overstemmen. De rivier klotste het water tegen de rivier en stenen die als opstakels in het pad lagen. Kleine waterdruppels spetterden hoog op En ze weerschitterden in het lentezonnetje.Beat hield ze toch van lente.
'Maar in ieder geval..' Haar stem was duidelijk geïrriteerd. 'Wat is er nú weer?' haar ogen gleden naar haar kleine drol van een veulen. Ze zuchtte, ze werd ook zo moe van haar veulen. Met haar tanden trok ze voorzichtig een klein takje uit haar manen. Voor de verandering zag ze er redelijk schoon uit. Voor de verandering wel ja. Normaal zag ze eruit als een varken. Dan noemde ze zichzelf een ninja. Wat had ze weer een raar kind op de wereld gezet, met constante stemmingwisselingen, dan was ze een tijdje blij, en dan zat ze weer in een volwassen periode. Nu zat ze in een enorme hypere, aanstellerige en rare periode. Deze was niet bepaald haar favoriet te noemen.


[46. 'Hou je mond!']
Flutje, op de ipad typen is moeilijk.. D:

Daesha snikte weer, niet in staat voor een vierde roep. Daesha had wel vaker dat ze opeens om haar moeder riep voor het kleinste ding, het minste of geringste liet haar al brullen naar haar moeder voor aandacht. Waarom? Om getroost te worden. Daesha moest altijd huilen omdat ze viel, of aangevallen werd door ninja’s en schrok, of like nu werd ze wakkergemaakt door een smerig goedje. Dan was reactie nummer één om te kijken wat haar pret verpeste en dan twee om het op het gillen te zetten als ze dat eenmaal wist.
Daesha zat een beetje raar in elkaar, dat wist ze zelf ook al, wat het vandaag was was het feit dat ze nu niet meer in slaap was, en ze had haar slaap hard nodig. Letterlijk met het verkeerde been uit bed gestapt.
Het was misschien onverstandig geweest maar Deasha was tot laat in de avond nog bezig geweest met een hut, van allemaal takjes en mos en bladeren, diep in het rivier gebied. Daarna had Daesha zich schoon gemaakt en ging pas slapen toen het stiklaat was. Dus nu had ze te weinig geslapen. En dat betekende een brulfestijn.
Haar moeder kwam er al aan, maar ze keek heel streng. Daesha snikte nog wat. ‘Daesha, hou eens je mond!’ mopperde haar moeder. Met een zielig gezicht keek ze omhoog naar Magnifico en snikte nog een keer. Ze luisterde naar de volgdende zin en onderbrak Magnifico een paar keer door gesnik. Haar moeder ging verder op een harde toon.
‘Maar in ieder geval..’ vervolgde haar moeder geïrriteerd. ‘Wat is er nú weer?’ Daesha veegde haar tranen af en keek omhoog naar haar moeder. ’Nou,’ begon ze met een waterig stemmetje ’Ik was zo aan het slapen en… opeens lag er een vies beest op mijn tong, hij was heel slijmerig en toen ik hem uitspuugde had hij twee grote.. uitstulpsels waarmee hij mijn gehemelte wilde opeten.’ snikte ze. ’En het was nog wel zo’n fijne dro-ho-hoom.’ huilde ze verdrietig.
Magnifico trok met haar tanden een klein takje uit haar manen. Daesha keek er heel even naar. ’Oeps vergeten.’ mompelde ze zachtjes terwijl ze naar het takje keek. ’En toen kwam jij.’ eindigde ze haar verhaal, een beetje opgefleurd.
’Ben je nu boos op me mama?’ vroeg ze zachtjes tegen haar moeder. Ze wilde helemaal niet dat haar moeder boos op haar was. Haar mama was het allerliefste paard van heel dreamhorses, en de beste kuddeleider, samen met papa.
Maar even serieus, opstaan met een naaktslak in je mond is wel iets anders dan fijn.

32. opstaan

Ze keek naar haar veulen. Misschien had ze wel iets te oververhit gereageerd. Ze was aan het huilen, maar dit zag er op een één of andere manier er anders uit. Serieus op een vage manier. Maar ze wachtte af tot ze de reden had gehoord. Misschien was Daesha nog een beetje moe, het was ook nog maar vroeg in de ochtend. Zij zelf was ook niet echt Princes Charming vroeg in de ochtend. Haar manen zaten waarschijnlijk ook nog erg in de war. Ze zuchtte even.
’Nou,’ begon het merrietje mee. Ze klonk nog verdrietig. Van binnen begon ze zich nu wel schuldig te voelen. ’Ik was zo aan het slapen en… opeens lag er een vies beest op mijn tong, hij was heel slijmerig en toen ik hem uitspuugde had hij twee grote.. uitstulpsels waarmee hij mijn gehemelte wilde opeten.’ Opeens grinnikte ze zachtjes. Blijkbaar had een slak - of een naaktslak, whatever - zich tijdens haar slaap op haar tong geklommen. Ze grinnikte even.
‘Ik weet zeker dat hij je niet wilde opeten schat.’ Ze grinnikte nog even. [color=gray]‘Misschien moet je je mond dicht houden tijdens het slapen,’ zei ze daarna, terwijl ze nog aan het grinniken was. ’En het was nog wel zo’n fijne dro-ho-hoom.’ Ze drukte het veulentje tegen zich aan. ‘Weet je, als je vanavond weer gaat slapen, zul je vast fijn verder dromen,’ zei ze om het merrietje te troosten. ‘En dat beest die deed het vast niet express. Misschien was hij wel blind, en kon hij er niks aan doen!’ zei ze erna. Ze rondde haar verhaal af. Ze knikte naar haar veulen.
’Ben je nu boos op me mama?’ Ze lachte even. ‘Nee, ik was alleen geïrriteerd omdat het zo vroeg in de ochtend is. Als jij moe bent, ben je snel verdrietig. Als ik moe ben, ben ik snel een beetje chagrijnig snap je.’ Ze duwde aar neus even tegen haar hals.
Opeens veerde haar hoofd overeind toen ze geritsel in de bosje hoorde. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en tuurde in de bosjes. ‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg ze toen aan haar veulen. Djeez, als het maar niet een gemene trol was die ze allemaal op zou eten. Dat zou unhappy zijn voor haar, hun. excuses, ze was hier niet meer in haar uppie. Alleen een haar-cloon, dat was leuk. Ze hield van haar-clonen.


[48. 'Hoorde jij dat ook?.']
Sorry dat het laatste stukje, kinda vaag is.

Het leek erop dat Magnifico iets minder streng keek. Daesha bleef door snikken, kon dit veulen eraan doen dat dit nieuw was en dat ze moe was. Tussen het snikken door moest ze even verlegen giechelen, ’mama je hebt een takje in je haar, en alles zit door de war.’ giechelde ze door haar tranen door.
Maar mama moest grinniken om haar reden van het roepen. Daesha fronste boos. ’Da-hat is niet o-hom te lachen mama!’ ze kon er dit keer niets aan doen. Dit was enkel nog het nasnikken, heel irritant soms. ‘Ik weet zeker dat hij je niet wilde opeten schat.’ Stelde Magnifico haar gerust. Daesha keek wat hoopvoller. ’Echt niet?’ vroeg ze met een piepklein stemmetje. ’Wat waren die lange uitstulpsels dan? Geen tanden?’ wilde ze zeker weten. ‘Misschien moet je je mond dicht houden tijdens het slapen,’ werd er geadviseerd. ’Maar het was zo’n lekkere droom!’ bracht ze er kleintjes tegenin.
Daesha voelde de warme vacht van haar moeder tegen zich aan. Nog nasnikkend kwam ze wat tot rust. ’Misschien kruipt hij wel in je manen mam!’ giechelde ze, haar stem gedempt door de lange manen. Haar moeder vertelde haar dat ze waarschijnlijk weer verder zou dromen als ze vanavond weer ging slapen. Dat was fijn. Daarna moest ze weer giechelen. ’Zo blind als een mol?’ vroeg ze lachend.
Daesha hoorde van haar moeder dat ze helemaal niet boos was. ’Haha maar jij bent toch nooit boos of chagrijnig? Jij bent het allerliefste paard van dreamhorses! Later, als ik groot ben wil ik net zo worden als jij! Én papa! En daarna een ninja, en een prinses.’ het enige van haar verdrietige bui was het zachte nasnikken nog en de vieze smaak op haar tong, verder was Daesha weer zo vrolijk als altijd. ’In mijn droom waren er allemaal apen en zebra’s en dieren en geiten! Maar die geiten die misten allemaal een stukje kont! Omdat ik, Queen Sparkle Daesha een hap had genomen van die geitenkonten. Maar daarna waren ze op en kwamen er apen waar ik in mocht bijten. En toen proefde ik de slak en werd ik wakker.’ vertelde ze over haar droom.
’Mama? Wanneer komen er weer nieuwe leden in de kudde? We zijn zo klein! Heel gezellig, maar klein.’ vroeg ze daarna aan d’r mama.
‘Hoorde jij dat ook?’ vroeg Magnifico aan Daesha. Snel liep ze achteruit en keek naar de richting van het geluid. ’Hoorde wat ook? Mama, hoorde wat ook?’ vroeg ze angstig. Met haar hoofd maakte ze wilde beweging. Nu hoorde ze het ook. Geritsel. En gebulder van de rivier. Onzeker liep ze weer vooruit, dicht tegen haar moeder aan, heel kleffig en dichtbij, de manen bedekten haar gezicht. Bij mama was het veilig. ’Zie je al wat? Mama, zie je al wat?’ Het kleine veulen trilde op haar benen, misschien was dit wel een monster dat heel veel honger had en wel trek had in veulen konten! ’IEEEEEK!’ gilde ze bij de gedachte. Dat wilde ze niet!

22. 500 woorden

Tussen het huilen door, grinnikte het merrietje opeens. ’mama je hebt een takje in je haar, en alles zit door de war.’ Shit, serieus? Ze had zichzelf niet nagekeken. Best wel falend, ze zei altijd tegen haar veulen dat ze er netjes uit moest zien en niet onder de takjes of wathever. En nu had ze zelf één in haar manen. Ze schudde haar hoofd om haar manen een beetje recht te krijgen. ‘Oh shit, vis jij dat takje er even uit?’ vroeg ze toen aan haar veulen. Dit was best wel.. awkward.
’Da-hat is niet o-hom te lachen mama!’ Ze grinnikte, probeerde haar gezicht in een plooi te trekken, om serieus te kijken, maar daardoor ging ze alleen maar harder lachen. ‘Sorry, maar het is gewoon komisch,’ grinnikte ze door. Arm, árm Daeshaatje, maar ze kon het echt niet laten om te lachen. Daesha keek hoopvol bij haar volgende zinnetje. ’Echt niet?’ vroeg ze. Ze schudde haar hoofd, glimlachte warm. ‘Écht niet,’ zei ze toen.
’Wat waren die lange uitstulpsels dan? Geen tanden?’ Ze grinnikte. Wat waren die dingen van een slak. Ogen en neus toch als ze het goed had? Ze wist het ook niet helemaal zeker. ‘Nee, volgens mij ruikt en ziet hij met die dingen, maar dat weet ik niet zeker. Ik heb me nooit verdiept in slakken,’ zei ze toen. Ze wist het echt niet, maar ze dacht dat gehoord te hebben. ‘Maar het zijn zeker geen tanden!’ riep ze toen maar, om haar veulen een beetje gerust te stellen.
’Misschien kruipt hij wel in je manen mam!’ Ze lachte toen. ‘Misschien wel,’ grinnikte ze. Ze lachte even. Ze vergeleek de slak met een mol. ‘Jep, zo blind als een dikke mol.’
Gelukkig was haar veulen weer blij. Gelukkig, ze kon haar niet nog langer huilend troostten. Maar ze vond het wel grappig. Dat ze bang was voor een slak. Dat beest was ieniemienie, hoe kon je daar nou bang voor zijn? Maar ze kon niet in het brein van Daesha kruipen om het te onderzoeken.
Ze hoorde aan wat haar veulen te zeggen had. Ze lachte. [color=gray]‘Ik ben nooit boos als jij er bij bent. Want boos op jou zijn kan ik niet,’ zei ze toen. ‘Maar je bent al net zoals ik en Remember, jij bent onze dochter. Jij hebt een deel van ons in je. Én je bent al prinses, je bent prinses van de Quiet Sparkle,’ zei ze toen, misschien zou het ervoor zorgen dat ze zich beter zou gaan voelen. ‘Om ninja te worden moet je trainen lieverd.’
Toen vertelde ze over haar droom. Ze moest hard lachen. Daesha was al bijt graag, maar dat ze daar dan ook over droomde. ‘Een hele fijne droom meid, je zult vanavond het wel af dromen.’Ze grinnikte. Geiten met één bil. Ze zag het al voor zich.
’Mama? Wanneer komen er weer nieuwe leden in de kudde? We zijn zo klein! Heel gezellig, maar klein.’ Ze zuchtte. Ze wilde graag nieuwe leden, maar ze moesten wel aan haar eisen voldoen. Je kon niet zomaar lid worden van de Quiet Sparkle.. ‘Ik weet het niet. Misschien komen er meer. Ik heb nog geen hinniken gekregen,’vertelde ze de merrie toen. ‘Laten we maar hopen op nieuwe leden. Maar Vasilisa komt er ook bij hè!’ zei ze toen om het merrietje blijer te maken.
’Hoorde wat ook? Mama, hoorde wat ook?’ vroeg Daesha. Ze fronste even. ‘Dat geritsel,’ mompelde ze zachtjes. Ze stapte voorzichtig en behoed naar het bosje. ’Zie je al wat? Mama, zie je al wat?’ krijste Daesha naar haar toe. Opeens sprong er een klein eekhoorntje uit de bosjes. Ze begon hard te lachen dat Daesha precies op dat moment timede om keihard te gaan schreeuwen. ‘Het is niks!’ suste ze toen naar haar veulen, terwijl ze bijna plat lag van het lachen.

[42. Mol]

Daesha schudde haar hoofd en verstopte gelijk daarna haar hoofd tussen de manen van Magnfico. Daesha leek heel veel op haar moeder had haar moeder gezegd. Dat maakte het moeilijker om te weten wie haar vader was. Was het de gemene hengst of haar pappie Remember? Daesha wilde dat Remember haar pappie was, niet de andere hengst. Dat was haar pappie niet.
‘Oh shit, vis jij dat takje er even uit?’ vroeg haar moeder. Daesha grijnsde stout. ’Oooooooh je mag niet scheldeeen!’ riep ze naar haar moeder met twinkelende oogjes. ’Maar oke, ik vergeef je.’ sprak ze streng. ’Voor deze ene keer madame!’ vervolgde ze giechelend waarbij ze het takje uit de manen van haar mammie viste.
Haar moeder moest nog harder lachen toen Daesha juist zei dat ze niet moest lachen, ‘sorry, maar het is gewoon komisch,’ grinnikte haar moeder. Daesha keek boos. ’Nietus! Het is vies!’ sprak ze koppig.
Er werd uitgelegd dat die uitstulpsels bedoeld waren om te ruiken en zien. Daesha keek vragend. ’Heeft hij dan geen neus?’ vroeg ze verbaasd. Daesha giechelde. ’Mol! Mol!’ sprak ze twee keer giecheleend uit.
’Dus je word nooit boos? Echt nooit? Niet op mij? En op papa?’ nieuwsgierig waren haar oortjes gespitst. ’Maar wat nou als ik geen kind van papa ben?’ vroeg ze verdrietig. ’Maar van die gemene hengst? Dan ben ik geen prinses meer én heb ik geen pappie?’ ze slikte een brok in haar keel weg maar daarna grijnsde ze weer. ’Doe ik ook! Ik ga heeeeel hard trainen en heel veel modder opsmeren. En dan krijg ik een strijdkreet en ga ik alle paarden zoals die gemene hengst dreamhorses uitschoppen! Of opeten!’ riep ze vrolijk.
Opeens hoorde ze Vasilisa’s naam vallen en ze veerde op. Haar ogen twinkelden vrolijk. ’Jaa! Dan worden we samen ninjas! En prinsessen. En bouwen we samen een schuilplaats die niemand mag weten behalve jij, als je heeeel lief bent dan. En dan kan niemand erbij komen behalve wij!’ ratelde ze enthousiast. Haar vriendin kwam misschien wel in de kudde.
‘Dat geritsel.’ Hoorde ze later, toen ze al veilig onder de manen van haar mama zat. Maar haar moeder moest hard lachen, net op het moment dat Daesha heel hard moest gillen. ‘Het is niks,’ suste haar moeder haar. Daesha keek op naar Magni. ’Echt niets?’ vroeg ze zachtjes.

42. Mol

Daesha grijnsde stout. ’Oooooooh je mag niet scheldeeen!’ Haar ogen stonden op haar gericht alsof ze een erge misdaad had gepleegd. En nu werd ze de les geleerd door haar eigen veulen? Ze had nooit tegen haar veulen gezegd dat ze niet mocht schelden. Schelden mocht wel. Het was wetenschappelijk bewezen dat als je hard zou lopen schelden, als je pijn had, de pijn minder werd. Dus zij volgde het advies altijd klakkeloos op en schreeuwde de hele boel bij elkaar als ze zich stootte, of iets anders wat zeer deed. ’Maar oke, ik vergeef je.’ sprak ze streng. ’Voor deze ene keer madame!’ Haar toontje stond haar totaal niet aan, evenals het gegiechel wat er achterna kwam, maar toch moest ze lachen. Het takje werd uit haar manen gehaald. ‘En de volgende keer niet zo brutaal ukkiepukkie!’ zei ze lachend. Ergens vond ze het ook wel grappig.
Ze mopperde dat het niet grappig was, maar juist vies. Alsnog moest ze nog door grinniken. Arme hij. ‘Heeft hij dan geen neus?’ Ze lachte door. Wat was dat kind toch soms weer raar. ‘Nee, die korte uitstulpsels voorop is zijn neus,’ zei zo toen, om het duidelijk te maken. Waarschijnlijk zou ze alsnog iets hebben van; HUWH? Maar dat maakte niet uit. Het ging om het idee.
’Dus je word nooit boos? Echt nooit? Niet op mij? En op papa?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nou, ik probeer zo min mogelijk boos op jullie te worden. Soms kan ik een beetje boos worden op je vader. Echter wil ik nooit boos op jou worden. Niet nu je nog klein bent,’ zei ze toen, diep in de ogen kijkend van de merrie. Toen begon ze opeens over wie haar echte vader was. Shit, dit gesprek ging de verkeerde kant op... ‘Sst, niet erover hebben. Je weet heus ook wel dat je mijn en Remembers dochter bent. Je ziet ook zo dat je erg op Remember lijkt!’ moedigde ze haar veulen aan de goede kant op. ‘Jij bent wél een prinses.’ Ze glimlachte warm naar haar dochter. Maar gelukkig was ze al snel weer vrolijk en ratelde ze verder over het ninja zijn. Ze lachte alleen maar. Wat moest ze hier nou weer op reageren? Dus blij zijn ‘ja’ zeggen en knikken was haar antwoord.
Ze wilde dat ze de naam Vasilisa niet had gezegd, want direct ratelde de kleine merrie haar de oren van het hoofd over weet ik niet veel wat. Maar ze was duidelijk erg enthousiast en stemde in met het idee.
Het kleine merrietje hield schuil onder haar manen. ‘Echt niks?’ vroeg ze toen. Ze schudde haar hoofd en wees naar het eenhoorntje dat weg hupte onder de bosjes weg. Het dier maakte dat hij weg kwam, aangezien Daesha hard had geschreeuwd. ‘Wat dacht jij? Dat er opeens een emoe tevoorschijn kwam?’ lachte ze toen. Oké, het was dus duidelijk niks geweest, dat ze zou had lopen roepen. Maar ach, het was goed gekomen. Alleen een veulen dat trillend op haar benen stond. Ach, maakte niet uit.

[43. Emoe]

Haha. Hoe heette die Horcrux leidster ookal weer? Die korte naam. Begon met N. Daesha dacht diep na. ’Hoe heet die horcrux leidster ookalweer? Die ene merrie?’ vroeg ze aan haar moeder. Ze had namelijk zo’n geniale zin, gewoon floep, in haar hoofd. Maar eerst die naam. Shit man. Maar drie letters, geniale naam, zo kenmerkend geworden. Oke, nu kopieerde ze een zin van een ander paard, maar ach, het was nu gewoon geoorloofd. ’Hoe heet ze nou. N.. god,’ mompelde ze. Toen betrok haar gezicht. ’Oh… ik schold ook. Sorry mama!’ zei ze gelijk nadat ze had beseft dat ze een scheldwoord had gezegd. Beschaamd keek ze naar beneden. Maar daarna concentreerde ze zich op de naam van de zwarte Horcrux leidster.
Nar!
Dat was het. Triomfantelijk keek ze op naar Magnifico. ’Nar! Dat is het!’ blij steigerde ze. ’Zouden jij en Nar, als het kon geen voortreffelijk vreemd koppeltje samen zijn?’ Als het kon, zouden Magnifico en Nar een vreemd koppel zijn. Ja! Triomfantelijk keek ze naar haar mama.
Toen Daesha haar moeder erop had betrapt dat ze schold. Eerst was de uitdrukking van haar moeder wat doods, daarna kwam ze tot leven en moest ze lachen. Maar ze moest de volgende keer niet zo brutaal doen. Daesha knikte fier. ’Oke! Is schelden dan wel toegestaan? Oh.’ dat wist ze niet. Ze dacht dat het niet goed was.
Haar gezicht lichtte blij op. ’Oh!’ dat zei ze alsof ze het licht had gezien.
Daesha trok haar neus op. Neus? Had een slak een neus? ’Wat wil die ruiken dan?’ vroeg ze aarzelend. Dit veulen was nu officieel verward. Ach, wat ze wel wist was dat slakken vies waren. Dat was al what matters.
Daesha grinnikte hard. Ze keek naar de bomen. ’Jamaar als ik ouder ben,’ begon ze met een ondeugende stem, ’word je dan wel boos op mij?’ Daesha grijnsde breed.
Ze twijfelde. ’Maar je wist het niet zeker. En Remember is wit… Hoe kan ik dan op hem lijken? Misschien was de andere hengst ook wel bruin. Dan is het logisch dat ik ook bruin ben,’ somber keek ze naar haar hoefjes.
’Wat is een emoe?’

Bonus: Als het kon zouden Magnifico en Nar een vreemd koppel zijn.

’Hoe heet die horcrux leidster ookalweer? Die ene merrie?’ Hoe in god kwam ze opeens op de leidster van de Horcrux? Wat ging er in hemelsnaam om in dat koppie van dat kind. ‘Daesha? Wat spook jij uit als ik even niet op je kan letten?’ vroeg ze toen uit het niets. Blijkbaar deed het haar veulen eerst even niks want ze was zo in gedachten over de naam van Nar. Leidster van de Horcrux. Ze ging het lekker niet zeggen. Straks kwam er weer een duivelse zin uit de mond van haar dochter. ’Hoe heet ze nou. N.. god,’ Ze keek naar haar dochter met een blik van: Waarom wil je dat weten raar beest? Natuurlijk weer geen reactie. ’Oh… ik schold ook. Sorry mama!’ Ze keek haar vragend aan. ‘Welk woord dan?’ merkte ze droog op. Ze had het helemaal niet door gehad, misschien omdat ze zelf ook een beetje vaak schold. Maar dat maakte niet uit. Als het niet een extreem vies woord was geweest, vond ze het zelf best. Wat maakte een paar scheldwoordjes in je leven nou uit. Als je het maar niet in elke zin gebruikte, vond ze het wel goed.
Opeens keek het dier op en keek haar met zo'n trotse blik van hier tot Tokio aan. ’Nar! Dat is het!’ Blijkbaar kon ze haar geluk niet op. ’Zouden jij en Nar, als het kon geen voortreffelijk vreemd koppeltje samen zijn?’
Opeens bulderde ze van het lachen. De tranen biggelden over haar wangen heen. ‘HAHAHAH!’ krijste ze uit. ‘Ik en Nar, wat ben jij een komiek!’ gilde ze uit. Wat was het een raar kind. Zij met een leidster van een slechte kudde. Ghehehe. Wat een dom kind. Wat een dom dom kind. En dan was het ook nog een merrietje!
Maar toen ze was uitgelachen kwam ze back to the point. ‘Maar ik ben al gelukkig met Remember,’ kreeg ze eruit, voordat ze weer een helse lachstuip kreeg.
’Oke! Is schelden dan wel toegestaan? Oh.’ Opeens kwam het stemmetje van Daesha weer tussenbeide. Ze schudde toen haar hoofd. ‘Het mag een beetje. Maar het mag natuurlijk geen gewoonte worden, dat is niet netjes,’ legde ze toen uit. ‘Gevloek in elke zin is niet toegestaan. En je moet zo min mogelijk vloeken,’ sprak ze toen uit. Ze moest het wel een soort van begrijpen.
‘Jamaar als ik ouder ben, word je dan wel boos op mij?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Weet ik niet. Ik ben niet helderziend.’
’Maar je wist het niet zeker. En Remember is wit… Hoe kan ik dan op hem lijken? Misschien was de andere hengst ook wel bruin. Dan is het logisch dat ik ook bruin ben,’ Oh nee, niet dit drama weer. ‘Dracoz was zwart,’ siste ze toen. ‘Roetzwart, geen mogelijkheid dat jij zijn dochter bent. Jij hebt je vaders ogen en karakter. Jij bent van Remember,’ zei ze toen. Ook al wilde ze het zelf graag geloven, nog altijd was het ook bij haar een gevoelig onderwerp.
‘Een enorme zwarte vogel op hele lange poten die niet kan vliegen, maar wel hard rent.’

16. Nar

Daesha was in gedachten verzonken, maar het ene zinnetje van haar moeder kwam er wel even tussendoor. Ze wist niet waarom, maar ze opende haar mond voor hysterisch gelach. Het was niet normaal dat geluidsvolume dat uit haar mond kwam. Met haar hals naar beneden trilde ze op haar benen, ze was heel spastisch aan het lachen, lets keep it with that.
Terwijl de tranen al over haar wangen biggelden kalmeerde ze.
’Eten.’ zei ze droog.
Daesha deed alsof ze de rare blikken van haar moeder niet zag en bleef doorgaan met peinzen. ’God. Maar dat mag. Zei je net.’ kwam ze terug op daarnet. Haar ogen glinsterden brutaal.
Nu barstte Magnifico in hysterisch gekrijs uit. Haast teleurgesteld stond ze daar. ’Ja jij en Nar.’ zei ze koppig. ’Dat is toch niet zo onwezelijk? Jullie zijn beiden knap. En Nar heeft een coole schedel, en zometeen is ze ervandoor met de eerste de beste hengst. En dan blijf jij nog zo zielig bij papa? Een trio is leuker.’ Daesha keek met een bigsmile omhoog, naar haar donkerbruine mama.
’Maar ik ben al gelukkig met Remember,’ Daesha zag dat haar moeder bijna weer een lachstuip kreeg. Daesha grinnikte. ’Dat weet ik,’ sprak ze droog, ’krijg ik trouwens nog een zusje of een broertje?’ vroeg ze er luchtig tussendoor. ’Ja. Dat is toch niet zo gek? Het wordt wel eens tijd hoor mama, jij en papa houden toch van elkaar? Nou dan. Nu ben je nog jong.’ Daesha lachte zachtjes en peuzelde eventjes wat grassprietjes op.
Met een ruk keek ze weer omhoog en grijnsde breed. ’Jawel! Jawel! Helderziende zijn is coeeeeel!’ Daesha briesde en knikte door haar hoofd op en neer te bewegen.
Magnifico werd boos om haar woorden. Gelijk kreeg haar snoet ook een chagrijnige, norse trek. ’NOU EN!’ riep ze. ’Helemaal niet! Jij hebt bruine ogen, papa ook. Dus hoe kan je dat dan zien? Bovendien is papa goed, dus ja, ik ben ook goed. En papa kan tegen veel meer. En bovendien, jij zegt altijd dat je niet weet wiens dochter ik ben qua vader! Dus dan kan je nu niet zeggen dat ik op remember lijk. Want ik lijk ook op jou.’ Daesha snoof boos, en hief haar hoofd. Haar mond zat verwikkeld in een koppige trek. ’En als ik later ouder word, zal ik ook donkerder of lichter worden. Of je komt Dracoz weer tegen. Of Dracoz is donkerbruin, donkerder dan jij. Papa is wihit. Wij bruin. En misschien Dracoz ook! Dus wiens dochter ben ik nou?’
Daesha snoof, en besefte dat haar moeder dit niet verdiende. ’Sorry mama.’ sprak ze zachtjes.


16. Nar
Whoops :'D Daesha is boos xD