Forevermore [open]

Zijn hoefgetrappel weergalmde in de ijzige grotten zodra hij binnen trad door een poort van glinsterende ijspegels. De druppels die van de tientallen ijspegels af gleden en op de spiegelgladde grond kwamen klonk als een prachtige muziek in zijn oren. De grotten brachten een mystieke en sinistere impressie op hem achter. Het was er werkelijk prachtig, maar toch kreeg hij die koude rilling door zijn ruggengraat. Enkel sommige, bijzondere gebieden lieten zo'n indruk op hem achter.
Stapvoets en zeer voorzichtig stapte hij over het spiegelgladde ijs dat onder zijn hoeven gevaarlijk oogde. Als hij naar de grond keek, zij hij zijn eigen, vage spiegelbeeld. Hij keek weer voor zich en zuchtte toen verwondert. Elke dag leek hij in dit land nieuwe, prachtige geheimen te ontdekken. Hij was nu erg zeker van zijn keuze: Hij zou hier blijven, en misschien niet een kort jaar zoals hij bij de meeste streken en landen deed. Nee: Hij voelde dat dit wonderbaarlijke gebied veel meer dan de doorgaande gebieden waar hij doorheen had gezworven te bieden had.
Hij stapte op zijn trage passen door. Hij was al snel tot de conclusie gekomen dat deze plek een labyrint van grotten en gangen was. Hij had na enkele minuten al geen idee waar de uitgang oorspronkelijk had moeten zijn. Toch voelde hij geen vrees. Hij dacht dat hij als het moest hier wel uren kon rondzwerven. Het was er zo geheimzinnig.. Zijn amandelvormige ogen met een hazelnootkleur vlogen of de gladde wanden, waar hij zijn lichaam in kon volgen bewegen. Hij schudde zijn witte manen eens, waardoor ze in de war op zijn manenkam vielen en plukken over zijn oren gingen die er officieel niet hoorde te zitten. Maar uiterlijk deerde hem niet, het ging voor hem nou eenmaal om het hart wat binnen je lichaam zat. Je uiterlijk was slechts een omhulsel van je ziel.
Het holle geluid van zijn hoeven stopte uiteindelijk abrupt toen hij recht tegen een doodlopende wand aan keek. Hij zuchtte eens hardop. Het liep dood. Soepel draaide hij zich 180 graden, en wilde net weer dezelfde weg terug lopen, toen hij het holle gestap van een ander paar hoeven door de gangen hoorde galmen.

Rustig liep Ragazzo door de grot van ijskristallen. Bang was hij niet nee, dit plekje bracht hem rust en vrede. Zijn hoeven maakten een hol, galmend geluid. In de verte hoorde hij een ander paar stappen. Zijn kastanje-bruine ogen keken vredig naar het mooie spektakel. Ragazzo hoorde het paard omdraaien. Voorzichtig kwam hij dichterbij. Een adembenemend mooie schimmel stond voor een muur van ijs. "Hallo.", galmde Ragazzo's stem door de ijsgrot.