A Handful Of Memories

Terneergeslagen stapte de merrie door het lange gras, haar hoeven maakte een zompig geluid op de losse ondergrond waarover ze zich voortbewoog. De regen van de afgelopen dagen was eindelijk gestopt. Ondanks dat de hemel nog donker was met wolken, steeg de temperatuur geleidelijk.
Ithilwen hief haar hoofd een stukje op, doffe lichtblauwe ogen keken de wereld in, ze zag alles om haar heen maar nam niks in zich op.
Waar was ze? Wat deed ze hier? Vragen die in haar hoofd opkwamen maar waar ze geen antwoord op had. Misschien… misschien was dit geen goed idee.
Waarom?
Een fluistering, met de intensiteit van een schreeuw weerklonk in haar binnenste. Drong door tot de donkerste hoekjes van haar ziel en klampte zich vast aan iedere herinnering die ze had.
Haar vader,
haar moeder…
Nirvana en Cionaodh. De paarden die hadden gezworen haar te beschermen, er altijd voor haar te zijn. Maar die belofte hadden ze gebroken.
Ze waren weg, kwamen niet meer terug… nooit meer.

Een diepe, trillende zucht baande zich een weg naar buiten. Tranen verzamelde zich in haar ogen en een brok in haar keel maakte ademen onmogelijk. De omgeving werd een lange wazige streep en Ithilwen liet zich op haar knieën vallen. Een snik welde op in haar keel maar met moeite kon ze hem terugduwen. Ze boog haar hals naar de grond en liet haar hoofd op de natte bodem rusten.
Het moest eruit, al het verdriet, de woede, angst, alles. Ze was bang om nog meer dierbaren te verliezen. De onwetendheid knaagde aan haar, vrat haar langzaam op en gaf Ithilwen het gevoel dat ze verrot was van binnen. Het kon er bij haar niet in dat haar vader dood was, de grote sterke Cionaodh kon niet dood zijn. Net zomin als dat Nirvana was verdwenen.
Na het verdriet kwam de woede, háát bijna, voortvloeiend uit de onmacht die ze voelde. Ze waren zonder een woord te zeggen gegaan. Nirvana had verdomme een kudde om voor te zorgen. Ze kon het onbehagelijke gevoel dat ze niet belangrijk voor hen was niet onderdrukken.
Uiteindelijk hielden de tranen op. Gebroken lag ze daar, wist niet wat ze verder moest doen met haar leven. Zou ze hier blijven of weggaan? Er was niemand hier die belangrijk voor haar was en dat wilde ze zo houden. Het mocht duidelijk zijn dat diegene die op de een of andere manier met haar verbonden waren ook de meeste pijn te verduren kregen.
De enige met wie ze nu nog enig verwantschap voelde woonde allemaal op een ander continent. Ze waren veilig voor de vloek die Ithilwen met zich meedroeg.

Langzaamaan raapte ze zichzelf weer bij elkaar, verzamelde de moed om op te staan en naar voren te kijken. Ze duwde zichzelf overeind en keek melancholiek achterom, het was tijd om afscheid te nemen. Ze zou nog een laatste reis maken naar haar geboorteplaats voor ze voorgoed wegging. Ithilwen zou moeten wennen aan het eenzame bestaan dat ze voor zichzelf koos. Vastbesloten stapte ze weg, ze had zich al half omgedraaid toen een geur haar plannen in de war schopte. Verward bleef ze staan, wat deed dit individu hier? Het was háár moment, niet die van een voorbijganger…

[Painted Black]

Een rilling gleed langs zijn rug, vreselijk. De hengst wilde iedereen vergeven, alles vergeten, maar het lukte gewoon niet. Er waren teveel dingen gebeurd in zijn verleden. Dingen die hem teveel hadden geraakt, dingen die hem nu, in het heden, nog steeds achtervolgde. Het was een van de meest geweldige momenten geweest om Aurora terug te zien, maar het had hem ook aan het denken gezet. Want de merrie was hier niet zonder reden, niet nu, niet op dit moment. Hij zou kunnen dat zijn vader haar gevolgd was, iets wat nogmaals een rilling over zijn rug deed lopen. De hengst schoof zijn gedachtes aan de kant en stapte verder.

Dingen gaan dood. Maar ze blijven niet altijd dood. Hoewel Painted het niet geloofde dat de merrie zichzelf ´schaduw gekust´ had genoemd, eveneens als de betekenis, stond het nog steeds in zijn hoofd gegrafeerd. Zijn moeder had altijd in god geloofd, in tegenstelling tot Painted, hij geloofde wel dat er ´iets´ was, maar begreep de rest niet helemaal. Want als er echt een god was, waarom was zijn moede hier dan niet meer? Zijn onschuldige moeder, die nooit een vlieg kwaad had gedaan. Valéry had hem ooit eens uitgelegd dat schaduw gekust betekende dat je gekust was door schaduwen. Overgestapt naar de dood, naar gene zijde, en teruggekeerd. Ze had verteld dat je terug kon keren als paard, als zonnebloem. Zolang jij maar geloofde in je innerlijke energie. Hij schudde nogmaals zijn hoofd, het leek wel yoga praat wat de hengst brabbelde.

Zuchtend en steunend liep de hengst weer verder. Heuvel op, heuvel af. Een geur vloog zijn neus binnen toen hij op het punt stond weer terug te gaan. Even hief hij zijn neus de lucht in. Zou hij dat nou wel doen? Nieuwe paarden ontmoeten, een awkward gesprek aangaan. Ergens juichte een stem hem toe, dus liep de hengst maar richting de geur. Een merrie, bleek algauw. De hengst stond enkele meter voor het paard stil, knikte vriendelijk en liet zijn ogen even over haar lichaam glijden. Soms was het geaardheid van het paard van het lichaam te lezen, maar littekens verraadde niet of je slecht of goed was. Elk paard had littekens, gewonnen met trots of met verdriet. ’Goedendag’ probeerde hij een gesprek aan te knopen.

In eerste instantie had ze zin om zich om te draaien en weg te lopen maar iets in haar binnenste vertelde haar dat ze niet weg kon lopen voor wat kwam. Hoewel ze er niet zeker van was dat een nieuw paard ontmoeten hier ook onder viel, bleef ze staan.
Haar lichte ogen zochten het heuvelige landschap af, opnieuw bracht een licht briesje de geur van een paard met zich mee.
Dichtbij…
Met een ingespannen blik in haar ogen tuurde ze voor zich uit en zag al snel een zwarte hengst haar kant op komen. Haar oren, die plat ik haar nek hadden gelegen, draaiden van opzij naar voren toen hij dichterbij kwam.
Hoe Ithilwen ook haar best deed om de emoties die nog steeds vanbinnen raasden onder controle te houden dreigden ze haar ieder moment te overweldigen. Ze slikte de brok in haar keel weg en keek met een kalm uiterlijk naar de hengst. Onzeker bekeek ze hem, hij léék niet slecht, maar ze wist goed dat uiterlijke schijn kon bedriegen en na alles wat er gebeurd was vertrouwde ze zichzelf niet meer. Het was nu te laat om weg te lopen besefte ze met een schok, ondanks dat ze hem niet kende voelde ze niet veel voor een gesprek, ze zou beleefd moeten doen, zich gedragen. Enigszins behoedzaam hoorde ze zijn groet aan en knikte. ‘Van hetzelfde.’ Antwoordde ze. Zoekend naar woorden keek ze om en een glimlach sierde haar mond. ‘Ik ben Ithilwen, en jij?’ Vroeg ze.

21. 250 woorden