Open. Ijzige stilte.

Een witte verschijning was niet erg opvallend in de omgeving. Alles was wit door het sneeuw en de hele grond was ook bedekt onder het witte stof. Elke keer als de merrie uitademde verscheen er een klein wolkje in de lucht die al binnen een paar seconden weer was verdwenen. Perry had het koud, vooral aan haar benen, ze zakte ook tot de helft in de sneeuw. Het lopen ging haar ook niet gemakkelijk af. Om te sloffen zag ze niet zitten, straks viel ze voor over en dan had ze het al helemaal koud. Ze trok bij elke stap haar benen helemaal omhoog tot boven het pak sneeuw. Het zag er erg grappig uit. Het enige wat nu op viel waren haar ogen en haar glanzende hoefjes, die waren helemaal nat van het sneeuw. "Wat doe je?" Vroeg Nuts. De eekhoorn wist nu onderhand wel wat ze allemaal deed maar omdat er een stilte hing had hij het toch maar besloten om het te vragen. "Lopen." Zei Perry kort af. Ze had het koud en had nergens zin in. Ze was een klein paardje, net groter als een pony en was niet bepaald een ras wat een lekker vachtje kreeg in de winter. Nuts wist ook donders goed dat ze aardig chagerijnig kon zijn als ze het koud had. Maar dat kwam het meest door het sneeuw. Als ze nu even op een stuk kwamen waar geen sneeuw was,was haar humeur gelijk een stuk beter! Zachtjes om zich zelf wat op te vrolijken begon ze wat te zingen. "When he open his arms and hold you clos tonight, it just wont feel right, cause i can love you more than this." Even was er weer een korte stilte maar dat duurde maar een paar seconden. "YEAH." Vervolgde ze. Dat was ook het einde van de zin uit dat liedje alleen hij hoorde niet zo hard. Maar dat deed ze gewoon,uit verveling. Meteen gaf ze een hoge bok wat wel wat moeizaam ging door het sneeuw. Het bovenste laagje sneeuw vloog omhoog en dwarrelde zachtjes weer naar beneden. "Zo!" Zei ze met een grijns en keek naar nuts die op haar kont zat mee te liften. Hij was haar kleine vriend, overal ging hij mee naartoe. Iets zo als , dat zou hij niet eens wat over leven hij zou helemaal naar de grond zakken in dat dikke paken dan zou hij stikken, dus in deze tijd mocht hij mee op haar rug. Rustig vervolgde ze hun weg naar waar wisten ze weet ik veel. Een grot kwam in beeld. "Kijk daar.." Zei ze tegen Nuts. "Geen sneeuw." Vervolgde hij op haar zin. Met een glimlach liep Perry in de richting van de grot, maar bleef stil staan toen er een zwart paarden hoofd naar buiten verscheen.

War voelden zich goed nu hij alleen was. In de koude voelden hij zich nog beter. Hij viel op in de witte omgeving, maar dat vond hij niet erg. De geur van een paard kwam dichter en dichter. Hij kwam met zijn zwart hoofd buiten. Hij bekeek de witte omgeving met zijn donkere ogen, tot ze plots stil stonden bij een zwevende eekhoorn. Hij bekeek de eekhoorn en de ogen die er iets voor hingen. Hij dacht even dat hij een verkeerde plant had gegeten en deed zijn hoofd weer naar binnen. Na even te hebben na gedacht deed hij zijn hoofd weer naar buiten en bekeek hun nog een keer. Hij zag nu een wit paard met een eekhoorn op zijn rug. Hij snoof diep in en daarna weer uit. De kleine wolkjes stegen naar de lucht, tot ze verdwenen. Het begon plots te sneeuwen en hij moest ze een deel van zijn grot geven. Met tegen zin wel is waar. "Kom binnen." Zei hij met zijn koude stem. Hij ging met zijn hoofd binnen staan nadat hij dat had gezegd. Hij keek tegen een rotswand aan en schudden zich even uit. De sneeuw die op zijn hoofd en manen zaten, vielen er af. Hij bekeek de uitgang van de grot even met zijn ooghoek en zijn één oor stond daar heen voor de geluiden van het paard op te vangen, zijn ander oor stak weg in zijn zwarte, lange manen.Hij wachten tot ze besloten om binnen te komen. Zo gemeen was hij ook weer niet, maar hij had soms zijn momenten gewoon.