Well its just about time dear~

Hmmz, dus dit was de zogenaamde… Dreamhorses? De naam verraadde het al. Dit zou het niet worden. Of wellicht wel. Wie weet. Een oog staarde strak vooruit, niet iets ziend. Droog, gepijnigd en wat kon je er nog meer bij verzinnen? Het littekenweefsel stak af en zijn oog was compleet blauw.
Een elegant zwart lichaam verplaatste zich langzaam, zonder enige haast. Zijn glanzende vacht straalde en zijn manen deinden kalm op en neer. Een klein kolletje maakte het wel af. De oren waren licht naar achteren gebogen, toch klaar om geluiden van voren op te vangen. Nadeeltje, als oren plat in de nek lagen, tja, dat was te… teveel van het goede. Twee voorbenen stapten fier en wat omhooggetild. Zijn neus was wat wit van wat sneeuw en zijn achterbenen… tja, die hadden ook een rol in elegant zijnde. Oscuro, betekenis; duister. Duister in het spaans wel te verstaan. Al kon hij geen ene meter spaans. Oscuro behoorde niet tot de dikken van de paarden, zijn lichaam was slank maar gespierd met voren een brede hals en fijn maar groot hoofd. Natuurlijk ook weer zijn brede borst. Aan zijn zeide stonden een paar groeps lidjes. Al waren ze allemaal onnozelaars; hij had er een paar kunnen uitvinden die toch wel… tja. Beter waren dan de andere minkukels. Wie hij zocht? Deina. Draagster van zijn veulen. Voortzetster van zijn bloed. Al wou ze het of ze wou het niet.
Oscuro keek door zijn goede oog om zich heen, wellicht dat er iemand was van zijn kudde die Deina had gestolen. Waar hij zich razend over kon maken. Maar ach, een gevecht zou komen. Een grootse of een minuscuul kleintje. Niemand wist het. Niemand.
Oscuro keek nogmaals door zijn kijkers, alle details in zich opnemend. Langzaam zette hij zich sneller in beweging en draafde door het gebied dat voor hem redelijk onbekend was. Hij, als nieuweling. Als geweldige nieuweling. Als slechte nieuweling. Woehj. Hier stond hij stil, op een goed plekje. Een goed plekje om bijeen te komen, zijn kudde of hij en Deina. Die witte merrie.

[iedereen van de verhaallijn ]

Zijn blauwe ogen vlogen over het gebied. Een vulkaan was te zien, en de grond bedekt met as. Er zou hier een vulkaan uitbarsting moeten geweest zijn. Zijn ogen schoten alle kanten op, het onbekende gebied te verkennen. Hij volgde de zwarte hengst die zijn leider was, en hij had hem, en een andere uitgekozen te vechten tegen Deina. Een merrie die de kudde had bezocht, zijn partner geworden. Ach, hij wist al vanaf het moment dat ze niet goed was. Oscuro was dom geweest. Erg dom, maar hij mocht niks zeggen.
Zijn brede, gespierde hals was in een krul gevormd, hij slenterde achter de zwarte hengst aan. Waarom moesten ze zover lopen, voor zo'n nutteloos gevecht. Ze zouden wel winnen. Tenminste, dat was maar te hopen. Hij wilde niet dat zijn leven beëindigd werd in deze lelijke, met as bedekte vallei. Blewrgh. Fijn, lekker, vies. Bah, dan zijn zijn tedere, witte vacht onder het zwarte as komen te zitten. Nou, daar had hij ook al zin in.
Oscuro was vreselijk aan het uitsloven of zoiets dergelijks, sierlijk stappen, hij daar in tegen, slofte er achterna, veel zin had hij er niet in. Zijn hals strekte zich naar de grond en snoof aan de as. Het stoof een beetje omhoog, naar zijn neusgaten. Snel gooide hij zijn hoofd weer op om het spul niet in zijn neus te krijgen. Hij kuchte even zacht, zodat de stilte die eerst had geheerst, even werd gestoord. Waarom gingen ze naar hét Dream Horses. Waarschijnlijk zou hij zo weer terug zijn in zijn vertrouwde kudde gebied. Maar ach, Oscuro moest zo nodig knokken. En hij was daardoor uitgekozen. Een eer, maar hij.. ach zin. Nee.

~ fluhuuutt.

Een voskleurige massa bewoog zich in een snelle galop voort. Zijn arabische hoofd was naar voren gestoken, zijn ranke benen bewogen snel en lieten lichte sporen in het stoffige gebied achter. De harde wind die er stond blies zijn even voskleurige manen en staart naar achteren. Hij liet zijn blik even vluchtig over het gebied glijden. De vulkaan, die trots aan de horizon stond als een statig standbeeld. Hij voelde al weken dat het zou beginnen. Hij iwst niet precies wat er ging gebeuren; maar hij wist wel dat een gevecht omontkeerbaar was. En dat wilde hij niet missen, er was niks hemelser dan het bloed van een ander op de tong te voelen. De horizon was donker gekleurd; de zon kon ommogelijk doordringen door het dikke wolkendek. Zijn adem verdween als witte dampwolkjes in de ochtend. Het werd kouder, de winter liet niet meer lang op zich wachten. Twee littekens, verkregen door een gevecht met een vleeseter, sierden zijn kaak. Toen de geur van Oscuro, de zwarte hengst die in feite zijn 'leider' was, tot zijn neusgaten drong zwenkte hij naar links, waar de geur vandaan kwam. De witte vacht van één van zijn volgelingen was duidelijk te zien, Oscuro zelf verdween in de duisternis. Eenmaal aangekomen hield hij halt, vlak voor de neus van de zwarte hengst. Hij snoof en schudde zijn manenbos goed. "Oscuro. Ik ben gekomen" Rauw was zijn stemgeluid, en met een knikje maakte hij het geheel af. Als er een gevecht was, zou hij zijn ware aard tonen. Hij zou zijn ouders, die allang dood waren, de eer aandoen en winnen. Vechten tot de Dood hem op zou halen, en als hij geluk had was dat juist bij de tegenstanders het geval.

Het was tijd. De strijd was begonnen. Ze voelde het diep vanbinnen. Het zou een zware strijd worden voor leven en dood. Maar ze dacht er niet aan om een leven te verliezen. Niemand van haar kant zou sterven, ook haar veulen niet. Haar buik was opgezwollen en dikker. Het viel op dat ze drachtig was, maar nog niet om meteen te bevallen. De merrie snoof en luisterde naar alle geluiden. Het was stil, té stil. Ze grijnsde breed en liep verder. Ze had zijn geur geroken. Die bekende geur van de hengst en zijn twee slaven. Zo noemde ze de hengsten. Gustav en Acuzio. Ze kende de hengsten nog perfect. Ze drukte haar oren in haar nek terwijl ze verderliep. Ze wist waar ze waren. De as vallei. Een goede plaats om te sterven. Maar voor hun was dat een taak. Deina snoof luid en hinnikte ijskoud om te tonen dat ze in aantocht kwam. Ze sloeg met haar grijze staart tegen haar flanken aan, alsof het een zweep was. Ze zag verderop drie paarden staan. Een zwarte, vosse en een cremello. Ze herkende ze meteen. Aan de kleuren, littekens en vooral aan de houding en volgorde. Ze grijnsde breed toen ze op de hengsten afliep. Haar houding trots als een échte leider, want dat was ze. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel en stopte vlak voor de zwarte hengst. Haar donkere ogen gleden vals naar de andere twee hengsten die hen deels aanstaarde met een betekening: Opzij, ik spreek hem liever even onder vier ogen. Er was kans dat ze niet luisterden, maar dan was dat maar zo. Haar donkere ogen gleden weer recht naar voren, naar Oscuro. "Heey knapperd, dat is een tijd geleden." Een grijns sierde haar zoete lippen terwijl ze hem recht in de ogen keek. Hij was half blind, maar kon haar goed genoeg zien. Haar houding bleef trotsheid en bitcherig gedrag vertonen. Het kon haar niets schelen wat ze dachten of zouden doen. Ze was niet bang van hun. Nooit.

Met wijd open gesperde neusgaten en gevoelige oren naar achter gedrukt. Galoppeerde een hengst woest het gebied van de vulkaan binnen. ash Valley werd het genoemd. Maar echt Ash was er niet meer. Nee, er kwam nu juist vers sappig gras. En bomen. Alles groeide zo snel. Iedere week zag je het verschil. Er zaten voordelen aan maar ook nadelen. Het gebied zou goed paarden gaan trekken. Ooit was dit gebied puur slecht. Maar nu zullen er meer goed zakjes komen. En het zou een moeilijke taak worden om ze te verjagen. maar Night Dancer zou die uitdaging aangaan. Het zou hoe dan ook een slecht gebied blijven! Of de goede het nou wouden of niet! Ooit. Moeten de slechte aan de macht komen. Er komen steeds meer. En Night Dancer was er blij mee. Erg blij zelfs. Hij galoppeerde snel door. Opeens bereikte een hinnik zijn oren. Eentje die hij al eerder had gehoord, die van Deina. Oja, zij moest zo nodig knokken, terwijl ze zwanger was. En ze had Night Dancer ervoor uit gekozen, en nog zo'n drachtige merrie. Sjees, twee drachtige merries die allebei gingen vechten. Dat schoot lekker op. Night Dancer draafde naar haar toe. Hij knikte even naar Deina. En keek toen naar de andere merrie, die was zeker zwanger, ze was hoogzwanger. Zo een dat het veulen ieder moment kon komen. En die zou gaan knokken. Geweldig. Dacht hij sarcastisch. Night Dancer ging naast Deina staan. Tegen over Acuzio, ja hij had zijn tegenstander al. En Trust ook. Laat het feest beginnen.

Dat uitgesloofde hoorde steeds meer bij hem, het was toch iets waar hij geboren voor werd, het showen en dat soort dingen. Achter hem slofte dus; Acuzio, de rest moest blijkbaar nog komen. Oscuro tuurde strak voor zich uit en stampte even op de grond, geen greintje ongeduld was erin, hij stampte als hij wou en met een reden. Nu was het niet zo dat de wereld zou vergaan en dus stampte hij met zijn poot maar ach, genoeg.
Algauw kwam de strijder die gesierd was met twee littekens op z’n kop. Nu maar kijken of dat werkelijk voor kracht stond. Bij de woorden van Gustav keek hij even strak in de ogen van de hengst en bracht er een kleine ’Hmm-mm’ uit. Rustig bracht hij zijn hoofd weer naar voren om strak naar voren te kijken, of er nou meer paarden kwamen dan hij bij zich had maakte hem dan niets uit, die moesten het zelf maar bekijken, Deina was zijn oppinion en niemand anders, de rest kon in schijt zitten met een bak popcorn als ze zo graag wouden. Net voordat hij verder wou lopen om Deina ergens anders aan te treffen kwam die er al aan, met die overdosis trotsheid enz. Wat een attitude bracht die mee zeg. ’…. Leuk je te zien.’ Sprak hij rustig met neutrale stem, er zat geen emotie in en zijn stem bromde laag. Opeens kwam er een merrie aan, geen paard van zijn linie dus dat betekende dat die bij Deina hoorde. Oscuro luisterde niet eens meer naar de anderen en hij kon blij zijn dat de rocky hengst die er ook al bij kwam zijn smoel niet opentrok. Omdat Oscuro geen zin had om te beginnen schraapte hij met zijn been zacht over de grond en boorde zijn blik in die van de witte. Rustig hief hij zijn hoofd en wachtte daarna af.

Het witte hoofd van de hengst schoot omhoog. Nieuw volk kwam eraan. Een witte merrie had hij snel in het oog. Dat was Deina. Hij wist nog goed hoe dat wezen zich zat op te scheppen in hun kudde, en nu had ze een eigen. En zijn leider was ook al zo snugger geweest om met haar te gaan. De merrie was ook nog eens drachtig van zijn leider, en dat was ook te zien. Zijn blauw ogen rolden omhoog. Zo sterk zag ze er ook al weer niet uit. Hij schudde zijn witte kop, waarbij zijn parelmoeren gekleurde manen in mee bewogen. Snel kwam er ook een hoog drachtige merrie aan galopperen. Ze was valkkleurig, en zag er niet uit met een opgeblazen buik. Hij grinnikte eens, het zou mooi zijn als hij met haar moest vechten, hij had d'r binnen een paar tikken vast al om, maar Gustav nam die rol, en hij moest wachten totdat zijn tegenstander aan kwam lopen. 'Zo zo heren,' was de bijpassende zin van de valkkleurige merrie. En vervolgens kwam er een riedeltje woorden uit de witte komen. Een tijd geleden, hmm, wat ze zelf vond. Hij wist het nog maar al te goed hoe de merrie zijn plaats in nam. Hij was altijd de rechterhand van de alpha, hij was degene de hoogste rang had na de leider. En die pakte zei even van hem af, erg fijn. Maar het deerde niet, ze was vertrokken en ze zou nu sterven. Jammer, het veulen zou vast een goede aanwinst zijn voor hun kudde. Maar ook weer niet, als Oscuro stierf, had hij de rol van opvolger, en dat kleurde wel goed in zijn ogen. Ze moesten allebei maar doodgaan, dan had hij een lekker leven over. En toen kwam het laatste die van Deina's kant aanhuppelen, een rocky mountain hengst was van de partij. Een zijn mondhoeken krulden omhoog tot een grijns. Zijn oren waren tussen zijn parelmoeren gekleurde manen verstopt. Hij had zijn tegenstander, dat zou wat meer opleveren. Hij zou iets harden moeten knokken, Gustav had de valkkleurige merrie uitgekozen. Hij keek de chocoladebruine hengst voor zich hooghartig aan. Moeilijk zou het niet worden. Zijn ogen vielen even naar links, waar Oscuro stond. Hij stond te popelen de hengst zijn kracht te laten voelen. Gelukkig kon hij meespelen. Zijn werd in een krul gevormd, zijn plat tegen zijn schedel, zijn blauwe ogen naar zijn tegenstander gericht. Zijn spieren waren al aangespannen. Hij stond vierkant stil. En hij wachtte af, tot een van de twee leiders het teken zou geven van knokken.

Statig stond hij daar, zijn scherpe hoeven stevig in het zand gebeukt en zijn arabische hoofdje omhoog. Het litteken op zijn hoofd maakte het rauw. Zijn ogen gleden ijzig over de witte merrie die al snel verscheen. Deina. Hij kneep zijn ogen fijn en snoof. Hij kon haast niet wachten totdat hij zijn scherpe tanden in haar keel kon zetten en haar bloed te preoven, dat vervloekte beest. Helaas had Oscuro alle eer om het beest haar laatste adem mee te mogen maken. Na een tijdje kwam ook een valkleurige merrie aangedraafd. Ze was duidelijk drachtig. Zijn hoofd schoot omhoog, hij wist dat deze merrie zijn tegenstander zou worden. En door haar dikke buik hoefde hij maar één opmerking over haar veulen te gaan maken en ze had haar al boos. Een gemene grijns verscheen rond zijn lippen, en hij negeerde haar verleidelijke blikken. Het zou slecht met haar aflopen deze keer. Hij snoof zijn hete adem uit, spande zijn spieren aan en wendde een blik op de zwarte hengst. Er hing een stilte tussen de twee groepen. Zijn staart was hoog in de lucht geheven. Hij wachtte op het teken van Oscuro, het teken om te doden.

De witte merrie grijnsde breed. Haar ogen gleden naar beide hengsten die naast Oscuro stonden. Ze hadden haar blik vast niet gezien. Geen probleem. Ze drukte haar oren in haar nek en snoof eens luid. Trust en Night Dancer kwamen al snel in hun richting. Trust die duidelijk hoogdrachtig was. Deina zou alles doen om de merrie te beschermen. Ze mocht niet sterven voor haar. Deina was degene die zich zou moeten opofferen, als het echt moest. Ze knikte kort naar haar medegenoten en keek weer naar de hengst die wat zei. Ze knikte kort en begon rond de drie hengsten rond te cirkelen. Haar lichaam sierlijk, maar trots. Ze keek naar de hengsten en stopte vlak voor Oscuro. Ze raakte hem nét niet aan. Haar donkere ogen boorden zich in zijn blik. "Geef het teken aan je hengsten. Ik wil verder niets zeggen. Het is tijd om te beginnen." Haar stem klonk ijskoud, kil en razend. Ze zou alles doen om te winnen. Hij zal van haar bloed afblijven. Ze keek achterom en knikte beide paarden toe. Het begon. Ze stapte achteruit en keek strak naar Oscuro terwijl ze wachtte op een teken van de rest. Zij konden als eerste beginnen en daarna zou ze zich afzonderen met Oscuro voor hun gevecht.

Als de oren van de witte merrie al niet in de nek lagen dan was het nu zeker. Jammer, vond hij, het gaf altijd zo’n oor-loze indruk op hem. Wat wou je bereiken met oren in de nek? Een teken dat je je schaamde over je oren? Een teken dat ze weg moesten blijven? Dit was toch iets van vechten. Oscuro kon langer dan dit blijven piekeren over waarom paarden toch altijd hun oren plát in de nek wouden. Het was geen gezicht en Oscuro had liever dat hij ook geluiden opving van voren. Een diepe zucht kwam er uit zijn keel toen de merrie nog cirkeltjes begon te draaien. ’Kan je het vinden meisje?’ Vroeg hij licht spottend. Haar lichaam raakte net niet zijn lichaam. Ook hier kon hij zich mateloos over irriteren. Wat wou iemand hiermee bereiken? Teken van dominantie? Best hoor. Teken van macht? Kon ermee door. Teken van…. Zieligheid? Ja. Ja dat zou kunnen. Oscuro snoof diep en hief zijn hoofd waarna zijn oren zich half spitsten. Hij werd bevelen om het teken te geven. Jammer toch, hij kon hier wel uren blijven staan hoor. ’Goed. Nou hengsten begin maar.’ Zei hij brommend. Het teken. Goddamme, welk teken? Hij hoefde geen Tarzannetje te spelen en beginnen met een oerkreet. Nee waarom niet gewoon beiden beginnen zonder een of ander teken. Tja, de wereld was slecht. Door en door slecht.
Nu zette hij zijn lichaam in beweging. Hij begon mee te cirkelen met Deina, zijn ogen boorden zich in die van haar. Ook nu hoefde hij niet eens te beginnen. Oscuro was wijzer dan dat.

Hij luisterde naar de woorden van Oscuro en Deina. Rolde even met zijn ogen, brieste, en zuchtte zacht. Het teken, het teken om te vechten. Net alsof ze daar wat aan hadden, ach goed. Moest die domme zwarte hengst een of andere jungle freak na doen? Night Dancer schudde zijn hoofd, wie had de eer, de eer om te beginnen? Night Dancer cirkelde om zijn tegenstander heen. Eigenlijk wachtte hij totdat iemand zou beginnen, hij zou die eer niet op zich nemen. Nope, veel te veel moeite. Oké, ze verwachte dus dat hij zou beginnen. Lekker is dat. Hij zou niet beginnen. Night Dancer was nog steeds aan het cirkelen. Uiteindelijk stopte hij voor de witte hengst. Hij trok zijn wenkbrauwen even op. Keek de hengst hooghartig en iet wat minachtend aan, snoof even. ''Was je nog van plan te beginnen?'' Vroeg hij even nonchalant, met zijn iet wat schorre, rauwe en sinistere stem. Hm.. Misschien ook weer niet. Hij zuchtte. Dan zou hij toch maar de eer op zich nemen. Hij cirkelde nog een rondje. Sprong toen naar voren, en hapte de hengst in zijn schoft, waarna hij hard met zijn staart zwiepte, en die hem in zijn gezicht raakte. Hij steigerde even hoog, raakte de hengst op zijn schouder. Spande zijn spieren samen en wachtte af.

~LALALALALA, ik ben flut in het schrijven van vecht post~

Deina was zwaar irritant om hem aan het heen aan het cirkelen. Waarom mocht hij haar niet een felle klap tegen haar aangeven. Hij wilde het wel, maar dan zou Oscuro niet geweldig blij zijn. Hij trok even zijn wenkbrauwen op, en liet haar gaan. Hoe irritant hij het ook vond.
Hij schudde zijn parelmoeren manen. Zijn blauwe ogen waren op de witte merrie gericht die tegen zijn leider zei dat hij maar even moest beginnen. Zijn ogen gingen toen naar de zwarte hengst die zei dat het feest mocht beginnen. Direct toen begon de chocoladebruine hengst om hem heen te cirkelen. Hij lachte even bitten en schudde lachend toen zijn hoofd. 'Ach kneusje toch! Ga je je zielige leidster nadoen. God oh god, wat ben jij knap zielig, lachend keek hij weer op naar de chocoladebruine hengst die toen voor hem bleef staan. "Was je nog van plan te beginnen?" had hij gezegd. Weer verliet een bittere lach zijn mond. Hij was gewoon grappig. Grappig. 'Man, ik vind je echt een komiek,' zei hij vervolgens lachend. Hij had een rauwe en schorre stem gehad, zijne was gewoon heel laag. Hij wist nu al dat hij die hengst makkelijk aan kon. En opnieuw begon de hengst om hem heen te lopen, waardoor hij weer een lachstuip kreeg. 'Sneu beest,' hikte hij tussen het lachen door. En toen sprong de hengst op hem af, en hij zette zijn tanden in zijn schoft. Woest draaide hij zijn kop weg en voelde zijn staart tegen zijn neus slaan. Godsamme, die was wel extra gevoelig omdat er geen pigment op zat. De cremello kleurige zag de chocoladebruine voor hem omhoog komen. Direct vloog ook zijn voorhand in de lucht. Hij maaide met zijn benen, en gaf de hengst die voor hem omhoog stond een paar rake klappen op zijn borst, voorbenen en hals. Hij gaf hem een tik op zijn schouder. Toen ze beiden weer met beide benen op de grond stonden zette de tand zijn geel wordende tanden in zijn manenkam en trok een pluk haar uit zijn manenkam. Hij spuugde ze droog uit voor zijn hoeven, en grijnsde uitdagend. Nu miste hij een pluk. Zijn spieren spanden zich weer strak aan om een nieuwe aanval in te zetten. Snel zette hij een paar passen naar achter, en galoppeerde toen krachtig aan. Hij beukte met zijn lichaam tegen de chocoladebruine hengst. Vervolgens zette hij zijn tanden in zijn voorbeen, en trok deze zo veel mogelijk naar zich toe. Die beuk had hem misschien een beetje uit evenwicht gebracht, en nu hij zijn been onder hem vandaan trok, kon hij misschien omvallen. Dat zou wel geweldig zijn, had hij hem dán al op de grond.

Haar donkere ogen gleden kort naar de andere paarden. Acuzio en Night Dancer begonnen te vechten. Haar partner. Deina snoof luid en dacht even aan de blik van de cremello. Ze wist dat hij haar enorm haatte en dat hij hoopte dat ze dood ging. Deina grijnsde vals en keek kort van Trust naar Gustav. Haar blik gleed weg van het slachtveld en draaide haar naar Oscuro. Hij was nog steeds die trotse hengst. Al interesseerde hij haar totaal niet meer. Zij droeg zijn bloed. Meer had ze niet nodig van hem. Deina cirkelde om hem heen. Haar passen sierlijk zoals ze hem vroeger verleid had. Ze wist dat het hem vast niets meer kon schelen, maar ze deed het gewoon. Alsof ze hun spelletje van toen weer opnieuw deden. Niet voor een dekking, maar voor een gevecht. Ze kende hem ook heel goed, na die maanden. Ze wist dat hij nooit eerst zou beginnen, slim. Zij ook niet. Deina had wel één voordeel. Haar buik. Hij wilde zijn bloed niet verliezen, dus hij mocht haar daar niet verwonden. Dat was een voordeel voor haar. Natuurlijk was haar schoft en voorbeen haar zwakke plek. Ze had grote littekens op beide delen. Die kon hij wel gebruiken, maar zij had ook zwakke plekken voor hem. Deina snoof eens luid en keek recht in zijn blik. "Kom dan." Haar stem uitdagend, maar vals. Puur valsheid. Ze was niet goedgezind en zou alles doen om te winnen, ook al was hij sterker nu ze hoogdrachtig was. Kort gleden haar ogen naar Trust. Haar moest ze in het oog houden. Trust was sterk, maar hoogdrachtig en Gustav was ook sterk. En snel. Dat was Trust nu minder, Deina ook. De merrie gooide haar blik naar Oscuro: "Ik weet dat je slim bent om niet te beginnen, maar denk niet dat ik zal beginnen. Je kent me."

Opeens werd zijn aandacht verstoord door de Rocky hengst. Hij kreeg een kleine lachdwang, hij moest gewoon even uitten dat de hengst echt compleet… van de wereld was door zijn leidertje na te doen. Cirkelen om Acuzio, bwhaha wat een giller. Typisch. Typisch. De Rocky had ook de eer om maar eens te beginnen, gezellig. Acuzio begon daarna ook weer. Wow… geweldig toch. Oscuro gooide zijn staart zwiepend in de lucht en snoof luid. Zijn ogen gleden onopvallend naar de dikke die Gustav had gekozen. Hmm… ze waren hier in ieder geval erg humorloos. Jammer. Zijn witte volger was nu ook gaan vechten en Oscuro bleef staan, wachtend op de eerste tekenen van de draagster van zijn bloed. En toen ging zijn aandacht bespottelijk naar Deina. Moest híj beginnen? Goeie goden nog aan toe, durfde ze niet ofzo? Weer sprak de witte merrie hem aan. Oh nu was hij slim om niet te beginnen? Grutjes, hij snapte niets van haar. Jammer genoeg kon hij haar niet doden. Deina had zijn veulen nog in haar buik en jammer genoeg moest die niet dood. Omdat Deina geen aanleiding vertoonde om te beginnen kreeg hij de eer. Oscuro snoof luid en steigerde hoog. Zijn voorbenen maaiden in de lucht en schampte de nek van Deina. Door met zijn hals te zwaaien verplaatste hij zijn gewicht naar links en kwam links van Deina neer. Oscuro’s oren gingen naar voren en boog zijn lichaam af om aanvallen te ontwijken. Ontwijken, verdedigen, aanvallen. Zijn ding.

De witte merrie grijnsde vals. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze rustig wachtte op de eerste aanval. Ze had echt geen zin om een eerste aanval te beginnen. Ze drukte haar oren tegen haar schedel toen de zwarte hengst eindelijk begon. Wat een slak. Ze rolde met haar ogen en volgde zijn bewegingen. Ze voelde zijn de hoeven tegen haar nek en spande haar spieren op zodat het minder aankwam. Ze ontblootte haar tanden toen hij stopte en zich klaarhield om haar te ontwijken. Oh, je zult mij niet kunnen ontwijken. De merrie cirkelde behendig om hem heen terwijl de donkere ogen zochten naar een zwakke plek. Het zou niet simpel worden voor haar. Hij was sterker dus ze moest een zwakke plek vinden. Deina stopte schuin achter hem en beukte met haar stevige hoofd tegen zijn achterbeen zodat hij even naar evenwicht zou moeten zoeken. Ze hapte in zijn pezen en klemde haar kaken stevig op elkaar. Ze draaide haar achterhand terwijl en trapte richting zijn buik en rug. Ze hield terwijl zijn pees stevig tussen haar tanden geklemd. Ze proefde na een tijd bloed en liet los waarna ze nog een paar harde trappen uitdeelde. Het kon haar niet schelen dat hij nu niet veel voelde. Later zouden zijn pezen kunnen scheuren en dan liep het slechter met je af. En trappen konden je raken of niet raken, maar de merrie wist zeker dat ze een paar rake klappen had uitgedeeld aan hem.

Hij merkte wel dat de twee hengsten moesten lachen. Even rolde hij met zijn ogen. ''Ach ja, dat jullie nou weer zo dom zijn, om dit gelijk als nadoen te zien, is niet mij probleem.'' Zei hij kalm. Hij schudde zijn hoofd even krachtig. Luisterde naar de woorden van Acuzio. En trok voor zover dat kon, zijn schouders lichtelijk op. ''Ieder zijn ding.'' Zei hij nog steeds rustig. Daarna begon de strijd. Night Dancer zijn mondhoeken krulde lichtelijk op. Hij voelde de klappen, tegen zijn borst. Het deed pijn, maar hij liet het niet merken. Met zijn hoef kwam hij even tegen het hoofd van de witte hengst. Zijn spieren waren gespannen, en sprongen zowat uit zijn lijf. Hij schudde nog eens zijn hoofd. Hij voelde de pluk die uit zijn hoofd getrokken werd. Hij trok zijn wenkbrauw even op. Wauw, hoe zielig kon je zijn. ''Zielig hoor.'' Merkte hij droogjes op, toen de hengst de pluk manen uitdagend voor zijn hoeven neer spuugde. Hij schudde zijn hoofd. Hij merkte de beuk lichtelijk op. Maar duwde zo hard terug, dat het geen effect had. Hij voelde de tanden in zijn been. Trapte met zijn andere been een paar keer hard op het hoofd van Acuzio. Hapte in zijn oor, voelde het bloed door zijn keel stromen. Daarna pakte hij de neus van Acuzio, beet hard. En steigerde hoog, waardoor hij het hoofd van de witte hengst hard meetrok. Dat, was zijn truc. Meestal deed het erg veel pijn. Terwijl hij de neus nog steeds vast had. Schopte hij met zijn hoeven tegen de borst van Acuzio. Daarna liet hij zo plots los, dat Acuzio misschien op de grond lag. Jammer, dat het dan zo snel afgelopen was met Acuzio. Echt zonde~

Zijn spiermassa trilde. Hij kon haast niet wachten om te mogen gaan, om zijn flikkerende witte tanden hard in de luchtpijp van de valkkleurige merrie te mogen zetten en er met een ruk een hap uitscheuren, zodat ze crepeerde van de pijn en hem zou smeken het snel af te maken. Maar dat zou hij niet doen, nee, hij zou haar net zolang op de grond laten liggen, worstelend als een slang, totdat ze leegbloedde. Bij de gedachtes aan het bezwete lichaam van de merrie die op de grond lag, haar lippen stukgebeten van de pijn, verscheen er een vals glimlachje rond de lippen van de voskleurige hengst. Toen wendde hij zijn blik op Oscuro, die op 'zijn' manier het teken van beginnen was. Langzaam zette hij een stap in haar richting. Ze brabbelde wat woorden over zijn littekens, die niet eens zijn oren binnedrongen. Wat standaard. Een lach verliet zijn keelgat, honend en rauw. "Ik zal ervoor zorgen dat dat vuile bastaardkind van je nooit geboren gaat worden" Siste hij terwijl zijn ogen vlamden. "Maar als dat niet het geval kan zijn en het veulen toch ter wereld gebracht word, zou hij zijn hele leven lang alleen maar moeten vluchten voor de bloeddorstige hengsten onder leiding van Oscuro" Hij zette af, boog zijn hals en stormde op haar af, zo snel en wendbaar als hij was. Hij draaide zijn hoofd zo dat hij zijn tanden in haar hals kon zetten; helaas net niet in haar luchtpijp. "Het zou niet lang meer duren voordat je in de Hel zult branden" Fluisterde hij met een zachte stem in haar oorschelp.

[Is het nou de bedoeling dat Trust ernstig gewond raakt?]

Opnieuw kwam er een hysterische lach uit zijn mond zetten. Hij schudde zijn kop weer. 'WIJ?' Hij wenkte even met zijn hoofd naar Oscuro en keek hem toen weer uitdagend aan. 'Wie zijn IQ is hier nou lager vriend?' hij grinnikte nog even, maar toen was het tijd om op te letten, hij moest wel zorgen dat deze vriend zou omvallen en uiteindelijk zou sterven. Voor de ogen van zijn lieve witte partner. En toen kwam er iets moois in zijn hoofd opzetten. 'He jochie,' zei hij tegen hem terwijl hij recht tegenover hem bleef staan. Hij hapte even in zijn neusvleugel wat een klein wondje deed opleveren. 'Vriend, je bent nu het maatje van Deina hea,' hij kantelde zijn witte hoofd en zijn blauwe ogen boordden in de zijne. 'Je weet dat ze precies hetzelfde gaat doen als bij Oscuro daar. Ze verleidt je, jij gaat daar bij in, jij dekt haar, jullie krijgen gelukkig samen een veulentje, en dan laat ze je kaihard barsten. En dan eindig je als die gozer daar,' hij wenkte naar Oscuro. 'Een vos verliest zijn streken niet, ken je dat spreekwoord?' zei hij uitdagend. En hij sprong toen met kracht weg en liet zijn lichaam tegen hem aan knallen, opnieuw. Hij hapte in zijn hals en keel. Hij schopte alleen tegen zijn kop aan, die had inmiddels al een wat sterkere vetlaag gekregen. Hij voelde het, oké. Het deed misschien lichtelijk zeer, oké. Hij antwoordde het door met zijn puntige hoef lang zijn voorbeen naar beneden te schrapen en vervolgens een harde klap tegen zijn scheen te geven. Hij hapte in zijn oor. Hij steigerde en pakte zijne vervolgens beet. Met een harde ruk trok hij aan zijn oor, waardoor het kraakbeen tussen zijn tanden voelde scheuren. Hij had de hengst een scheur in zijn oor opgeleverd. Trots keek hij uit de hoogte, en toen pakte de hengst zijn neus beet. Hmm. Hij steigerde. Hij voelde dat hij aan zijn neus trok, en daarom kwam hij mee omhoog. Zijn voorste benen maaiden door de lucht en knalden tegen zijn benen aan en zijn borst. Hij bromde even zacht. Hij ging mee als de hengst omhoog of omlaag ging. En toen liet hij hem los. Even wankelde hij, waardoor hij zijn lichaam in balans bracht en zijn achterste naar de hengst toekeerde. Met een explosie van kracht knalden zijn gespierde achterbenen tegen zijn hoofd en hals aan van de zijkant. Hij hief toen zijn hoofd fier, met zijn oren in zijn nek gedrukt en galoppeerde toen weer naar hem toen. Hij zette af met hoge kracht. Hij strekte zijn voorste benen voor zich uit en dit raakte de flanken van de hengst. Hij stond al snel met al zijn benen op de grond en galoppeerde toen een paar passen. Hij beet in het achterste van de hengst, en pakte toen zijn staart vast. En vervolgens galoppeerde hij van de hengst af, met zijn staart in zijn mond houden, tussen zijn tanden geklemd, en rukte er hard aan.

Jammer dat zijn leden over hem praatten, al deed hem het niets. Oscuro was er niet eens “ingetrapt” zijn bloedlijn moest voortgezet worden en de witte merrie had goed bloed, gokte hij wel. Ook kon hij niet zeggen dat ze niet knap was, op haar domme manier na dan. Oscuro zuchtte eens en zwiepte met zijn staart naar Deina. Snel ontlastte hij zijn been door op zijn andere benen te leunen en om dan zijn volle gewicht op zijn achterbeen in Deina’s mond zodat haar grip wel langzaam moest afzwakken. Oscuro was niet zoals andere paarden die niets te maken wouden hebben met de goede kant; hij negeerde pijn niet en vond het ook niet lekker of fijn. Oscuro was een levend wezen die dingen heus wel voelde. Daarom voelde hij snerpende pijnen in zijn achterbeen en gaf er bijna aan toe. Toch werd zijn pijn verstoord door trappen naar zijn buik en zette zijn been met een ruk op de grond waarna hij voelde dat hij los was. Gelijk kwamen zijn achterbenen in beweging door te bokken en uit te slaan naar het hoofd van Deina. Op een achterbeen zat bloed en zijn achterhand was licht bestriemd. Als een speer draaide hij zich om om zijn tanden in een stuk vlees te pakken. Het maakte hem niet uit waar hij beet, als hij maar beet.

dit is leuk

Nadat de merrie losgelaten had, lette ze amper op. Ze schrok en voelde een aantal klappen tegen haar neus. Ze trok achteruit en steigerde licht, niet hoog en niet laag. Ze schudde met haar hoofd en keek dreigend naar de zwarte hengst. De witte merrie draaide haar gespierde lichaam om en hapte naar zijn neus. Kort voelde ze haar tanden in vlees, maar hij was sneller. Ze voelde in haar kaak een paar steken doordat de hengst haar vel vasthad. Deina drukte haar oren in haar nek, maar weigerde tegen te trekken. Als ze dat zou doen, werd het erger en zou haar hele kaak kunnen scheuren. Deina bleef stilstaan behalve met haar voorbeen. Ze hief deze op en trapte de hele tijd tegen de borst van Oscuro. Af en toe mistte ze hem, maar ook rake klappen kwamen in aanmerking. Deina hief haar hoofd iets hoger en voelde haar vel lichtjes scheuren door de tanden van de hengst. Ze sloeg nogmaals met haar voorbeen en plots.. Ze sprong naar voren, gaf de hengst een kopstoot waardoor hij losliet. Al had ze zichzelf losgetrokken. Ze hoorde iets en voelde een hevige pijn in haar kaak die in een grote wonde was gescheurd.

''Het is wel spijtig, dat je zo dom bent om niet eens te weten dat iedereen anders is.'' Kaatste hij nuchter terug. Night Dancer wende zijn hoofd af, toen de benen naar hem toe schoten. En sprong opzij. Waardoor de aanval miste. De snee in zijn oor deed pijn. Maar hij zou het niet laten merken, nooit niet. Ging die verdomde hengst weer voor zijn staart. Nu was Night Dancer het wel echt helemaal zat. Hij schopte naar achter. Met een explosie van kracht. Draaide zich om. Stormde naar voren. Beukte tegen de hengst. Draaide zich om. Zijn achterbenen vlogen keer op keer in de lucht. Met enorm veel kracht. Hij moest de hengst wel een keer goed geraakt hebben. Daarna draaide hij zich weer om. Hij racete keihard naar voren. Pakte de achterbeen van de hengst, rukte eraan met zijn tanden. Hij schopte een paar keer hard tegen de wond. Galoppeerde weer weg. Om weer een aanloop te nemen. Hij sprong door de lucht, met zijn voorbenen raakte hij de kop van de hengst. Daarna hapte hij in zijn hals. Het bloed stroomde zijn kil in. Toen liet hij los. Uitgeput, ging hij weer voor de hengst staan. Met zijn spieren nog steeds gespannen. Hij kon amper meer, maar hij moest.

Opnieuw proestte de cremello hengst het uit. In zijn lichtblauwe ogen was een soort van vrolijke twinkeling te zien. ‘Ik vind je nog steeds een komiek vrind. MIJN VRIND BEN JE NOG WEL. Nou dan heb je het al heel ver geschopt.’ zei hij. Nog aan het na grinniken van het zegje van de hengst. Hij schudde weer lachend zijn hoofd.
Vervloekt, de hengst was vervelend aan het doen. Spring niet opzij verdorie, niet in mijn wereldje. Toen hij de staart tussen zijn tanden had schopte hij naar achter wat lucht zijn rechter achterbeen raakte. Even was hij zijn evenwicht kwijt. Dit probeerde hij snel weer terug te vinden, maar die hengst beukte tegen hem aan. Hij zag de hengst alweer omdraaien en dus liet hij zich op de grond zakken. Zijn achterbenen vlogen over zijn lucht heen. Hij draaide om op zijn rug en krabbelde toen snel overeind. Jammer voor de hengst dat hij zich zo uitputte. Al was het op de grond vallen wel deels zijn schuld. Hij vloekte binnensmonds toen de hengst weer op hem af kwam scheuren. Zijn achterbeen werd tussen zijn tanden genomen en hij rende ermee achteruit, waardoor dit onder hem uit werd getrokken. Hij kon niet zo snel met hem mee hinkelen en dus viel hij alweer op de grond. De tand afdrukken van de hengst stonden in zijn been, maar hij gaf niet op. Snel krabbelde hij weer overeind. Zijn ogen schoten vuur. Nu zou die punt van zijn oor er in zijn geheel vanaf vliegen. Hij zag hem op hem af vliegen. Zijn hoofd gooide hij met een ruk omhoog en hij vloog de lucht in. Zijn voorbenen maaiden naar het hoofd van de hengst. Nu kwam hij weer in de aanval. De hengst maakte een wond in zijn hals, bloed sijpelde in een stroompje zijn hals af. Zijn oren waren diep in zijn nek gedrukt, plat tegen zijn schedel. Toen galoppeerde hij op de hengst af. Zijn tanden omklemden eerst zijn onderlip waar hij hard in beet. Lippen waren een zeer gevoelig deel, dat wist hij gewoon. Vervolgens zette hij zijn tanden achter zijn oren, in zijn borst. Hij beukte toen keihard tegen de flank van de hengst. Pakte het achterbeen van hem vast. Rukte er meerdere keren aan. Hij draaide zich om en trapte toen keihard met zijn achterbenen tegen de zijne. Keerde weer om, galoppeerde naar hem toe en sprong met vier benen tegelijkertijd in de lucht. Wat een enorm komisch beeld had moeten zijn, maar dat deerde niet. Zo knalde hij met heel zijn gewicht tegen hem aan. Zo viel hij samen met hem op de grond. Toen hij boven hem stond trapte hij keihard met al zijn benen tegen zijn flanken, hals, wat hij maar kon raken en galoppeerde vervolgens weer een stukje weg. Hij snoof eens. Zijn flanken gingen op hoog tempo op en neer. Hij werd steeds meer uitgeput. Hij schudde zijn hoofd, hij moest doorgaan. Hij schraapte met zijn hoef over de grond.