Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » O O S T E N » Het Wilgenwoud » Lion in the morning sun

Lion in the morning sun

4 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Lion in the morning sun Empty Lion in the morning sun wo 18 jul - 7:56

Daesha

Daesha

’Vlinder , vlinder in het water, vlinder, vlinder for the win!’ met een bigsmile gezicht keek ze naar een poeltje waar een stuk of drie vliegbeesten in zaten, waaronder 1 vlindertje. Het verschil tussen de twee andere beesten en het vlindertje waren dat de twee al dood waren en het vlindertje nu dood aan het gaan was als niemand hem hielp. Helaas kwam dat niet op in het kinderlijke brein van Daesha. ’Fladder!’ vrolijk steigerde ze zonder haar ogen van het vlindertje los te laten.
Nadat ze heel even had toegekeken naar het torture van de vlinder stak ze haar snoet in het water en probeerde de vlinder op haar neus te leggen door haar neus in een kringetje door het water te laten gaan en soms met haar neus omhoog te komen. Na een klein tijdje lukte het en balanceerde ze een uitgeput maar levend vlindertje. Zijn vlinders zaten alleen wel dichtgeplakt.
’Oeeeeh!’ De vlinder viel en met een hap, en daarna een kauw en een slik was het vlindertje in de slokdarm gegleden. ’Euh. Iewwww! MAMAAAA!’ brulde ze met een gezicht alsof ze net in een citroen gebeten had. ’PAPAAAAA!’ brulde ze net zo hard. ’Vlinder?’ vroeg ze met een sip gezichtje. ’IK WIL MIJN FLADDER! FLADDER!’ huilde ze opeens. ’Waar is mijn Fla-ha-der?’ pruilde ze zachtjes.
Opeens hoorde ze geritsel in de bosjes achter haar en gelijk was ze het vlindertje in haar maag vergeten. ’Ritsel in de bosjes!’ praatte ze vrolijk. ’Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is…. JIJ!’ oh… ’Waar je ook bent.’ zei ze nadat ze haar hoofd over het bosje had gestoken.
Ze fronste en gaf het op na een kleine 2 minuten. Dan was er niemand. Of… diegene wilde gewoon dat Daesha hem niet vond. Haha nu had ze de driedubbele energie om door te gaan. ’IK VIND JE WEL!’ strijdlustig pakte ze een takje dat nog aan de bosjes hing en rukte dat er met een woest gebaar af. Obsessed door deze move pakte ze de tak en ging als een soort pyromaan de koppen van de bloemetjes slopen door wilde bewegingen te maken met haar hoofd.
’Nope geen bloemen meer.’ en daar huppelde ze alweer weg, opzoek naar iets om te eten. Het liefst had ze nu een konijntje. Maar apenbil was ook lekker. Eigenlijk nog nooit geproefd. ’Ik wil een aap!’
Opeens zag ze daar een ander veulengeval. Bij Daesha was het ‘goed en slecht’ gedoe nog niet echt doorgedrongen, bij haar was het eerder ‘vrienden al wil je het niet’. Met een cross-galop stormde ze op het veulen af en slingerde zich tegen het lichaam aan zodat Daesha viel. ’HAHAHAHAHA! GOTCHA!’ gierde ze onbezorgd. ’Hoi ik ben Daesha, wil je vrienden zijn? En wie ben jij? En waar zijn je ouders? En waar zijn de mijne?’
Whait. ’Wacht! Waar is mijn mammie? En mijn pappie?’ verschrikt keek ze achter zich, onder haar buik en ze tilde haar hoef zelfs op. ’Nah, hier zijn ze niet dus.’ en ze glimlachte breed.

Vaseline 8D oftewel Vasilisa

2Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun wo 18 jul - 8:43

Vasilisa

Vasilisa

'Deze kant op' Amos leidde hun de weg, door het wilgenwoud heen. 'Ik weet vrij zeker dat het toch echt die kant op was' De witte merrie duwde haar neus de andere kant op. 'Echt niet!' snauwde de zwarte hengst. 'Luister niet naar Amelia, zíj heeft het áltíjd fout' sprak de hengst waarbij zijn blik op zijn zusje wierp. Vasilisa glimlachtte alleen maar, haalde haar schouders op en kuchtte. 'Uh..'sprak ze twijfelend. 'Ik ga die kant op' Ze wees gewoon voor zich; de kant die geen van beide had aangewezen. Amelia ging direct akkoord, Amos stemde na een aantal brommende woorden toch in. Note to myself; laat hun nooit de weg wijzen. Ze grinnikte, waarbij haar vrienden haar een verbaasde blik toe wierpen. 'Niks' sprak ze onschuldig. Amos wierp nogmaals een blik op haar, ging toen harder lopen. 'Ik ga kijken voor andere paarden' En Amos verdween. Ze voelde dat de witte merrie dichter naast haar ging lopen en even haar neus tegen de hare duwde. Een warme tinteling gleed door haar heen en haar vriendin sprak; 'Vasilisa?' haar stem klonk bezorgd. 'Ik moet je iets vertellen..Ik - ' Maar voor de merrie verder kon praten verscheen Amos weer. 'Verderop' heigde de hengst. 'Loopt een veulen' gelijk onspande Vasilisa weer. Gelukkig. Ze glimlachte, bedankte Amos voor zijn onderzoek. Ze wierp Amelia een blik toe, maar die zei niks meer; ze stond alleen maar voor zich uit te staren. Ze waren op weg om haar moeder te zoeken, maar ach, een litte praatje kon geen kwaad. Plotseling zag ze hoe een veulen op haar af rende, tegen haar aanbotste en zei; ’HAHAHAHAHA! GOTCHA!’ Vasilisa sprok geschrokken opzij, priemde toen haar ogen op het lichaam van het veulen dat half op de grond lag. ’Hoi ik ben Daesha, wil je vrienden zijn? En wie ben jij? En waar zijn je ouders? En waar zijn de mijne?’ Wat een vragen in eens. Moest ze die echt gaan beantwoorden? Ze wierp een wanhopige blik op Amelia, maar ze was weg. Amos ook. Geschrokken deinsde ze achteruit, waren ze weg gegaan? Ze knippere met haar ogen, keek toen weer naar de merrie die zich had voorgestelt als Daesha. En daar stonden ze; Amelia enkele meters verderop en Amos onderzocht nieuwschierig het andere veulen. Vasilisa grinnikte en keek toen weer naar de merrie.’Wacht! Waar is mijn mammie? En mijn pappie?’ Ze zag hoe het veulen om zich heen keek, zoekend. ’Nah, hier zijn ze niet dus.’ Een brede glimlach lag rond haar lippen. 'Uh'sprak ze zenuwachtig. Ze kon nog niet zo goed praten, daar oefende ze nog veel op met haar vrienden en haar moeder. 'Ik Vasilisa' Ze wees naar zichzelf en keek vervolgens naar Amelia die haar moedig aan keek. Ja, ze kon wel praten. 'Ik mama kwijt, mama Ravena' sprak ze met een glimlach, haar ogen twinkelde bij de naam van haar moeder. 'Papa ik niet ken.' Haar blik verandere snel in een droevige, maar klaarde algauw weer op door de hyperheid van het veulen. 'Dit is..-' ze duwde haar neus richting haar vrienden, maar ze waren weer weg. En zelfs toen ze helemaal om zich heen keek; waren ze weg. 'Lama' sprak ze. Ze bolde haar wangen, blies het lucht vervolgens proestend uit. 'Gheghe~'

3Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun wo 18 jul - 9:23

Daesha

Daesha

Het veulen viel dus niet. Doesn’t matter. Whiehaa! Daesha grijnsde breed en bokte vrolijk nadat ze was opgekrabbeld. ’Ik ben dus Daesha.’ ze grijnsde vrolijk.
Daesha merkte een wanhopige blik op, maar niet naar haar. Gelijk keek het jonge veulen achterom. Er stond niemand. Of het was een onzichtbare mime speler! Ja! Jacht op de mimespeler die je niet kon zien! Of misschien helemaal niet kon voelen. Ohnee. Daesha merkte dat het andere veulen geschrokken achteruit deinsde. Waar was die mime speler dan? En waarom kon deze merrie hem wel zien? En Dae niet? Da’s niet eerlijk. Dassie trok een pruillipje en keek daarna gewoon recht naar het veulen.
‘Uh’ sprak het onbekende veulen. Daarna stelde ze zich voor als Vasi.. Vasiwiesa? Vasi wat?’ vroeg ze nieuwsgierig. ’Moeilijke naam heb je Vasi… lisa? Vasilisa?’ ja, ze had het goed. Toch wel. Vasilisa zei dat ze haar moeder kwijt was. Haar moeder was een… wait? Raaaaveeeenaaaa. Wauw coole naam. Ravena. Wait. En ze zei nog iets. Kende ze haar vader niet? Daesha voelde zich bedroefd nu. ’Maar… waarom? Waar is je vader dan? Huh? Maar iedereen heeft een vader! Ik heb er een. En mammie heeft er een, en pappie heeft er zelfs ook eentje! Dat is mijn opa! Maar die ken ik niet. En opa heeft weer een zoon, dat is mijn oom. Dat is Sultan. Hij is heel aardig en lief en eigenlijk ken ik hem niet eens. Is dat niet raar? Oh.. maar… waarom heb jij geen vader dan? Dat is niet eerlijk. Zullen we hem zoeken?’ bood ze haar vriendelijk aan. ‘Dit is… lama’ huh? Wie is lama? Oh. Díé lama! De mime speler! ’Aangenaam Lama!’ en ze boog voor waar ze dacht waar Lama stond.
Daesha grijnsde bij de ‘ghehe’ van Vasilisa en boog ook voor haar. ’Zullen we onze ouders zoeken?’ en Daesha liep alweer vooruit. ’Mars één, twee, drie, vier. Mars één, twee, drie, vier. Mars vier, drie, twee, één.’ riep ze vrolijk terwijl ze marcheerde door de takken en bladeren. Haha. Gestoorde meid was ze toch. *Happyvredigesmile*

4Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun wo 18 jul - 10:10

Vasilisa

Vasilisa

’Ik ben dus Daesha.’ Brabbelde het veulen toen ze op stond. Vasilisa wilde haar naam nog eens zeggen, maar Daesha deed het voor haar. Vasi wat?’ Niet helemaal, toen ze haar mond open wou doen, sprak het veulen weer. ’Moeilijke naam heb je Vasi… lisa? Vasilisa?’ Ze glimlacht; eindelijk had iemand haar naam goed. 'Vasilisa, ja.' bevesigde ze het antwoord. Bedroefd keek ze om zich heen, verwachtte nog meer woorden van het andere veulen.’Maar… waarom? Waar is je vader dan? Huh? Maar iedereen heeft een vader! Ik heb er een. En mammie heeft er een, en pappie heeft er zelfs ook eentje! Dat is mijn opa! Maar die ken ik niet. En opa heeft weer een zoon, dat is mijn oom. Dat is Sultan. Hij is heel aardig en lief en eigenlijk ken ik hem niet eens. Is dat niet raar? Oh.. maar… waarom heb jij geen vader dan? Dat is niet eerlijk. Zullen we hem zoeken?’ Tuurlijk wou ze haar vader gaan zoeken; dat was het eerste in haar gedachte toen haar moeder vertelde dat haar vader er niet was. 'Ik mag niet zoeken na papa' sprak ze bedroefd met een pruillip. 'Papa veh-hhr uit-eh DH' sprak ze met haar tong licht tegen haar tanden aan. Onhandig ding, maar zonder kon ze niet spreken.’Aangenaam Lama!’ Vasilisa slaakte een zucht en sprak; 'Nee-eh.' Ze grinnikte ligt, sprak vervolgens; 'Lama'.' Llama. Ze grinnikte nogmaals toe het woord haar deed denken aan Saronsllama. Saronse, zei haar moeder altijd. Maar het was gewoon Saronsllama. 'Laat maar' wist ze uiteindelijk uit te brengen. 'Bedoel-duh ik' Ze haalde haar schouders op, gaf maar toe aan haar spraakgebrek.’Zullen we onze ouders zoeken?’ Direct voelde ze zich weer opgewonden en knikte enthousiast. 'Ja!Ja!Ja!' sprak ze terwijl ze met haar voeten verschillende kanten op schoof. Algauw naar Daesha de leiding en marseerde; ’Mars één, twee, drie, vier. Mars één, twee, drie, vier. Mars vier, drie, twee, één.’ Met haar neus diep in de lucht volgde ze het veulen, marseerde giggelend achter haar aan. Ze wierp een blik achter zich en daar was Amelia en Ramos weer. Vrolijk marseerde ze mee, terwijl Amos zich naar voren drong. Hij ging naast Vasilisa lopen en fluisterde 'Je moet haar duwen. Ze heeft jou ook geduwd' Het klonk logisch. Deasha had haar bijna tegen de grond geduwd en net toen ze haar neus naar voren drukte, kwam Amelia naast haar lopen. 'Niet doen' fluisterde ze, nog zachter als de stam van Amos, bang dat haar broer haar zou horen. Vasilisa haalde haar neus weer terug, waardoor Amos weer begon te snauwen. 'Doe het dan. Bangerik' zo pestte hij haar altijd, terwijl Amelia haar juist altijd hielp. Ze wierp haar blik op Amelia, die enkel haar hoofd schudde. Dan was er maar een manier over; 'Daesha?' vroeg ze, terwijl ze opgewonden begon te draven. 'Mag ik duwen? Jou?' Het klonk raar, dus vervolgde ze snel; 'Want jij mij geduwt ook hebt' Ze wierp een blik op Amos. 'En hij zei dat ik da mocht doe. Eerlijk' Sprak ze geamuseerd waarbij ze overdreven hard knikte. Ze grinnikte even, vond het allemaal maar grappig en wierp toen weer haar blik voor zich. 'Een, twee, een, twee' sprak ze haar nieuwe vriendin na.

5Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun wo 18 jul - 22:33

Daesha

Daesha

Met haar helderbruine ogen keek het veulentje naar Vasilisa en grijnsde lief naar haar. Deze drol was dan gestoord, bijtgraag en hyper, ze was ook warmdragend en een goed gezelschap, een real buddy. De volwassenen maakten dolgraag het onderscheid tussen goed en kwaad maar alle paarden waren nog steeds paarden. Zelfde vachtkleur, zelfde bouw, zelfde ogen, neus, mond, oren, en toch trokken paarden graag een streep door hunzelf en onderscheidden zich van hun ras. Dit was een soort goed en kwaad oorlog geworden.
Maar ach. Daar was Daesha helemaal niet mee bezig. Paard was paard en vriend was vriend. Al wilde je of niet. Daesha hoorde dat ze de naam goed had en sprong in de lucht van blijdschap. Ze had haar naam goed. ’Yeeey. Vasilisa.’ en ze grijnsde. Daesha keek nieuwsgierig naar het kleinere veulen. Hoe oud zou het veulen zijn? Daesha was al 8 maanden en ze kon al vast voer eten. Maar melk van moederlief was het lekkerst. Helaas had Magnifico geen melk meer omdat Daesha niet meer melk dronk en gras at.
Na een klein tijdje zei Vasilisa dat ze haar vader niet kon of mocht zoeken en dat haar vader ver uit dh was. ’Nou, als je vader hier niet is dan kan het geen kwaad om ‘m te zoeken toch?’ stelde Dae vrolijk voor. Ze wist niet hoe het was om geen vader te hebben. Daesha had Remember en Magnifico altijd al gehad.
’WE WILL SURVIVE!’ en zo zette ze haar strijdkreet in. Strijdlustig steigerde ze en rende om Vasilisa heen.
‘Nee. Lama.’ ’Ja, ik zei toch ook Lama?’ en ze grijnsde blij. ‘Laat maar, bedoel-duh ik’ oh, dat maakte meer sense. ’Oh haha. Oke.’ en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Maar op het voorstel van Daesha dat ze hun ouders gingen zoeken werd heel enthousiast gereageerd. Dus marcheerden ze samen door het bos. Daesha hoorde Vasilisa giechelen en giechelde mee. Na een tijdje gelopen te hebben –niet zo lang- hoorde Daesha haar naam en een vraagteken erachter. ’Ja?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Mag ik duwen?’ de vraag overrompelde Daesha voor een ogenblik. Duwen? Pas toen Vasilisa uitleg gaf moest Daesha hard lachen. Nog nooit een veulen horen vragen of die haar mocht duwen. Meestal was het een surprise attack. Daesha vond het dan ook helemaal niet erg, ze waren toch vrienden. ’Tuurlijk! Waarom zou het niet mogen. Het mag altijd.’ ‘Een twee, een twee’ deed Vasilisa haar na. Daesha grijnsde en wachtte op de duw van Vaseline. ’Nou, eigenlijk heb ik ook niet echt een vader. Mammie en pappie weten niet of ik kind ben van Remember of van een andere, hele gemene hengst, dus ik ben net zoals jou.’ en ze keek heel eventjes sip.

6Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun wo 18 jul - 23:50

Vasilisa

Vasilisa

’Yeeey. Vasilisa.’ bracht Daesha grijnsend uit. Vasilisa knikte met een glimlach, nog steeds het veulen achtervolgend. ’Nou, als je vader hier niet is dan kan het geen kwaad om ‘m te zoeken toch?’ Maar ze wist dat dat niet mocht. 'Uh..' stamelde ze. 'Ik mag niet papa zoek' sprak ze een beetje teleurgesteld, de pruillip terug gekeerd. Ze mistte haar vader wel, maar ze vond dat Saronsllama die rol maar moest nemen. Mama vondt dat waarschijnlijk toch niet erg en Saronse is lief.’WE WILL SURVIVE!’ Krijsde haar vriendin zo wat. Vasilisa grinnikte, nog steeds een beetje verlegen en zuchtte. Haar andere vrienden waren altijd meteen zo volwassen, ze moesten altijd met hun ouders meteen mee doen aan het goed & slecht gedoe. Maar Vasilisa? Nee. Wacht eens. Ze moest het veulen nog vragen of ze goed was of slecht. Waarschijnlijk goed, hoopte ze eigenlijk. Ze zag hoe het veulen om haar heen begon te rennen en ze volgde Daesha met haar hoofd. Ze giegelde, luisterde naar haar vriendin die sprak;’Ja, ik zei toch ook Lama?’ Een ongemakkelijke grijns, toen weer een glimlach. ’Oh haha. Oke.’ Ze liepen verder, terwijl Vasilisa het 'duw' idee uitbracht. ’Ja?’ antwoorde het andere veulen’Tuurlijk! Waarom zou het niet mogen. Het mag altijd.’ Ze grinnikte, duwde vervolgens even haar neus tegen het bruine veulen aan. Ze durfde het niet harder, maar Amos bleef haar dwingen. 'Nee Amos' fluisterde ze, waardoor Amos geirriteerd zijn hoofd terug trok, zijn neus de lucht in duwde en dichter naast zijn zus ging lopen.’Nou, eigenlijk heb ik ook niet echt een vader. Mammie en pappie weten niet of ik kind ben van Remember of van een andere, hele gemene hengst, dus ik ben net zoals jou.’ Even bleef ze stilstaan, hield haar mond open. Gauw deed ze hem dicht, ging weer naast haar vriendin lopen. 'Ik ook niet weet wie papa is' Ze wierp haar blik op Amelia, die even bedroefd leek te kijken als haar. 'Suhs' hoorde ze haar aanmoedigend fluisteren, maar het hielp niet. Ander onderwerp. 'Daesha? Jij goed?' vroeg ze terwijl ze haar hoofd vragend schuin hield. 'Jij kudde?' Ze grinnikte nog even, wierp toen haar blik weer op het veulen. 'VLINDAH.' Waarbij Amos om haar heen rende en op zijn kont te recht kwam. Ze grinnikte, Amos was altijd dé grappenmaker. Maar hij was ook gemeen. Vaak. 'Doe niet zo kinderachtig Amos, sta op' briesde Amelia. Soms vond ze ze allebei vervelend; Amos was gemeen en Amelia te serieus. Zuchtend liep ze weer verder, verder in de zoektocht naar hun ouders.

7Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun do 19 jul - 1:11

Daesha

Daesha

Oh. Vasilisa zei dat ze haar vader niet mocht zoeken. ’Nou… dan zoeken we je moeder? Hoe heet ze ookalweer?’ vroeg ze aan Vasilisa. Ze had het zojuist nog gezegd maar nu wist Daesha het niet meer. Iets met een a. En nog een a. ’Maar is het niet avontuurlijk om de regels te overtreden?’ vroeg ze met een grote grijns. ’Zeg mij na; regels zijn er om te breken. Regels zijn er om te breken. REGELS ZIJN ER OM TE BREKEN!’ fanatiek door haar eigen spel sprong Daesha weer op en begon in het rond te springen en te duiken. Ze verdween tussen de bomen en liet Vasilisa achter en rende zo hard ze kon. Na drie galopssprongen keerde ze om en kwam ze met een rotvaart weer dichter bij Vasilisa. In een poging om te stoppen wilde ze een sliding maken maar haar lange benen zaten in de weg. Ze struikelde en botste met haar mond tegen een prikkelbosje. ’Euh..?’ mompelde ze versuft voordat ze doorhad dat ze ergens een auwie had. ’AAAAAAAAAAH! MAMMIE!’ krijste ze met haar zere lippen. ’Waarom ik altijd?’ mokte ze boos toen ze opstond en met een chagrijnig gezicht weer naast Vasilisa ging lopen.
Daesha grijnsde na een halve weer vrolijk naar Vasilisa en zwiepte met haar staart.
‘Ik weet niet wie papa is.’ zei Vasilisa. Daesha glimlachte schuin naar haar. ’Geen zorgen, ik ook niet.’ 100% maakte ze in haar hoofd af. ‘Daesha? Jij goed?’ Daesha grijnsde breed. ’Nee ik ben heel erg slecht en ga je opeten. Ham. Lekker. Haha grapje. Ik ben goed.’ ‘Jij kudde?’ Daesha keek de andere kant op voor een ogenblik. ’Ja, mama en pappa hebben hun eigen kudde, de Quiet Sparkle. Daar hoor ik bij. En dat maakt mij heel erg blij.’ Daesha was trots dat haar mama de kuddeleidster was. Want niemand was een betere kuddeleidster dan mama.
In een rustig tempo bleven de twee veulens even lopen, Vasilisa was de nieuwste aanwinst vriend. Daesha hield van vrienden. Maar ook van mama. En ook van papa. Maar mama meer. Mama was lief en aardig en bruin. Bruin rocks. Wit is leuk maar mama’s bruin was het mooist van het land.
Ja, je kon waarschijnlijk zonder twijfel zeggen dat Daesha een moederskindje was. Daarna kwam pappie pas.
Wauw. Het wilgenwoud was groot. Daesha wist eigenlijk niet waar ze waren. En het leek niet echt waarschijnlijk dat Vasilisa wel wist waar ze waren. Wanhopig keek ze om zich heen, waar in godsnaam waren ze? ’Eh.. weet jij waar we zijn?’ vroeg ze kleintjes. God wad had ze nu weer op haar hals gehaald? Kleine of grote problemen? Zoals altijd bij Daesha.

8Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun do 19 jul - 8:56

Vasilisa

Vasilisa

’Nou… dan zoeken we je moeder? Hoe heet ze ookalweer?’ vroeg ze, waardoor Vasilisa gelijk haar mond opende. 'Ravemama' Ze grinnikte even, sprak vervolgens; 'Ravena' Het was een van de weinige namen die ze goed kon uitspreken. ’Maar is het niet avontuurlijk om de regels te overtreden?’ Avontuur? Ze hield van avontuur! Natuurlijk wou ze graag haar vader zoeken, de regels breken en op avontuur gaan. Maar haar moeder had gezegd dat hij er toch niet was, dus viel er weinig te zoeken. ’Zeg mij na; regels zijn er om te breken. Regels zijn er om te breken. REGELS ZIJN ER OM TE BREKEN!’ Het veulen verdween, waardoor Vasilisa lachend om haar heen keek. 'Hé?' riep ze, grinnikte en zei; 'Regels om te breken' Ze schudde enthousiast haar hoofd, bewust van het feit dat ze het toch een beetje goed had na gezegd. Daesha gleed uit, had duidelijk pijn. Ze begon te gillen en te schreeuwen. Vasilisa bleef even verschrikt staan, liep vervolgens op haar af. 'Jij oké?' vroeg ze, terwijl ze haar neus tegen haar nieuwe vriendin duwde. Ze ging weer staan, liep weer naast haar vriendin maar ze keek dit keer minder vrolijk. Vasilisa voelde zich ongemakkelijk, bang dat ze er niks aan kon doen. Algauw kwam er weer een grijns op de merries gezicht. ’Geen zorgen, ik ook niet.’ Ze haalde even ongemakkelijk haar schouders op en zuchtte. Het ik-zoek-papa gevoel kwam weer naar boven, waarbij ze haar ogen voelde prikken. Gelukkig had ze Saronse en daardoor verdwenen de tranen. ’Nee ik ben heel erg slecht en ga je opeten. Ham. Lekker. Haha grapje. Ik ben goed.’ Ze slaakte een ijzig gilletje, gevolgd door een gierend lach. Even schoot ze enkele meters van haar vriendin weg, maar kwam vervolgens weer terug. 'Niet eten mij!' grinnikte ze. ’Ja, mama en pappa hebben hun eigen kudde, de Quiet Sparkle. Daar hoor ik bij. En dat maakt mij heel erg blij.’ Beantwoordde ze haar vraag. Wauw, dat moest toch geweldig zijn? Als haar mama en papa een kudde hadden, werd zij later misschien wel leidster. Maar mama en zij zaten in een andere kudde, hoewel Vasilisa daar graag weg wou. Ze zou het geweldig vinden om bij Daesha in de kudde te zitten, want er zaten bijna geen vrienden in haar kudde. 'Ik ook in jou kudde wil' Ze trok een pruillip. Ze zag hoe haar vriendin om zich heen keek, vervolgens sprak; ’Eh.. weet jij waar we zijn?’ Verward keek ze om zich heen, zag Amos grijnsend naar rechts wijzen. Ze knikte, liep even naar hem toe en fluisterde 'Wat is da?' De hengst keek haar met een schuin hoofd aan en sprak; 'Een riviertje' Waarbij hij vervolgens weer verdween. Dat was ze nader hand wel gewend. Ze huppelde terug naar har vriendin, wees met haar neus naar rechts. 'Da-ah is wiefier' Oké. Dat klonk slechter dan verwacht. Ze liep alvast naar rechts, waarbij ze haar hoofd van links naar rechts kantelde. Plotseling rook ze een geur, waardoor ze abrupt stil stond. 'Mama?'

Hierna de mama's?

9Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun do 19 jul - 10:10

Daesha

Daesha

‘Ravenmama’ bevestigde Vasilisa de vraag hoe d’r moeder heette. ‘Ravena.’ Ohja, dat was de naam van haar moeder. ’Mijn moeder heet Magnifico!’ vrolijk banjerde ze door een plas modder en proefde het goedje op haar lippen. ’Moet je proeven, dit smaakt echt smerig!’ en daar ging haar tong alweer door de modder. Gefascineerd door het vieze smaakje kreeg ze een obsessing trekje op haar gezicht en onderzoekte ze de plas. Plots zakte ze door haar lange benen en rolde ze uitgebreid door de modder, haar hoofd in het bijzonder. Nu sprong ze op en stak haar hoofd fier in de lucht. ’Huh! Ik ben een ninja. En ik versla alle schurken die geen vrienden met mij willen zijn.’ Daesha lachte hard en rolde heen en weer door de bladeren zodat ze ook takken en bladeren over zich heen kreeg. Haar manen en staart zaten helemaal in de klit. Boeien. Nadat Daesha was weggerend en voordat ze was gestruikeld meende ze te horen dat Vasilisa haar had nagezegd, daar moest ze natuurlijk nog op terug komen. ’Nu zeggen we het samen… één… twee… DRIE!’ en ze haalde heel diep adem, ’Regels zijn er om te breken!’ En ze zwiepte strijdlustig met haar staart. ’Ja! Alles oke.’ Bij wat Daesha had gezegd over dat ze slecht was slaakte Vasilisa een ijzig gilletje, wat op de voet gevolgd werd door een gierende lach. Daesha werd zo aangestoken op het gelach van Vasilisa dat ze vrolijk mee lachte. ‘Niet eten mij.’ ’Oh nee? Hap!’ en ze beet heel zachtjes in de schoft van Vasilisa. ’Hmmmmm jammie!’ overdreef Daesha grappend.
‘Ik ook in jouw kudde wil.’ Vasilisa trok een klein pruillipje. ’Kom er dan in! Mijn mama is heel aardig! En mijn vader ook!’ en ze schopte een klein takje weg met haar hoef.
Daesha en Vasilisa waren verdwaald. En dat was Daesha’s schuld. Ze werd er haast verdrietig van. Zoiets kon je ook niet overlaten aan een veulen, dat was gewoon gestoord. Daesha keek hoe Vasilisa iets verder ging staan maar daarna kwam ze terug en ze zei iets over een wiefier. ’Mijn vriendin, een wát?’ wie-vier? Ievier? Rievier! ’Oh een rivier!’ ze fronste lichtjes. ’Hoe weet je dat?’ maar Vasilisa was al doorgelopen. Dus Daesha volgde haar vriendin maar. ‘Mama?’ en Vasilisa stond abrupt stil. Daarna keek Daesha naar een grote witte merrie. Was dit Vasilisa’s moeder?
En daar stond Daesha dan. Met de modder en takken en bladeren al over haar lichaam, nog niet te spreken over haar modderbruine gezicht. ’Euh…’ stamelde ze zachtjes. ’Is dit jouw moeder?’ fluisterde ze naar Vasilisa maar hard genoeg dat de andere merrie het waarschijnlijk ook had kunnen horen. ’Oeps.’ en ze liep wat naar achteren om zich half te verschuilen achter Vasilisa. Volwassenen waren eng.

lol :'D
Ja, nu mogen de mama's 8D

10Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun do 19 jul - 23:48

Ravena

Ravena
VIP

Hoe?
Hoe halen die kleine veulens het in hun hoofd hun moeder te verlaten om op avontuur te gaan, hoe halen ze het in hun hoofd om hun moeders in totale angsten achter te laten om op onderzoek te gaan. God mocht weten wat voor ongedierte hier allemaal rond liep, ze waren een gemakkelijke prooi voor slechte dieren, voor wolven voor andere jacht dieren. Zo onnozel als ze waren. Vasilisa kende volgens Ravena het begrip tussen goed, slecht en neutraal niet eens, tenminste Ravena had het haar nooit verteld. Ze zou gaan zoeken tot ze haar veulen gevonden had, ze zou gaan zoeken, zoeken tot ze haar veulen gevonden had, zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Ze werd er gek van, ze werd gek van de angsten die ze uitstond. Ze werd niet gauw bang, maar als haar veulen ergens helemaal alleen rondliep, dan werd ze wel bang. Dan was er ook reden om bang te zijn. De wind speelde zachtjes met haar manen, voor ze het wist was ze terechtgekomen in het wilgenwoud. Er was een manier om in het midden van het wilgenwoud te komen. Het wilgenwoud stond bekend om het kleine meertje in het midden dat in de nacht vol met vuurvliegjes, 'romantisch' noemde ze dat. Ze brieste eventjes. Ze draafde aan, al zigzaggend tussen de bomen, haar ogen schoten van hot naar her om een teken van haar veulen te vinden, haar hoofd was haast sierlijk in de lucht gestoken opzoek naar bekende geuren. Geuren van haar veulen of van andere paarden, ze zou vragen of ze haar veulen gezien hadden. Gáwd, hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn door haar veulen weg te laten gaan? Hoe had ze ooit zo on oplettend kunnen zijn? Uiteindelijk kwam zelfs het meer in haar zicht, nog altijd vlogen haar ogen heen en weer. Het een ijzig gilletje gevolgd door een gierende lach die haar het eerst tot haar doordrong, daarna ging alles vrij snel, eerst kwam de geur, toen zat ze, voor ze het echt zelf doorhad in galop en racete ze zo snel ze kon. Plots zag ze twee schimmen voor haar, ze remde af en gleed slippend door over de vochtige grond, uiteindelijk kwam ze tot stilstand, voor Vasilisa. Ze keek nors, een beetje boos en liet niet merken hoe opgelucht ze wel niet was. Toen zag ze het andere veulentje achter Vasilisa, haar gezicht zat onder de modder en haar lijf onder de takjes én de modder. Ravena trok één wenkbrauw op maar richtte zich toen al weer snel op Vasilisa. ,,Wel wel dame. Wat haalde jij in je hoofd mij zo bezorgd achter te laten?'' Zei ze guasi-bestraffend tegen haar dochter. Toen richtte ze zich op het veulen achter haar. Ze fronste haar wenkbrauwen eventjes. ,,En... Waar is jouw moeder?'' Vroeg ze, dat dier mocht wel eens een bad nemen ofzo.

11Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 20 jul - 0:11

Magnifico

Magnifico
Administrator

’AAAAAAAAAAH! MAMMIE!’ Dáár was het weer. Daesha had zich weer aan iets zeer gedaan. Een zucht rolde over haar lippen heen. God oh god, wat dééd dat beest allemaal. Ze krijste de constant over heel Dreamhorses heen als ze zich een klein beetje pijn had gedaan. Traag stapte ze richting het Wilgenwoud, waar het gekrijs van haar veulen vandaan was gekomen.
Daesha was al redelijk oud, en zou zich wel wat volwassener kunnen gedragen. Ze wist prima hoe ze voor zichzelf moest zorgen. Maar de laatste tijd was ze erg.. verandert. Ze gedroeg zich altijd erg volwassen, maar nu was ze verandert in een krijsend, stuiterend huilebalkje die constant aandacht nodig had. Dat kind was nu al ácht maanden. Over vier maanden was ze alweer een kleine jaarling. Wat ging de tijd toch snel. Als ze binnen vier maanden zich niet helemaal op orde had gebracht, werd ze een beest dat op haar vijfde nog altijd haar moeder nodig had. Dat was níét de bedoeling. Eén jaar een klein kind was al erg genoeg.
Al snel rook ze de geur van haar dochter. Maar er leken ook anderen bij te zijn. Op één of andere manier herkende ze een andere geur ook vaag. Maar Magnifico bleef in haar slome tred doorstappen. Daesha redde zich prima hoor. Ze zwiepte haar staart tegen haar flank om een paar vliegen te verjagen. De geur werd steeds sterker, en gauw kon ze ook duidelijk maken dat er waarschijnlijk twee anderen aanwezig waren. De merrie schudde haar manen en wandelde rustig verder naar haar veulen.
Al snel was het voskleurige koppie zichtbaar. Een witte merrie sprak haar veulen aan. Já, zij had ze herkend. Die lag eens in het water te tukken, maar ze had haar wakker gemaakt omdat ze anders ziek zou worden. Natúúrlijk, hoe kon ze dat vergeten. Toen keek ze naar Daesha, ze had zich verscholen achter een ander veulen. Aaww, ze waren vriendinnetjes. Pas toen merkte ze het smerige kopje van haar veulen op.
‘Daesha!’ riep ze geschrokken uit. ‘Wat zie jíj eruit!’ vervolgde ze. Ze draafde een paar pasjes naar haar veulen en begon ze takjes en bladeren uit haar manen en staart te plukken. ‘Schud je eens hééééél hard, hélémáál uit,’ opperde ze toen aan het veulen. Zo kwamen hopelijk de meeste bladeren van haar lichaam af. ‘Dat word zo een bad jongedame,’ grinnikte ze toen. Ergens kon ze ook wel lachen om haar vieze veulen.
Toen wendde zich haar hoofd naar het andere veulentje, en toen weer naar Daesha. ‘Zijn jullie vriendinnen geworden? Wat leuk.’ Ze keek naar het andere voskleurige veulen. Ergens leken ze erg veel op elkaar. Toen pas wendde ze haar hoofd naar de witte merrie.
‘Ik ben jou al eens eerder tegen gekomen, echter weet ik je naam niet meer. Magnifico, leidster van de Quiet Sparkle,’ stelde ze zichzelf toen voor. Toen keek ze naar het andere veulentje. ‘En hoe mag jij heten, murkiepurkie?’ vroeg ze toen aan het vreemde veulentje. Waarschijnlijk was de witte merrie de moeder van haar.

http://www.dreamhorses.actieforum.com

12Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 20 jul - 0:51

Vasilisa

Vasilisa

’Mijn moeder heet Magnifico!’ Sprak haar vriendin de vervolgens in de modder begon te rollen. Giggelend keek ze haar vriendin na, maar ze deed het niet. Ze was niet zo’n viespeuk. Niet nu, in ieder geval. ’Moet je proeven, dit smaakt echt smerig!’ Ze zat helemaal onder de modder en duidelijk smaakte het ook behoorlijk vies. Ze grinnikte nogmaals, keek toen naar haar vriendin die door de bladeren rolde. ’Huh! Ik ben een ninja. En ik versla alle schurken die geen vrienden met mij willen zijn.’ Gelukkig was ze wel Vasilisa’s vriendin, of niet. ’Wij vwiendjes’ Sprak ze glimlachend. De merrie begon weer te gillen over het ‘regels breken’ en vervolgens nog meer geschreeuw. Het ging allemaal zo snel dat Vasilisa op het meeste niet eens reageerde, tot dat ze weer zei; ’Oh nee? Hap!’ en haar lichtjes in haar schoft beet. Ze giechelde, liep langzaam bij haar weg. ’Hmmmmm jammie!’ En ze liep weer naar haar vriendin toe. ’Kom er dan in! Mijn mama is heel aardig! En mijn vader ook!’ Sprak ze over de kudde. Dat wou ze ook wel; heel graag zelfs. De kudde waar ze nu in zat, tja. Ze merkte er niet veel van. Waarschijnlijk was mama al boos dat ze was weggelopen en zou ze nog bozer worden over het feit dat Vasilisa in een andere kudde wou. Maar Vasilisa had haar eigen mening, haar eigen wil. Dus als mama zei dat het niet mocht, dan had mama maar ‘pech!’ ’Mijn vriendin, een wát?’ Waarbij ze naar de rivier hobbelde. ’Oh een rivier!’ Ze rolde even met haar ogen; ja! Een rivier. ’Hoe weet je dat?’ Bijna wou ze haar vertellen over Amos, maar die schudde enthousiast zijn hoofd. Niet doen. Even haalde ze haar voet door de zachtere ondergrond en zuchtte. Hoewel ze het super gezellig had met Daesha, misste ze haar moeder wel. Ze zuchtte nogmaals, luisterde naar de voetstappen die haar vriendin maakte. Ze werden steeds luider, maar konden nooit van haar vriendin komen. Ze keek abrupt omhoog. ’Euh…’ Stammelde Daesha. ’Is dit jouw moeder?’ Fluisterde ze. Grinnikend knikte ze. ’Mama’ Riep ze vrolijk waarbij ze naar haar moeder rende. Maar haar moeder keek niet zo vrolijk; in tegendeel haar moeder keek best boos. ’Mama’ Ze trok een pruillip, maar haar moeder keek nog steeds boos. ‘Wel wel dame. Wat haalde jij in je hoofd mij zo bezorgd achter te laten?'' Ze had gelijk; haar mama was boos. ’Sowwy..’ Ze voelde de tranen in haar ogen prikken; haar moeder was hoogs waarschijnlijk teleurgesteld in haar. ,,En... Waar is jouw moeder?'' Vroeg ze, toen ze naar Daesha keek. ‘Daesha! Werd er vervolgens geschreeuwd, waarbij Vasilisa haar blik naar een andere merrie schoot. Daesha’s moeder? Er kwam een hele boel gezeur over har vriendin’s uiterlijk, maar toen sprak haar moeder; ‘Zijn jullie vriendinnen geworden? Wat leuk.’ Even liep ze dichter tegen haar moeder aan, verstopte zich half. ‘Ik ben jou al eens eerder tegen gekomen, echter weet ik je naam niet meer. Magnifico, leidster van de Quiet Sparkle,’ sprak Dae’s moeder tegen haar moeder. ‘En hoe mag jij heten, murkiepurkie?’ Richtte ze haar aandacht op Vasilisa. Ze verstopte zich nog dieper bij haar moeder, keek zielig omhoog. Vervolgens keek ze met twinkelende oogjes naar Dae’s moeder. ’Vasilisa, Mevouw.’ Sprak ze zo netjes mogelijk. Een ongemakkelijke grijns speelde rond haar lippen en vervolgens richtte ze haar blik weer op haar moeder. ’Mama’ Klonk ze wat enthousiaster. ’Daesha mama heeft kudde’ Waarbij ze druk haar hoofd schudde. ’Ikke wil Daesha kudde’ En weer trok ze een pruillip. Oh ze hoopte zo erg dat haar moeder het goed vond en dan moest ze het ook nog eens vragen aan Dae’s moeder. ’Ik wil dá’ Zei ze, waarbij ze rustig met haar staart zwiepte. Ze richtte haar blik weer even op haar moeder, toen op Dae’s moeder en vervolgens weer naar haar vriendin. Ze glimlachte even, haalde toen haar schouders op. En wat nou als ze nee zei?


13Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 20 jul - 1:14

Daesha

Daesha

De moeder van Vasilisa scheen zich niet veel druk te maken om Daesha zodat Daesha wat minder nerveus werd. Maar de moeder was wel boos op Vasilisa. Bijna wilde Daesha gaan zeggen dat ze niet zo boos moest zijn op Vasilisa toen ze maar besloot haar mond te houden. Zo groot en stoer was ze niet als er volwassenen waren. Die waren altijd zo streng en groot. Maar Daesha was heel erg aan het groeien en had lange benen dus dat kwam wel goed. Misschien werd ze zelfs wel groter dan haar mama! Daesha hoorde Vasilisa sorry zeggen en keek van Vasilisa naar Ravena. Maar die had haar opgemerkt en vroeg waar haar mama was. ’Euh. Weet ik niet.’ zei ze verlegen.
‘Daesha!’ Daesha veerde op en hinnikte zacht naar Magnifico. ’Mama!’ riep ze blij. Ze wilde nu onder haar moeders manen kruipen en haar begroeten maar ze week geen meter van haar vriendins zijde. ‘Wat zie jíj eruit!’ vervolgde haar mama. ’Ik ben een ninja!’ riep ze trots terug. Maar Magnifico leek er niet zo heel erg blij mee te zijn. Ze kreeg de opdracht om zich heel hard uit te schudden. Gehoorzaam zette ze haar vier benen uitelkaar en schudde zich helemaal uit. ’Maar nu heb ik geen schutkleur meer.’ zei ze bedroefd. ‘Dat wordt zo een bad jongedame.’ Daesha keek verschrikt op, ’nee! Ik wil niet in bad! Nee!’ opstandig stampte ze met haar voet in de grond. Gelukkig moest haar moeder erom lachen dus Daesha moest ook giechelen. ‘Zijn jullie vriendinnen geworden? Wat leuk.’ Zei haar moeder. Daesha knikte enthousiast. ‘ ’Vasilisa zei dat haar moeder Ravena heette!’ vond ze nodig om uit te leggen na de vraag van Magnifico.
‘Mama’ zei Vasilisa toen, ‘Daesha mama heeft kudde.’ Waarbij Vasilisa druk haar hoofd schudde. Enthousiast keek ze met een grote smile naar Ravena en knikte ook druk. ‘Ikke wil Daesha kudde.’ Haar ogen werden groot. ’Ja! Dat is leuk! En dan kan ik je het gebied laten zien en kunnen we samen spelen en zelfs eten!’ helemaal dolenthousiast geworden was ze haar verlegenheid vergeten voor de ravenmama. ’Mag dat mevrouw? Dat is heeel gezellig!’ vroeg ze aan de witte mama van Vasilisa. Daesha huppelde naar Magnifico en ging naast haar staan. Haar kleine snoet werd in de manenbos van haar moeder gedrukt. ’Ben ik geen mooie ninja?’ vroeg ze toen aan Ravena.

lol :'D

14Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 20 jul - 2:24

Ravena

Ravena
VIP

Lion in the morning sun 331m5cm

Ze bleef haar veulen quasi-streng aankijken, het moest goed tot haar veulen doordringen dat ze niet zomaar meer mocht 'weglopen' want dat was het gene wat haar veulen in Ravena's ogen gedaan had. Ze wou niet nog een veulen aan wolven of zo verliezen. Toen Vasilisa verdrietig keek vond Ravena het wel genoeg, ze drukte haar neus tegen die van haar veulen en fluisterde vervolgens in haar hoofd. ,,Je maakte me alleen wel heel bezorgd.'' Zei ze zachtjes in het oor van Vasilisa, een harde Daesha schreeuw zorgde ervoor dat ze haar hoofd optilde. Een bruine merrie met aftekeningen op haar hoofd en benen kwam aanstappen. Ravena fronste haar wenkbrauwen, die merrie... Die merrie had ze eerder gezien, oja... Dat was die merrie die zo mooi gezegd had dat ze ziek werd als ze de hele tijd in het water lag, Ravena brieste eventjes. Haar staart zwaaide heen en weer, het andere veulentje dat blijkbaar Daesha heette begon opstandig te doen over het bad. Ravena trok één wenkbrauw op en keek naar Vasilisa die achter haar schuilde. Ravena liep een paar passen naar achteren en duwde met haar neus Vasilisa naar voren. ,,Ze doet niets, ga nu maar wat naar voren toe.'' Zei ze zachtjes tegen Vasilisa. De merrie stelde zich voor als Magnifico. ,,Aangenaam, ik ben Ra...'' Verder kwam ze niet omdat Daesha zo door haar verhaal heen kwetterde eventjes snoof Ravena verontwaardigd, ze hield er niet van als iemand dat deed, maar toen vermande ze zichzelf en ging verder. ,,Zoals je hoort. Ravena dus.'' Zei ze rustig. Ze trok één wenkbrauw op bij het woord murkiepurkie, maar die zakte al gauw naar beneden. ,,Antwoord maar.'' Fluisterde Ravena tegen Vasilisa toen deze haar aankeek. Vasilisa stelde zich uiterst beleefd voor, het was de slechtheid waarmee ze de klanken uitsprak die het verpeste. Toen richtte Vasilisa zich op haar. Ravena trok één wenkbrauw op toen Vasilisa klaar met praten. ,,Oh is dat zo? Nou... Madamé.'' Ze sprak het een beetje twijfelachtig alsof ze eigenlijk niet wist of het wel mocht. ,,Nou...'' Sprak ze weer om het even in te hameren. Wat was het toch heerlijk om haar veulen soms te treiteren. Ze liet een lange stilte vallen. ,,Als ik jouw was zou ik dat dan maar eventjes heel lief vragen aan de moeder van Daesha of niet soms?'' Sprak ze toen een kleine glimlach om haar lippen enkel gericht naar Vasilisa. Toen ze naar Magnifico keek was de glimlach als sneeuw voor de zon verdwenen, niet omdat ze Magnifico niet mocht. Nee, niet daarom, zeker niet.

15Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 20 jul - 8:08

Magnifico

Magnifico
Administrator

Haar veulen begroette haar enthousiast. ’Ik ben een ninja!’ Ze lachtte toen haar veulen dat zei. ‘Natuurlijk ben je dat schat,’ zei ze terwijl ze de meeste rommel uit de manen van de kleine merrie begon te pulken. Ze zette even een paar stappen opzij toen ze haar uitschudde. Ze keek naar de merrie, de bladeren waren van haar af. Al zaten er nog klitten in haar manen en vuil op haar vacht. Dat ging er wel uit als ze de merrie grondig zou gaan wassen. Want poeh, dát had ze nodig!
‘Maar nu heb ik geen schutkleur meer,’ was het bedroefde antwoord van de merrie. ‘Tsja sorry, maar als je zo blijft ga je enorm stinken. En jij wilt geen stinkdier zijn, dan wil niemand meer jouw vriendinnetje zijn weet je,’ suste ze toen naar het kleine merrietje.
’Nee! Ik wil niet in bad! Nee!’ Ze moest nog harder lachen toen het merrietje opstandig met haar hoef begon te stampen. ‘Vroeg of laat wil je nooit meer zo vies zijn, wacht maar af,’ lachte ze naar haar dochter. Wat was het ook weer een gek beestje.
De witte merrie probeerde haar voor te stellen, maar Deashe tetterde er luid doorheen. De merrie heette kennelijk Ravena. Echter, Ravena stelde haar veulen niet op de prijs. ‘Daesha! Denk aan je manieren,’ zei ze streng. ‘Je kan niet zomaar door iemand heen praten!’ zei ze tegen haar dochter. Ze wendde haar hoofd naar Ravena. ‘Sorry voor dat.’ Ze wendde zich toen weer naar het vieze vosveulentje. ‘Zeg nu eens Sorry tegen Ravena,’ opperde ze haar veulen.
Toen stelde het andere veulen zich voor. ‘Hallo Vasilisa, mooie naam heb jij zeg!’ prees ze het veulen. Toen begon ze opeens over de kudde. Haar kudde, het veulen wilde graag haar kudde joinen. Oei, hoe moest ze hier op reageren? Enthousiast begon Daesha toen mee te vragen. God, wat moest ze hier mee aan! Natuurlijk moest Vasilisa bij haar moeder in de kudde blijven. Gekke veulens toch. Maar ze moest wachten op de reactie van haar moeder. Ze kon toch onmogelijk zo'n schattig veulentje weigeren?
,,Als ik jouw was zou ik dat dan maar eventjes heel lief vragen aan de moeder van Daesha of niet soms?'' Oh nee! Dat kon toch zomaar niet. Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen, maar keek toen weer erg vriendelijk naar het kleine veulentje.

[36. Het Wilgenwoud]

http://www.dreamhorses.actieforum.com

16Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun za 21 jul - 2:57

Vasilisa

Vasilisa

’Vasilisa zei dat haar moeder Ravena heette!’Hoorde ze haar vriendin zeggen. Ze knikte lachend met haar hoofd, haar moeder heette inderdaad Ravena. Het was een van de mooiste namen die ze ooit had gehoord en het paste ook bij haar moeder, die een raaf als beste vriendin had. Over beste vrienden gesproken; Vasilisa wierp een blik om haar heen maar haar vrienden waren nergens te bekennen. Ze haalde teleurgesteld haar schouders op en ging verder met luisteren. Haar moeder vertelde dat ze enkel bezorgd was en dat begreep ze. Maar ze kon niet beloven dat ze het nooit meer zou doen, als ze elke keer dat ze weg liep nieuwe vrienden zou maken als Daesha? Dan zou ze elke dag weg gaan. Maar er was ook gevaar buiten, vertelde ze altijd. ’Ja! Dat is leuk! En dan kan ik je het gebied laten zien en kunnen we samen spelen en zelfs eten!’ Ze grinnikte even, dat zou fantastisch zijn! Samen spelen met har beste vriendin in geheime gebieden, die alleen zij en de kudde kende. En ze zou afstand moeten en nemen van haar moeder; Ravena mocht de kudde gebieden niet in. Dat vond ze wel jammer, maar ze kon haar moeder altijd nog in de openlijke gebieden zien. ’Mag dat mevrouw? Dat is heeel gezellig!’ Hoorde ze Daesha aan haar moeder vragen. Zelf zette ze haar pruillip weer op, knikte vervolgens weer enthousiast. ,,Oh is dat zo? Nou... Madamé.'' Sprak haar meoder alsof ze heel erg twijfelde. Een ah-toe-mama, dan-ben-je-de-allebeste-mama-van-de-hele-wereld blik verscheen op Vasilisa’s gezicht. ,,Nou...'' Sprak haar meoder nog steeds twijfelend. ,,Als ik jouw was zou ik dat dan maar eventjes heel lief vragen aan de moeder van Daesha of niet soms?’ Even twinkelde haar ogen, ze keek naar de vrouw die haar naam net een compliment had gegeven en zuchtte. ’Neen mama!’ Sprak ze, waarbij ze haar hoofd wild heen en weer schudde. ’Ik hinnik naar mama Daesha’ Ze bleef door knikken, waardoor haar woorden nog minder verstaanbaar waren. ’Dan Daesha mama zeg-uh ja-h of neen’ Ze stopte eindelijk met knikken en keek de paarden om haar heen nog een keer, een voor een aan. Vervolgens liet ze haar blik door de omgeving glijden; het wilgenwoud. De bomen hadden nog enkele bladeren op de grond, die een tijd nog steeds op haar vriendin’s vacht zaten. Ook modder was in het gebied te vinden, maar water kon het er weer af halen. Ja, het wilgenwoud was best een goed veulen-vermaak gebied, ook al noemde veel paarden het romantisch. Misschien was het wel romantisch en had ze daarom Daesha gevonden.

[36. Het Wilgenwoud]



17Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun za 21 jul - 3:38

Daesha

Daesha

Vasilisa’s moeder bleef streng kijken, zo streng dat Daesha er een beetje bang van werd. Vasilisa’s moeder zei iets in Vasilisa’s oor maar werd opgeschrikt door de schreeuw van haar mama. Die beaamde dat Daesha een ninja was. Door die beaming grijnsde Daesha heel breed en hief haar hoofd vol trots. Haar mama vond haar een ninja! Nadat Daesha zich had uitgeschud was Daesha haar bladeren al kwijt, alleen overal nog modder. In plaats van vos/kastanje was ze diepdonkerbruin en vies van de modder.
‘Tsja sorry, maar als je zo blijft ga je enorm stinken. En jij wilt geen stinkdier zijn, dan wilt niemand meer jouw vriendinnetje zijn weetje,’ suste haar moeder haar een beetje. Daesha’s blik ging naar Vasilisa en daarna weer naar haar moeder en ze schudde heel hard van nee. ’Nee ik wil dan geen ninja meer zijn! Ik wil heel veel vrienden hebben, en daarna wil ik een ninja zijn!’ Daesha giechelde en zwiepte met haar korte staart.
‘Aangenaam ik ben Ra…’ maar toen had Daesha al gezegd dat ze Ravena heette. Oeps. Beschaamd liet ze haar hoofd iets zakken. ‘Daesha! Denk aan je manieren,’ zei haar moeder streng. ‘Je kan niet zomaar door iemand heen praten!’ vervolgde ze tegen Daesha. Daesha kromp wat ineen en durfde niet omhoog te kijken. ‘Zeg nu eens sorry tegen Ravena.’ Opperde Magnifico.
Langzaam rees ze haar hoofd en keek in Ravena’s ogen. ’Sorry moeder van Vasilisa. Ik wist niet dat jij al iets wilde zeggen.’ zei ze zachtjes van schaamte.
Nadat Vasilisa zichzelf had voorgesteld richtte haar vriendin zich tot Ravena voor het kudde geval. Ongeduldig wachtte Daesha toen op antwoord van de moeder van Vasilisa, dit moest gewoon. Het zou leuk zijn voor Daesha om speelgenootjes te hebben in de kudde, dat vrolijkte alles vast op.
‘Als ik jouw was zou ik dat dan maar eventjes heel lief vragen aan de moeder van Daesha of niet soms?’ hoorde Daesha na een tijdje. Haar hart maakte een sprongetje. Ja!
‘Neen mama!’ sprak Vasilisa toen, met haar hoofd schuddend. Daesha wachtte gespannen af op haar vervolg. ‘Ik hinnik naar mama Daesha’ even een pauze. ‘Dan Daesha mama zeg-uh ja-h of neen.’ Daesha grijnsde, ja zo kon het ook. Vasilisa ging hinniken en Magni zou komen en dan verder. Met een grote glimlach keerde ze zich daarna naar haar eigen moeder. ’Dat kan toch wel? Dat Vasilisa naar je roept?’ vroeg ze heel hoopvol.

36. het wilgenwoud

18Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun zo 22 jul - 21:03

Ravena

Ravena
VIP

Ze hoorde rustig toe hoe Magnifico en Daesha een discussie en hoe Magnifico besloot dat Daesha vroeg of laat toch niet meer vies wilde zijn. Laten we hopen voor Magnifico, dacht ze grimmig, dat dit vroeg is. Ravena kon een grijns niet onderdrukken toen het kleine veulentje van Magnifico in een kromp toen haar moeder zei dat ze aan haar manieren moest denken. Ze vaagde de grijns al snel weer weg. Weer dacht ze dat ze moest grijnzen bij de woorden van Daesha toen ze tegen haar sprak als 'de moeder van Vasilisa', maar ze wist de grijns nog te onderdrukken, ze kon prima leven met haar status als 'voornamelijk serieus.' Ze liet haar blik snel over Daesha glijden, wat was ze toch schattig... Natuurlijk was haar veulen schattiger, maar Daesha mocht er ook best wezen wat schattigheid betreft. ,,Och, het geeft niet hoor.'' Zei ze, zowel tegen Daesha als tegen Magnifico. Ook het veulen van Magnifico begon, extra schattig natuurlijk, mee te vragen of Vasilisa van haar in de kudde mocht. Ravena schudde zich uit. Natuurlijk, ze zou het geweldig vinden als Vasilisa in Utopia bleef, maar ach, als haar veulen zich gelukkiger voelde bij de Quiet Sparkle was dat ook prima wat Ravena betreft, haar veulen mocht gewoon goed zijn wat Ravena betreft, zolang ze haar maar niet zou proberen over te halen naar de goede kant. Ravena hoorde bij de neutrale kant en daar zou ze altijd bij horen. Ze had er zo haar redenen voor en zonder neutraal zou de hele balans tussen goed en slecht uit elkaar vallen. Ravena bemoeide zich niet met de oorlogen. Ze zorgde voor haar eigen hachie en dat van Utopia verder niet. Ze wou zich niet met die eeuwige oorlog bemoeien, wat had het voor nut? Nooit zou er een winnaar komen, het kon gewoon niet. Er werd alleen maar onnodig bloed verspild. Ze trok onverschillig haar schouders op bij de woorden van haar dochter. ,,Dan hinnik je toch als je dat wilt? Ik hou je niet tegen hoor, ik wil wel dat je weet dat ik niet de kudde gebieden in mag.'' Misschien had haar dochter daar nog niet bij stilgestaan. Ze keek Magnifico eventjes aan en knikte, om haar er nog maals van te verzekeren dat het goed was, ze snapte wel een beetje dat het raar was voor de bruine merrie, hoe kon je Vasilisa nou weigeren?



~20. Magnifico~

19Lion in the morning sun Empty Re: Lion in the morning sun vr 27 jul - 8:22

Magnifico

Magnifico
Administrator

De moeder van Vasilisa keek streng. Natuurlijk was de bezorgd geweest, het veulen was veel jonger dan haar eigen Daesha. Toen ze zei dat Daesha een ninja was keek het diertje ongelooflijk trots met haar hoofd hoog geheven. Op haar smoeltje stond een brede grijns van oor tot oor op haar gezicht. Wat was haar veulen ook weer een gek beessie. Ze duwde haar neus even speels tegen haar hals aan, waarna ze proestte van alle viezigheid die van haar af kwam. Ze moest zo écht in bad springen. Dit kon zo niet langer.
Na haar vorige zinnetje schudde haar veulen hard met haar hoofd van nee. Ze lachte even. Mooi, was ze er mee eens dat ze zich zo maar hard moest gaan wassen. ‘Dan ga je zo meteen je direct wassen!’ zei ze toen overtuigend. Ze drukte nogmaals tegen het vieze ruggetje van haar dochter. Wat was het weer een raar beest soms. Een heel, heel raar beest. Maar ze kon er mee leven. Zij was ook niet bepaald een normaal paard toen ze jong was. Ze was bang dat ze insecten zou vertrappen. Dat was ook heel raar.. Maar dat was verleden tijd.
Daesha verontschuldigde zich meteen toen ze haar dat opdroeg. Ze knikte tevreden. De witte merrie, Vasilisa's moeder, ze wist inmiddels dat haar naam Ravena was. Ze keek van de veulens, naar Ravena toen ze opeens met zijn tweeën luid gingen kwebbelen om Vasilisa in de kudde te krijgen. Ravena zei uiteindelijk dat het mocht als ze het lief zou vragen. Maar toen kwam Vasilisa opeens op het idee dat ze wilde hinniken. Juist... dat kon natuurlijk ook nog. Dat was ook een optie. Ze keek het veulen aan, totdat Daesha er weer luid doorheen kwebbelde; ’Dat kan toch wel? Dat Vasilisa naar je roept?’ Ze lachte even kort. ‘Natuurlijk kan dat, waarom zou dat niet kunnen?’ zei ze toen. Eigenlijk wilde ze er wel weer een lid bij. Een lid die trots was op de Quiet Sparkle. Een lid waar zij trots op kon zijn. Een veulen die haar hele leven bij de Quiet Sparkle zou kunnen blijven was waardevol. Het dier zou de kudde door en door kunnen kennen.

[7. Trots]

http://www.dreamhorses.actieforum.com

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » O O S T E N » Het Wilgenwoud » Lion in the morning sun

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum