Jep, rust rent binnen de kortste keren weg.

Twee donkere ogen schoten heen en weer. Zijn tanden waren iets ontbloot. Nee, hij was niet aan het vechten. Hij was verveeld. De hengst brieste. Hij was niet in een opperbest humeur. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij snoof. De heuvels. Uitgerekend. De. Heuvels. Hij haatte de heuvels. De hengst stapte verder. Loom bewogen zijn benen. Eerst de een dan de ander. Zucht. Destrier wist dat hij hier niet had moeten komen. De heuvels maakte hem chagrijnig, ook al was het voor de meeste paarden een geweldig gebied, hij vond er niks aan. Hij keek ongeïnteresseerd naar het groene gras. Toch liet hij kort zijn hoofd zakken om een paar pollen uit de grond te trekken. Weer verliet een zucht zijn mond. Zijn oren waren diep in zijn nek, verborgen onder de dikke manen die in zijn hals lagen. Hij draafde aan. Nog steeds bewogen zijn benen loom. Hij was lui. Lui. Een raar woord, dat niet bij hem paste maar het moest maar zo. De hengst likte langs zijn lippen en draafde verder. Het was zo warm hier. Te warm. Bijna niet uit te houden.
De hengst schudde zijn kop krachtig heen en weer. Het lapje stof dat achter zijn oren vast gebonden zat wapperde kort heen en weer en ketste tegen zijn schedel aan. Hij zuchtte, het lapje stof diende nergens voor. Enkel om zijn middeleeuwse uitstraling dik te drukken. De hengst keek om zich heen, zijn hoofd nog altijd hoog. De hengst maakte een hoog en schril geluid. Het kraste in zijn oren, maar op een aangename manier, niet iets dat pijn deed. Bij hem tenminste. Destrier was nu een paar uur in Dream Horses. Maar die Dream was nog even niet uit gekomen. Niet dat hij een droom koesterde, maar het was een verleidelijke naam. Dream Horses. En het klopte niet. Stelletje leugenaars. Gewoon nep, net als die stomme reclame van tv. Kijk hoe de vlek perfect verdwijnt! . En dan ga je het thuis proberen en dan word de vlek enkel erger. Precies. Een stomme reclame met geen centje waarheid erin. Hij fronste zijn wenkbrauwen en draafde met veerkrachtige passen door. Zijn manen en staart wapperde in de lichte wind en zijn lapje stof, nee hij was geen dame, leek tegen zijn kop geplakt. De grote Shire knol was in beweging gekomen en niet of niemand zou hem er van weerhouden in beweging te blijven. ha. ha. Waar was hij nou eigenlijk mee bezig? Een dom verhaal aan het op zetten alleen maar omdat hij niks beters wist te vertellen. Come on.
De hengst brieste eens. Zo saai dat het hier was, had hij nog nooit mee gemaakt. Stiekem hoopte de hengst erop dat hij wat oude leden van zijn eerst geweldige kudde zou terug vinden. Die scharminkels mochten zijn wraak wel voelen! Destrier beet van woede op zijn tong. Hij proefde direct een ijzige smaak. Walgelijk. Zoals hij wist, vonden sommige paarden het 'lekker' om bloed te drinken. Hem leek het walgelijk om daar van te moeten leven. Wat wilde ze zijn? Vampiers? Hij snoof minachtend. De hengst schudde met zijn hoofd. Door de zachte wind werd zijn voor pluk wat naar rechts geschoven. Hij gooide zijn hoofd omhoog en keek de omgeving eens goed rond. Hij liet een schril geluid weer klinken uit zijn keel. Een schril geluid sneed door de ruimte als een zwaard door zijn slachtoffer. De hengst zijn mond hoeken trilde licht door de aanwezigheid van een slappe grijns. Weer schudde de hengst zijn hoofd heen en weer. Het lapje stof wapperde weer kort.
De heuvels. Nog steeds draafde hij over deze bloed hete open plek heen. Het was hier net een broeikas. Een zucht borrelde op in zijn borst en kwam via zijn neus gaten naar buiten. Ja, hij had het enorm naar zijn zin. Kuch.
Een geur prikkelde de neus van de hengst. Hij rook nog een hengst. Of kon hij beter zeggen; weer een hengst. Twee hengsten op één dag. What a lucky suprise. Hij draafde op de geur af. Toen hij de zwarte hengst in het vizier kreeg stopte hij abrupt. De hengst was zwart en slank gebouwd. Hij zag er ouder uit dan hem. Misschien 10 of elf. De hengst had een witte kol op zijn kop. Maar stiekem boeide het hem geen malle moer. Hij stampte kort met zijn poot op de grond om duidelijk te maken dat hij hem gezien had. Vandaag, nee nu, hij Destrier geen zin in spelletjes. “Hoe heb jij het lef mijn middagje rust te verpesten? . Vroeg hij met een enorme grijns rond zijn lippen.

[OOCAlleen Sultan :3. Oh ja.. Totale enorme flut post. I am sawry.]

Destrier keek de hengst even aan. Zijn donkere ogen priemde zich in die van hem. Het miezerige wezen had nog lef ook. Het bleef vriendelijk naar hem staan staren. Oh, dus we gingen het zo spelen? Prima. Destrier toverde een grijns op zijn gezicht. Hij legde zijn oren diep in zijn nek en keek de hengst aan. De zwarte hengst voor hem had nog geen woord gezegd of Destrier vond hem nu al irritant. Hij schudde met zijn grote kop waardoor zijn masker, zo kon je het bijna wel noemen ja, heen en weer schoof over zijn kop. De Shire boog wat naar voren en nam een paar grote happen gras. Waardoor het leek of het hem weinig boeide wat de hengst wilde gaan zeggen. De zwarte hengst had zijn zegje gedaan waardoor Destrier zijn kop in de lucht gooide en hem kwaad aan staarde. Tsja, natuurlijk. Goedzakken moesten altijd hun gelijk krijgen dus veel zin om er tegen in te gaan had Destrier niet. Zijn oren lagen nog altijd plat in zijn nek en zijn neus gaten hadden zich verder open gesperd. Hij had geen zin meer in zit gesprek. Hij wilde dat niet laten merken dus bleef hij met een gigantische grijns op zijn smoel staan. De knol tegenover hem had lef. Heel veel lef. Niet dat hij nou zo geweldig was, zag het niet verkeerd, maar dat die hengst nog niet door had dat Destrier zo kon ontploffen. Ja, hij had agressie problemen. De gedachte eraan zorgde ervoor dat hij bitter uit zijn ogen keek. Een zoute uitdrukking gleed over zijn kop en hij kreunde zacht van ergernis. Knarsetandend keek hij de hengst aan. Goed, nu moest hij een opmerking terug kaatsen niet waar? “Jij was in mijn buurt.. En misschien ,als je geen goodie was geweest, hadden we wel een heel leuk gesprek kunnen hebben, mijn vriend . . De woorden 'goodie' en 'mijn vriend' sprak hij met een enorme walging uit. Hij spuugde de woorden uit alsof je er een ziekte van zou krijgen. Hij grijnsde. “Dus. Hengst.. Doe geen moeite..”. Toch grijnsde Destrier nog steeds. Met een grinnik draaide hij loom een rondje om zijn as en stapte langzaam om de hengst heen. Hij keek even naar het miezerige zwarte beestje tegenover hem. Destrier grinnikte kort.

[OOC Zo flut -___-]