don't worry, be happy

Wauw, prachtig. Deze plek was werkelijk magisch. Het meer leek wel van zilver te zijn. de roze bloesems aan de bomen maakten het nog perfecter. De witte stammen deden het allemaal nog idyllischer uitzien. Hij was verbaasd van de pracht. Moest Kitty dit hebben kunnen zien zou ze verbaasd hebben blijven staan. Had ze de eerste uren amper bewogen en zou ze alleen maar met haar donkere kraalogen hebben blijven kijken. Zou ze haar slanke lichaam amper of niet bewegen. Ze zou niets stuk willen maken. Haar roze snuit zou heel voorzichtig de grond raken, geuren op nemen. Ze zou vragen haar wakker te maken. Damn ze zou zich hier thuis voelen. Je zou haar ook amper zien. Zo wit was ze geweest. Een prachtje. Wat als ze de val had overleeft? Hoe zou ze eruit zien? Hij wou het niet weten. Ze was vast en zeker zwaar verminkt. Niet meer hetzelfde paard. Hij zag haar in zijn dromen. Als een wit monster dat wraak wou nemen. Wat als die dromen waar waren? Als ze opweg was naar DH? Zou ze hem vinden? Zou ze hem nog herkennen? Hij was enorm veranderd. Qua karakter misschien niet maar de laatste keer dat hij haar had gezien was 2 jaar geleden. Toen was hij nog een stuk minder gespierd geweest. Hij moest nog uitzetten toen. Ach wat zeverde hij toch. Hij geloofde niet meer in sprookjes, waarom dan wel nog in mirakels. Die klif was zeker 15 meter hoog geweest.

Zijn zwarte neus raakte het water. Zijn lippen raakten het water aan. Het was heerlijk fris. Eigenlijk kon hij ook wel eens een bad gebruiken. Zijn roetzwarte hoeven raakten het water. Zijn zwarte benen werden erdoor opgeslokt. Alsof hij niets was voor het water. Heel zijn lichaam werd er bijna door opgeslokt. Enkel zijn hals en hoofd bleven boven. Hij liet zich door zijn benen zakken en ging even onder. De donkere vlek op zijn hals werd zichtbaar. Zijn vacht leek moeite te hebben om het litteken te verbergen. Gelukkig had hij er nog vacht. Hij wou niet als een dier met littekens door het leven gaan. Daarom dat hij zichzelf goed verzorgde. Maar de wonde was zo diep geweest als veulen dat hij de mensen wel in zijn buurt had moeten laten komen. als hij zweette zag je ook dat de beschadigde plek donkerder werd. Maar agh, hij had er zich al bijna bij neer gelegd. Het was nu eenmaal deel van zijn leven en hij schaamde zich niet voor zijn afkomst. Het was niet omdat hij bij de mensen was geboren dat hij ooit tam was geweest. In tegendeel zelfs. Ze hadden nooit geweten wat ze met hem moesten aan vangen. Zelfs zijn moeder begreep hem niet. Maar ze wist ook wel waarom. Ze wist dat je in Brazilië niet overleefde in het wild als een paard, toch niet waar zei leefden. Dicht bij het regenwoud. Nee, het was daar niet veilig. Daarom dat Navayo daar ook nooit was gebleven. Hij had verder getrokken met eigenlijk het doel tot de mustangs te komen. Maar... De mens had daar verandering in gebracht. Ze hadden hem naar europa gebracht. En daar was hij weer kunnen ontsnappen. En nu, na zoveel jaar, was hij eindelijk op het gebied waar hij thuis hoorde. Het lot had hem tot hier gebracht. Dit was zijn eindbestemming. En als je hem een tijdje niet zag dan tja, dan trok hij zich terug ergens in Dh waar hij kon nadenken. Nu genoot hij van het heerlijke water dat tegen zijn vacht een sloeg. Met zijn ogen gesloten en zijn neus half over het water drijvend. Dit was het leven gewoon. Niemand in de buurt, dacht hij toch. En zonder zorgen.

en urash/crystal

Navayo merkte dat de merrie hem bekeek. Hij bleef gewoon rustig staan. Ook hij bekeek haar eens. Een bruin bonte merrie. Opzich niet bepaald speciaal. Maar hij vond bonte paardjes altijd wel leuk. Op hun eigen manier waren ze allemaal weer uniek. Al hun vlekken waren weer helemaal anders. Daarom vond Navayo friese paarden ook enorm saai. Ze waren allemaal gitzwart zonder al te veel verschil. Hij moest altijd moeite doen om zulke paarden uit elkaar te houden. Net als witte paarden. Daar zat ook amper verschil in. Waarom deden die paarden ook altijd zo moeilijk dan. Navayo was veel makkelijker te herkennen. Hij was sowieso enig in zijn soort in Europa en hij had zijn brandmerk op zijn kaak nog altijd. En dan had je zijn goudkleurige vacht nog altijd. De meest palomino's of buckskin horses waren niet zo goudkleurig. Hij was eigenlijk best wel benieuwd naar zijn veulen, als hij er al ooit een zou krijgen, hoe dat eruit zou gaan zien. Zou het ook zo'n prachtige vacht krijgen als hem? Of werd het een palominotje of buckskin kleurig veulentje. Of misschien leek het wel heel erg fel op de moeder. Waarom dacht hij hier eigenlijk aan? Hij was een loner. Hij was awkward met merries. Ze stelde zich voor.
"Insgelijk" Sprak hij. Navayo vond het altijd wel leuk om nieuwe dieren te leren kennen. Zo kreeg je nieuwe verhalen te horen en leerde je weer dingen bij. Meestal kwam Navayo wel de visie van andere paarden over het leven of andere dingen te weten. Hij vond het leuk om zulke gesprekken te voeren.
"Ik kom inderdaad uit een ander gebied, Brazilië." Sprak hij. Was zijn naam zo speciaal dat het hier niet voor kwam? Oké dat vond hij best wel grappig. Zelfs zijn naam was uniek.
"Ben jij van hier?" Vroeg hij op zijn beurt aan haar. Ergens kwam ze hem bekend voor. misschien familie van een paard dat hij ergens vaag had gezien. Hij kon er niet meteen op komen wie.

Aan de andere kant van de zee? Hoe was hij dan in godsnaam hier terecht gekomen? Ja, Navayo had wel echt geluk gehad ja. Een glimlach stond rond haar gelaat, volgens haar weten kon Navayo wel een beetje meer respect verdienen van haar, hij had blijkbaar veel meegemaakt. Een reis van Brazilië helemaal naar hier.. Het moest vast zwaar voor hem zijn geweest. Maar zoals de wijze paarden altijd vertelden: “Alles is mogelijk, zolang je er maar zelf in gelooft.” De goudkleurige hengst zou vast wel geloof hebben gehad, anders was het vast nooit gelukt. Ookal had Crystall erg veel energie, zo’n lange reis als waar Navayo het over had, zou zij vast niet halen. Hoewel ze ook niet wist hoe lang een maand duurde, klonk het in haar oren al lang. Nee, zij dacht er zeker niet aan om ooit zo’n reis te maken. DreamHorses was goed genoeg voor haar. “Maar.. Hoe ben je ooit de zee over gekomen? Ik neem aan dat je niet erg goed kan zwemmen, of wel?” Grapte ze lachend, maar wie weet had hij dat wel echt gedaan. Daarbij.. De zee zou vast en zeker wel lang en heel diep zijn, dus om maanden te zwemmen, nee, dat was gewoon onmogelijk.
Bij het horen van zijn woorden knikte ze meteen. Ze hield niet echt van stiltes nee, meestal vielen er niet eens stiltes in gesprekken met haar, puur omdat als er een stilte viel, ze haarzelf onrustig voelde en niets wist om te zeggen. “Klopt.. En jij bent ook nog eens niet saai.” Een mager grijnsje verscheen rondom haar lippen en haar hoofd kantelde ze een tikkeltje schuin. Misschien had Navayo nog wel vele verhalen die haar interesseerden en haar konden vermaken? Tot nu toe vond ze de goudkleurige hengst mysterieus, aardig en bovendien vriendelijk. En hij had veel levenservaring, iets wat zij nog niet had en van hem misschien wel iets van kon leren. Vergeleken met zijn leven was dat van haar zeer saai, maar ergens was ze ook wel blij dat ze nog niet erg veel had meegemaakt. Op een leeftijd zoals haar en dan al duizenden dingen hebben meegemaakt? Dat leek haar niet echt goed.
Dus, zoals ze het goed begreep, vond hij haar vader maar niets? Kort sperde ze haar neusgaten, snoof ze eens diep en keek ze hem nonchalant aan, net of het haar niets interesseerde dat hij haar vader niet mocht. “Als iedereen elkaar geweldig zou vinden zou het saai worden, right? Je kan niet iedereen mogen, dat is gewoon onmogelijk.” Crystall mocht immers ook niet iedereen, dat hoorde er gewoon bij. Een brandmerk.. De naam liet al een rilling over haar rug heen lopen. Werd het dan met zo iets als brand op je gezet? Het leek haar behoorlijk pijn doen, maar ergens vond ze het wel mooi bij zijn goudkleur passen. Voor ze het wist zette ze een paar stappen naar voren, drukte ze nieuwsgierig haar oren in haar schedel, strekte ze haar hals en liet ze voorzichtig haar lippen over het brandmerk kriebelen. Tot het bleek dat er niets aan het merk veranderde, zette ze weer een paar stappen terug. Of Navayo het wel goed vond dat ze hem onverwachts aanraakte, wist ze niet, maar ze was zoals gewoonlijk weer eens te nieuwsgierig. “Het gaat niet weg..” Ze had gehoopt dat ze het voor hem weg kon halen als hij dat wilde, maar het lukte echt niet. Het zat gewoon in zijn vacht. “En, Navayo, ken je nog meer leuke weetjes, verhaaltjes of avonturen die je hebt meegemaakt.. Ik wil het zo graag weten!” De blijdschap was van haar gezicht af te lezen, totdat ze merkte dat hij het daar misschien wel niet over wilde hebben. “Of.. Wil je liever een ander onderwerp?” Grijnsde ze naar hem, hopend dat hij voor het eerste koos en dus iets vertelde over wat hij nog had meegemaakt. Kort gleden haar maanogen weer over zijn vacht en bleef die twinkeling bij het zien van de haast gouden kleur duidelijk op te merken. Om eerlijk te zijn was ze best wel een beetje jaloers op zijn kleur ja, vergeleken met die kleur van hem waren de twee kleuren van haar vacht niets meer waard en waren ze te normaal.