The rain is a pain

Het was te merken dat de herfst eraan zat te komen. De warme temperaturen waren langzaam gaan dalen, en vooral nu, nu het regende, kon je merken dat de zomer weer ten einde was. De natte waterspetters dropen van haar vacht af, en op haar kont voélde ze hoe het langzaam begon te krullen van de nattigheid. Bah, bah, bah, bah en nog eens bah. Regendagen waren prima mopperdagen, en de regen waste de vrolijkheid weg bij het jonge paardje. ‘Báh,’ mopperde ze chagrijnig. De regen bleef met bakken uit de hemel vallen, en Daesha bevond zich op open terrein, dus er was geen bladerdek dat je enigszins kon beschermen.
‘Kouhouwouhoud,’ mompelde ze, tegelijk met een rilling. Haar korte maantjes hingen triest langs haar hals, klef en roerloos. Niet te spreken over de druppels die langs haar staartwortel gleed, en haar zo weer een koude rilling bezorgde.
Het normaal zo vrolijke paardje sjokte nu weemoedig door het zand, wat óók niet fijn aanvoelde. Ooit eens op nat zand gelopen? Getverdemme. Het voelde vies aan, en niet alleen vies, ook nog eens hartstikke zwaar, hoe kónden paarden hier doorheen gaan?
‘Dúde, je staat in de weg,’ klaagde ze tegen een verdwaalde kokosnoot in het zand. Somber staarde ze naar het roerloze ding, en porde met haar hoefje tegen zijn baard. ‘Praat eens. Práát.’
Zuchtend vervolgde ze haar weg, ze wist dat de kokosnoot niet kon praten, maar als je eenzaam was, moest je toch iets? Het stond synoniem voor ‘Zeg eens wat’ maar dan op Daesha manier. Zeggeswat. Watzegges. Pff.
Echt, geen idéé waar haar ouders waren, géén idee waar haar vrienden waren, geen idéé waar éten was. Jemig wat een rotleven had ze, gudverredeume. Daesha nam zich terplekke voor om gelijk als ze wist waar het lag, naar het snoepjesmeer te gaan. Dé legende van dreamhorses; het snoepjesmeer. Alleen enkelen – de uitverkorenen.. – hadden het meer gevonden, en kwamen helemaal stoned terug van de reis. Misschien waren de zogeheten ‘snoepjes’ wel drugs, en dat was precies wat Daesha momenteel aan het zoeken was, drugs. Gewoon om ‘zorgen’ te vergeten. Pff, ze leek écht net een oud wijf. Maar alles beter dan de overactieve – cokehippie – Daesha dat ze eerder was geweest.
De regen minderde geen moment zijn dosering van nattigheid, en Daesha bleef moedeloos door sjokken. Misschien kwam ze wel een ander paard tegen, dreamhorses had soms echt dode gebieden, waar bijna geen paarden waren, of juist heel veel.
Bah, bah, bah, bah, bah.


49. 'Zeg eens wat.'

Open :3

De vele regendruppels maakte prachtige kringen in het zeewater. Farfalla vond de regen niet leuk, want dan was haar vlinder altijd weg. Ze keek naar haar achterhand en krabte met haar achterhoef aan haar wang en oor. Ze zette de pas in want ze wilde hier niet blijven staan. Een dikke druppel viel in haar oor waardoor haar hele lichaam rilde van de kou. Ze keek om naar de zee, ze had wel zin om pootje te baden. Pootje baden in dit weer, ze is ook wel gestoord... Ze draaide zich om en liep verder, dit keer richting de zee. Stappen duurde haar te lang, dus zette ze een langzame galop in. Ze zuchte en ging terug naar draf, dit was haar te vermoeiend. Jeetje wat is dat zand zwaar. Gatveredamme, hat was zo klef. Bah, waarom bestond dit seizoen? De herfst kende ze, maar de winter nog niet. Wat zou nog komen?

Ze had geen idee. Toen ze eenmaal bij de zee aangekomen was, stak ze haar neusje naar beneden en snoof de zoute lucht in. Ze dacht iets te horen, dus stak ze haar neus in de lucht en spitste haar oren. Ze tuurde de zandvlakte over. Jammer genoeg zag ze niets. Een rilling kroop van haar kruin tot het einde van haar staartwortel. Ze haatte dit, ze volde zich aan gekeken, maar wist niet door wie of wat. Ze schraapte wat met haar hoefje door het zand om hem vervolgens in het water te zetten. Ze schrok zich dood! "Dude! Waarom ben je zo koud?", zei ze tegen het koude water. Weer voelde ze zich aangekeken. Ze snoof de lucht op. Ze was zo bang dat ze zei: "Vlinder, waar ben je nou!"