Summer [open]

De zon scheen fel op zijn vacht. Zijn rug was warm, maar zijn benen waren koud door de sneeuw. Hoewel het zomer was, lag hier nog een dikke laag sneeuw, zijn hoeven werden erin verborgen. Het lukte hem wel om zo veel mogelijk te lopen op de platgestampte stukken. Hij wilde naar het zuiden. En als het even kon, zo snel mogelijk. Het was niet dat hij sneeuw vervelend vond ofzo. Maar hij was er nu wel even klaar mee. De Drakenbergen, het IJsmeer en nu de Sneeuwvlaktes. Genoeg! Genoeg kou! Maar hij had het volgende gebied al gezien. Als hij over/door de geisers was kon hij snel genoeg naar de warmere plekken. Nu het zomer was zou het natuurlijk erg warm worden. Maar hij had verschillende bossen gezien die hem schaduw konden geven. Alleen wilde hij misschien wat vrienden. Hij kende nu twee paarden. Gracefull en Ventus. Misschien was dat wel genoeg voor hem. Hij wist het niet. Hij was niet zo'n prater. Nooit geweest. En dat zou hij ook nooit worden.

"Hello" hoorde Aragorn ineens achter hem. Hij draaide zich om en keek naar de lichte hengst voor hem. "Wat heeft u tot deze vreselijk koude plek gebracht?" vroeg de hengst. Aragorn glimlachte. "Wel," sprak hij, "Vreselijk is een groot woord. Maar wat mij hier naar toe heeft gebracht... Wie zal het zeggen? Het lot misschien? Of gelooft u daar niet in?" dit was een van de weinige paarden waar hij wel geïntereseerd naar was. Misschien omdat hij hem met 'u' had aangesproken, en juist dat stond hem wel aan. Het creëerde wat meer afstand tussen hun in. Niet meteen als vriend van; 'joh waar was je nou?' of zo. Aragorn hield van afstand, het was veilig. "En wat brengt u hier, op deze warme zomer dag? U klinkt... Zuiders? Zuiderlijk? Zuids?" ehm.. Ja, dat laatste faalde misschien een beetje. Hij had niet vaak dat hij niet uit zijn woorden kwam...

Navayo zag dat het paard geen slechte bedoelingen had. Hij leek zelfs enorm aardig te zijn. Hij glimlachte. Hij wist waarschijnlijk niet juist waarom het hem tot hier had gebracht. Hij zei iets over het lot. Hmm moeilijke vraag. Geloofde hij erin? Ergens wel maar soms wou hij het gewoon niet geloven. Hij wou niet geloven dat sommigen dingen moesten gebeuren. Maar ergens geloofde hij er wel in. Hoe was een tam veulen er anders in geslaagd om tot hier in Dh te komen als 7 jarig paard? Waarom zou hij dan een reis van 6 en een half jaar gemaakt hebben? Ergens moest er dus wel zoiets als een lot zijn.
"I actually don't know. Echt. Soms wil je er gewoon niet in geloven." Zei hij nog steeds bedachtzaam. Jep het was soms inderdaad erg moeilijk om er in te geloven, maar ach. Navayo grinnikte eens. Hij kon zijn roots totaal niet meer verbergen voor sommigen. Maar ach, het was soms wel eens grappig. Hij was dan ook totaal anders, een hipster.
"I don't know. Het is hier ijskoud." Hij rilde eens, alsof hij het wou benadrukken dat het hier echt wel ijskoud was. En zo leek het dan ook voor hem.
"Inderdaad, Braziliaans" Beaamde hij de vermoedens van de hengst.

"I actually don't know. Echt. Soms wil je er gewoon niet in geloven." De hengst sprak bedachtzaam. Aragorn knikte met een glimlach. De hengst vond het koud maar dat had hij al begrepen. Hij was Braziliaans. "Braziliaans nog wel." antwoorde Aragorn. "Daar is het zeker wel warm?" vroeg hij. Aragorn zelf kwam uit een koud gebied. Daardoor had hij meer Morgan eigenschappen. Zijn kleur, bijvoorbeeld. En hij kon beter tegen kou. Maar door de wond op zijn schoft, die de wolven eerder die week hadden veroorzaakt kreeg hou wel de koude rillingen door, dat was heel vervelend.

"Heel warm. Somethimes, als het echt te warm was, kon je niets anders dan de hele dag in het water te liggen of in de schaduw." Sprak hij met een glimlachje. Aragorn knikte. Warme gebieden waren niets voor hem. Hij was gewent in de kou. Hitte maakte hem sloom. "Waar komt U vandaan?" Vroeg de hengst. "Van buiten DH, maar het gebied had niet echt een naam. We noemden het Midden-Aarde. Midle-Earth" zei hij. Miste hij het? Ja. Hij was er geboren. Hij mistte zijn vrienden. Zijn familie. Zijn kudde. Aragorn zuchtte en keek naar de grond. Goede oude tijd. Zou hij hier opnieuw kunnen beginnen? Een kudde uitdagen? Weer leider worden, trouwe vrienden? "Maar zeg eens, ik ben hier nog niet zo lang. Zijn hier kuddes of dergelijke?" vroeg hij toen.

Navayo luisterde rustig naar de hengst. Het midden van de aarde? Hmm iets heel anders als Brazilië waarschijnlijk. Gezien de structuur van de vacht leek het er veel kouder te zijn dan in zijn geboorteland. Brr hij moest er niet aan denken om in een koud land geboren te zijn geweest. Hij was best blij met zijn afkomst. Volstrekt uniek in europa. Geen enkele, normaal gezien dan, buiten Brazilië. En dan was hij hier. Nog nooit hadden paarden eentje zoals hem gezien. Alsof hij geboren was om hipster te zijn. En dat deed hij dan ook enorm de eer aan. Veel dingen kregen zijn echte interesse niet. Misschien een tikkeltje maar, maar zodra je dacht dat je zijn volledige aandacht kreeg keek hij eigenlijk door je heen. Dan ging hij zich al snel vervelen. Maar de Quiet sparkle had wel echt zijn aandacht getrokken gehad in de tijd dat hij lid zou gaan worden. Over kuddes gesproken. Daar ging het volgende wat de hengst vroeg over. Navayo knikte.
"Jep 3 of them. Een goede geleid door magnumpje, een neutrale geleid door who the hell knows. En en slechte kudde geleid door Aaltje." Sprak hij. Wie de neutrale kudde leidde was voor hem voorlopig een raadsel. Ravena was uitgedaagd door een of ander paard en Navayo wist niet wie. Dus het zou een van die twee gaan worden. Wie interesseerde hem niet zo veel. Die paarden vormden toch geen bedreiging normaal gezien. Enkel de slechte kant zou een bedreiging voor de QS kunnen zijn. en dan zouden ze er klaar voor zijn. Daar was hij zeker van. Al dacht hij nu niet meteen dat Aaltje Magnumpje zou uitdagen.

Aragorn realiseerde dat Navayo Middle-earth waarschijnlijk helemaal niet kende. Nou ja, maakte ook niet uit. "Jep 3 of them. Een goede geleid door magnumpje, een neutrale geleid door who the hell knows. En en slechte kudde geleid door Aaltje." antwoorde de hengst op zijn vraag. "Dank je wel." zei Aragorn. Hij wilde toch weer in een kudde, misschien die later uitdagen, als hij meer bekend was. Dan had hij ook een kans op winnen. Om weer een familie te hebben. Want dat was hoe hij de kudde zag. Althans, dat was hoe hij zag vorige kudde had gezien. "Leefde jij in een kudde? Of nu?" vroeg Aragorn om het gesprek een beetje op gang te houden. Zelf zou hij gaan voor de neutrale kudde. Hij wilde zich niet mengen in een gevecht, ookal was dat wel gebeurd. Maar dat was de slecht kudde geweest. Dat was niet zijn schuld geweest. Hij had hun niet uitgedaagt.

Navayo had ooit wel eens in een soort van kudde gezeten. Nuja een kudde kon je het niet noemen. Het was eerder een groepje vrienden die elkaar regelmatig tegen kwamen en dan samen verder trokken. Hengsten die onder elkaar roddelden over de dames. Navayo was misschien wel een stillere onder de groep geweest maar toch had hij zijn mannetje gestaan. Hij was een van de oudere en dus hadden ze respect voor hem. Ook hadden ze vaak gewoon hun kracht met elkaar gemeten voor te bepalen wie de echte leider zou worden. Navayo deed dan wel mee maar ging niet enorm hard. Hij vond het niet nodig om elkaar de huid open te rijten. Meestal stopte hij dan ook als ze zo begonnen. Dan gebruikte hij wel even zijn kracht en gooide het paard neer om vervolgens even verderop te staan grazen. Door die tactiek hadden ze hem wel als een soort leider gaan zien. Hij kon de rust terug brengen tussen heethoofden. Navayo hield totaal niet van drukte of van onrust. Hij was een paard die de rust en de kalmte op zocht. Maar hengsten van een jaar of 5 begonnen te denken aan merries. Wouden een eigen kleine kudde opstarten. Sommigen van hun groep hadden veel geluk gehad. Anderen zoals Navayo waren verder getrokken. Misschien ergens een beetje spijtig maar ergens ook beter.
"Ooit zat ik in een kudde. Maar we waren uit elkaar gegroeid. Nu hier in Dh is the QS mijn thuis, mijn familie." Vertelde Navayo. Neen hij zou niet zeggen dat hij met een groep hengsten had rond getrokken. Het was zoiets puur instinctiefs wat paarden nu eenmaal deden vond hij.
"en jij?" Vroeg hij op zijn beurt. Het gesprek gaande houdend. Het was eerder een gesprek waar je elkaar in leerde kennen maar dat interesseerde navayo bitterweinig op het moment. Hij had eindelijk nog eens sociaal contact.