Een heldere lucht weerspiegelde het seizoen van dit moment gedeeltelijk. Enkele wolken speelde met de zon, liet hem verdwijnen om hem daarna weer te laten verschijnen. Een ritueel wat ik al veel te vaak had gezien. De wereld was in mijn ogen anders dan dat van de goedzakken hier in Dream horses. Mijn naam was door de meeste gevreesd maar door sommige ook geliefd. Ik was een nakomeling van Satan. Een vader die ik afentoe gezien had, maar me voor het grootste gedeelte in de steek had gelaten. Mijn aard was bepaald, het bloed in mijn aderen was zwart, evenals mijn inktzwarte vacht. Enkel mijn hoofd had enkele bruine plekken die verkleurd waren door de zon. ’S Winters was ik geheel zwart, een kleur die niet hielp bij de sneeuw.
Ik schudde mijn hoofd lichtjes terwijl de wind speelde met mijn manen. Mijn oren waren naar achtere geplaatst, ter bedoeling dat niemand mij zou storen. Mijn staart was dominant geheven terwijl mijn benen zich sierlijk maar krachtig heen en weer bewogen. Mijn hals was lichtelijk gekruld waardoor hals spieren zichtbaar werden. Heel mijn houding straalde dominantie en agressie uit. Dat laatste was meer mijn karakter en mijn ziel als het ware. Als die ergens in mijn lichaam rond zwerfde tenminste. Kort snoof ik terwijl het zand zich tegen mijn flanken aanboorde vanaf de oppervlakte. Zeewater wat een zoute smaak met zich mee bracht, rolde het strand op door middel van golven die in een patroon het strand op bleven rollen. Als de ene net het land had aangevallen kwam de volgende alweer. In een soepele beweging maakte ik een overgang tot een galop, mijn voorbenen maaide bij elke pas krachtig naar voren terwijl mijn achterhand bij elke pas een krachtige afzet gaf. Spieren waren duidelijk zichtbaar bij mijn lijf, dat was altijd al zo geweest. Iets waar Satan trots op was geweest. Ik brieste luid terwijl ik me iets meer richting het water had verplaatst. Uiteindelijk maaide mijn benen bij elke pas enkele liters water achter me omhoog waardoor ik zelf ook nat werd. Het was best, lekker als ik het moest toegeven. Iets wat voor mezelf was, wat in m’n gedachtes bleef. Ik snoof terwijl ik met een ruk tot stilstand kwam..
Mijn oren draaide zich platter tegen mijn schedel aan, mijn bovenlichaam kwam enkele secondes omhoog, waarna het met een doffe klap weer terug kwam tegen de grond. Zand en water spatte omhoog terwijl mijn donkerbruine ogen zochten naar datgene. Mijn voorbeen maaide door de lucht, ten teken dat het wezen moest oppassen met zijn bewegingen, beslissingen en zijn geaardheid. Uiteindelijk vonden mijn ogen het wezen, een paard dat in de verte haar observeerde.
- Open voor iedereen. -
Ik schudde mijn hoofd lichtjes terwijl de wind speelde met mijn manen. Mijn oren waren naar achtere geplaatst, ter bedoeling dat niemand mij zou storen. Mijn staart was dominant geheven terwijl mijn benen zich sierlijk maar krachtig heen en weer bewogen. Mijn hals was lichtelijk gekruld waardoor hals spieren zichtbaar werden. Heel mijn houding straalde dominantie en agressie uit. Dat laatste was meer mijn karakter en mijn ziel als het ware. Als die ergens in mijn lichaam rond zwerfde tenminste. Kort snoof ik terwijl het zand zich tegen mijn flanken aanboorde vanaf de oppervlakte. Zeewater wat een zoute smaak met zich mee bracht, rolde het strand op door middel van golven die in een patroon het strand op bleven rollen. Als de ene net het land had aangevallen kwam de volgende alweer. In een soepele beweging maakte ik een overgang tot een galop, mijn voorbenen maaide bij elke pas krachtig naar voren terwijl mijn achterhand bij elke pas een krachtige afzet gaf. Spieren waren duidelijk zichtbaar bij mijn lijf, dat was altijd al zo geweest. Iets waar Satan trots op was geweest. Ik brieste luid terwijl ik me iets meer richting het water had verplaatst. Uiteindelijk maaide mijn benen bij elke pas enkele liters water achter me omhoog waardoor ik zelf ook nat werd. Het was best, lekker als ik het moest toegeven. Iets wat voor mezelf was, wat in m’n gedachtes bleef. Ik snoof terwijl ik met een ruk tot stilstand kwam..
Mijn oren draaide zich platter tegen mijn schedel aan, mijn bovenlichaam kwam enkele secondes omhoog, waarna het met een doffe klap weer terug kwam tegen de grond. Zand en water spatte omhoog terwijl mijn donkerbruine ogen zochten naar datgene. Mijn voorbeen maaide door de lucht, ten teken dat het wezen moest oppassen met zijn bewegingen, beslissingen en zijn geaardheid. Uiteindelijk vonden mijn ogen het wezen, een paard dat in de verte haar observeerde.
- Open voor iedereen. -