Houden van een ander ben jij alleen maar nodig, als je niet genoeg kan houden van jezelf.

“Ik hou van.. mij, hoor je nooit zingen.
Ik hou van mij, wordt nooit gezegd.
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen,
want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt, hehehehe!”

Icari zong zachtjes voor zich uit. Hij zong nooit uit volle borst om meerdere redenen. Eén; hij zou iedereen uit zijn omgeving verjagen met zijn niet erg zuivere stem. Twee; hij zou elk roofdier in de wijde omtrek aantrekken met zijn gekrijs. Maar toch kon hij het soms niet laten. Vooral niet dit liedje, een nummer dat hem zoveel had geleerd. Zijn moeder had het vroeger gezongen en zij had het weer van haar vader geleerd. Het had lang geduurd voordat Icari de volledige strekking van het lied had begrepen.

“Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen.
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan.
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen.
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan!”

De tekst had hij al zo vaak herhaald in zijn hoofd dat hij het foutloos kon zingen, zelfs al was het al zeker een jaar geleden dat hij aan het nummer had gedacht. Je kon iemand nog zoveel vertrouwen, op jezelf kon je altijd terugvallen. Je kon jezelf immers niet in de steek laten en ook al maakte je een fout, jijzelf zou de eerste zijn om je dat te vergeven. Want wie was je nu helemaal zonder jezelf?

“Ik hou van jou zeg ik soms ook wel.
Ik hou van jou, schat en ik meen het echt.
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel.
Zo komt ik hou van jou weer bij mezelf terecht, heeey!”

Ik hou van jou.. Eigenlijk had hij dat alleen nog maar tegen zijn moeder kunnen zeggen. Dat ene speciale persoon waarmee hij lief en leed zou willen delen was hij nog niet tegen gekomen. Misschien speelde het feit dat hij de afgelopen vier jaar in een hengstenkudde had geleefd hem ook wel parten. Ze waren niet bezig geweest met merries, meer met avontuur en elkaar uitdagen. Het had natuurlijk wel een hoger doel gediend, want de sterkste, dapperste hengsten hadden natuurlijk veel meer kans om een merrie en een kudde te veroveren.

“Want houden van een ander,
dat heb jij alleen maar nodig,
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf.
Hou van jou joh, maak de ander overbodig,
want ware liefde, geloof me, begint áltijd bij jezelf.”

Icari hield halt en keek waar hij zich eigenlijk bevond. Een donderend geraas aan zijn linkerhand deed hem opschrikken. De voskleurige hengst stapte langzaam in de richting van het geluid, wetend dat het geen roofdier kon zijn. Hij liep door het struikgewas en zag toen de oorzaak van het geluid. Een meters hoge waterval stortte zich in het meer waar Icari nu aan stond. Hij keek even met open mond naar het natuurschoon, waarbij zijn onderlip als een centenbakje naar beneden hing.

“Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander,
maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
als ie ik hou van jou tegen een ander zegt.”

Zachtjes zong hij de laatste regels van het lied en stapte naar voren. Wauw, die waterval was echt prachtig! Hij had nooit eerder natuurgeweld gezien was zo mooi was. Het water stortte zich naar beneden in een gewichtsloze val om daarna hard op het wateroppervlakte te ketsen. Er ontstonden wolken van schuim aan de voet van de waterval. Icari liep naar voren en waadde kniediep het meer in. Het water voelde koel aan op zijn zonverwarmde vacht. Hief zijn hoofd naar de warme zon en sloot zijn ogen. Zo hoorde het leven te zijn. Alleen was hij nu alleen nog iemand nodig om dit moment mee te delen.

OOC: De tekst van het liedje is onvolledig. Klik voor het nummer dat Icari aan het zingen is.
Privétopic voor Iek en Painted Black.

Met een glimlach rond zijn lippen stapte hij tevreden door het gebied. De watervallen waren een prachtig natuurverschijnsel, iets wat hem fascineerde. En omdat zijn lievelingsdier een vlinder was, en er rond deze plek maar als genoeg vlinder te vinden waren, liep hij dan ook met alle liefde rond. Hoewel deze tijd van het jaar niet bepaald zijn favoriet was, nam hij genoegen met wat hij had en snoof de frisse geur op. De bomen waren langzaam bedekt geraakt met bladeren en op enkele bomen waren bloemen en fruit verschenen. De hengst nam een van de appels tussen zijn lippen en trok het voorzichtig van zijn plek. Algauw werd hij aangekeken door twee kleine, bruine ogen. Een dwerg konijn had zijn verovering gezien. Het zwarte hengst kon het niet laten om enkel voor zichzelf voedsel te zoeken, dus liet hij enkele appels op de grond vallen. Het konijn keek hem dankbaar aan, en terwijl de hengst weg stapte, kwamen meer konijnen richting de boom.

Zijn vrolijkheid verraadde niet wat hij het meeste nodig had, slaap. Zijn bruinen ogen lieten zich herhaaldelijk dicht vallen, zijn slaperige mond stond half open. Hoewel hij het het meeste nodig had, was slaap niet het eerste waar hij aan dacht. Nog een nachtmerrie kon hij niet gebruiken. En ook al dacht hij aan veulens en vlinders, een droom kwam er bij hem niet in. Niet kunnen slapen was vreselijk, maar al gauw had hij zijn energie terug in voedsel. Heerlijk. Algauw hoorde de hengst een stem, een zingende stem, gevolgd door het bruine lichaam van de zanger. Duidelijk een hengst. Aan het uiterlijk viel hem al op dat de twee totaal verschillend waren. De hengst was bruin, Painted zwart. Er waren zoveel verschillen op te noemen in een fractie van een seconden, hoewel de hengst er genoeg had bij één. Hij gaf de bruine onbekende een vriendelijk knik, gevolgd door een vrolijke ''Hallo!'.

Het water kabbelde langs zijn schenen. Icari voelde de stroming die de waterval veroorzaakte, maar het was niet zo sterk dat hij zich zorgen moest gaan maken. Hij opende zijn bruine ogen en moest weer even wennen aan het zonlicht. Het was een prachtige dag, veel beter dan dat vreemde weer van de afgelopen dagen. De Arabier liet zijn nek zakken en doorbrak het wateroppervlakte met zijn lippen. Hij dronk enkele slokken, zijn dorst was snel verdwenen. Een stem deed hem opschrikken. "Hallo!" Icari hief zijn hoofd en zag de eigenaar van de stem. Het was een zwarte hengst, een statige Fries. Hijzelf was 3/4 Arabier, twee meer verschillende rassen vond je niet gauw. Icari was rank en gebouwd voor snelheid, de Friese hengst was veel robuuster en sterker. In een gevecht zou hij het waarschijnlijk tegen hem afleggen. Maar deze zwarte hengst leek niet uit te zijn op ruzie. Zijn stem was vriendelijk, net als zijn uitdrukking. "Hallo," groette Icari terug, terwijl hij enkele stappen naar de hengst toe liep. Icari pikte de geur van de hengst uit de lucht en rook meteen een zweem van andere paarden. Ook lid van een kudde dus. Icari zuchtte haast onhoorbaar. Het leek wel alsof hij hier de enige was die niet bij een kudde hoorde. Het was ook nooit zijn intentie geweest om solitair te leven, maar toen Agustin was vertrokken had hij er weinig voor gevoeld om de hengstengroep in zijn eentje te leiden. Een vlieg lande op zijn hals, die hij gauw verjoeg door met zijn hoofd te schudden. Zijn lange, voskleurige manen zwierden langs zijn nek en vielen verward weer naar beneden. Last van klitten had hij niet zo snel, omdat zijn manen glad en licht waren. Zijn blik gleed nieuwsgierig over de zwarte hengst. “Mijn naam is Icari. Met wie heb ik het genoegen?” Opnieuw verviel hij in de oude gewoonte die Agustin hem had aangeleerd. Formeel praten. Hartstikke overbodig natuurlijk, maar de Friese hengst zag er zo statig uit dat het wel gepast leek.

OOC: Jugh, zo slecht heb ik hier nog niet gepost! Volgende wordt beter!

Water. Het woord vulde zijn gedachte en zijn behoefte om een zichzelf het meer in te gooien werd steeds groter. Mopperend besloot hij dat hij dat maar niet moest doen. Zijn zwarte, volle staart sloeg tegen zijn lichaam aan toen de kleine vliegjes hem behoorlijk begonnen te irriteren. Hij wist dat de kleine vliegende beestjes geen kwaad konden, ze zouden niet zijn bloed opzuigen zoals de steek vliegen altijd deden. Maar zijn huid vertelde hem dat het niet een erg prettig gezelschap was, het kietelde vreselijk. Hij had ooit eens een spin over zijn lichaam voelen lopen en dat was het vreselijkste gevoel ever. Een huivering gleed langs zijn lichaam toen hij terug dacht aan de spin. Báh. Hij was niet bang voor spinnen, de meeste merries waren als de dood voor spinnen, en hoewel hij geen merrie was, had hij ze toch liever niet over zijn lichaam lopen. Hij merkte dat de bruine hengst hem onderzocht en vervolgens groette het paard hem terug. Painted knikte de arabier nogmaals vriendelijk toe. De bruine benen van het paard droegen het lichaam van de hengst zijn kant op, en algauw was er een minder grote afstand tussen hen. Even onderzochten zijn bruine ogen de hengst, hij was duidelijk kuddeloos. De geur die hij bij de meeste paarden rook, een gemengde geur van meerdere paarden, hing voor een kwart over deze hengst. Misschien was hij ooit lid geweest van een kudde. Zuchtend dacht Painted terug aan de goeie, ouwe tijd. De tijd dat Boots zijn leidster was geweest, Boots die nu spoorloos leek. Even eens als zijn andere leidster, waar hij de naam alweer van vergeten was. “Mijn naam is Icari. Met wie heb ik het genoegen?” sprak de hengst tegen over hem. Wakker geschud uit zijn gedachten zetten Painted een glimlach op en antwoorde ’Painted Black. Aangenaam kennis te maken, Icari.’’. Een grinnik volgde zijn spraak, de naam Icari deed hem denken aan iets..iets..Kaas. Ja, kaas. ’’Ikaas’ fluisterde de hengst zacht. Hij grinnikte nogmaals en wachtte vervolgens op een reactie.

Terwijl hij daar stond, tegenover die grote, zwarte hengst, bedacht zich opeens iets. Net zo goed als hij kon ruiken dat de Fries bij een kudde hoorde, moest hij kunnen ruiken dat Icari geen kudde had. Ongemakkelijk bewoog de Arabier zijn oren naar voren en nar achteren. Wat moest die hengst wel niet van hem denken? Dat hij geen eigen kudde kon krijgen? Of juist op zoek was naar merries? Misschien dacht hij wel dat Icari uit de kudde gezet was, ach de schande! Hmm, nee. Dat mocht die statige Fries niet van hem denken. “Painted Black. Aangenaam kennis te maken, Icari,’’ sprak de zwarte hengst. Icari kantelde zijn hoofd een klein beetje. Painted Black, wat een aparte naam. Misschien vond zijn moeder ‘Black’ wel te saai. Een grinnik deed Icari opschrikken. Lachte hij hem nou uit? Had hij zijn conclusies getrokken over zijn kuddeloosheid?

“Ikaas.”
Icari deed even zijn mond open en weer dicht. Ikaas? Zat hij nou zijn naam belachelijk te maken? Painted Black leek het behoorlijk grappig te vinden. Ikaas, er zat toch helemaal geen s in Icari! Kaas.. Plotseling begon Icari te grinniken. “Moet jij nodig zeggen, verfemmer,” grinnikte hij. De Arabier grijnsde breed om te laten merken dat het maar een grapje was. “Ik rook dat je bij een kudde hoort. Welke, als ik vragen mag? En leid je hem zelf?” De vragen rolden over zijn tong voordat hij er nog over na kon denken. Oeps, éérst denken, dan pas praten. Gelukkig had hij dit keer niet echt iets heel belangrijks gevraagd. Toch? Icari dacht nog even na. Nee, daar kon de hengst geen belediging uit opvatten. Die nieuwsgierigheid toch ook.

OOC: Okee, dit wordt blijkbaar een 'korte postjes topic' xD

And the sea up underneath get so deep, And you feel like you're just another person, Getting lost in the crowd.

Het was vreselijk geweest. Painted was vroeger zoveel gepest, gepest tot hij knielend huilde. Lachend werd hij aangekeken, achter hem hoorde hij ander fluisteren, andere luid praten. Zwak. Was het woord wat constant met zijn naam gemengd werd. Painted Black is zwak. Met een schok werd hij weer terug gezogen in het heden. Het verleden had hem diep geraakt. Hij was nu sterk, pesten zou hem nu niet meer kwaad doen en nu hij de hengst hem 'verfemmer' hoorde noemen, barstte hij uit in een blunderende lach. Dit was wat hij gemist had, plagend pesten. Hij had altijd gewild dat de paarden logen, dat Painted niet zwak was. Maar hij zag het onder ogen, de waarheid was gesproken. Painted was zwak.

“Ik rook dat je bij een kudde hoort. Welke, als ik vragen mag? En leid je hem zelf?” Een vriendelijke glimlach speelde rond zijn lippen en hij knikte. ''Utopia. Geleid door Nanami'' sprak de hengst met trots uit. Ooit had hij 'Fire Flame, geleid door mij' gezegd, maar die tijd was over, voorbij. Eveneens als de tijd dat Boots de kudde leidde, Boots, Boots. Aangezien ze hier toch al begon te lijken op een theekransje, bracht Painted daar ook maar wat hulp bij. 'En jij? Waar komt jou kuddeachtige geur vandaan?' probeerde hij zo serieus mogelijk te zeggen. Mislukt.

De Friese hengst barstte uit in een bulderende gelach, echt zo’n lach die bij een groot paard hoort. Diep, laag, bulderend. Icari lachte met hem mee. Het voelde heerlijk en het deed hem denken aan vroeger. Hij en Agustin hadden constant krom gelegen van het lachen door opmerkingen, grapjes en situaties die ze meestal zelf veroorzaakten. Agustin had hem altijd Iekie genoemd, om nog maar eens te benadrukken dat hij een jaar ouder was dan Icari. In respons had hij Agustin Oudje genoemd, was gecombineerd met zijn grijze vacht nogal wat grappige situaties had opgeleverd. Zijn vragen waterval leek de zwarte hengst niet te storen. Painted glimlachte en knikte. ''Utopia. Geleid door Nanami,'' sprak de Fries met trots. Die naam deed een belletje bij hem rinkelen. Hij had eerder een kuddelid van Utopia ontmoet! Lumière, zandkleurige merrie met zwarte manen. Icari knikte. “Daar heb ik eerder van gehoord. Ik heb een paar dagen terug Lumière ontmoet, ook een kuddelid van de Utopia.” Goed, waarom hij dit vertelde wist hij niet, maar het rolde al over zijn tong. Hij leek net een jaarling die altijd alles moest vertellen waar hij aan dacht als hij een bepaald woord hoorde.

Enfin. Painted haalde hem uit zijn gedachten door zelf een paar vragen af te vuren. Icari was zijn zorgen van een paar minuten geleden alweer vergeten, wat maakte het uit wat Painted over hem dacht? “Ik heb de afgelopen vier jaar in een hengstenkudde geleefd,” vertelde hij ontspannen. “Ik leidde hem samen met een vriend van mij, maar toen Agustin zijn eigen kudde veroverde ben ik ook mijn eigen weg gaan zoeken.” Hoe lang was dat nu geleden? Twee weken ongeveer? Nog niet bijster lang in elk geval. Geen wonder dat Painted Black de vage geur van de andere hengsten nog kon ruiken. Icari liet zijn blik speels over de hengst glijden. Die was vast wel in voor een geintje. In een bliksemsnel gebaar hier Icari zijn hoef en liet hem hard op het wateroppervlak belanden. Het water spatte woest op en de arabier begon te lachen. Jeetje, wat had hij dit geklier gemist!

Painted leek niet erg bekend met het begrip ‘hengstenkudde’, aan zijn niet-begrijpende blik te zien. Hengstenkuddes bestonden uit, voornamelijk jonge, hengsten die nog geen eigen kudde hadden veroverd. Een paard was nu eenmaal kwetsbaar in zijn eentje. Het ging er in een hengstenkudde wel wat anders aan toe. Er werd meer gevochten, de rangordes waren minder stabiel. Icari betwijfelde of hij zo lang semi-leider had kunnen blijven als Agustin niet altijd aan zijn zijde had gestaan. Painted leek ook de naam Agustin weer behoorlijk grappig te vinden. Wat had die verfemmer toch met namen? “Zeg, Ikaasi, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga maar eens het water in. Het is bloedheet!” Na dat gezegd te hebben liep de Friese hengst het water in. Icari bleef nog even achter, een plannetje kwam op in zijn hoofd. De Fries slaakte even een gilletje toen het water zijn buik raakte, waardoor icari in de lach schoot. “Kom er in! Het is best warm.” Icari grijnsde breed, hief zijn hoofd en hinnikte luid. Toen spurtte hij en vandoor en denderde het water in. Hij rende zo dicht mogelijk langs Painted Black zodat het opspattende water over hem heen zou golven. Icari voelde het water langs zich heen spatten en genoot. De doorzichtige vloeistof was verwarmd door de zon en voelde heerlijk aan. Toen Icari tot halverwege zijn buik in het water stond moest hij wel stoppen met rennen, maar hij stopte niet met lachen. Zwoegend draafde hij weer terug richting Painted, trok zijn voorbenen uit het water en sloeg zijn hoeven toen neer op het wateroppervlak. Het water spatte hoofd op en Icari lachte nog luider. Wat was het een heerlijke dag!

De bruine hengst bleef nog even aan de kant staan; alsof hij twijfelde om in het water te gaan. Vervolgens lachte hij Painted uit om zijn gilletje; ach, want moest je toch zonder rare paarden in de wereld? En voordat Painted het dooor had, rende de bruine hengst op hem af en schoot het water in. Het blauwe water golfde over hem, met grote vlagen werd zijn vacht drijfnoot. Hij grinnikte, stikte bijna in het water, gevolgd door een harde kuch. Hij bolde zijn wangen, spoot het meeste water dat in zijn mond zat op de grote hoop kaas af. Toen de hengst tot aan zijn buik in het water zat stopte hij met rennen, maar bleef lachen. Vrolijk lachte Painted mee; het was ook wel weer een geslaagde grap. Hij draafde terug, waardoor er nog meer water over Painted heen golfde. Geweldig, al die tijd stond Painted al dood stil. Langzaam schudde hij zijn hoofd, bewoog zich naar de hengst toe. 'Die krijg je terug' mompelde hij laag, ergens hoopte hij dat de hengst hem niet gehoord had; dat zou de verassing verpesten. Maar ach, het dier had dan tijd genoeg om te vluchten. Hij grinnikte, gooide in een enkele beweging zijn voorbenen in de lucht, waarbij zijn achter hand nog meer naar beneden werd gezogen. Hij sloeg hard met zijn benen in het water waardoor niet alleen de bruine hengst nat zou worden, maar ook hij zelf. Ach, hij was al nat genoeg, dat extra restje water zouden ze ampel merken. Grinnikend hield hij op met slaan, waardoor hij met een peipende ademhaling zijn blik over de bruine hengst liet glijden. Hij zuchtte, richtte zijn blik vervolgens op de zon. Wauw, het was vandaag echt een mooie, plezierige dag. Een gleed zijn blik weer over het water, dat nog steeds een aangenamen tempratuur had. Óf hij ging nu het water uit zodat de bruine hengst hem niet nog natter kon maken óf hij bleef in het water en onderging zijn lot. Agh, waarom niet. Het water had een aangename tempratuur, hij was toch al behoorlijk nat en dus besloot hij te blijven.

Dat was waar hij behoefte aan had. Het maken van plezier, onbezorgd in het leven staan. Iets wat hij zo lang had gedaan en wat hem uitermate beviel. Hij moest toegeven dat zijn verkenningstocht zijn hoofd drukker had gemaakt dan hij voor mogelijk had gehouden. Icari maalde nu over wat goed en slecht was, hij dacht na over de liefde, miste zijn goede vriend, maar voelde daarnaast de stekende pijn van het missen van een geliefde. Het was raar, want wanneer hij haar had gezien miste hij haar daarna alleen maar meer. Het was als een drug, hij kon nooit genoeg krijgen en wanneer hij zijn shot had gehad, wilde hij alleen maar meer. De hengst begreep niet waarom zijn hoofd hem zo gek maakte. Hij zou blij moeten zijn dat hij überhaupt iemand had gevonden die hem lief had. In plaats daarvan maakte zijn hoofd hem alleen maar gek door constant aan diegene te denken en daarnaast ook nog eens bang te zijn om iets te missen. Haar lach, haar plezier. Daar wilde hij deel van uitmaken en het feit dat hij er niet altijd bij kon zijn deed hem haast fysiek zeer. Icari schudde lichtjes zijn hoofd, waarbij zijn zijdeachtige manen rond zijn natte nek dwarrelden. Hij maakte zichzelf weer eens gek. Soms wilde hij echt dat hij zijn hoofd even uit kon zetten.

De voskleurige hengst draafde terug. Zijn zware gedachtegang had de grijns niet van zijn gezicht kunnen halen. Met glinsterende ogen keek Icari naar zijn nieuwe vriend. De Friese hengst mompelde iets wat hij niet verstond. Icari was meteen achterdochtig en keek de hengst met samengeknepen ogen aan. Plots grinnikte Painted en gooide hij zijn voorbenen omhoog. Zijn grote, machtige hoeven klapten neer op het wateroppervlakte en Icari kreeg een flinke lading water over zich heen. Geschrokken door het plotselinge steigeren van de Fries stormde Icari achteruit, struikelde over een rots onder water en viel zijwaarts in het water. Even verdween de voskleurige hengst onder water, maar Icari had zijn benen al gauw weer onder zich. Proestend verscheen hij boven water, zijn vacht en manen dropen van het water. Icari hijgde van schrik, maar begon al gauw weer te grijzen. Okee, daar had die verfemmer hem goed te pakken. Hij schudde zich zo goed en zo kwaad als het ging uit, maar hij bleef doorweekte. “Die krijg je terug,” grijnsde Icari duivels, waarna hij zich ook op zijn achterbenen verhief en wild met zijn hoeven op het water begon te slaan. Onder de dekking van dit watergeweld liet Icari zich weer terug vallen op vier benen en galoppeerde langs Painted Black. Luid lachend galoppeerde hij rond het meer. “Pak me dan, als je kan,” zong hij erbij, alsof hij nog maar een veulen was. Maar dat was hij niet meer, want zelfs nu, tijdens het spel, wilde zijn hoofd niet rustig worden.

OOC: Ten eerst, sorry voor de late reactie. Heb deze vakantie domweg geen tijd gehad en nu ontbreekt de inspiratie. Eigenlijk omschrijft de eerste alinea aardig wat er in me omgaat op het moment. Dus ten tweede; sorry voor dat wazige verhaal xD