this is my home -open voor everybody-

Mare klom hijgend op een duintop, voorzichtig haar hoeven neerzettend zodat ze niet weggleed op het mulle zand. Een droge, warme wind waaide door haar manen, en blies sommige zandkorrels in haar vacht. Ze nam een sprong, en landde met haar voorbenen op de heuveltop. Eindelijk. De zee lag er groot en grijs bij als altijd. Terwijl ze van de heuvel af gallopeerde knipperde ze met haar ogen om de zandkorrels eruit te krijgen. Eindelijk. Was het enige dat ze op dit moment dacht. Ze sprong opzij om niet in een kuil te vallen, en rende weer verder. Het zand begon harder te worden, nu kon ze echt rennen. Vlak voor de waterlijn stopte ze en het water kabbelde zachtjes over haar hoeven. Ze briesde en ademde de zilte zeelucht in. In de verte zag ze een landtong liggen van een ander land. Altijd, sinds ze een veulen was hoopte ze dat ze daar ooit eens een paar uur zou kunnen rondlopen, maar toch ook wou ze het weer niet. Dit was haar thuis. En haar leven, wat niemand ongevraagd van haar af zou pakken. 'Of als iemand maar dúrft te zeggen dat hij het van mij zou stelen!' riep ze. Ze voelde een trilling van de grond. Ze keek om, en zag een ander paard door het water naar haar toe waden.

sorry, kort en inspiratieloos
-open voor iedereen en everybody-

~ Ik ben pas terug begonnen, dus kmoet er even in komen ~

Het water, het zand, de lucht, het was hier zo rustig. De zee maakte zo een rustig en mooi geluid. Hier kon elk levend wezen van genieten. En de duinen die rustig met de wind mee waaide. Ventus genoot hier ook enorm van. Elke pas die hij hier zette in het water liet het water helemaal trillen. Het zoete water, smaakte eigenlijk vreselijk maar wel enorm rustgevend. Het gaf je kracht en een vieze smaak in je mond... Ventus zijn passen waren klein en heel traag. Het waren meer sprongetjes. Ook al was hij best ‘oud’ hij had nog wat kinds in zich. Hij was nu al drie jaar dus, dat was eigenlijk wel normaal. Toch? Ventus zijn hoofd was a de hele tijd naar beneden gericht en zijn oortjes naar voren. Maar toch, ineens gingen zijn oren in een beweging meer naar rechts. En zijn hoofd kwam lichtjes om hoog. Hij richtte zich met zijn hoofd meteen op het geluid. Toen zijn neus een geur op vang de was hij zeker. Hij stapte sierlijk richting het geluid. Zijn nek was mooi gebogen. Zijn stappen waren groter. Hij keek ook recht naar waar hij naartoe was aan het gaan. De witte merrie van ongeveer.. laten we zeggen, 4 jaar tot 6 jaar? Gokje. “Hallo, vreemdeling. Ventus is de naam. Aangenaam” begon hij meteen toen hij bij de merrie was aangekomen. Hij was misschien wel slecht. Maar wel beleefd. Toch zeker in het begin. De rest hing totaal af van het ander paard en zijn humeur. Wat op dit moment goed was.

Het paard kwam dichterbij. Mare keek goed, en het was een bruine hengst, waarschijnlijk een jaar of drie. Ik vraag me af hoelang hij hier al is, daarnet zag ik hem nog niet, misschien heb ik niet goed gekeken? dacht ze. De hengst stopte toen hij vlak bij was. “Hallo, vreemdeling. Ventus is de naam. Aangenaam” hoorde Mare hem zeggen. 'Eh... hallo, ik ben Mare. Mooie plek is het hier, he?' Zei ze verlegen. Ze ontmoette de laatste tijd niet zoveel andere paarden. Ze zou wel ontzettend stom klinken, maargoed. Ze tilde even haar hoef op, die een beetje koud aan het worden was. Toen ze hem weer neerzette, landde hij op iets glibberigs. Gatver, een kwal! Dacht ze bij zichzelf. Voorzichtig schoof ze het dode dier weg. Toen keek ze even naar de grijze wolken, die zich in de verte opeenpakten. Het zou waarschijnlijk gaan onweren. Niet dat dat haar goede humeur zou verpesten. Ze wendde haar blik af, en keek weer in de diepbruine ogen van het paard, wachtend op antwoord.

Ventus luisterde even rustig naar de zee. Zo'n mooi geluid. Ventus genoot zichtbaar van dat geluid. Maar hij werd kort daarna al gestoord. De merrie had zichzelf voorgesteld. 'Eh... hallo, ik ben Mare. Mooie plek is het hier, he?' Mare dus. Nog nooit gehoord. Waarschijnlijk een nieuweling. Nou, welkom kon hij wel zeggen; 'Nieuw? Nou, welkom.' Hij keek even naar de kal die de merrie net had weggeschoven. Lelijk beest. 'Ja, zeker. Hier kun je echt genieten. Ik kom hier enorm vaak. Om tot rust te komen, zo rustig hier.' zei hij op haar vraag. Ventus richtte zich naar de zee. Geen golven te zien. Wel wat trillingen door de wind. Maar dat is normaal. Het was dan ook wel wat koud... Ventus richtte zich terug op de nieuweling.

~Sorry, voor laatheid en voor kortheid. Kmoet svvs weer naar de dokter en ben zenuwachtig. ~

'Ja, zeker. Hier kun je echt genieten. Ik kom hier enorm vaak. Om tot rust te komen, zo rustig hier.' zei het bruinzwarte paard. De wind werd wat harder, en de koude nam toe. Mare rilde even. Haar grijswitte vacht was goed om de kou tegen te kouden, maar wanneer de wind de haartjes van hun plaats waaide, kreeg ze het toch wel aardig koud. Maar wat maakte het uit, zo erg was het niet. Ze was geen veulen meer! Inderdaad, het is rustig hier. Dacht ze. Ze wou het net uitspreken, totdat een bliksemflits de zee deed oplichten. Onmiddelijk werd de wind harder en de golven hoger. Vlug ging Mare uit het water staan. Haar moeder had haar verteld dat ze niet in de zee moest staan bij slecht weer. Vlug riep ze naar Ventus: 'Ga uit de zee staan, dan word je minder snel getroffen!' Ze wou nog wat zeggen, maar dat ging verloren in het kraken van een volgende bliksemflits, die direct gevolgd werd door het rommelen van de donder.

De wind werd harder.. Enorm hard, het begon te donderen. Ventus heeft dit altijd eng gevonden. Voor Ventus he wist roept Mare; 'Ga uit de zee staan, dan word je minder snel getroffen!" En meteen toen hij wegsprong kwam er ergens achter hem een flits. Hij zag precies even niets,maar dat veranderde al snel. Het dondergeluid deed Ventus toch wat schrik toe jagen. Net zoals de krakend bomen ver achter hun ze stonden ver maar Ventus hoorde ze nog perfect. Eng eigenlijk. De duinen zweefde van links naar rechts, samen met de zwarte manen van Ventus. En de zee deed ook mee. Ver ergens links was ook al een flits. Na een vijftal seconden ook een donder geluid. Ventus kn wel wegduiken van de schrik. Hij vond onweer altijd al zo eng. ;c

Mhihi, laat en kort, sorry

Mare zette haar hoeven schrap in het natte zand, en haar witte manen wapperden wild heen en weer. Ze zag Ventus uit de zee springen, en precies op het moment dat zijn hoeven de grond raakten kwam er opnieuw een donderslag. Mare hinnikte hard als waarschuwing. Ventus schrok zichtbaar van het geluid van de donder, en er kwam een enorme wind erbij. Mare keek naar de plek waar Ventus verschrikt heenstaarde, en ze zag dat de bomen op de heuvels heen en weer zwiepten, en takken als veertjes werden meegenomen door de wind. 'Dit is geen storm meer, dit is een orkaan!' briesde ze ongelukkig. Pikzwarte wolken kwamen aandrijven over de zee. Ze hinnekte van schrik toen Ventus wegsprong voor een nieuwe bliksemflits. Hij botste bijna tegen haar aan, en Mare kon nog net op tijd wegduiken. Terwijl ze opnieuw haar hoeven schrapzette wierp ze ene blik opzij. De zee werd groter. Het was vloed, en de golven werden hoger en witter. Ook dat nog kreunde ze. Er kwam een grote wolk van zand in haar ogen, en ze draafde van schrik een stukje weg. Toen het zand uit haar oog was, keek ze om haar heen. Waar was ze? Waar was Ventus? Ze was door de storm de weg kwijt. 'Ventus!' Hinnikte ze. 'Ven-' Een enorme holf benam haar de adem. Ze was gestruikeld en van de pier afgevallen. Wanhopig probeerde ze haar hoofd boven water te houden, en het land te vinden. Ze briesde om het zoute water uit haar mond te krijgen, en een nieuwe golf kwam eraan. Ik moet vlug zijn of ik haal dit niet meer. Doodmoe zocht ze met haar hoeven naar vaste grond. Eindelijk, haar achterbenen raakten zand. Net voordat de golf haar bereikte rende ze het strand op. Ergens, in het opstuivende zand zag ze een schim. Daar was Ventus! Wanneer ze weer terug op de plek van begin was, kon ze de weg terug weer vinden. In haar haast vergat ze dat ze op mul zand aan het lopen was, en gleed weg. 'Aah! Help me!' briesde ze. Ze zat met haar been in een verborgen gat, die onzichtbaar was door het stuivende zand, dat steeds hoger kwam. 'Help!' Ze probeerde haar been los te rukken, maar het ging alleen maar vaster zitten, en meer pijn doen. Het zand kwam nu al bijna tot haar schouder. Er moest nu snel hulp komen, of ze werd levend begraven.



oh my goodness ik heb de laatste tijd echt GEEN inspi meer...