Memories & Butterflies

"Ik krijg je wel vlinder!"
Een klein gevlekt monstertje galoppeerde tussen het gras door. Voor haar leek het gras wel bomen, ze was ook nog maar een veulen. Maar dan echt een iniminie veulen, van die hele jonkies weet je wel? De kleine Mischa dacht blijkbaar even dat ze kon vliegen, toen ze afzette tegen de grond en met een hoge sprong in zee belandde. Voor ze het wist was de vlinder uit zicht verdwenen, teleurgesteld bleef ze staan, het zoute zeewater klotste tegen haar knieën. Gelukkig stond ze nog niet zo ver in zee, het was altijd gevaarlijk, vooral omdat ze nog zo klein was. Ze zag Patch uit de verte uit de bosjes vandaan komen, en op haar snuit krulde een glimlach. Vooral toen ze zag dat de vlinder achter Patch aan vloog.


De donkerbruine, bonte merrie zette een paar stappen in zee en ademde diep in en uit, de zoute lucht was sterk. Een frisse wind blies haar manen omhoog, het was heerlijk om bij de zee te zijn als het zo warm was op andere plekken. De zon stond hoog aan de lucht, straalde verblindend licht uit en bereikte Mischa's vacht. Het gaf een warme tinteling, het leek een beetje op verliefdheid, al had ze dat nog nooit gevoeld, helaas... Toen ze een vlinder zag vliegen sloegen haar gedachten plotseling over naar haar broer, Patch. Ze had hem nog één keer gezien, voor ze kwaad van hem was weggerend. Had ze dat maar nooit gedaan... Ze miste hem zó ontzettend erg.. Gelukkig had ze nu andere vrienden waar ze wel écht op kon rekenen. Coktail zou haar nooit verraden, en Pearl ook niet. Ze had gehoord dat Céto weer terug was in Dreamhorses en was wel nieuwsgierig of Coktail en Céto nog bij elkaar waren. Waarschijnlijk wel, ze waren echt soulmates, en hielden zo veel van elkaar. Mischa schudde met haar manen en keek achterom toen ze iets hoorde bewegen, de geur van een merrie drong haar neusgaten binnen. Met een glimlach wachtte ze af, haar oren stonden recht omhoog, haar ogen tintelden. Ze was op dit moment echt gelukkig.


[Alleen Courage graag ;D ]

Met haar benen constant hoog optrekkend kwam Courage moeizaam vooruit door het mulle zand. Er stak een wind op, zand begon weg te waaien, en Courage haar vacht zat in een mum van tijd vol zand. Heerlijk. Ze schudde zich uit, maar het grootste deel van het zand bleef zitten. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. Ze schudde nog een keer, maar, net zoals de eerste keer, hielp het niet echt. Ze sjokte verder, wat voor nut had het om te blijven staan? Moeizaam liep ze door het mulle zand. Toen kreeg ze een ingenieus plan. Waarom niet in de branding lopen? Daar was het zand tenminste hard, en was het makkelijker om vooruit te komen. Dan kreeg ze maar modder aan haar hoeven. Beter dan spierpijn doordat ze door het zand bleef lopen.

Ze stak haar hoofd in de lucht, en ademde diep in. Ze hield van de zeelucht. Maar vandaag rook ze nog iets anders dan alleen de zee. Ze rook een andere merrie! Speurend keek ze rond, en haar blik viel op een paard dat in de zee stond. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Een ander paard betekende gezelschap, en daar had ze nu wel behoefte aan. Ze versnelde haar pas, en ging in draf naar de andere merrie toe. “Hallo!” Begroette ze de andere merrie met een grote glimlach op haar gezicht. “Ik heet Courage, en jij?” Ze had besloten maar gelijk met de deur in huis te vallen. je kon ook een heel gesprek voeren zonder te weten hoe degene waartegen je praatte heette, maar dit was toch iets makkelijker.