Like I can handle the world

“Hallo?” Galmde een stem over het gebied. Zachte, regelmatige plofjes van hoeven die de grond raakten waren duidelijk hoorbaar. “ Hallo?” Herhaalde de stem. De merrie, aan wie de stem toebehoord, had er niet zoveel behoefte aan alleen te zijn hier. Stukjes koren zaten in haar vacht, manen en staart, maar voor het eerst in een lange tijd zag ze er gewoon verzorgd uit. “Geef een gil als je me kan horen.” Riep ze. Ze klonk net als een klein kind dat verstoppertje doet en zijn vrienden zoekt.

“Hallo?” Zei Courage nog voor de laatste keer en toen ze geen reactie kreeg, gaf ze op. Ze was hier alleen, gadverdamme. Daar had ze totaal geen zin in. Maar ja, niets aan te doen, dus dan kon je er ook maar beter het beste van maken. Ze ging met een zucht op de grond liggen en beindigde daarmee de levens van meerdere korenhalmen. Nu was ze een korenmoordenaar. Ze grinnikte even bij die gedachte.

Courage zuchtte even en legde haar hoofd op de grond. Gedachtes begonnen rond te dwalen. De afgelopen maanden waren als een donkere, duistere waas aan haa rvoorbij gegaan. Een brok wanhoop was ze geweest en al helmaal geen leuk gezeldschap. Haar bekenden hadden haar zo moeten zien. Ze wist nog steeds niet wie ze vrienden kon noemen en wie niet. Misschien zagen de paarden die zij vrienden noemde haar wel als een vage kennis. Die onzekerheid maakte haar gek, maar ze probeerde het gewoon te negeren.

Soms was dat gewoon te moeilijk, dan was het gevoel sterker dan zij was. Maar ze kwam er altjd weer bovenop en dat zou altijd weer gebeuren. Als het aan haar lag tenminste. Om deze woorden kracht bij te ezetten stond ze op en rende in volle galop het korenveld over. Nu maakte het haar niet mee uit wie haar zag, vriend of vijand. Ze voelde zich alsof ze de hele wereld aankon. Een blije hinnik echode over de korenhalmen. Naar wie wist ze niet. Misschien naar iedereen die het wilde horen, of naar helemaal niemand.

Plots rook ze een bekende geur. Het was van een paard dat ze kende, maar wie het was kon ze niet goed plaatsen. "Hallo?" Zei ze nog een kaar, een beetje angstig. Dat ze niets wist wel paard het was, beangstigde haar. Ze kende ook slechte paarden en op dit moment had ze er nie echt veel zin in om hun tegen te komen. Op haar hoede wachtte ze op antwoord of tot het paard zich kenbaar maakte.

1. Pink Floyd ~ Comfortably numb
(Und PB! Mijn vader zou echt gek worden als hij wist dat ik Pink Floyd gebruikte in een post xD)

Met dat ze de stem geiriteerd ‘ Ja, ik kom zo!’ hoorderoepen begon haar iets te dagen. Ze wist het bijna. Ze had het gevoel dat ze een lekker plukje gras zag maar ze er net op een centimeter na niet bijkom. Gefrustreerd zuchtte ze. “ Courage !” Hoorde ze de bekende onbekende stem roepen en ze hief haar hoofd. Daar kwam hij aangerend. Een zwarte hengst die ze maar al tegoed kende. “ PAINTED!” Riep ze terug. Painted stormde op haar af en Courage had niet meer genoeg tijd omaan de kant te springen. Zo belande Painted met zijn snufferd in Courage haar manen.

“ Sorry, kapotte rem.” Zei de hengst grinnikend en Courage moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Op dit moment voelde ze zich intens gelukkig. Ze kon wel rondspringen en dansen ls een gek van geluk, maar dat deed ze niet. Ze grinnikte even en hield haar lach goed in. Ze stak haar tong plagend uit naar Painted.“ Ja, ik was aan het ‘gillen, zoals jij dat zo mooi verwoord.” Zei ze, nog steeds een betje

Painted had de kracht om haar altijd weer vrolijk te krijgen. Ze wistniet hoe het kwam, maar altijd als hij in de buurt was, werdt ze gelijk een stuk vrolijker. “ En hoe gaat het nu met je? Nog steeds met Amani?” Vroeg ze, geintereseerd in het leven van Painted. “En is er trouwens nog wat gebeurt wat ik niet heb meegekregen.” In haar periode van duisterheid, interesseerdeCourage de buitenwereld niet. Ze was ontzettend op zichzelf gericht geweest. Eigenlijk best arrogant, maar toen der tijd had het vrij logisch geleken. Ze schudde haar hoofd even en richtte haar volle aandacht eer op Painted.

46. ' Ja! Ik kom zo!
(Mijne is nu ook best wel kort )

“ PAINTED!” Leek een viswijf terug te gillen. Maar het was natuurlijk Courage, een van zijn beste gevlekte vriendinnen. Oh en met Pearl had hij vaak enorme lol, dus ze was niet zijn enigste gevlekte vriendin.
Hij zag hoe de gevlekte merrie haar tong uit stak en sprak; “ Ja, ik was aan het ‘gillen, zoals jij dat zo mooi verwoord.” Een lach verliet zijn mond; 'Nou, dat had je ook mooi in de buurt mogen doen hoor. Koren-moordenaar' Grinnikte hij nogmaals terwijl hij blik om de merrie heen wierp. Óf er was een bulldozer langs geweest, óf Courage had de meeste koren aangevallen. Hij koos, en hoopte op, de tweede. “ En hoe gaat het nu met je? Nog steeds met Amani?” De interesse weer klonk in haar stem en Painted zuchtte. 'Well, well' Sprak hij alsof hij een opa was die zojuist een koelkast formaat boek ging voorlezen. 'Amani en ik zijn weer bij elkaar ja' Het klonk nog steeds mompelend, enkel bij de naam 'Amani' twinkelde zijn ogen even, over het gevoel dat hem daar beneden lastig viel; het verliefdheid gevoel was weer terug. “En is er trouwens nog wat gebeurt wat ik niet heb meegekregen.” Hij knikte even, zette zijn koelkast-formaat boek-stem op en sprak; 'UTOPIA IS MIJN' Terwijl hij enthousiast met zijn kont begon te wiebelen. 'Oh Courage, wat doe je toch met m'n serieuze imago' Grinnikte hij vervolgens, waarbij het kont schudden ophield en hij zijn gewone stem opzette. 'En wat heb jij mee gemaakt in je saai, painted-loze leven?' Vroeg hij waarbij hij zijn hoofd lichtelijk schuin hield. 'Góhd, we kunnen ook niet lekker een glaasje champagne er bij drinken hé. Of eten' Mompelde hij in zichzelf. 'Gras is hier ver te zoeken' Het korenveld was nooit echt een vruchtbaar gebied geweest; hij was er dan ook liever niet. Zodra hij het gebied zag, zag hij zichzelf langzaam veranderen in een uitgehongerd paard, dat opzoek ging naar de kleinste insecten om maar aan voedsel te komen. Niet echt zijn ding; hij was behoorlijk bang voor spinnen. Vlinders niet echt; tenzij het rupsen waren, want góhd die beesten zijn eng. Van dichtbij én veraf. Hij liet zijn blik nog even langs de plat gewalste koren glijden, die er voor zijn gevoel, zelfs met zijn mega honger, nog steeds niet smakelijk eruit zagen. Vervolgens liet hij zijn blik weer op zijn gevlekte 'BFF' glijden.

[38. De Korenvelden]
[HIJ IS LANGER. :hah]

“Dat is geweldig!” Hoorde hij Courage roepen. Hét was ook geweldig dat hij en Amani weer bij elkaar waren. Hij had vaak gehoord dat ze gewoon bij elkaar paste en dat vond hij ook. Het geweldige gevoel dat hij kreeg in zijn onderbuik elke keer dat hij de prachtige bruine merrie zag.. Het werd hem steeds meer duidelijk dat ze voor elkaar bestemd waren. Wie had nou het geluk uit elkaar te gaan en vervolgens elkaar weer te vinden, in een gebied zo groot als dat van DH? “Painted! Wat geweldig!” Ze lachte om zijn wiebelende kont, wat hem ook even liet lachen. “En ik ben een meester in imago's om zeep helpen, zeker als ze serieus zijn. Maar ik zie jou nou niet echt serieus voor me, almachtige kuddeleider.” Een grijns sierde zijn lippen, waarbij het sprak; 'Het is 'Óh heilige doctor kuddeleider voor jou' Waar bij hij zijn hoofd even in trok om haar een serieuze blik te geven. Algauw veranderde deze weer in een lach. 'Oke.' mompelde hij. 'Dat doctor gedoe klonk in mijn hoofd veel koeler' Waarbij een zachte lach niet te onderdrukken was. “Nou, uhm,” Antwoorde ze op zijn vraag. “Beloof je dat je me niet raar, vreemd of wat dan ook vind als ik het je vertel?” De vraag van de merrie had hem direct alerter gemaakt, waarbij zijn oren naar voren schoten en zijn glimlach verdween. 'Courage' Sprak hij, waarbij hij zijn neus even richting haar duwde. 'Je kan me vertrouwen.' Vervolgde hij met een knikje. Hij was een van de weinige hengsten die altijd met merrie's was om gegaan en daardoor behoorlijk veel geheimen achter zijn kiezen had verwerkt. Maar nooit waren de geheimen er uit gekomen, zelfs toen hij een keer ruzie had gehad met een van de merrie's, zij had verklapt op wie hij verliefd was, ook al wist hij dat ook over haar; hij had het nooit aan iemand verteld. Het leek hem behoorlijk wreed om iemand terug te pakken op zijn verleden of zijn geheimen. Hij had haar zíjn geheimen verteld uit vertrouwen en zij insgelijks. Het was wreed om iemand zijn geheimen te verklappen uit wraak, hoewel zijn geheimen nooit erg waren geweest. Hij had altijd de 'ik-ben-verlieft-op' geheimen gehad, dus het was voor hem dan ook minder erg als het verteld werd. Het was altijd meer een opluchting geweest. Een diepe zucht verliet zijn keel, haalde zichzelf weer uit alle gedachtes. Hij wierp een blik op Courage; hoopte dat ze hem genoeg vertrouwde.

[9. Wreed]

Ze was blind geweest, zo blind als een mol om te denken dat Painted haar erom zou laten vallen. Ze wist niet zeker of hij ooit nog normaal met haar zou omgaan, maar Courage wist bijna zeker dat hij haar niet zou mijden. Toch had ze een gevoel in haar binnenste wat haar ervan weerhield om het te zeggen en het was bijzonder moeilijk dat gevoel te negeren. Toch lukte het haar en ze richtte haar blik op Painted.

Een zucht verliet haar mond. Ze wist dat ze Painted kon vertrouwen, maar was bang voor zijn reactie. Ze had het nog aan niemand verteld en wist niet hoe anderen op haar hopeloze actie zouden reageren. Nogmaals zuchtte Courage diep en deed toen haar mond open. "Ik was, en ben misschien nog, depressief en deed bijna een zelfmoordpoging maar door Saronse gebeurde het niet en loop ik hier nog altijd rond." Zei ze, op een tempo wat ze zelf nauwelijks bij kon houden. Ze wilde het snel afgehandeld hebben, niet in het verleden blijven steken.

Beschaamd wendde ze haar blik af. "Het spijt me." Mompelde Courage. Ze wist eigenlijk niet wat haar speet. Misschien wel dat ze het had verteld aan Pained. Nu had ze hem min of meer ook opgezadeld met haar problemen. Dat was eigenlijk wel het laatste wat ze wilde, maar ze had het toch gedaan. ''Sorry.'' Zei ze nogmaals, waarna ze haar normale glimlach weer opzette. ''Laten we naar een wat luchtiger gespreksonderwerp gaan.'' Stelde ze voor. ''Hoe komt het dat jij en Amani weer bij elkaar zijn?''


42. Mol

(Oh my, hij is koooort! En de leestekens doen het weer!!)