It's your choice, ma'am. [Fawn]

Het moment dat de geiser met luid gesis als van een slang die zijn prooi in het vizier heeft uitbarstte was het moment dat een brede hoef op de grond neer kwam met een dreun. Enkele nabije steentjes trilden, schudden onder het geweld waar ze door geteisterd werden. Een kolossale massa die grotendeels uit opbollende spieren en gehavende roodbruine vacht bestond bewoog zich voort tussen de spuitende geisers, ravenzwarte manen werden opgetild door de warme lucht en landden daarna weer op zijn gespierde nek, en bedekten opnieuw het langgerekte litteken dat daaronder verscholen lag. In slierten hingen ze nu langs hem heen, want als er één was die zich niet om zijn uiterlijk of voorkomen bekommerde, was het Sal wel. Net na het ‘incident’ dat zijn bloed liet koken en zijn tanden liet ontbloten was hij meer een wild dier geworden dan een intelligent paard. Hij had tijdelijk zijn verstand uitgeschakeld en puur en alleen op instinct geleefd. De aarde was roodgekleurd door zijn, maar vooral het bloed van anderen waar hij ging. Voedsel was niet nodig geweest, eveneens water. Bloed en vlees waren op dat moment waar hij voor leefde, en toen hij in DH teruggekeerd was was hij meer een wrak, een gespierde moordmachine met littekens en nog steeds open wondes over zich heen verspreid. En nog steeds. Nog steeds was het niet genoeg geweest. Niet genoeg om de kokende woede, de momenteel gestolde vulkaan aan razernij te voeden. Hij was slechts kort verzadigd, maar begon al snel weer te borrelen en te koken. Wie hem niet in de ogen gekeken had zou het niet begrijpen, en het was maar de vraag of wie dat wel deed dat wel zou doen. Pure waanzin lag verscholen achter een koele, ijzig koude barrière. Woede die met alle liefde op levende wezens los gelaten werd en alleen maar groeide en groeide naarmate die langer achter stalen tralies gevangen werd gehouden. Het beest was eerder al uitgebroken; Hoe lang zou het nu duren voordat het opnieuw zou gebeuren?

Momenteel was hij echter volledig onder controle. De groene ogen waren kalm en berekenend, als een smaragd hard en koud. Nog één keer zou hij het proberen. Dit was de laatste keer. De laatste keer dat hij voor iemand zou strijden, en dat hij iemand zou volgen tot de dood. De vorige keer dat hij die belofte gemaakt had was zijn vertrouwen ruw beschadigd. Maar hij zou nog een keer een nieuw doel voor ogen nemen. En als de leider van de Valkyrie hem niet wilde? Wie weet wat hij dan zou doen, het maakte niet uit. Ze zou alleen een loyaal lid mislopen, wans als Sal ergens voor ging of iemand besloot te volgen deed hij dat tot zijn laatste ademhaling door zijn lippen was geglipt. Als hij dood ging in een gevecht met haar of een ander, so what, de dood kon hem niet meer pijn doen dan de pijn die hij in één leven al gekend had. En dan bedoel ik niet alleen de fysieke pijn; Slechts de mentale was genoeg om menig paard van een klif af te doen storten. Waarom Sal dat niet gedaan had? Hij wist het niet eens. Hij had er geen antwoord op, en zolang niemand hem ernaar vraagde, en hij wist dat dat niet ging gebeuren, hoefde hij dat ook niet te hebben. Zo simpel was het.

Maar nu was het tijd om zijn besluit vast te zetten. Het was tijd om Fawn te roepen, leider van de Valkyrie. Wie weet zou ze hem wel aannemen: Hij wist niet precies waarom ze dat zou willen doen, maar er was een kans. Hij hief zijn nek en gooide zijn hoofd achterover. Een zware, rauwe hinnik vulde de lucht, bleef trillen in de omgeving en zwakte toen af in de verte. De roodbruine hengst keerde terug in een neutrale positie en wachtte af, geen spanning of twijfel op zijn gezicht af te lezen. Híj had zijn keuze al gemaakt, nu was het haar beurt.



[& Fawniepawnie ]

Schokkend? Was het werkelijk schokkend te noemen? Aangrijpend? Pakkend? Spectaculair? Of was simpelweg 'onverwachts' een beter woord om deze tragische gebeurtenis te omschrijven? Tenslotte was ze wéér teleurgesteld, was haar vertrouwen wéér beschaamd geweest. En het irritantste was nog wel dat ze niet helemaal snapte waaróm. Hij had zo'n krachtige uitstraling gehad, was er geweest bij de bijeenkomst van alle leiders... Alhoewel, nu ze erover nadacht was het daarbij gebleven. Bewezen had hij zich nooit. Wellicht was hij enkel leider geweest omdat hij in de geschiedenis van Dream Horses al eerder een succesvolle kudde had weten te leiden. Ze had tenslotte werkelijk gehoopt dat deze Azacar het wel volhouden zou. Maar nee, dat wat ze wilde gebeurde niet. En daarmee had hij meteen heel haar plan omgegooid. Het weinige beetje aanzien dat ze voor hem had gekoesterd, had bewaard speciaal voor hem, was verdwenen.
Naarmate het met enorme kracht omhoog geschoten water zich weer terugtrok, verdween ook de hitte die haar eerder omsingeld had. Ze haatte de warmte. Ze haatte het kwetsbare gevoel wat de natuur je kon geven, zonder waarschuwing op kon dringen. De goudglanzende ogen gleden echter terug naar het gat waar de vloeistof wederom in verdwenen was en ze zette wederom een aantal passen richting het zielige hoopje lijk wat daar boven op nog lag na te stomen. Het was haar bedoeling geweest om het te braden… of in ieder geval iets in die trant. Maar het had duidelijk niet gewerkt. De glans in haar ogen doofde terwijl ze haar kop richting het verbrandde lichaam bewoog. ‘Euw.’ Een vage rimpel gleed over haar neus. Getverdemme, wat meurde dat. Dit ging ze dus niet nog een keer proberen. Met een licht zuchtje ontsnappend tussen haar lippen draaide ze zich om, liep éindelijk richting de plek waar een bepaalde hinnik vandaan had geklonken. Iets wat had kunnen wachten totdat ze dit geprobeerd had, dacht ze. Maar het enige wat ze hiervan gekregen had was honger en veel frustratie. En dat zou er niet beter op worden wanneer ze haar lieve ik-wil-lid-worden-van-de-Valkyrie-en-jij-zult-mij-ook-aannemen-al-is-dat-het-laatste-wat-jij-doet paardje. Want zo waren ze tenslotte allemaal. Achterbaks, ontrouw en arrogant. Niet veel beter dan de onwetende My Little Pownies, maar daar dachten die beesten zelf anders over. Maar goed, wellicht wisten ze niet beter. Wellicht snapte ze daarom ook niet hoe deze soort zich überhaupt zo dramatisch ver had weten voort te planten.
Álle darmdeeltjes, het leek wel spitsuur bij deze oversized fonteinen. Niet dat ze ook maar iéts van het spuitfestijn kon volgen. Een dikke witte mist zorgde er wel voor dat niemand ook maar één glimp te zien kreeg van het spektakel, niet dat ze er in geïnteresseerd was. Fawn's kop deinde vermoeid mee met haar passen terwijl ze haar ogen samenkneep, hopend om op één of andere manier haar zicht te verbeteren. Iets wat uiteraard niet lukte. Potverdikkie. Wat wás dit? Maar als hij verstoppertje met haar wilde spelen... De mondhoeken van de merrie krulde spontaan geamuseerd op; Ze was altijd wel in voor een spelletje. ‘Jóho~ Zwaa~nt...-’ KABAM. Hmm… deze sensatie kende ze… Het plotselinge gevoel van pijn en schrok prikkelde haar brein, liep als een stroomstoot door haar heen terwijl ze besefte dat ze zojuist het spel had gewonnen. ‘Áhrw...’ Ze keek op: Recht in de twee donkere ogen van een roodbruine hengst, haar blik beschuldigend, geïrriteerd en gepijnigd. Yapyap, hij had een gespierde schouder, dat was wel duidelijk. Alleen jammer dat dat niet per se was waar ze in geïnteresseerd was. ‘Dus. Wat heeft dit te betekenen?’ De grommende, geïrriteerde klanken die ruw over haar lippen rolden en de beschuldigende kop die ze erbij trok spraken boekdelen.

Hij spitste zijn oren en draaide zijn hoofd langzaam, overwegend in de richting van geluid. Een stem die door de stoom heen droeg en de komst van het paard waar hij naar gehinnikt had beloofde. Hij hief zijn hoofd op en keek kalm toe hoe een zwarte gedaante door de stoomwalmen diens weg naar hem toe bracht. Hij grimlachte kort toen hij de gele blik op zich gericht voelde. Hij had de indruk dat het geen gewoon slecht peerdje was dat voor hem stond en nu met een beschuldigende blik naar hem staarde. Hij verwachtte niet anders van de leider van de Valkyrie. Een wenkbrauw werd kort omhoog getrokken toen hij die blik in ontvangst nam, niet uit de hoogte, eerder geïnteresseerd. ‘Dus. Wat heeft dit te betekenen?’ Een logische vraag, en het antwoord was simpel voor de hengst. Hij wist dat hij vanaf het moment dat ze aangekomen was al getest werd, en dat hij er niet zo één twee drie in kon komen. Als ze een leider was die vrolijk op hem toe gehuppeld was, zei dat hij wel even in de kudde mocht komen en hem met een schouderklopje –figuurlijk dan- weer gedag zei, zou hij toch sterk gaan twijfelen aan de kwaliteit van de kudde. Hij wist dat hij zich moest bewijzen en aantonen dat hij niet het driehonderdste wannabe’tje was. Aan fake paarden had de merrie niks. Zijn harde, groene ogen beantwoordden de gouden blik standvastig, kalm. Hij ging er niet omheen draaien want draaien maakte duizelig en dat maakte een doel minder duidelijk. “Ik vraag je een plek in de kudde. Salvedir is de naam.” Klonk zijn ruwe basstem boven het geluid van in de verte naarbuiten spuitende geisers. Dat was een om het op z’n zachtst te zeggen redelijk…Korte en botte begroeting. Maar Sal hield er niet van om om de zaken heen te draaien, straight to the point. Bovendien was hij nooit een prater geweest, en er was een kleine kans dat hij dat ooit zou worden, en hoe broodnodig het ook was, een psychiater zou hij ook nooit inhuren. Een boksbal ging hem immers niet helpen met z’n ’anger issues’.
Hij hoefde niet door te kleppen over het verleden of over zijn voormalige loopbaan bij de Bleeding Soul, dat deed er niet meer toe. Vond hij dan, want zoals eerder gezegd was hij geen emotionele prater. Tuurlijk, als ze geïnteresseerd was in wat hij allemaal wel niet uitgespookt had dan zou hij dat wel zeggen, en ook wat zijn motieven waren en die blabla. Maar hij wachtte nu eerst een reactie af van de zwarte merrie, terwijl hij daar als een standbeeld bleef staan en geen centimeter verroerde, alleen zijn ademhaling en de fonkeling in de flesgroene ogen veraadde hem.

[Nuhh, flutpost ]

Natuúrlijk wist ze al wat hij van haar wou en natuúrlijk dacht hij dat ze hem zou géven wat hij wou, maar desalniettemin was het altijd weer... apart, wellicht, hoe deze dieren die haar gewoon totáal niet kende - hoorde te kennen, zover ze wist - niet meer raar opkeken van haar verschijning. Alsof haar wezen geen geheime kende voor hem: Het antwoord dat ze zou geven, de gezichtsuitdrukkingen die ze zou maken, de toonhoogte waarop ze zou praten. Yapyap, zeer grappig, maar volstrekt onlogisch.
Alle darmdeeltjes op een rijtje, waárom moest haar geliefdste zintuig - op haar oren, tast en smaak na - nou uitgerekend slachtoffer worden van zijn baarbaarse schouder. ‘Ahwrr~’ Zijn antwoord grofweg negerend alsof hij niets gezegd had, bewoog ze haar rekbare neusgaten licht spastisch op en neer, de pisgele ogen lichtjes scheel het spektakel bewonderend. Eerst het linkerneusgat, toen weer het rechterneusgat, soms deze volgorde in de war gooiend door een paar keer extra met het ene te spastiseren <8D, haar ogen gefascineerd de bewegingen volgend. Uiteindelijk vielen de bewegingen stil, evenals de geluiden om haar heen. Langzaam draaide de pupillen van de zwarte merrie omhoog: Pisgeel en met een oneindige diepte erin, nietszeggend. Wellicht geïnteresseerd, maar wellicht ook niet. Dat was aan hem te beslissen. Uiteindelijk braken de duidelijk beschuldigende klanken van haar woorden de stilte; ‘Én, meneer ik-wil-graag-in-de-kudde, waarom zou ik dat doen nadat mijn neus zojuist slachtoffer is geworden van jouw schouder?’ Haar ogen priemend in die van hem, haar hoeven ondertussen langzaam iets van hem vandaan verzettend. Hehe, ergens kwamen deze karaktertrekjes haar bekend voor. ‘Ik bedoel: Wil ik wel een hengst in de kudde die zich niet om zijn mede leden bekommerd? Dat zou wel heel triest zijn heuw.’ Een dikke blubberige roze tong gleed naar buiten, streek bijna teder langs de omranding van haar neusgaten alsof het zijn dierbaren waren. ‘Hewhe, Heel triest. Fufufu~’

{Fawn heeft gewoon een merkwaardige uitwerking op Sal. Bijvoorbeeld het oproepen van waanbeelden. ..It’s not my fault. : (A):]

Sal wachtte op een reactie, een antwoord, een teken van léven van de zwarte merrie, terwijl zijn blik op haar gericht bleef. Een voorbijdrijvend stofdeeltje stal even zijn aandacht, en hij fronste diep, waarbij ik me voorstel dat twee dikke, zwarte wenkbrauwen opeens op zijn voorhoofd geplakt zijn en die naar beneden duwen. Wenkbrauwen die nodig geëpileerd moeten worden. Misschien dat de zwarte merrie, mocht zij genoeg telepathische en fantasievolle powers hebben, ook wel de wenkbrauwen uit het niets kon zien ontstaan, maar daar kon Sal verder niets aan doen.
Sals denkbeeldige-zwarte-om-een-epileerbeurt-schreeuwende-wenkbrauwen trokken weer hoog op toen vanuit zijn ooghoeken een beweging opgevangen werd. Zijn pupillen gleden omlaag en nu was de oorzaak van deze beweging geanalyseerd. Kennelijk was er iets dat spastische reacties getriggerd had bij Fawn, en zeer gefascineerd keek hij toe hoe haar neusgaten ongekende vormen met onvoorstelbare snelheden haalden. Dat had hij nog maar één keer eerder gezien, toen de één of andere gozert al op de grond voor zijn hoeven lag. En toch was het hem nog niet zo wonderwel gelukt als de merrie. Het feit dat het niet beleefd was om naar iemand te staren was volledig vergeten, hij was toch al nooit zo’n etiquette dier geweest.
Toen de voorstelling afgelopen was en hij een paar brandende ogen op zich gericht voelde hief ook hij zijn blik weer op, om deze twee starende gele bollen standvastig te beantwoorden. Hij werd beschuldigd van het terroriseren van haar neus. Hij verkoos om even te wachten met antwoorden en groef diep in zijn geheugen of hij ooit letsel had toegebracht aan de voorgenoemde neus, maar kon zich werkelijkwaar niets herinneren. Genoeg zwarte neuzen in zijn herinneringen, maar geen van allen match’ten het paard voor hem. Maar net kon voorkomen worden dat twee wenkbrauwen weer op zijn hoofd tevoorschijn plopten, hij was er vrij zeker van dat zelfs zijn imaginaire barrière hem dit keer niet meer zou kunnen beschermen van de ogen van de buitenwereld maar hield liever deze kwelling, veroorzaakt door plaatselijke versnelde haargroei, voor zich.
‘Ik bedoel: Wil ik wel een hengst in de kudde die zich niet om zijn mede leden bekommerd? Dat zou wel heel triest zijn heuw.’ Hij knikte ernstig. “Dat klinkt logisch, ja. Het ging niet expres, maar ik verontschuldig mij voor mijn schouder.” Zei hij met een grafstem. Hij keek haar nog eens nadenkend aan, en de woorden die hij in gedachten had floepten eruit zonder dat er verdere remmen op zaten. “Al zal ik niet ontkennen dat je neusgaten mij erg intrigerend en opmerkelijk voorkomen…” Als je er diep over nadacht kon het als een compliment beschouwd worden..Echter was het onbekend hoe filosofisch de leider van de Valkyrie in het leven stond. “Volgende keer, als die er is, zal ik op z’n minst een bezoekje aan de rivier brengen.” Hij nam aan dat ze doelde op de hoeveelheid gedroogd bloed en oud vuil dat zich daar opgehoopt had in de loop der tijd. In zijn geval zo’n drie dagen waarin twee peerdjes zijn dag kwamen opvrolijken. Teheh. Zijn definitie van fun en een gezellig babbeltje was iets anders gebleken.

Ze had nooit doorgehad dat de hengst zijn wenkbrauwen een absolute no-go waren, er uitzagen alsof ze regelrecht uit de prehistorie kwamen. You know, die lange zwarte doorlopende wenkbrauwen waar je zo goed mee kan wenkbrauwrollen en die mijn economie leraar ook heeft? Een plots gevoel van bekekenheid deed haar pisgele pupillen omhoog draaien, kreeg door dat haar bewegingen uiterst nauwkeurig geanalyseerd werden door deze blijkbaar net zo geïnteresseerde hengst. Ze trok haar prachtige geëpileerde, denkbeeldige wenkbrauwen op, wachtend op een reactie die even op zich liet wachten. *dit stukje van jou was grappig. :')* Blijkbaar was zijn droge conclusie dat zij weldegelijk gelijk had. Hehe, daar hield ze wel van: gelijk krijgen. Dat gaf altijd weer zo'n heerlijke ego-boost. Die kreeg je als alfa natuurlijk noóit. *ahum. Gaat nu poging doen tot Een Serieuze Post*
‘Hehw’ Ze kon niet ontkennen dat dat een schattig excuus was. Vergenoegd trok ze haar kop ietwat terug. Minimaal teken van leven zichtbaar wanneer de zwarte gescheurde oortjes ietwat naar voren schoven...
‘VIND JE? 8D’ Dwars door zijn rivier-gelul heen schréeuwend, rolde de pure regenboog aan joligheid zonder mogelijkheid tot stoppen over haar tong, vermoorde de wereld zowat met uitgelatenheid. De 'ietwat' veranderde spontaan in oren 'helemáál' naar voren, de gouden ogen overenthousiast - voor het onderwerp - opglimmend. ‘Ik heb nog nóóit iemand ontmoet die zo opmerkzaam en geïnteresseerd in organen in het leven staat~!’ Totáal niet afvragend of de hengst nog überhaupt in leven was na deze uitval, begon ze vrolijk op haar plek te hupsen, de pijntjes in haar neus totaal vergeten. ‘HEB JE WEL EENS VAN GATOMNIAU GEHOORD. 8D Dat blijkt naast dat het voorkomt in je poepgat ook in je neus voor te kunnen komen. ö Erg intrigerend, vin je niet, beste kerel?’ *seriously, waar gáát dit topic heen?* ‘En óh, heb je wel eens darm geproefd? Áh, ÓVERHEERLIJK, werkelijk – ó, je bent trouwens aangenomen - zó delicieus en ravissant. Een gewéldige sensatie voor de smaakpupillen. Even wennen, dat wel, maar daarna: HEMELS. WERKELIJK WAAR.’ Alsof ze wilde verzekeren dat ze het eens was met haarzelf knikte ze trouw met elke lettergreep mee die tussen haar lippen ontsnapte.





Het lukte precies twee regels... T^T

XDDD

..Verwacht alsjeblieft geen serieus antwoord. Ik doe mijn best, maar...

Ik doop deze post; Salvedirs overactive gedachtegang voor dummies en ander volk.

Het antwoord op zijn vraag in de vorige post was gevonden. Filosofischer kón haast niet. Het was duidelijk dat de merries gedachtegang ongekend was, en dat zich daar vele geheime hersenspinsels bevonden. Het zou hem niets verbazen als ze in een vorig leven godsdienst docent was geweest, of yoga-docent perhaps?
Kennelijk was de merrie erg blij om iets dat hij gezegd had, aan haar uitdrukking te zien. Was zijn schouder zó erg bezig geweest dat ze nu zo verschrikkelijk blij was dat hij naar de rivier zou gaan, vroeg een verwarde Sal zich af. Inplaats van wenkbrauwen verscheen er nu een voorzichtig beginsel van denkbeeldige grijze haren tussen zijn nachtzwarte voorlok terwijl hij hier na stond te denken; Nog meer van dit soort dilemma’s en hij kon zó voor Perkamentus doorgaan. Al prefereerde Sal Voldemort. Omdat hij anti-good side was? Omdat hij een leger aan Dooddoeners had? Omdat hij over de wereld wilde heersen en een nieuw tijdperk van duisternis en angst wilde creeëren? Allemaal aantrekkelijke kanten van dit persoontje die hem heus wel aanspraken, maar niet de doorslaande rede waarom Salvedir een die hard Voldemort fan was. Voorgenoemde punten waren slechts een mooie bijkomstigheid. De werkelijke rede was omdat hij geen neus heeft + Flashy red eyes. Ik bedoel, welk normale slechte paard kan dat nou weerstaan? Elke badass zou er spontaan homo van worden.
En zo verspil je dus een goed deel van een post dat voor belangrijke dingen gebruikt zou kunnen worden, zoals beschrijving van gevoelens/houding/natuurpracht aan Harry Potter. Voordat Salvedirs karakter té veel naar de fangirl/guy kant gaat overhellen, zal ik nu weer verder gaan met een ‘normale’ post. Naar mijn maatstaven.
Nu stond er dus een schouderophalende, halfgrijze Salvedir, die toekeek hoe Fawn een happyness-uitbarsting had. Niet compleet wetend wat hij met de situatie aanmoest, ongeveer verpletterd door volume + information overload. Zijn wenkbrauwen wiebelden, de merrie stelde hem wel erg zwaar op de proef..Waarschijnlijk moest hij een geheim verband ontdekken tussen deze regenboogjes.
AHA! Hij kreeg een spontaan light-bulb moment en je snapt wat voor een disco het daar tussen de geisers werd met al dat geglim, de regenboogjes en lampjes. Dit was natuurlijk het nieuwste wapen, de nieuwste trénd in de Valkyrie. Met deze verpletterende blijheid zouden ze alle goodiebags al bij het eerste contact finaal de grond in boren. Hij wist dat de leider slim was, maar zó slim..Ongekend. Natuurlijk moest hij zich direct deze nieuwe, effectieve techniek aan gaan leren. Hij luisterde en keek intens terwijl Fawn haar zinnen begon. Hij merkte de huppelsprongen die ze hierbij maakte op en stampte een keer voorzichtig, alsof de grond zou breken, met een brede hoef op de grond.
‘VIND JE? 8D’ Dit was dodelijk. Dódelijk. “Jaja~” Hij had twee seconden vertraging waarin hij nadacht over de wapens die hij had, waarna hij vastberaden ‘entoushiast’ met een snelheid van 50 km/u met zijn hoofd begon te knikken en een grijns volgde al snel. Groot gelijk, organen waren fascinerend. Een nog na-kloppend hart, vers van het paard was zeer intrigerend. Voor de lol een tijdje blijven staan kijken tot het laatste leven eruit gesijpeld is, erg amusant. Hij zou dan ook nooit snappen dat er ook operaties werden gedaan waarbij wezens opengesneden werden, maar daarna ook weer dichtgemaakt zodat ze door konden leven.
‘HEB JE...beste kerel?’ Zijn mond viel open. Wáárom had hij hier nog nooit van gehoord? “Alsof er een WERELD voor me open gaat, m’n beste Fawn. Zelfs in de neus, zei je? Wat precies veroorzaakt dit wonderbaarlijke verschijnsel?” Ook zijn oogjes begonnen nu te glanzen en al kon hij geen regenbogen van het formaat van die van Fawn creeëren, zijn eigen, personal regenboogje kronkelde nu vrolijk tussen zijn oren door. Hier kon hij op z’n minst twee goodiebags mee knock-out slaan, vond hij.
‘En óh, heb je wel eens darm geproefd? Áh, ÓVERHEERLIJK, werk..*spoelt zin even door* -WERKELIJK WAAR.’ Dat kronkelige, glibberige spul, dat wel eens tussen zijn tanden vast had gezeten? “Geproefd, maar nooit doorgezet, moet ik toegeven. Het heeft een apart smaakje, ja, maar ik verkies toch een warm hart boven darmglibbers, al zijn die zeker niet verkeerd. Hmmmmmm…Vers hart…” Hij likte zijn lippen af bij de gedachte aan al deze delicatessen. Toen kreeg hij het tweede light-bulb moment van vandaag. “ANDERS ORGANISEREN WE EEN KEER EEN PICNIK MET DE VALKYRIE?” Stelde hij voor, zijn regenboog bleef maar groeien.
Wacht eens even. Wacht eens even.
“..werkelijk – ó, je bent trouwens aangenomen..”
...Hij kreeg het idee dat hij zojuist tussen neus en lippen door aangenomen was.

*seriously, waar gáát dit topic heen?*

Please...Don't...Ask...O3o ^^