Faster Then You Can Baby ^.^ [Saronse]

Zo, nu op naar Utopia.
Met een licht gekromde nek draafde ze aan, leeg staarde ze uit haar ogen om enkel zwarte vlekken te vinden. Ze bedekten haar hele zichtveld. En dat meer dan vijf jaar. Heb gebeurde zo suddenly. Ze was haar hele leven al aan één oog blind geweest, daarna werd haar zicht troebeler en na een avond slaap was ze haar hele zicht kwijt. Na vele botspartijen wist ze eindelijk om minder te reageren op haar instincten maar meer op haar gevoelens. Natuurlijk kon ze niet voorkomen dat ze af en toe haar neus stootte tegen een boom of een struik of struikelde over een kei of een omgevallen boomstam, niets was voorkombaar.
Na vijf jaar was ze zo gewend geraakt aan de duisternis dat ze bijna de kleuren en het licht van buiten haar bereik vergat. De kleuren en tonen van de natuur. Zo weinig paarden genoten van de natuur, Amani had er alles voor over om weer één keer iets te zien. Iets van buiten, bijvoorbeeld haar zwarte partner. Ja, zeker haar zwarte buddy.
Amani kwam net van zo’n witte hengst vandaan. Hij had haar zowaar gelijk beledigd en Amani had zoiets van ‘Seriously? Waar heb jij last van.’ En dat noemde zich de béta van Quiet Sparkle? Randomly paarden beledigen, yeah, keep up the good work.
Nja, zelf was Amani ook een béta dus het zou niet gepast zijn om zo te zeggen 'Serieus, waar heb jij last van.' Dus dat zei ze niet. However, nu ging ze meer naar het zuiden, als ze niet weer verdwaald raakte.
Dit was echter lang niet zo makkelijk voor een steke blinde. Ze was nog maar een paar maanden terug in dreamhorses en was een tikkeltje vergeten wat waar stond. Zo eindigde ze dus ook in de woestijn in plaats van de veilige kudde gebieden van Utopia. Ach ja, laat maar zitten dan. Misschien moest ze minder hard proberen en gewoon op goed geluk rechtdoor gaan. Ze moest er al om lachen ja.
Rustig dravend liep ze vooruit maar enkele keren struikelde ze over grotere stenen dus ze besloot om gewoon rustig te gaan lopen.
Het waaide niet en de zon scheen fel. De stralen kwamen het best bij haar rug, buik, kont, hals, oren en hoofd. De rest was niet zo verwarmd door de zon. Amani zuchtte en zou blij zijn als ze weer enkele bomen vond om onder te gaan lopen, puur voor de schaduw. Kon ze gelijk op zoek gaan naar een riviertje ofzo voor de dorst. Want man, ze had toch wel een droge keel.
‘Twee codewoorden… korte weg.’ Amani draaide haar hoofd in de richting van het geluid dat ze zojuist had opgepikt en zette daar koers naar. Omdat Amani lange tijd weg was geweest waren er waarschijnlijk allemaal nieuwe paarden, dus Amani had wel zin om de paarden in dh te leren kennen. Nieuwe vrienden was altijd leuk. Amani liep naar de richting waar het geluid vandaan kwam en hield halt op de plek waar de geur het sterkst was. Ze hoorde het paard voor haar, en ze rook een wolvengeur. Onzeker hield Amani halt, ze draaide overactief met haar oren, de wolvengeur maakte haar voorzichtig en ietwat zenuwachtig.
’Goedemorgen. Mijn naam is Amani.’ sprak ze met zachte stem naar het paard toe, nog steeds niet zeker wetend wat nou die wolvengeur deed bij een paard.

47. 'Serieus, waar heb jij last van?'

Saronse en Iki stapten nu rustig verder. Om langzaamaan af te koelen. Saronse was kletsnat van het zweet. Hij had dan ook hard getraind. Zijn oog viel op de jonge Iki. Die snel groeide. Zijn lange roze tong hing uit zijn muil en er droop veel vocht van af. Iki hijgde van de warmte en de vermoeidheid. Iki was niet nat van het zweet. Dat kon ook niet. Hij verloor zijn zweet vanuit die tong. Dat moet toch vies zijn? Om die zoutige zweet in je mond te moeten proeven? Zweet is het afval van je lichaam. Dat maakte het nog erger. Saronse fronste nadenkend. Maar die wolven waren wel meer gewoon. Als de situatie ernstig is en het eten schaars is eten ze zelfs rot vlees. Wolven waren taaie beesten die zich wel weten te overleven. "Vind je het niet steeds vervelend om steeds te hijgen met je tong en het zweet moeten proeven?" Vroeg Saronse nieuwsgierig. Iki keek verbaast naar Saronse. "Huh? Niet echt ik merk het zelfs niet. Zie je ik ben er mee geboren. Voor mij is dit de normaalste zaak. Ik proef het zweet ook amper. Vind jij het niet vervelend om nat te zijn?" Saronse grijnsde. "Niet echt, het doet zelfs goed eigenlijk want het koelt ontzettend goed. Zelfs de kleinste bries kan goed doen." Zei Saronse met een brede grijns. Saronse keek naar de mooie goud/gele ogen van Iki. Iki zuchtte plots fel. "Man, Saronse!! Mijn keel is echt kurkdroog. En hier is nergens geen water. Alles is hier zo droog." Saronse glimlachte geheimzinnig. "Dat is niet waar. Ik ken een gouden tip van een Arabische vriendin van mij. Machalena, Machalena woonde heel ver in de droge woestijnen in een Arabische kudde. Ze zijn echt zeer sterk ontwikkeld en overleven het goed in die heette woestijnen. Die woestijn is veel erger dan deze woestijn. Daar is alleen maar zandbergen waar je in doorzakte. Heel veel gevaren. En het voedsel is er schaars. Arabische volbloeden hebben een dunne vacht en zijn zeer lenig en klein gebouwd. En ze zijn ook ontzettend snel. Machalena raakte haar kudde kwijt door paniek. Een giftige slang zorgde ervoor dat iedereen in paniek alle kanten op uitliep. Machalena raakte verdwaald in de woeste woestijn. Na lange tijden kwam ze bij... mijn kudde terecht." Iki's ogen werden groot. "Wauw, dat klinkt echt ontzettend cool!! Nou ga je nou die gouden tip eens voordoen of hoe zit het?" Iki luisterde altijd graag naar Saronse's verhalen. En dat had Saronse heel graag. Hij vertelde doodgraag over het verleden. Zo hoefde hij het niet alleen te delen. Saronse liep naar een grootte rots. Ergens aan de grot bij de schaduw begon Saronse te graven. Iki graafde mee tot ze een diepte put maakten. "We moeten blijven graven tot het zand vochtig aanvoelt." Vertelde Saronse. "Als ik het goed ruik moet het hier zijn." Haastig maakte ze een diepe put. Plots kwam er een kleine stroming vrij. Iki keek stom verbaast. "Wauw, Saronse! Dat is echt vet cool." Iki begon gulzig te drinken. Saronse wachtte geduldig zodat hij ook zijn dorst kon stillen. Hij keek glimlachend naar de genietend jonge wolf. Iki had na een tijdje gedaan en likte tevreden zijn lippen droog. "Hmm, dit was het aller lekkerste water dat ik ooit geproefd heb. Alleen heb ik nu zand in mijn mond. Dat proeft nogal vervelend! Hoe wist je dat?" Saronse nam eerst een paar slokken en keek toen glimlachend om zich heen. "Kijk eens goed om je heen Iki. Wat zie je?" Iki keek vragend naar Saronse en keek toen om zich heen. "Stenen... Zand... nog eens stenen... hier en daar een rotsblok.." Saronse grijnsde. "Kijk nog eens heel goed." Iki keek nog eens heel goed. "Planten?" Gokte Iki. Saronse knikte. "Dat klopt, hier zijn heel veel planten. En waar veel planten zijn is..." WATER! Riep Iki begrijpend. Saronse knikte. Tevreden dat hij Iki weer eens een wijze les had bijgeleerd. Plots hoorde Saronse iemand aankomen. Hij had de geur al opgepikt. Een merrie kwam hun kant op. Kalm schoof Saronse Iki wat veilig weg en keek wachtend naar het naderende paard. Hij merkte dat ze geen kwaad in zin had. Iki was al lang tevoorschijn gekomen en keek nieuwsgierig naar de vreemde merrie. Saronse keek Amani vriendelijk aan en luisterde naar haar toen ze iets zei. ’Goedemorgen. Mijn naam is Amani.’ Saronse knikte ter begroeting. "Ook een goedemorgen Amani, mijn naam is Saronse. Wil je ook je dorst lessen?" Saronse schoof wat opzei en wees met zijn neus naar de kuil waar water omhoog kwam. Aan de houding wist hij te lezen dat ze onzeker was met de aanwezigheid van de jonge wolf. "En wees maar gerust. Deze jonge knul hoort bij mij." Zei Saronse met een ferme knipoog.

Klaar