Opendag Utopia!

Het was allemaal niet helemaal volgens plan gegaan, dat gaf ze zelf ook toe. Sterker nog, het was totaal niet volgens plan gegaan. Er was gewoon geen een lid meer. Geen enkel lid en Ravena vond dat het toch hoogste tijd was dat ze wat leden ging werven. Dus had ze het idee van een opendag bedacht. Haar kudde was bijna van haar ´afgepakt.´ Ze beschouwde het maar als afpakken. Er was toch niets of niemand waardevol erin. Alleen zij, maar zij was de leider dus dat telde niet. Misschien was het wel goed geweest dat de Utopia werd uitgedaagd. Nu was ze tenminste een beetje meer actief met haar kudde. Het had haar tot leven gebracht. Eindelijk had ze beseft dat ze toch wel echt iets meer aan de kudde moest doen. Ze had de hoop al opgegeven, niemand die had gehinnikt. Wel ja in het begin, maar daar was niets van terecht gekomen. Er was gewoon niemand geweest die dus echt geïnteresseerd was in de Utopia. Sowieso had Ravena er niet zo heel veel vertrouwen in dan er echt veel neutrale paarden waren. Ieder paard koos voor goed of slecht. Alsof ze de spanning van de oorlog tussen deze twee eigenschappen opzochten. Alsof ze niet vonden dat je neutraal kon zijn. Ravena vond het onzin en was misschien zelfs wel teleurgesteld dat er niemand naar haar kudde was gekomen en dat alle leden eruit waren omdat ze niet actief meer waren. Ze was teleurgesteld in haarzelf. Ze haatte het om teleurgesteld te zijn in haar zelf. Dus had ze besloten om hier te hinniken. Hier waar de naalden in haar witte vacht prikken en waar ze soms vast blijven zitten. Dit was een neutraal gebied. Sterker nog; ze had dit hele gebied eigenlijk voor haarzelf. Zij was immers de enige in de Utopia. Zou zoiets vaker voorgekomen zijn? Vast niet, niemand faalde zo erg als Ravena. Maar nu zou alles weer goed komen. Ze hoopte maar dat er tenminste één paard naar de opendag zou komen. Als dit niet zo zou zijn, zou alles voor niets zijn geweest en zou ze net zo goed meteen DH kunnen verlaten en de kudde aan iemand anders kunnen geven. Maar nu was daar nog geen tijd voor. Nu was het tijd voor de opendag. Ze baande zichzelf een weg door de Taiga tot ze een goede open plek zag, daar ging ze staan. Ze schudde eventjes met haar manen. ,,De opendag van de Utopia is begonnen! Iedereen is welkom. Als je jezelf in de kudde wilt voegen ben je van harte welkom!’’ Haar hinnik weergalmde over het gebied, ze riep zo hard als ze kon. Haar hinnik baande zich een weg door de bomen. Nu was het wachten of er ook maar iemand zou komen. En wie er zou komen, voor hetzelfde geld kwam de Horcrux langs om de hele opendag te verpesten. Of gewoon een random slecht paard, dat was nou iets waar ze totaal geen behoefte aan had.


~Iedereen is welkom!~

Het modderige zand van het strand zat nog in zijn witte vacht en in volle galop vervolgde hij zijn weg naar het midden van Dreamhorses.
Hij had niet lang hoeven na te denken over zijn keuze, hij had gehoord dat Utopia verlaten was en zijn kleine vogeltjes hadden hem al wat roddeltjes verteld.
Utopia was uitgedaagd, maar nog steeds van Ravena. Juno wist niet of het de beste keuze was, een nieuwe leider had het goed gedaan maar hopelijk bleef de kudde actief.
Zijn galop veranderde naar een versnelling hoger en de taiga met haar naaldenbomen kwamen al in zicht. Twee zacht- karamel gekleurde ogen hielden zich gericht op het doel, zijn spitste oren vingen het geluid op van de witte merrie en hij grijnsde.
,,De opendag van de Utopia is begonnen!'' Hoorde ze en hij grijnsde toen de merrie zei dat iedereen welkom was.
Dat was het enigste wat hij wilde horen; Dat iedereen welkom was. En Juno maakte een deel uit van 'iedereen'.
Juno' zijn galop ging langzaam over in een draf en veranderde naar een forse stap tot de merrie in zich kwam.
"Hallo, madame." Grijnsde hij met al zijn glimmende tanden bloot. " Ik hoorde dat ook ik welkom was, en zou met alle liefde in mijn lijf de Utopia bij willen staan in deze moeilijke tijd. Tenminste, van wat ik dan had gehoord."
Na een lichte buiging kwam hij weer overeind en wachtte op een antwoord.

Hij wist dat er een open dag van de neutrale kudde was. De Utopia, onder leiding van Ravena. Hij was nog amper twee weken in DreamHorses, maar hij was al aardig wat te weten gekomen over dit nieuwe gebied. Hij hoorde een stem roepen dat de open dag was begonnen, waarschijnlijk was dat dan Ravena. Wie zou er anders als eerste zijn? Aragorn draafde aan en zag twee witte merries, en een hengst. Aragorn bleef zelf een beetje op afstand. Hij schatte de situatie altijd in. De hengst stapte meteen naar de merrie toe en zei dat hij graag in de kudde wilde. Daarna begon de andere witte merrie te praten. Ze stelde zich voor als Kai, de zus van Ravena. Aragorn bleef nog steeds op afstand, misschien hadden ze hem nog geen eens gezien.

Verveling. Overal was er niets te zien. De grote hengst zuchtte diep en teleurgesteld. Niemand leek wel in zijn buurt te komen. Wilde niemand hem dan leren kennen? Hij was misschien groot en gepierd, maar hij was geen slecht paard. Helemaal niet. Hij was neutraal, maar meer naar de goede kant. De zevenjarige Andalusiër liet zijn hoofd hangen terwijl hij door de gebieden wandelde. Hij was bijna overal geweest en nog geen enkel paard was hij tegengekomen. Ze leken hem op dit moment te haten ook al kennen ze hem helemaal niet. Hij stampte met zijn hoeven hard op de grond. Rot dreamhorses. Rot leven. Hij werd er gewoon gek van. Hij deed toch niets verkeerd? Hij rolde met zijn bruine ogen en stapte stevig door. Hij liep in de taiga rond, maar had eigenlijk geen idee waar hij was. Hij rook van ver af enorm veel geuren van verschillende paarden, maar daar zou hij vast ook niet bij mogen horen. Plots hief de hengst zijn hoofd de lucht in en spitste hij zijn oren. Een hinnik. ,,De opendag van de Utopia is begonnen! Iedereen is welkom. Als je jezelf in de kudde wilt voegen ben je van harte welkom!’’ De hengst snoof zacht en een glimlach sierde zijn lippen. Dat was het! Een kudde. Daar zou hij zich vast en zeker wel thuis voelen. Hij hinnikte even zacht terug dat hij eraan kwam. Dit kon nog leuk worden. Een grote hoop paarden die hij zou leren kennen en waarmee hij meteen in een kudde zou gaan zitten. Ja, hij kreeg meteen weer zin in het leven. De hengst sprong in galop aan en galoppeerde naar de plaats toe waar de hinnik vandaan kwam. Hij remde af en knikte naar de paarden die al aanwezig waren. Er waren er toch al best veel in zijn ogen. Twee witte merrie's, een zacht goudkleurige hengst, een zwarte hengst en een palomino merrie. Dit kon nog geweldig worden. De grote hengst stapte tussen de paarden door en knikte vriendelijk. "Goedemiddag allemaal." Hij glimlachte naar ze en stopte vlak voor de twee merrie's. Hij boog voor de witte merrie's. "Ik ben Valtýr en ik geloof dat de hinnik van u komt? Ik zou me graag bij de kudde voegen." Zijn stem was kalm en vriendelijk. Hij richtte zijn bruine ogen op de merrie's die duidelijk zussen waren. Het werd hier enorm leuk en dat voelde hij nu. Hij briesde zacht en wachtte nieuwsgierig af.

Het was behoorlijk makkelijk voor haar, ze hoefde geen rijtje langs te gaan met welke leden zich gemeld hadden, ze had geen leden. Ze hoefde niemand te verwachten, ze hoopte alleen dat er gewoon wat paarden zouden komen die graag in haar kudde zouden willen. Al snel volgde er een geur die haar vertelde dat er waarschijnlijk iemand aankwam. Ze was nieuwsgierig naar de geur; ze kende hem niet en het was waarschijnlijk een nieuweling die zich graag in haar kudde wou voegen. Een hengst met een karamel kleur naderde haar. Hij had ijsblauwe ogen. Ravena bekeek hem eventjes vluchtig, ze zou hierna wel ieder lid aanspreken. "Hallo, madame." Zei hij, Ravena knikte. Ze was misschien blijer geweest als hij gewoon simpel ‘Ravena’ had gezegd, dan dat slijmerige madame. De hengst grijnsde met al zijn tanden bloot. Ze trok bijna onzichtbaar en maar voor twee seconden haar wenkbrauw op toen ze dit schouwspel zag. Moest dit er vriendelijk of charmant uitzien? Het zag er namelijk meer uit als een spastisch iemand die zijn lievelingsmaaltijd zag. Echter was zij nu de lievelingsmaaltijd, wat haar enigszins bang maakte. " Ik hoorde dat ook ik welkom was, en zou met alle liefde in mijn lijf de Utopia bij willen staan in deze moeilijke tijd. Tenminste, van wat ik dan had gehoord." Ravena knikte eventjes hoewel ze de laatste zin niet helemaal snapte. De hengst boog voor haar en ze had eventjes de neiging om meteen naar hem te ‘sissen’ dat hij moest opstaan. ,,Je bent van harte welkom zelfs, ik zal nog eventjes wachten of er nog wat andere paarden komen voor ik mijn ‘speech’ begin.’’ Lichtte ze de hengst toe. Ze tuitte haar lippen eventjes. ,,Dan kan je me ondertussen wel eventjes je naam vertellen, niet?’’ Vroeg ze nieuwsgierig, licht spottend, aan de hengst. Misschien was dat wel handig als ze de rangen zou indelen. Daarbij zou het altijd fijn zijn als je de namen van je leden wist. Een nieuwe geur deed haar neusvleugels tintelen. Een geur die haar hart verwarmde. De geur van haar beste vriendin en zus. Ravena glimlachte eventjes toen haar spierwitte zus in beeld kwam. Ravena bekeek haar eens, ze zag er weer prachtig uit, na haar mislukte zelfmoord poging bij de drakenberg. Meteen begon Kai vrolijk te praten tegen haar. Natuurlijk gebruikte ze de haast onmisbare koosnaam van Ravena ‘Raaf.’ ,,Ik ben blij dat je er bent Kai!’’ Zei Ravena, haast net zo vrolijk terug. Haar humeur was vandaag geweldig groot. Of nee, ze had haar humeur omhoog gedwongen. Het zou vast niet bijzonder veel leden trekken als ze hier als een of andere zuurpruim ieder lid negatief zat af te keffen. "Zo wat staat er op de planning voor vandaag?" Het was een simpele vraag van haar witte zuster. Maar de vraag kwam hard aan, bracht Ravena terug naar realiteit. Ja, ze had wel het een en ander bedacht, natuurlijk, zo dom was ze nou ook weer niet. Maar om nou te zeggen dat ze voor iedere minuut iets had uitgestippeld? Dat was een veel gevraagd iets. Ravena was er van uit gegaan dat de mogelijkheden die ze had gemaakt ze vanzelf kon wegstrepen, als ze haar toekomstige leden eenmaal zag. ,,Eerst ga ik wachten tot er wellicht meer toekomstige leden komen, daarna zal ik een soort van ‘speech’- Licht sarcastisch werd ‘speech’ uitgesproken. ,,- houden. De rest blijft nog eventjes geheim.’’ Ravena knikte nog eventjes en zei daarna niets meer, wachtend tot de rest van de nieuwe leden – als er meer zouden komen – zouden komen. Een nieuwe geur deed haar neusvleugels tintelen. Eventjes dacht ze dat er weer een nieuw lid zou komen, maar de geur werd niet sterker, of zwakker. Hij bleef gewoon een lange tijd hetzelfde. In de verte zag ze uiteindelijk – na eventjes zoeken – een zwarte hengst staan. Blijkbaar kwam hij niet graag dichter bij. Eventjes dacht Ravena dat ze aan het hallucineren was, maar dat bleek al snel niet zo te zijn. Wou de hengst niet dichter bij komen? Wou hij zich bij haar kudde voegen, of niet en keek hij gewoon van een afstandje kijken? Was hij slecht, goed of neutraal? Duizenden vragen vlogen door haar hoofd. Ze wist niks van deze hengst, had nog nooit gehoord van een hengst die er zo uit zag. Ze had niet gehoord of hij een gevreesde vijand was of een geliefde vriend. Hij was zo goed als niets voor haar. Misschien zou dat terzijde tijd wel bijtrekken en leerde ze de hengst kennen. Nu besloot ze dat ze hem beter gewoon kon negeren, als hij niet dichterbij wou komen, als hij niet in haar kudde wou, dan was dat zijn probleem, niet het hare. Maar toch bleef die hengst haar bezig houden, waarom in hemelsnaam kwam hij niet dichterbij? Ze beet toch niet? Een nieuwe geur naderde, deze kwam gelukkig wel dichterbij. Een palomino merrie zigzagde tussen de gigantische bomen en kwam zo dichterbij. Eerst zag ze er wat onzeker uit, maar ze herstelde zichzelf en nu zag ze er tenminste was zekerder uit. Misschien iets te zeker, dacht Ravena met een lichte glimlach toen de merrie zich tot Kai richtte in plaats van tot Ravena. Ravena snapte het wel, Kai en zij leken erg op elkaar. En als je nog nooit gehoord had van ogen of bouw herkennen dan was het erg lastig natuurlijk. Ravena kuchte eventjes zachtjes om de aandacht te trekken en keek veelzeggend naar Kai en de merrie die haar met haar scherpe blik aankeek. Ravena mepte wat met haar staart om de aandacht nog iets meer te trekken. Aandachtsgier dat ze er was. ,,Bijna goed.’’ Zei Ravena plots, voordat iemand anders iets kon zeggen. ,,Ik vermoed dat je mij moet hebben? Complimentjes voor mijn zus komen later wel.’’ Grinnikte Ravena eventjes. Als de onbekende merrie zich ooit nog de ogen uit de kop wou schamen kon ze dat nu doen. ,,Als je me eerst nou eens je naam vertelt en waarom je naar deze opendag bent gekomen komt alles goed, neem ik aan?’’ Alweer volgde er een nieuwe geur er waren nu inmiddels drie of vier, met en zonder die rare hengst in de verte meetellend, leden die in haar kudde wouden. Deze nieuwe hengst, het was een hengst ja, kwam al gauw dichterbij. Nou, ze moest toegeven, ze was het meest onder de indruk van de hengst, die ondanks hij als laatste kwam samen met Kai wel de beste komst had. Hij slijmde niet bij zijn eerste woorden. Hoewel die buig voor Kai en Ravena nou ook weer niet gehoeven had, nee wacht, Ravena walgde ervan. Voor de rest was de hengst oké. "Ik ben Valtýr en ik geloof dat de hinnik van u komt? Ik zou me graag bij de kudde voegen." Daarbij zei hij tenminste wel zijn naam meteen. ,,Aangenaam Valtýr, de hinnik kwam inderdaad van mij, je bent natuurlijk van harte welkom in mijn kudde.’’ Ravena knikte eventjes en zette toen een klein pasje achteruit zodat ze alle ‘leden’ goed kon aankijken. ,,De opendag kan zo beginnen, eigenlijk wacht ik nog op een iemand die zojuist is weggevlogen.’’ Haar ogen speurde de lucht af. Menig paard had haar nu voor gek verklaard, waarschijnlijk iedereen hier behalve Kai. Die wel degelijk wist dat het om Amenia ging, verwachtte Ravena tenminste. Ze hoefde niet lang te wachten. Het geklapwiek van vleugels was haast tijdens haar woorden al te horen. Amenia kwam snel dichterbij, slim gebruik makend van de warme luchtdruk die hier heerste in de zomer. Langzaam en zachtjes lande ze tussen haar oren. ,,Dit is Amenia, de grote arend die je vaak met mijn aanwezigheid zult zien. Ze is niet te missen in de kudde. Ik verneem dat je eventjes aan de aanwezigheid van een gevleugeld dier moet wennen, maar het went snel genoeg.’’ Ravena begon haar speech wel degelijk met Amenia. Ze vond dat als er iemand was die met respect behandeld moest worden het Amenia was. Ravena gaf verschrikkelijk veel om de arend. ,,Ik zal zo dadelijk langs een ieder van jullie komen en wat vragen stellen. Ondertussen kunnen jullie bij praten, of kennis maken met elkaar.’’ Ravena knikte eventjes en liep op de cremello hengst af, de hengst die als eerste was gearriveerd. ,,Zeg eens, waarom de Utopia? Waarom neutraal, waarom niet goed of slecht?’’ Benieuwd keek ze de hengst aan.

Hij bleef rustig staan wachten en zag toen een witte merrie die wel wat weg had van Ravena. Toen de merrie zich voor had gesteld als Kai glimlachte hij kort en knikte even.
Ergens schaamde hij zich een beetje over hoe hij zich had voorgesteld tegenover de leidster van Utopia, dat was meteen al een slechte eerste indruk.
Hij kon er niks aan doen, als hij nerveus was deed hij nou eenmaal domme dingen, en daar heeft hij al zijn leven lang last van gehad. Hopelijk werd hij hier niet op afgerekend. Afwachtend bleef hij op zijn plek staan en zag een palomino merrie en een donkere hengst, hij rook duidelijk nog een paard maar keek verder niet achterom.

Juno luisterde aandachtig naar de merrie en glimlachte kort toen de adelaar in zijn zicht kwam. Hij had vogels altijd al geweldig gevonden, maar roofvogels, die waren de mooiste.
Niet alle woorden kwamen even duidelijk binnen aangezien hij afgeleid werd door de vogel, maar hij hoorde zeer goed dat de merrie langs iedereen zou gaan en wat vragen zou stellen. Meteen werd hij een beetje zenuwachtig maar hij haalde even diep adem door zijn neusgaten en luisterde naar wat de merrie hem vroeg.
,,Zeg eens, waarom de Utopia? Waarom neutraal, waarom niet goed of slecht?’’
Ja, waarom Utopia? Omdat Utopia de enige neutrale kudde is. Dacht hij meteen bij zichzelf maar, dat zei hij niet. Dat zou nogal brutaal overkomen, ookal zei hij het zelf.
‘Toen ik dacht aan de juiste kudde, dacht ik meteen aan Utopia. Een neutrale kudde, zonder vijanden natuurlijk. Mijn ouders hebben mij vanaf begins af aan opgevoed om nooit expres vijanden te maken. Dit leek mij dan een goed begin.’
Juno glimlachte en probeerde zo normal mogelijk over te komen, hopend dat de merrie niet slecht over hem dacht.

Wat ‘n drama.
De eerste paar dagen dat hij zichzelf had durven te tonen in dit kleine, doch vriendschappelijke landje had hij als een gek geprobeerd alle informatie over het land in zijn hoofd te stampen. Als hij dan vroeg naar wat het meest over geroddeld werd hier, dan werd er altijd, maar dan ook altijd over de kuddes gepraat. De namen van de leidsters – hij wist wel dat het allemaal merries waren – kon hij er nog niet in krijgen, maar de namen van de kuddes wel. Was het niet iets met Sparkle? En dan was er een Utopia en de slechte kudde was Horcrux.
Met trage stappen baande hij een weg door het bos-gebied. De Taiga was het perfecte gebied om als het ware af te koelen, met al die schaduwen die hier vielen was het ideaal om de warmte te ontvluchten.
De gitzwarte hengst met het kleine kolletje had zonet een hinnik gehoord, en nieuwsgierig dat hij was, was hij nu op weg naar het paard. Ondanks dat het slechts een fluistering was, was Rabi er zeker van dat hij op de goede weg was. Zijn dreadlockerige manen vielen slordig over zijn nek, en de geklitte haren sprongen zo nu en dan vrolijk voor zijn ogen. Met een grimmige trek rond zijn asgrauwe lippen passeerde de hengst een andere hengst. Zijn spieren spanden zich een tikkeltje aan: Terug in het noorden waren er voortdurende gevechten tussen de hengsten groepen, hij wist niet of het net zo was in dreamhorses, maar hij bleef op zijn hoede.
Hij stapte tussen de struiken door en zag daar een handjevol paarden staan, met het zwarte paard erbij waren het er zes. Aan de blikken in de ogen van sommigen kon hij beschaafdheid en respect zien. Eén stond er duidelijk boven, en hield net een speech. Pas toen hij de naam Utopia hoorde vallen kon hij de link leggen tussen de beschrijvingen ‘Wit, gemiddelde lengte en heeft altijd een raaf bij zich’ en het paard, vooral die raaf was een belangrijk herkenpunt. Dus dit was de leidster van Utopia?
Hij bleef eventjes stilstaan en keek toe hoe een andere hengst een zegje hield. Dit was ook een hengst, en er was nog een hengst bij. Drie hengsten bij elkaar? Rabi snoof verbaasd. Toen de hengst klaar was stapte hij zelf nog verder tevoorschijn en begon recht voor zijn raap zijn mond open te doen. ‘Ik ga niets zeggen over vijandvrij,' zijn blik ging even uit naar de cremello hengst, 'want neutraal heeft de betekenis dat we op de achtergrond blijven en geen kant kiezen. Sommigen associëren het misschien met robotachtiggoed, of gewoon grumpy, maar ik denk echt, dat als een kudde de titel ‘neutraal’ draagt. Dat het dan ook echt op de achtergrond blijft en geen partij kiest, maakt me niet uit hoe we als individu gedragen. Boeit me eerlijk gezegd ook niets. Ik heb verhalen gehoord over ene Ravena, dat dat iemand was die goed liet zien hoe de kudde was, neutraal dus. Zonde dat je echter geen leden hebt. Maar ik stel me als vrijwilliger op. Mijn naam is Rabi trouwens.’ Hij had geen heldere stem, of een jonge, jolige stem. Zijn stem kraste en was laag. Hij sprak niet met warmte, noch met kilte. Rabi richtte zijn zwarte ogen op degene die net de spreekster was - Ravena, niet de andere - en knikte eventjes. 'Sorry voor de oudbollige speech,' verontschuldigde hij zich daarna, met een iets zachtere stem.

Ravena bleef de hengst met een licht sceptische glimlach aankijken. ‘Toen ik dacht aan de juiste kudde, dacht ik meteen aan Utopia. Een neutrale kudde, zonder vijanden natuurlijk. Mijn ouders hebben mij vanaf begins af aan opgevoed om nooit expres vijanden te maken. Dit leek mij dan een goed begin.’ Wacht, vijandvrij? Je mocht echt wel expres vijanden maken, als iemand, goed, slecht, of neutraal je totaal niet aanstond dan mocht je wat haar betreft echt wel vijanden zijn of zo iets. Zij was toch ook vijanden met oud kudde leidster Fether? Neutraal ging niet over geen vijanden. Wat was het leven zonder vrienden en vijanden? Neutraal ging erover dat je geen kans wou kiezen of kon kiezen tijdens de grotere conflicten. Neutraal ging erover dat je jezelf afwezig hield tijdens grotere ruzies, tijdens echte oorlogen tussen het goede en het kwade en Ravena zou het je niet kwalijk nemen als je je met een ruzie zou bemoeien van vier paarden inclusief jijzelf. Al helemaal niet als dit vrienden of vijanden betrof. Ravena knikte eventjes bedenkelijk. Natuurlijk was de hengst geschikt voor de kudde en ze wist ook wel dat ze niet al te kies keurig moest zijn met welke leden ze allemaal in haar kudde zou nemen. Als ze maar niet goed of slecht waren. Ze kon er later nog leden uitgooien als ze niet tevreden was over haar leden. Maar voor nu was ze al blij dat ze tenminste leden had. ,,Dit klinkt allemaal erg goed en ik zou je ook graag in mijn kudde laten. Maar ik vraag me af,’’ ze wachtte eventjes, was niet helemaal zeker hoe ze dit goed ging laten klinken. ,,-Wat je naam nou precies is. Ik bedoel, ik zou je best als hengst als lid in de kudde willen zetten. Maar ik prefereer je echte naam om eerlijk te zijn,’’ dat had ze er toch redelijk goed vanaf gebracht. Al snel volgde er een nieuwe hengst. Nog een hengst, eentje die eigenlijk te laat was. Maar ze zou hem vergeven als hij weldegelijk een echt geschikt lid was voor de kudde. Net toen de nog steeds onbekende hengst klaar was en Ravena ook klaar was met haar zegje stapte hij tevoorschijn. De perfecte timing natuurlijk, hoewel deze kleine zwarte hengst voor zijn beurt had moeten wachten. Dus keek ze de hengst licht verontwaardigd aan. ‘Ik ga niets zeggen over vijandvrij,' dat klonk al goed. Zoals zij erover dacht ik werkelijkheid. De hengst vervolgde zijn speech en Ravena knikte af en toe eventjes kort en vluchtig. ‘Mijn naam is Rabi trouwens,’ godzijdank,iemand die tenminste wel meteen zijn naam zei. Ze was tevreden over deze hengst, meer dan tevreden zelfs, iemand die wist waar hij het over had. ,,Aangenaam Rabi, ik ben tevreden over je, meer dan tevreden. Ik weet zeker dat je een goed lid zult zijn, maar ik vraag me af of je ook over een greintje geduld beschikt?’’ Was haar antwoord op zijn plotselinge aankomst.

Nog steeds was hij zenuwachtig en voelde zich dom over zijn antwoorden als hij erop terug keek en zuchtte zachtjes.
Hij keek eventjes naar Rabi en vroeg zichzelf af of het diertje alleen over ongeduld beschikte. Natuurlijk ging hij dat niet zeggen en richtte zich weer naar Ravena. ,,Dit klinkt allemaal erg goed en ik zou je ook graag in mijn kudde laten. Maar ik vraag me af, Wat je naam nou precies is. Ik bedoel, ik zou je best als hengst als lid in de kudde willen zetten. Maar ik prefereer je echte naam om eerlijk te zijn,’’ Meteen knikte hij en stelde zich voor als; 'Juno'
Hij hoopte dat hij het er goed van af had gebracht en dat hij in de kudde kon blijven. Hij zou er alles voor doen.
Kort keek hij nog even naar Rabi en zwiepte even met zijn lange staart.

[Flutje]

Eigenlijk was het grappig. Hij had nooit echte intenties gehad om naar de opendag van Utopia te gaan, en hij had nooit intenties gehad om met wel te verstaan drie hengsten te staan. Rabi kwam uit het ‘verre’ noorden. Hij was verstoten van het groepje waar hij mee omging. Sindsdien probeerde hij het ook niet echt meer: Hij was oud en had niet genoeg energie om rond vrolijke veulens te hangen, en merries die niets van je moesten. Hij had nooit verwacht dat hij een kudde moest delen met veel hengsten.
Zijn ogen dwaalden onderzoekend de kring rond, en hij snapte dit plaatje voor geen cent. Hengsten bij elkaar was niet goed. Hengsten bij elkaar was oorlog. Hengsten in een groepje waren trouble. Met hem erbij waren het er vier, snappen deed hij het niet, en daarom was hij er niet gerust op.
‘Dit klinkt allemaal erg goed, en ik zou je ook graag in mijn kudde laten. Maar ik vraag me af,’ even korte stilte. ‘-Wat je naam nou precies is. Ik bedoel, ik zou je best als hengst als lid in de kudde willen zetten. Maar ik prefereer je echte naam om eerlijk te zijn,’ eindigde ze.
Rabi keek van de hengst terug naar de paarse ogen van de leidster. Gelijk antwoordde de hengst met ‘Juno’, en dat was alles.
Ravena richtte zich tot hem, en hij spitste zijn oren wat meer om wat aandachtiger over te komen.
Ze begon over goede leden, maar eindigde met geduld. Tja dat was een leuke vraag.
Rabi snoof en keek nog steeds naar Ravena. Hier moest hij over nadenken, hij had nooit echt klachten gehoord over zijn snelle opmerkingen en speeches, en hij wist dat hij ongeduldig was. ‘Alles valt te leren,’ bromde hij met een verontschuldigende grijns. ‘Of was dit ook recht voor mijn raap?’ vroeg hij in een poging om er wat zwarte humor in te gooien.
‘Mag ik trouwens iets vragen? Iets wat buiten de kudde staat?’ Dit moest ook iets hebben met geduld, maar hij wachtte niet op een echt antwoord. ‘Want we staan hier met misschien drie hengsten, met mij erbij vier, maar terug in mijn land was dat oorlog. Echt serieuze oorlog. Waarom hier niet?’ het kwelde hem te lang, de vraag lag te lang op zijn lippen, en het boeide hem niet dat hij het vroeg op een freaking opendag.

holycrap hij is flut :'D