![Think [Sombrero] + [Open] Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif)
Denk nou es na,
Over wat je wilt zeggen,
Denk nou es na als je iets wilt vertellen,
Denk nou es na,
Denk nou es na,
Voordat je wilt praten,
Denk nou es na,
Denk eens aan later,
Denk nou es na!
Over wat je wilt zeggen,
Denk nou es na als je iets wilt vertellen,
Denk nou es na,
Denk nou es na,
Voordat je wilt praten,
Denk nou es na,
Denk eens aan later,
Denk nou es na!
Het geluid van hoeven weerkaatste tegen het geluid van vallend water, dat met een enorme kracht tegen de rotsen aan sloeg. De watervallen. De niet al te grote hengst draafde met fikse en veerkrachtige passen door de kleine plassen onder zijn hoeven. Blaadjes en bloempjes werden vertrapt onder zijn hoeven en een krakend geluid werd geproduceerd door de steunende takjes onder zijn hoeven. Zijn manen wapperden als een soort waaier rond zijn hals. Hij hief zijn benen hoog op. Sombrero, de naam van de hengst was niet bekend in Dream Horses. Hij was een vreemdeling, een Gringo. Spaans voor vreemdeling. Gringo .. Dat had eigenlijk wel wat! Niet waar? Zijn bijnaam in Dream Horses, ha ha. In ieder geval, hij had een soort tijd van ontdekking door gemaakt buiten Dream Horses, het prachtige Dream Horses wel te verstaan. Daar buiten was het gruwelijk. Op de plek waar hij was geweest. Een rilling verwelkomde zich op zijn rug en deed hem sidderen van gruwelen. Nee, de hengst had het niet bepaald naar zijn zin gehad. Hij vreselijk 'dingen' tegen gekomen. Dingen zonder vacht ,of manen, of staart. Dingen die op twee benen lopen. De tweepotige hadden littekens op zijn eerst fraaie vacht. De licht roze figuren die zijn hals nu tekenden waren vrij goed zichtbaar, door dat hij zo licht van kleur was. Zijn lichtbruine vacht glinsterde in de warme lente zon. De wind deed zijn manen op reizen. De vogels floten, de bladeren ritselden in zijn toch naar de watervallen. Hij kon ze al horen, het natuurverschijnsel met immense krachten die het water deed voorbij vliegen. Hij was gefascineerd geweest toen hij de watervallen voor het eerst mocht bewonderen. Hij had er uren naar gestaard, gewon omdat hij het zo mooi vond. En dat was het natuurlijk ook wel, niet soms? De bruine hengst maakte zijn passen langer. Enerverend langer. De hengst galoppeerde met een fikse maar veerkrachtige pas aan. Een hinnik schalde door het gebied dat met de naam 'Watervallen' bestempeld was. Voor wie de hinnik bedoelt was? Niemand in het bijzonder, hij kende niemand. Behalve Allure maar daar had hij al tijden niets van gehoord. Sombrero haalde zijn neus op. Hij zwoor dat hij daar iets rook. Maar hij kon niet precies zeggen wat hij dan rook. Het rook als een hertje of iets in die trant. Zijn blauw/groene ogen schitterde in het vallende duister. Zijn manen wapperden en zijn hoeven klapperde op de grond. Zijn regelmatige gehijg en het kloppen van zijn hart was rustgevend. Nee, goed voelde hij zich niet. Hij voelde zich zenuwachtig maar bovenal voelde hij zich alleen, alleen in het duister dat zijn leven omringde. Hij wist niet wat hem dwars zat, het deed hem pijn om toe te geven maar hij miste het. Hij miste het vrolijke geluid van spelende veulens, andere paarden en bovenal het gevoel van vriendschap. Hij was helemaal alleen, alleen in het almachtige Dream Horses. En waarom? Omdat hij stom was, hij was dom geweest om maanden niks van zich te laten horen en dan nog verdrietig te zijn over het resultaat dat het oplevert ook. Hij was een egoïst. Hij had na moeten denken over de fouten die hij gemaakt had in zijn bestaan. Hij had na moeten denken voor hij zijn zonden beging. Hij was een idioot geweest. En dat was hij nu nog! Idioot met het feit dat hij dit nu pas besefte. Sombrero galoppeerde nog in een flink hoog tempo langs de kant van de meren waar de watervallen in uit monden. Hij vroeg zich toch wel af of iemand hem kende. Hij kon enkel Allure op noemen, die hij ooit gesproken had hier. Natuurlijk hij was wel wat meer dan dat hij tot nog toe had kunnen laten zien aan de paarden van DH. Hij had nog een mysterieuze en je zou bijna 'geheim' verleden zeggen. Hij was meer dan het vrolijke en aardige dier wat je voor je zag. Sombrero was nogal slecht in het verhullen van zijn gedachten en gevoelens. Je zag het meteen als er iets goed mis was. Of als hij zich niet goed voelde, of juist als hij heel blij was of boos. Je zag het allemaal aan hem, ookal zou hij willen van niet, hij kon er niks aan doen. Sombrero. Een hengst met gevoel en gevoel voor humor. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Zijn mondhoeken krulde zich omhoog en een lieve uitdrukking boorde zich in zijn ogen. Sombrero maakte zijn passen korter en maakte een overgang naar draf en daarna stap. Hij voelde zich nog steeds alleen in het enorme gebied van de watervallen. Niet alleen hier maar overal. Hij was alleen. De hengst zijn uitdrukking veranderde naar somber. Zijn mondhoeken krulde licht naar beneden. Zonder dat de lichtbruin gekleurde hengst het echt doorhad was hij het watervallen gebied uit gelopen. Hij was in het woud, het woud waar het zilveren meer zich in schuil hield. Een plek die hij lang niet bezocht had, een plek waar hij nooit eerder geweest was als hij eerlijk was. En het zilveren meer was een plek waar je eigenlijk wel naar toe moest gaan. Hij was er nu, maar alleen. Het zilveren meer, waarschijnlijk een eeuwen oud gebied dat zijn sporen heeft nagelaten in het eeuwenoude Dream Horses. Is het niet? Alles hier heeft een rede van zijn bestaan, ieder paard, ieder gebied, ieder klein wezentje uit de hele wijde omgeving. Is het niet dat ieder wezen het recht heeft om te leven en uit de spiegels van het leven te drinken, om van het voedsel te eten en de kostbare lucht in te ademen? Er zijn paarden of wezens die hier anders over dachten. Volgens hen hadden zij het recht niet, zij verlangde naar het de rode vloeistof die door hun aderen stroomde. Blijkbaar moest de vloeistof hun mond in vloeien. Die paarden hadden het recht niet om zich zo te gedragen en zich zo .. Op te stellen alsof niemand het recht had op zijn of haar leven! Dat vond Sombrero immers. De hengst die nu inmiddels zes jaar op deze dorre planeet rond zwierf wist het een ander over het leven. Hij had ervaart hoe het was om op sterven te liggen, ervaren hoe het was als er niemand bij je was om je te troosten in je donkerste dagen en tijden. Hij had ervaren hoe het was om alleen te zijn. Maar hier wilde hij verandering in brengen. Hij wilde niet langer alleen zijn. Hij zou het goed maken, hij zou zich dolgraag bij een kudde voegen. Het was misschien een beter idee dan altijd maar alleen te trekken. Paarden om zich heen klonk hem inderdaad wel goed in de oren. De hengst stapte nog altijd langzaam door het woud tot de bomen zich steeds verder uit elkaar leken te begeven. Daar. Daar was het. Het grote meer doemde op in het vallende duister. Het water schitterde in het licht van de maan en vuurvliegjes danste er rondom. Wauw, het was prachtig. Hij kon niet bepaald vertellen waarom hij niet eerder hier was geweest. Hij was misschien bang, bang om zich zo klein, zo pietluttig te voelen tegenover de enorme schoonheid van dit natuurlijke verschijnsel. Het was wonderschoon, werkelijk waar. Hij had nog nooit zoiets prachtigs gezien. Het deed hem een beetje trillen. Een geur prikkelde zijn neus gaten. Deze geur kende hij. Het was de geur van een paard. Een merrie of hengst? Dat wist hij niet, het was er te ver weg voor, wat hij wel wist was dat het in zijn kant bewoog en door die gedachten kwam er een brede glimlach op zijn gezicht. Zijn blauw/groene oogjes straalde en lichtte bijna net zo fel op als de vuurvliegjes. Hij hoopte zo dat het een goed of neutraal paard was. Hij wilde hier geen slecht iemand tegen komen. De gedachte deed hem licht sidderen van angst. Nee, dat ongeluk mocht hem nu niet weer overkomen. |
Open ;'D .. Liefts goede of neutrale paardjes :'D
1.3 .. Vergetn wat er daarna kwam
