Can't sleep my dear.

’Mijn naam? Paint me Proud, de meesten zeggen gewoon Proud.’ ‘Paint…’ ‘Ja. Iets mis?’ Painted… ‘Nee. Alles is goed.’ ‘Perfect.’

Warme rillingen trokken over haar rug bij de gedachte aan de hengst die ze had ontmoet op Highholdback. Paint me Proud. De zwarte hengst. De volgende nacht daarvan had hij zichzelf helemaal beschreven. Arabisch volbloed, zwart als de nacht, één slechtziend oog.

‘Paint…’ ‘Ja, van Paint me Proud.’ ‘Ja ja, ik weet het.’ ‘Maar wat is jouw naam?’

Op dat punt had ze het warm gehad, haar hoofd werd gloeiend heet. Nadat ze de hengst had ontmoet had ze haar eigen naam nog niet gezegd. Dat was een foutje.
Amani grinnikte zachtjes.

‘Amani.’ ‘Amani… wauw.’ Houdt hij er niet van? Niet van mijn naam? Was het niet zoals verwacht? Te lelijk? ‘Wauw wat?’ ‘Mooie naam.’ Oh.. ‘Dankje.’

De rest van de avond kon ze verbazingwekkend niet meer voor de geest halen. Een teleurgesteld gevoel vulde haar en ze kropte de verdrietige emoties diep op. Geen gehuil nu, ze was geen baby.
Amani wist wel dat ze moeite had gehad met de naam, het eerste gedeelte vooral. Paint… Paint zoals van Painted Black.
Amani had toen heel wat paranoia dagen achter de rug, bij ieder geluid van een paard dacht ze dat het Padeau of Painted Black was en bij ieder ander geluid dacht ze dat het een mens was. Want dat waren de dagen dat ze niet bij Seriny was. Het perfecte mens en trainer. De rots in de branding.
Somber hing ze haar hoofd wat naar beneden. Ze had vaak nachten wakker gelegen en iedere nacht had ze dan weer opgenoemd hoe erg ze de brand haatte, hoe erg ze vuur haatte, hoe erg ze alles haatte. Zonder het vuur zat ze nog in de stal, met brokken en borstels en trainingsdagen en Paint me Proud…
Amani had stiekem een crush op de hengst gehad, de zwarte hengst met de zware brommende stem en de perfectie in zijn handelingen, hoe hij haar hielp.
Amani zuchtte hard en liep verder. Dit zou waarschijnlijk een lange nacht worden. Tastend baande ze zich een weg door het veld en na 80 procent zeker te weten dat ze veilig harder kon gaan zette ze een beheerst galopje in. De koelte van de avondlucht hielp haar om rustig na te denken.
Na een tijdje gerend te hebben verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze moest niet zeuren en genieten. Ondanks haar blindte kon ze veel dingen doen en ze had twee veulens like the best. Laatst had ze Aamir nog ‘gezien’, hij had haar bijna over het hoofd gezien maar Amani herkende haar zoon wel. Jaja.
Nu ze hierover nadacht herinnerde ze zich weer een stukje van een van de nachten met Proud.

‘Dus je hebt een dochter?’ ‘Ja, reken maar. Padeau heet ze. En ik heb een zoon, van mijn vroegere partner.’ ‘Oh.’ Heb ik hem nou gekwetst? ‘Maar we zijn niet meer samen.’ ‘Ah.’

Meer schoot er niet te binnen. Dit maakte haar wel gelukkig, de herinnering hoe ze hem vrolijk kon maken. Ze wist niet meer hoe en wanneer maar ze wist dat zij en de Proud een tijdje later samen moesten lachen. En dat was weer alles.
Amani grijnsde licht en ging langzamer rennen, het galopperen vervaagde in een langzame draf. Misschien zou ze toch nog kunnen slapen vannacht.
Met die gedachte stopte ze een abrupte stop en ging liggen nadat ze de omgeving waar ze neer wou ploffen had gecheckt.
Daar wachtte ze op de slaap die de strijd zou winnen van haar oogleden die nu nog open waren.

ALLEEN PAINTED!

Maar zelfs na al die tijd, na al die heerlijke tijden met haar vrienden en de mensen moest ze toch aan hém denken. Painted Black. Enkel niet meer op de ‘ik ben gek op hem’ manier. Op de ‘waarom blijft dit me pijn doen’ manier. Of het was hetzelfde. Eenmaal terug in dreamhorses en na een paar keer de zwarte hengst gesproken te hebben bleef ze alleen maar aan hem denken. Painted black. De held van al haar verhalen.
Misschien kon het niet, maar al die tijd bleef ze denken dat ze verliefd was op de zwarte hengst. Maar het kon niet. Hij was misschien allang verder gegaan.
Ze snoof zachtjes en probeerde de slaap te vinden, maar, moe als ze eerst was kon ze de slaap niet meer vinden. En het maakte haar gek. Waarom was ze toch zo gek. Wat maakte die ene hengst toch zo leuk? De moeite waard om nachten lang wakker te blijven?
Hij was de vader van haar twee kinderen.
Amani zuchtte weer. Het was niet alleen dat. Painted was de hengst geweest waar ze altijd al gek op was, het was hoogstwaarschijnlijk nooit echt over geweest. Ze bleef houden van Painted Black.
Het leek alsof ze eindelijk in slaap was gevallen. Ze hoorde het hoefgetrappel van de paarden in de weide in haar oren. Vredig glimlachte Amani en ze bleef luisteren.
Met een stuiptrekkende beweging kwam ze tot besef dat ze helemaal niet sliep. Ze was nooit in slaap gevallen. En toch wilde ze niet wakker worden. Ze wilde eeuwig slapen. Ze was toch alleen.
‘Amani.’ Werd er gefluisterd. Nooit geweten dat je kippenvel kon krijgen door iemand die alleen maar je naam fluisterde. Maar bij hem klonk het altijd zo.. lief. Amani opende langzaam haar ogen, maar natuurlijk had het geen zin.
’Painted Black?’ aarzelend nam ze de naam tussen haar lippen. De naam liet haar glimlachen. Rustig krabbelde ze omhoog en schudde zich uit.
Nu wist ze niet meer wat ze moest doen. ’Painted…’ ze wilde nog meer zeggen maar ze kwam niet verder. Ze zuchtte zachtjes. ’Ik.. Sorry Painted. Waarschijnlijk ben jij al verder met je leven gegaan en misschien heb je zelfs al een nieuwe merrie. Maar… ik houd nog steeds van je, ik moet de hele tijd aan je denken. En ik wil opnieuw beginnen. Wil jij alsjeblieft mijn partner weer zijn?’ vroeg ze zachtjes. Het begin was aarzelend uitgesproken maar daarna werd ze zekerder van haar zaak en werd het krachtig uitgesproken.

En zo wachtte ze geduldig op antwoord...

’Painted Black?’ De merrie stond op, schudde zich uit. Ze bijna niks veranderd, enkel zag ze er..beter uit? Alsof ze meer had gegeten, gerust en plezier had gemaakt. Hij liet zijn hoofd even hangen, bang dat ze hem had ingeruild.’Painted…’ fluisterde de merrie weer, waarbij de haartjes in zijn nek omhoog gingen staan. Wat was dit een geweldig gevoel. ’Ik.. Sorry Painted. Waarschijnlijk ben jij al verder met je leven gegaan en misschien heb je zelfs al een nieuwe merrie. Maar… ik houd nog steeds van je, ik moet de hele tijd aan je denken. En ik wil opnieuw beginnen. Wil jij alsjeblieft mijn partner weer zijn?’ Even leken zijn oren van z'n hoofd af te schieten; had hij het goed gehoord? Langzaam opende hij zijn mond, maar deed hem weer dicht. Ohgósh. Hij wist het niet, maar het was duidelijk dat de merrie geen ander had. 'Amani.' Hij fluisterde haar naam, liet de kippenvel weer over zijn lichaam glijden. Hij zuchtte, kuchde en opende zijn mond weer. Waag het niet. Een tijd geleden waren ze ook uit elkaar gegaan, toen had hij gezegt dat hij het niet wist. Maar hij wist het wel; hij wilde met Amani zijn. Nu. Voor altijd. 'Ik..' Hij zuchtte, moedigde zichzelf aan en sprak; 'Tuurlijk wil ik dat, Amani. Je weet dat ik van je hou. Ik ben nooit gestopt met van je te houden' Hij wist het moeilijk uit te brengen, maar toen duwde hij zijn neus weer tegen de hare en knikte. Ja, dit was wat hij wilde. Hij wilde bij Amani zijn, nu en voor altijd. En Padeau? Zouden Padeau weer samen opvoeden, als een verliefd stel?

Wat ze voor Paint me Proud had gevoeld was niks vergeleken het gevoel voor Painted Black. Paint me Proud was gewoon een hengst die.. idunno. Paint me Proud was niets.
‘Amani.’ Haar wachten werd beloond, and yet, moest ze nog wat langer wachten tot ze wist of hij ook nog verder wilde met haar. Het was zenuwslopend gewoon. Tegelijkertijd was het grappig, Amani werd de laatste keer gevraagd door Painted Black en nu vroeg zij hem. Misschien was het omdat ze hier moest wachten maar plots leek alles grappig. De brand van het land zo ver weg was niets anders dan een grappige mop geworden. Zenuwachtig grijnsde ze bij het woordje ‘Ik…’ dat Painted uitsprak. Amani boog haar hals lichtjes en spitste haar oren voor de rest van de woorden. En daar was de uitspraak. Hij haatte haar helemaal niet. Hij hield nog steeds van haar. En zij nog steeds van hem. Dit keer schrok ze niet bij zijn aanraking en ze vond het fijn om de gedachte te hebben dat alles toch wel goed kwam. En nu kwam alles goed met Painted erbij. ’Ik heb je gemist.’ fluisterde ze zachtjes.