Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » M I D D E N » De Vallei » Old Friends Meet Again. &Kristen (:

Old Friends Meet Again. &Kristen (:

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Ventus

Ventus

Een grote ‘roep’ van een vogel drong hard in de hengst zijn oren door. Maar het was een bekende roep voor hem. Eleando! Hij keek omhoog en zag hoe de zwarte raaf zich op de dichtste tak landde. “Eleando…”verliet de hengst zijn mond met een zachte en trillende stem. De raaf zijn ogen begonnen te glanzen toen hij de stem hoorde. “Wat doe je hier?” zei de hengst harder maar nog steeds trillend. “Je moeder, ze heeft je nooit gevonden he? Maar je vader wel. Nietwaar?” zei de raaf. “Dat is waar, mijn vriend. Maar daar ben ik blij om. Ik heb namelijk mijn keuze gemaakt.” Sprak de hengst. De glans verdween in de ogen van de raaf die nu sprak “Je vader zijn kant… Je weet dus niet wat hij heeft gedaan?” De hengst zijn oren gingen naar voor. “Je moeder… Ze is dood.” Zei de raaf zacht. De hengst liep naar achter en zijn oren gingen in zijn nek.  Maar die houding nam hij maar een paar seconde. “Nou en?” zei hij weer trillend.  “Je vader heeft haar gedood, Ventus.” Zei de Raaf weer.  “Maar…”


Ventus zijn ogen sprongen  open. Nee. Niet aan denken! Ventus zette zich weer recht en liet zijn hoofd zakken.  Hij liep met zachte stappen voort. Richting de Vallei.  Eleando kwam hier en daar weer eens naar Ventus toe maar hij leidde ook zijn eigen leven dus je zou Ventus en hem bijna nooit samen kunnen zien.  Ventus zuchtte en hief zijn hoofd weer een beetje op. Hij was door dat nieuws neutraal geworden. Hij zou nooit zoals zijn vader willen worden. Maar zoals zijn moeder ook niet. Vermoord worden door je eigen partner. Nee zo  wil hij ook niet zijn leven leiden. Waarom is ze trouwens met een slechterik gegaan. Ventus schudde zijn hoofd. Hij was zo in de war sinds Eleando terug was gekomen… Gewoonweg een wrak. Hij zou wel een goed praatje meet iemand anders kunnen gebruiken. Maar hij probeerde het ontmoeten van andere paarden te vermijden. Uit schrik dat het een slecht paard was. Maar hier in de Vallei had hij dat gevoel niet. Hier kwamen enkel goede of neutrale paarden. De Vallei is bekend als een plaats voor goede paarden.
Ventus zijn hoofd ging omhoog. Een bekende geur drong zijn neus binnen. Zijn ogen glansden en zijn oren vlogen naar alle kanten. Direcht hoorde hij de passen van een ander paard. Ventus draafde naar het geluid en de geur toe tot achter een soort van bocht. Daar zag hij haar. Ventus tapte naar haar toe terwijl zijn stem zacht sprak “Kristen…” Hij kende haar als een goede vriendin. Hij vond haar altijd al een mooie Arabier. Hij stapte tot bijna naast haar. Het was lang geleden dat ze elkaar nog hadden gezien. En ze was veranderd. Ze was zelfs nog mooier geworden.



&Kristen (:



Laatst aangepast door Ventus op vr 6 sep - 23:50; in totaal 1 keer bewerkt

Kristen

Kristen

De jonge, palomino-bonte merrie hield de pas er stevig in. Ze plantte haar hoeven stevig in het mulle zand. Haar oren priemden alert naar voren en draaiden zo nu en dan eens opzij om alles goed in de gaten te kunnen houden. De wind trok speels aan haar lange, roomwitte manen. De lucht was geladen, de merrie voelde het met haar scherpe zintuigen. Ze hief haar hoofd, hield haar pas een beetje in, en blikte met turende ogen naar de donkergrijze hemel. Slechts enkele uren geleden had de zon nog op haar tweekleurige vacht geschenen. Het bleek dus maar weer dat het weer razendsnel kon omslaan. Kristen hoopte dat het geen zwaar noodweer zou worden. Ze wist maar al te goed dat onweer levensgevaarlijk kon zijn. Van haar moeder,  Kai, had ze gehoord dat haar vader was omgekomen in zulk noodweer. De hengst was van een klif gevallen en in zee terecht gekomen. De jonge merrie had haar vader nooit gekend, haar moeder was nog drachtig van haar toen het gebeurde. Kristen schudde met haar hoofd, hierbij kwamen enkele lokken manen in de war, en versnelde haar pas. Ze kwam aan bij een beekje en stopte er om te drinken. Ze rekte haar hals en likte met haar roze tong helder water op. Toen ze haar hoofd weer optilde vingen haar oren het geluid van hoeven op. Er kwam iemand aan. Kristen draaide zich om toen haar naam zacht werd uitgesproken door een nu nog voor haar onbekend persoon. Ze keek recht in het gezicht van een zwarte hengst. De merrie kneep haar zeegroene ogen samen om te achterhalen waar ze hem van kende. Een belletje begon te rinkelen in haar hersenen wanneer ze zijn ogen bekeek. Zijn twee kijkers waren prachtig, ze moest het toegeven. Haar hart maakte een sprongetje toen ze besloot dat dit haar oude vriend Ventus was. Haar ogen werden wijder toen ze het besefte dat het hem écht was. ‘Ventus, je bent het echt…’ fluisterde de merrie met haar melodieuze stem. Een überblij gevoel overviel haar prompt. Zonder nadenken galoppeerde ze naar de hengst en vloog hem zowat om de hals, bij wijze van spreken dan. Ze begroef haar gezicht in zijn manen en snoof zijn geur diep op. Ze kon het nog steeds niet bevatten. Het was hem écht. Kristen had hem ontzettend gemist en gelooft dat ze hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. De merrie zette een stap naar achteren om hem aan te kunnen kijken. ‘Oh Ventus, je weet niet half hoe blij ik ben jou weer te zien. Ik heb je zo gemist de afgelopen tijd. Ik dacht dat ik je nooit meer.. zou zien.’ zei ze op fluistertoon. ‘Hoe gaat het met je?’

OOC; een flutje, hoop dat je er iets mee kan.

Ventus

Ventus

De merrie keek hem eerst door dringend aan en begon toen met fluisteren met haar mooie stem ‘Ventus, je bent het echt…’ Ventus knikte zacht en toen kwam de merrie op hem af galopperen en duwde haar neus in zijn manen. Haar adem voelde vertrouwt voor Ventus en toen hij met zijn neus tegen haar hals kwam voelde hij zich goed. Dat was hij vergeten. Hij had Kristen nog altijd als enigste echte vriendin. ‘Oh Ventus, je weet niet half hoe blij ik ben jou weer te zien. Ik heb je zo gemist de afgelopen tijd. Ik dacht dat ik je nooit meer.. zou zien.’ Fluisterde de merrie tegen hem. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze toen ze naar achter stapte. Toen Ventus haar gezicht weer zag kwam er voor de eerste keer na een lange tijd weer een glimlach op Ventus zijn gezicht. “Ik ben ook echt blij om jou te zien. En ik dacht hetzelfde over jou” fluisterde hij zacht met zijn echte stem. Sinds het voorval met de raaf was zijn stem veranderd. Zodanig dat je niks van zijn gevoelens kon zien of horen. Of over zijn innerlijk. Maar tegen Kristen was hij eerlijk en aardig. Zijn stem klonk aardig en had een mooie klank nu. “Het gaat goed…” zei hij. Maar nu, doordat hij zijn echt hij liet zien, kon je zo aan hem horen dat hij loog. Hij liet zijn ogen direct naar de grond zakken. “En met jou” zei hij toen harder. Het had hem pijn gedaan om haar niet meer te zien en om nu tegen haar te liegen. Hij liet zijn blik weer naar de merrie gaan. Hij had haar echt gemist. Haar volmaakte ogen staarden naar hem. Ventus zijn ogen glansde als hij haar aankeek. Ze was echt mooier geworden. “Je bent mooier geworden…” spraken zijn gedachte hardop. "Euh... En groter..." zei hij toen verlegen. Voorzichtig duwde hij zijn neusje daarna weer tegen die van haar. Het voelde vertrouwt. Hij keek haar blij aan. En door dit alles was hij het even vergeten, van zijn moeder. Was hij even n iet in de war. Hij keek naar al haar vlekken die natuurlijk nog hetzelfde waren. Dus ja, ze was het echt. Ventus zijn glimlachje kwam weer tevoorschijn. Wow, ze had hem al twee keer kunnen laten glimlachen. Daaraan kon je zien hoeveel ze voor hem wel niet betekende. Maar de glimlach verdween hierdoor. Hopelijk was Vulcan dood. Anders zou hij misschien haar iets aandoen… Even keek hij om zich heen. Maar geen ander levend wezen dan twee vogels waren er niet. Alez, dat hij zag. Insecten waren waarschijnlijk ook van de partij. Maar die zag hij momenteel niet.
Toen draaide hij zich weer naar de bonte merrie voor zij neus. Het liefst zou hij bij haar blijven nu hij haar eenmaal weer had gevonden. Eindelijk iemand van vroeger waar hij bevriend mee kon blijven. Al die slechte paarden die hij zijn vrienden noemden probeert hij te vermijden. Omdat ze hem zo weer richting de slechte kant kan trekken en die moest hij echt wel achter zich laten. Zijn mond verliet een zucht. Hij was moe van het hele voorval geworden. Maar toch sliep hij niet vaak omdat het weer gebeurde. Of hij zag hoe zijn vader hem meetrok richting slecht. En hoe hij ervoor viel… hij schudde zijn hoofd. Nee. Bederf het moment niet. Niet nu! Hij keek naar de grond. Het deed hem pijn dat hij zelfs nu, terwijl er een geweldige merrie voor hem stond, niet blij kon zijn. Niet uit zijn… depressie komen. Vanaf dit moment besefte hij het. Hij zat echt in een depressie. Hij sloot zijn ogen. Het deed nog meer pijn toen hij het besefte. Even kon hij de merrie niet meer aankijken. Ze zou het aan hem zien. Hoeveel pijn hij had.

-Sawry. Het is wat fluterig. ):

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » M I D D E N » De Vallei » Old Friends Meet Again. &Kristen (:

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum