A new beginning (open)

Asra ademde diep in zodat de vochtige, koude lucht haar wijd opengesperde neusgaten binnendrong. Door de dichte, laaghangende mist kon ze nauwelijks tien meter voor zich uit kijken, maar ondanks de gevaarlijke dieptes naast haar kon ze zich er niet toe zetten om langzamer te gaan lopen. Ze snoof. Eindelijk was ze vrij. Na al die jaren van gevangenschap en drukkende verveling had ze zich losgemaakt van de wereld en was ze vrij. Ze had het heus goed gehad in de kleine bergkudde, waar ze nog geen maand geleden afstand van had genomen. Ze kon zich er alleen niet toe zetten om iedere dag opnieuw dezelfde rondjes te lopen over hun veel te kleine, door territoria omsloten bergrug. Twee jaar lang had ze het vol kunnen houden, maar toen was er iets in haar geknapt. Gek van de sleur en het gebrek aan afwisseling was ze naar de leider gestapt om te zeggen dat ze weg zou gaan, weg, naar het verre gebergte aan de horizon. Hij liet haar gaan.
Het had haar een maand gekost om de gigantische vlakte die de twee gebergtes van elkaar scheidde te doorkruisen. Toegegeven: ze had niet erg snel gereisd. Bij ieder onbekend object was ze stil gaan staan, springend en snuivend rondom het nieuwe voorwerp. Pas nadat alles zorgvuldig bestudeerd was kon ze verder gaan. Met iedere pas die ze zette had ze zich zekerder gevoeld over haar besluit. En nu was het zover: ze was aangekomen in het land van haar nieuwe leven.
Opgetogen stapte ze verder. Het moeilijk begaanbare pad liep in een rap tempo omhoog en naarmate ze vorderde werd het steeds mistiger. Voor haar doemde een nieuwe rotspartij op, waardoor ze gedwongen werd om naar links af te buigen. Nieuwsgierig volgde ze de smalle doorgang, tot ze uitkwam op een klein plateau. Voetje voor voetje schuifelde ze naar het randje en hief haar hoofd op. Ademloos bleef ze staan. De zachtgrijze mist hing in dichte flarden rondom de bergtoppen. Er stond geen zuchtje wind, nergens was ook maar een beetje beweging te bespeuren. Het leek alsof de tijd was stilgezet, dacht Asra. Zelfs al het geluid werd opgevangen in een kille, doodse stilte.

Mijn god, ik ben echt vrij. Ik heb mezelf bevrijd, ik ben los van de wereld. Mijn leven is begonnen, o, laat het niet ophouden!

Nog even bleef ze roerloos staan. Toen kon ze een luide hinnik niet onderdrukken. Dansend en bokkend en briesend stoof ze weer naar beneden, ze schudde met haar manen, ontdeed zichzelf van alle grauwe haren die haar zo verzwaard hadden. Het was fris richting de koude kant, maar het deed haar niets. Asra voelde voor het eerst sinds tijden de zon weer schijnen.

(open!)

Hij galopeerde razend snel over de Drakenberg, samen maar toch alleen. Samen, met de wind, maar alleen door de wind. Hij dacht soms wel eens na wat 'liefde' betekent, hij had het een van de merries uit Utopia horen zeggen voordat hij weggestuurd was door Ravena. Maar als hij niet eens wist wat het was, of hoe het zou voelen, dan zou hij er toch ook geen behoefte aan hebben? Hij briesde, om zichzelf antwoord te geven. Hij had een antwoord nodig, al was het dan van zichzelf.. Misschien moest hij zich weer bij een kudde voegen, misschien zou hij beter alleen kunnen blijven. Hij maakt altijd de verkeerde keuzes bij deze grote beslissingen van het leven. Deze keer besloot hij helemaal geen keuze te maken. Hij zal zijn lot volgen. Hij schudde zijn hoofd, om het leeg te maken. Het sloeg natuurlijk nergens op, maar het hielp hem met het leegmaken van zijn gedachten. Hij keek om zich heen, niet veel bijzonders. Weinig paarden. 1 Merrie. Hé, wie is dat? Haar ken ik niet! Ik stapte op haar af en stelde me voor. 'Héé, ik ben Black Night, wie ben jij?'

Met wijdopen neusgaten danste ze voort, snuivend van opwinding. Bijna botste ze bovenop de glimmend zwarte hengst die voor haar stond. Geschrokken deinsde ze achteruit, maar ze herstelde zich snel en gooide haar hoofd fier omhoog, zodat haar manen om haar hoofd zwaaiden. Heel even greep de twijfel naar haar hart, maar ze wist zich los te schudden. 'Asra.' Niet meer dan dat. Alleen haar naam zou ze noemen, had ze zich voorgenomen. Hoe minder men hier over haar wist, hoe beter. Bij een nieuw begin hoorde een schoon vel papier. Ze zweeg even en keek naar de grond, niet-wetend wat ze nog kon zeggen. Een wedervraag, zei een stemmetje in haar hoofd. Ze moest iets terugvragen. Ze keek hem recht aan. 'Dus, Black Night, waar kom je vandaan?' Niet goed, dacht ze meteen, nu gaat hij ook naar jouw afkomst vragen. 'Wat kom je hier doen?' herstelde ze zich. 'Dit lijkt me nou niet meteen een plaats waar je voor je lol heen gaat.' Dat was een leugen, en dat wist ze best. Ze zou hier zelf het liefst voor altijd blijven, op deze kille, betoverende plaats. Om nooit meer weg te gaan. Voor altijd.

'Dus, Black Night, waar kom je vandaan?' Zei ze, terwijl ze hem recht in de ogen aan keek. Hij keek fel terug, en zag angst in haar ogen. Of nee, spijt, spijt dat ze dat zei. Hmm, goedzo, dacht hij, aangezien hij nou niet in de stemming was geweest om zijn verleden uit te leggen aan een vreemde. 'Wat kom je hier doen?' Herstelde de voskleurige merrie zich. 'Dit lijkt me nou niet meteen een plaats waar je voor je lol heen gaat.'  Zei ze, en hij leek aan haar ogen te zien dat ze loog, maar deed alsof hij het zag. Hij wist heus wel dat als hij erover begon, ze niet al te best zou reageren. 'Waarom wil je dat weten? Ik kwam hier om na te denken, en ik ga pas weg als ik mijn antwoord heb. En jij?' Zei hij fel. Als ze eens wist waar hij over nadacht. Hij begon weer na te denken. Liefde werd altijd beschreven als elkaar liefhebben, zachtaardig. Als je aan liefde dacht, dacht je aan.. Lieve, zachte dingen. Misschien was liefde wel helemaal niks voor hem. Hij was niet liefhebbend of zachtaardig. Nee, niet na alles wat paarden hem in zijn verleden hebben geflikt.