The Return of the Princess of the Fire Flame {Open!}

De zon kwam op. Een schitterend voorval dat elke ochtend vroeg, afhankelijk van het seizoen, altijd wel zou gebeuren. Er was weer een prachtige dag aangebroken op de heuvels. En op een bepaalde dag, op een bepaalde zonsopgang, stond een schim aan de rand van de heuvels. De merrie, gekend door velen, gewenst om haar personaliteit door goede paarden, niet gevreesd maar eerder geminacht door de minder goede paarden. Haar hoofd gleed over het gras, snoof de dauw bijna op, maar snoof het meteen uit op de meest charmante manier die ze kon. Ze hief haar hoofd omhoog. In plaats van twee gordijntjes als lokken, was er een volle zwarte lok voor haar linkeroog gevallen. Ze schudde en de lok viel in de door haar bepaalde plaats. Toen keek ze over het landschap waar ze zo vaak terugkwam wanneer ze een tijdje weg was geweest. Alleen was dit wel een hele tijd. Niet dat dat iets had uitgemaakt voor haar persoonlijkheid. Ze grijnsde op de manier dat zij alleen kon. Ze was Visual, pleegveulen van Boots, ex-alfa van de gevallen neutrale kudde Fire Flame. Princess of the Fire Flame. Maar zonder haar moeder zou die titel niets uitmaken. Plotseling werd ze herinnerd aan de dingen die ze deed voor ze Dreamhorses verliet. Flitsen van wat ze had gedaan kwamen tot haar terug. Ze sloot haar ogen, een poging om haar gedachten en herinneringen tot een stilstand te laten komen. Dat kwamen ze ook. Ze opende haar ogen weer, starend over de heuvels. Ze wilde nog wel met een schone lei beginnen, maar als ze maar bleef denken over wat er was gebeurd, zou dat nooit gebeuren. Boots... De zon bescheen haar van achteren. Visual draaide zich om, en voelde de warmte haar opwarmen. Ze kon er nog steeds iets van maken. Ja, dat kon ze! Ook al was ze een kleine merrie door haar ietwat vreemde kruising, ze was snel en lenig en had zeker haar training niet opgegeven. Ze was er helemaal klaar voor Dreamhorses weer in de ban te brengen van... Tjaa... wist ze eigenlijk nog niet. Maar ze wist dat ze het zou doen. Ze hinnikte luid. Iets dat ze lang niet meer had gedaan. Het galmde over heel de heuvels, misschien zou de wind het wel verder brengen. Hoe zou het met degene zijn die zij beschouwde als vrienden? Ravena, Saronse? Hoe zou het gaan met haar vijanden, die ze toch nog terug zou moeten pakken? Ze wilde nog wel de nieuwe alfa's van de kuddes spreken. Ze hoorde geruchten over Utopia. Het was een neutrale kudde. Het leek haar een goede neutrale kudde, maar ze wilde niet nog een keer een leidster verliezen. Zij had maar één leidster gehad haar hele leven, en dat bleef ook zo. Nu zij weg was, leidde ze haar eigen leven en keuzes. Het was niet dat ze iets tegen kuddes had, in tegendeel, ze vond kuddes een van de beste uitvindingen die een paard heeft verzonnen, maar ze hield niet van het feit onder een leider te staan die niet Boots was. Haar hinnik stopte eindelijk met galmen. Dan was het nu tijd als een malloot Dreamhorses in te rennen. Ze hinnikte een tweede keer, minder hard maar even enthousiast, steigerde, en rende toen in een machtige galop naar de voet van de heuvel waar ze op stond. Haar galop bracht haar met geen moeite naar de top van de volgende heuvel, op af op af. Er kwam maar geen einde aan. Uiteindelijk stopte ze met galopperen omdat ze simpelweg te lui was de hele heuvels over te rennen. Ze keek met haar lichtbruine ogen om zich heen. Goed, wat zouden haar eerste acties zijn hier in Dreamhorses? Saronse en Ravena opzoeken, nieuwe vrienden maken, Zeepjuh om zeep helpen, Rival zoveel mogelijk ontwijken om haar belofte na te komen, Satan was waarschijnlijk nog steeds van de kaartbodem verdwenen, en kijken hoe het met Aaltjuh ging. Dreamhorses was groot, de kans dat ze die allemaal zou tegenkomen in een keer was veel te klein. Dan maar op de ouderwetse manier. Ze hief haar rechterhoef omhoog, en hinnikte, nu met de boodschap 'Hier is Vis weer, slechtzakjes wees gewaarschuwd!'. Ze spitste haar oren en hoorde het langzaam galmen over de heuvels, steeds zachter en zachter. Er zouden misschien wel nieuwe paarden op afkomen, misschien slechtzakjes, misschien zouden haar vrienden erop afkomen. Misschien wel niemand, maar dan zou ze hen komen halen. Vis grijnsde bij die gedachte.

[OPEN VOOR IEDEREEN DIE VIS WIL VERWELKOMEN/ONTMOETEN/EEN POGING WIL DOEN HAAR TE IRRITEREN ]

Al slenterend bewoog haar lichaam zich voort. De zon scheen fel op haar vacht, maar zorgde er niet voor dat ze het extreem warm had. In tegendeel zelfs; het was helemaal niet zo warm voor haar gevoel. Er verscheen een steentje op haar netvlies, die ze al mokkend wegtrapte met haar hoef. Dit was het ergste van heel haar drachtigheid; dat het veulen ieder moment kon komen. Haar buik deed pijn en het zorgde er allemaal niet voor dat haar humeur er beter op werd. In tegendeel zelfs, ze werd eerder chagrijnig en niet goed gezind. Al zou dat na de bevalling vast wel anders zijn. Of ja, dat wist ze wel zeker. Vorige keer, met Nyx, was dat namelijk ook geweest. Toen was er meteen een hele last van haar schouders afgevallen en werd de pijn abrupt minder, tot helemaal niets meer zelfs. Hopelijk was dat dit keer ook het geval, mocht dat niet zo zijn, was het in haar ogen waarschijnlijk niet goed. Maar wat dacht ze nou eigenlijk? Urash zou alles maar bekijken. Wilde het niet gaan zoals het moest, dan moest het maar zoals het ging. Ze zou het allemaal nog wel bekijken. Voor nu waren er namelijk nog geen zorgen.
Bij het horen van een hinnik stopte ze abrupt, spitste ze haar oren en keek ze naar de kant waar de hinnik vandaan kwam. De hinnik herkende ze vrijwel meteen. Visual. Zou ze het echt zijn, of was het enkel en alleen een illusie? Urash wist het niet, maar als het wel echt zou zijn en geen gedachten, moest ze zeker te weten naar haar toe. Ze was immers het pleegveulen van Boots. Iemand die haar dood ook mee had gemaakt en zelfs eerder bij het bonte lijk was geweest dan Urash zelf. En om eerlijk te zijn, wilde Urash ergens duidelijkheid. Duidelijkheid over wat er precies was gebeurd met haar enigste zus die ze had gekend, zodat ze het verhaal kon afsluiten. Want in haar ogen was er nog steeds geen einde, gezien ze niet wist hoe het was gebeurd, door wie en nog wel meer. Misschien wist de bruine merrie daar wel meer over te vertellen. En omdat ze Visual gewoon graag mocht, natuurlijk. In een niet al te snel tempo slenterde Urash naar de kant van de hinnik. Het was dat het Visual was, anders had ze echt niet op dit moment al die heuvels over gestoken. Normaal gesproken had ze het geen probleem gevonden en al denderend de met grasbedekte heuvels overgestoken, maar in deze conditie was dat voor haar geen doen. Wilde ze de spanning rondom haar buik niet verder opwekken en niet meer pijn hebben.
Ja hoor, precies goed. Na zo'n half uur lopen had Urash Visual toch in haar gezichtsveld opgenomen, waardoor er meteen een grijns rond haar lippen plaats nam. Het was een lange tijd geleden geweest dat ze haar had gezien, om precies te zijn na de dood van Boots. Arme Boots.. Nog steeds verlangde haar hart naar haar, maar aangezien dat gewoonweg niet meer mogelijk was, had ze besloten er zo min mogelijk aan te denken. Maar nu ze Visual weer zag.. De merrie herinnerde haar meteen weer aan haar zus, zonder enige twijfel. De Fire Flame, alles. Nee, voor Urash was een solitair leven beter, aangezien niemand de Fire Flame kon vervangen in haar ogen. Voor nu zou niemand meer boven haar staan, ze zou het ook niet meer accepteren. Dat was de reden dat ze maar een loner was, maar niet voor lang meer, gezien het veulen snel geboren zou worden voor haar gevoel. En dan duurde het ook weer een tijdje, voor ze echt weer helemaal alleen was.
"Visual!" Haar stem werd meteen enthousiaster, waarna ze de bruine merrie even een duw met haar neus in haar nek gaf. Een glimlach sierde haar lippen, waarna ze even kort haar staart heen en weer liet zwiepen. "Zeg, waar was jij al die tijd?" Tsja, Urash kwam meteen weer met de deur in huis vallen. "Niet dat ik je niet heb gemist, want dat heb ik wel, natuurlijk." Ondanks dat Visual een pleegdochter van Boots was, beschouwde ze haar als familie. Ze wist niet beter, Vis was al bij Boots geweest toen Urash het gebied binnen was gekomen. En, zoals verwacht, liet Visual haar aan haar zus denken. Een troost voor haar, gezien de liefde die ze waarschijnlijk allebei deelde voor haar.

OOC: Ik kon niet wachten met posten.. Dus ik pas m'n post straks wel aan, ofzo. c:

"Hé Visual! Welkom terug." Vis draaide zich om zodat ze voor haar ogen een zwarte hengst kon zien. Hij was duidelijk niet meer de jongste, maar iets aan hem leek bekend. Het lag op het puntje van haar tong. "Ik weet niet of je me nog kent, maar ik ben Sultan." Haar ogen straalden van herkenning. Een van de oudere partners van Boots. Hij was ook de partner van Pearl, zou dat nog steeds zo zijn? Pearl was altijd een goede vriendin van haar geweest, sinds ze een veulen was. Leidster van de Quiet Sparkle. Zo herkende ze haar het liefste. Hoe zou het gaan met de Quiet Sparkle? In haar veulentijd jong, maar nu een oudere bestaande kudde. Ze herkende Sultan nog vanwege Pearl. Pearl was altijd al de ware geweest voor Sultan, een volmaakt liefdesverhaal. Daar had Vis nooit aan getwijfeld. Ook al had ze nog nooit echt een persoonlijk gesprek met hem gehad, ze wist dat hij iemand was die ze mocht. "Sultan! Wat fijn je weer te zien!" De hengst voor haar was ouder dan ze zich had herinnerd. "Kijk wat de tijd kan doen met de meest goedhartige paarden en de meest eigenwijze veulens." Ze grijnsde. Ze had nooit ontkend dat ze eigenwijs was of koppig, dat was ze en daar kon ze niets aan doen. Het was Boots die dat er goed had ingestampt. Ze schudde haar hoofd licht naar achteren om de lok voor haar ogen weer goed te doen. Haar manen waren korter geworden. Ze was waarschijnlijk iets te wild geweest ermee. Ze vond het wel staan. Tenminste, toen ze haar hoofd over het water had heen gebogen, leek het goed genoeg. Niet dat ze iets erom gaf, noch dat ze er iets aan kon doen. Voorzichtiger lopen? Ze was Vis, geen bekakt slechtzakje. Ze wilde nog iets tegen Sultan zeggen, totdat ze haar naam hoorde. Ze draaide zich om, en daar stond Urash. "Visual!" "Urash!" Als antwoord op Urash's begroeting duwde zij ook met haar neus tegen de nek van de net nieuw gearriveerde. Ze was erg blij Boots' zus te zien, degene die zij beschouwde als haar tante. Maar... Wist ze wel wat er was gebeurd met Boots. Een akelig gevoel bekroop haar, en ze wist dat ze het op een moment aan haar zou moeten uitleggen. Ze werd afgeleid door Urash zelf: "Zeg, waar was jij al die tijd?" "Buiten Dreamhorses, om dingen uit te vinden en om terug te keren." zei Visual als antwoord, een beetje in gedachten verzonken. Ja, wat ze buiten Dreamhorses had meegemaakt, het leek als een droom. Ze werd wakker en er was niets meer gebeurd. Tenminste niet in Dreamhorses. Het was niet dat ze gepland had nooit terug te komen, ze plande ook terug te komen. Ze had er alleen de moed voor nodig. Daarvoor had ze hulp gekregen. Een nieuw moraal, nog steeds dezelfde Vis. Dit was haar vierde jaar. Season 4, zo noemde mensen het. Nee, niet zo. Er waren seizoenen als lente, herfst, zomer en winter, maar ze was dus vier lentes, vier seizoen. Seizoen vier dus. Ze dacht nog even terug aan wat er buiten gebeurde. Ze had wijze raad gekregen. Meer, vreemd genoeg, kon ze niet echt herinneren. Ze was vast te ver in gedachten om te herinneren. Ze werd uit haar gedachten gevist door Urash. "Niet dat ik je niet heb gemist, want dat heb ik wel, natuurlijk." "Ik heb je ook gemist Urash." Vis glimlachte warm, iets wat ze niet vaak deed en waarschijnlijk ook niet vaak meer zou doen. Rare gedachte, een voorspelling op je eigen acties doen, niet? "Is er nog wat veranderd de laatste keer dat ik in Dreamhorses was?" Misschien was dat niet de beste vraag die ze kon stellen. Ze verdween een tijd na dat Boots vermoord was. Dat nieuws zou vast de ronde hebben gedaan. Alleen de helft wist niet door wie. Nirvana wist het... Ze zag nog de wanhopige blik in Nirvana's ogen, nog geen moment later kon ze niet meer bij Boots zijn. Het deed pijn, maar ze had nog haar laatste woorden kunnen horen. Zij als enige. Ze voelde haar woede voor Rival opkomen. Maar ze mocht hem niet achterna. Ze had het Boots beloofd. Ze richtte zich weer tot Urash en Sultan toe, zette een grijns op en wachtte op een antwoord op haar vraag.

[OOC: BOEM Danke voor het postelen ]

Doordat haar blik meteen op Visual was gevallen, had ze niet opgemerkt dat er ook nog een ander paard aanwezig was. Niet dat ze het paard goed had kunnen zien, maar de geur van het paard verraadde alles. En niet zomaar iets, het was een bekend paard voor haar. Maar dat terzijde, Visual praatte tegen haar en in haar ogen was het dan nogal onbeleefd om haar niet aan te kijken en te luisteren. Anders praatte ze ook maar voor de kat zijn viool. Haar antwoord liet de bonte merrie kort knikken. Ergens begreep ze het wel. Visual was sowieso jonger als haar en vroeger had ze ook vele dingen uitgevonden die ze daarvoor nog niet had geweten. Maar daar was het jong zijn toch voor, om meer kennis te krijgen? "Ach, ik snap het wel; heel je leven in DreamHorses zijn verveelt ook na een lange tijd. En daarbij; ik ben maar al te blij dat je terug bent, waarom en waardoor maakt niet uit." Een speelse glimlach sierde dit maal de merrie haar lippen, met een lichtelijk gekanteld hoofd keek ze de bruine merrie voor haar aan en kort, maar bijna onhoorbaar, zuchtte ze. Ondertussen had ze een van haar achterbenen op rust gezet, waardoor haar lichaam meer uit balans ging en op een kant steunde. Ach, ze wist dat ze hier toch een tijdje zou blijven en voor haar was ze geen vijand, geen enkele reden om te denken dat ze haar aan zou vallen dus.
Om te horen dat het gemis wederzijds was, zorgde ervoor dat ze haar een soort van opgelucht voelde. Waarom was een vraag voor haar, maar zo voelde het nou eenmaal. Misschien, omdat ze haar nu niet meer zo alleen voelde? Haar opeenvolgende vraag liet haar kort even wenken. "Naar mijn weten.. Niet echt veel, denk ik. Maar mij werd wel eens gezegd dat ik het geheugen van een zeef bevat, dus deze vraag is niet echt voor mij weggelegd." Boots had dat ooit wel eens tegen haar gezegd, dat laatste keer dat ze haar levend had gezien zelfs; ‘Nu al een geheugen als een zeef en je zit nog niet eens op de tien jaar. Je gaat lekker, Juur!’ De gedachte eraan alleen al, het zorgde voor een glimlach van oor tot oor. Al kwam het waarschijnlijk doordat ze haarzelf meer had afgesloten van de buitenwereld en niet meer zoveel van haarzelf had laten horen. Ergens had ze daar wel behoefte aan, dus dat zou ze voorlopig maar moeten veranderen. Toen ze echter haar ogen op het paard dat achter Visual stond richtte, verscheen er nogmaals een glimlach rond haar lippen. Ja, logisch dat ze die geur herkende. Sultan was een tijd haar leider geweest. "Sultan." Haar stem klonk warm, maar ergens voelde ze haar toch wel beschamend omdat ze hem niet eerder had opgemerkt en hem in zijn ogen totaal had genegeerd. "Het spijt me, ik had je niet zien staan." Oprecht had ze tegen hem gesproken, om vervolgens weer na te denken. Wacht eens.. Had ze niet gehoord dat Sultan weer een kudde in handen had gekregen? Quiet Sparkle, zo gezegd. Misschien was het nog eens een goed idee om hem te feliciteren, als de verhalen waar waren tenminste. "Gefeliciteerd met het overnemen van de Quiet Sparkle, trouwens. Veel succes zal ik je maar niet wensen, ik weet nog wel uit mijn tijd van de Denali dat je het erg goed deed, dus dat zal wel goed komen." Ja ze vertrouwde er wel in dat het leiderschap helemaal goed zou komen in Sultan's handen, al was hij een tikkeltje ouder, maar dat zou weinig problemen opleveren. Ze kon genoeg oudere paarden, die waren vaak enkel wijzer, dus veel problemen had het niet. Nadat ze nog een laatste keer Sultan in zijn ogen had aangekeken, keek ze weer richting Visual. Nee, dit was vast niet de goede tijd om te vragen of zij verder iets wist over de dood van Boots. Dat zou ze dan wel een keer een op een vragen, dat was hopelijk het beste. "En, is er nog iets met jou gebeurd in de tijd dat je weg was?" Ergens was Urash wel benieuwd ofdat ze nog iets had meegemaakt wat ze met hun kon delen, vandaar haar vraag.