This is my life, I make the choices.

Hij was geërgerd, chagrijnig, hij was boos. Hij was niet vaak boos, bijna nooit eigenlijk. Nu was hij wel echt boos, waarschijnlijk was Sultan ook boos op hem en eerlijk gezegd boeide het hem niet. Voor het eerst in tijden had hij zin om ruzie te maken. Remember ergerde zich misschien wel meer aan het feit dat Sultan en hij verdomde veel op elkaar leken. Niet van buiten. Remember was breder gebouwd terwijl Sultan de bouw van een arabier had. Qua kleur waren ze ook elkaars tegenpolen, maar vanbinnen leken ze meer op elkaar dan je zou verwachten. Ze waren allebei goed in hart en nieren. Echter hadden ze allebei hun keuzes te maken, keuzes waarbij je geen fouten hoorde te kunnen maken. Het lag er alleen aan hoe je ze uitvoerde. Remember mepte nijdig heen en weer met zijn sneeuwwitte staart.
Sultan mocht wat Remember betreft oprotten, weg uit Dream Horses en nooit, maar dan ook nooit meer terug komen. Eigenlijk was Remember een beetje onredelijk boos, hij wist niet eens wat hem zo boos maakte. Misschien het feit dat Sultan het hem wel vaker geflikt had om zomaar uit Dream Horses te gaan, of omdat Sultan zijn prachtige partner had uitgescholden. Misschien was het wel een combinatie van die twee dingen, ach, het maakte ook niet zoveel uit. Hij was gewoon boos op Sultan en het voelde eigenlijk wel fijn om ook eens boos te zijn. Het was iets dat hij misschien vaker moest proberen.
Remember had voor Magnifico gekozen en niet voor de kudde, voor Magnifico, Daesha en Epica. Hoewel hij een paar dagen terug graag met Magnifico én Sultan had opgetrokken, hoefde hij nu alleen Magnifico nog te zien. Plots stond Remember stil, eigenlijk was het allemaal best oneerlijk geweest. Hij had amper een andere keuze gehad dan voor Magnifico gaan. Dit was zijn leven, mocht hij ook de keuzes maken? Dit was zijn avontuur, dit hoorde zijn keuzes te zijn. Het was niet zo dat hij nu plots weer naar Sultan zou gaan, nooit niet. Alsof ze over de duivel praatte rook Remember een maar al te bekende geur. Hij haalde zijn geur op en draaide zich al om zodat hij weg kon lopen. Pech voor Remember dat de wind zijn kant op stond en hij doodleuk op Sultan af liep, iets wat hij pas in de gaten had toen hij zijn zwarte broer in de verte zag staan. Abrupt stond Remember stil en keek hij strak naar Sultan.



OOC;
En Sultan!

Ergens wou hij omdraaien, weg van Sultan, weg van zijn woede. Hij wou de woede uit zijn lijf hebben, want hij wist ergens diep van binnen ook wel dat hij onredelijk boos was. Misschien niet helemaal onredelijk, maar wel een tikkeltje onredelijk. Hij wou ook niet dat de band tussen hem en Sultan zou verslechteren. Hij hield zoveel van Sultan, te veel om door zoiets onbenulligs helemaal weg te zijn. Remember brieste eventjes bij de woorden van Sultan. Oh god, werden we sentimenteel op onze oude dag? Remember kon zich niets meer van dit voorgeval herinneren, maar hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij dit ooit gezegd had kunnen zeggen. `Ik ben ook nog niet weg,’ mompelde Remember, niet helemaal onwaar. Ook Remember hoorde zijn eigen emoties achter zijn stem. Boos, maar toch een beetje verdrietig. Het was nu duidelijker dan ooit dat hij eigenlijk niet zonder Sultan kon. Maar dat nam niet weg dat hij niet boos was op Sultan. Toen Sultan verder praatte fronste Remember zijn wenkbrauwen. Hij keek verbaasd. `Echt waar? Heb ik het je vergeven?’ vroeg Remember verbaasd, alsof hij dacht dat Sultan nu alles bij elkaar stond te liegen. `Zo oud ben ik toch nog niet?’ zei hij, doelend op het feit dat hij blijkbaar nu al een verschrikkelijk slecht geheugen had. Remember bleef Sultan rustig en nog steeds een beetje boos aankijken. Waarom zou hij niet zeggen ‘dat was vroeger’, het was toch ook vroeger? Sultan zei precies het gene waar Remember zo over twijfelde. `Precies, we zijn allebei vader en hebben allebei een partner, wat had jij gedaan als je moest kiezen tussen mij of Pearl en je twee jonge dochters?’ vroeg Remember nadat Sultan was uitgepraat. `Nu moet je je voorstellen dat Pearl een hekel aan mij heeft en hoogdrachtig is van Crystall,’ voegde hij eraan toe, zodat Sultan ongeveer in zijn situatie stond. Remember brieste eventjes. Het zou meer dan natuurlijk zijn als Sultan voor Pearl zou kiezen, Remember had er dan ook geen problemen mee. Of misschien wel, als hij Pearl zou haten, zou hij het Sultan dan kwalijk nemen dat hij voor Pearl ging. Zoals hij er nu voor stond was het antwoord direct nee. Maar als hij zich meer inleefde in de situatie zou het antwoord in het begin ja zijn en later misschien nee, als hij weer wat ‘bij zinnen’ was gekomen. ‘’Prima als je er een eind aan wilt maken, maar dan is het voor altijd. Ook ík ben er dan klaar mee." Dat had Sultan precies tegen Remember gezegd. Het kwam aan als een steek in zijn hart of waar dan ook. Het klonk zo officieel, zo echt allemaal, nu het echt hardop uitgesproken was. Hij wist wel dat Sultan er dan klaar mee was. Remember schudde zich uit, hij wist wel wat Sultan had gezegd. Hij had het zelf nog van Magnifico gehoord, als Remember voor een kreng als Magnifico koos hoefde hij niet meer bij Sultan aan te kloppen, dat was zo ongeveer wat hij gezegd had. `Je hebt zelf toch gezegd dat als ik voor ‘een kreng als Magnifico’ koos ik niet meer bij jou hoefde aan te kloppen?’ brieste Remember. Ergens was Remember opgelucht dat Sultan hem nog wel een kans wou geven. `Natuurlijk wil ik je niet nooit meer zien, je bent me veel te waardevol Sultan. Ik heb alleen een vraag,’ Remember stopte eventjes met praten, een adempauze om het zo te noemen. `Wat is er nou eigenlijk tussen jou, Pearl en Magnifico gebeurd?’

Oh, echt toepasselijk die idiote opmerkingen van hem nu. Remember stond wel op het punt om weg te gaan, aangezien hij voor Magnifico had gekozen en het zag er niet uit dat hij de moeite wilde doen om het te combineren, waardoor de woede in zijn lichaam opborrelde. "Daar ging ik wel van uit, aangezien je mijn excuses had geaccepteerd." Maakte hij hem duidelijk. Dan had Remember maar duidelijker tegen hem moeten zijn door te zeggen dat hij hem inderdaad niet vergeven had. Sultan wist het nu ook even niet meer. Wat moest hij dan nog meer doen? Op zijn knieeën gaan en smeken? Sultan had al een aantal keer zijn excuses aangeboden en aangezien Remember er verder niets meer over had gevraagd of wat dan ook, was hij ervan uitgegaan dat het nu oké was. Blijkbaar had hij het wéér fout. Remember had hem dus helemaal niet vergeven.
"Ik had het gecombineerd en Pearl zou dat níet erg vinden, hoe groot haar haat ook voor jou was. Magnifico laat jou kiezen Remember, dát is het grote verschil." Want het leek wel alsof die merrie wílde dat Sultan geen contact meer had met Remember. Prima als ze allerlei onzin over hem ging rondbazuinen, maar ze moest niet tussen hem en zijn bloedeigen broer komen. Dat ging te ver. "Wat jou partner allemaal verteld over mij interesseerd me niet, maar vraag haar alsjeblieft om haar mond te houden over Pearl, want die heeft níets fout gedaan." Als hij het zelf aan Magnifico ging vragen, lachtte ze hem in zijn gezicht uit en overigens had hij geen zin om tegen haar verwaande kop aan te kijken. Die merrie hoefde hij niet meer te zien, nooit meer. Daar was hij meer dan klaar mee.
"Ja, dat heb ik inderdaad gezegd, maar ik meende er geen woord van. Behalve dat over Magnifico dan." Vertelde hij hem eerlijk. Ook Remember mocht weten dat Sultan zijn partner een enorm kreng vond, dat was immers ook geen geheim meer. Maar wat zeikte hij nou eigenlijk. Hij had hem toch ook een lafaard genoemd? Als er iemand géén lafaard was, was het Sultan. Na alles wat hij voor de kuddes die hij had had gedaan, én voor zijn familie die nog steeds op zijn geboorteplek waren.. dat was ook precies de reden dat hij weggegaan was. Dat Remember zo egoïstisch was om hier te blijven, dat was zijn probleem, maar Sultan gaf om zijn familie en zodra er iets niet goed was met één van hen wilde hij hen steunen. Natuurlijk had hij het anders aan moeten pakken, maar dat waren dingen waar hij achteraf aan dacht. Niet dat hij dat Remember allemaal uit ging leggen, ergens diep van binnen wíst hij wel waarom Sultan destijds was weggegaan.
En wat áls hij het uit zou gaan leggen? Moest hij zich dan verontschuldigen voor het feit dat hij om zijn familie gaf? "Wat er is gebeurd? Magnifico is boos op mij omdat ik haar kudde heb uitgedaagd toen ze hoogdrachtig was, maar daar had ik geen idee van. Ik had jou immers ook al een tijdje niet meer gezien dus hoe the fuck kan ik nou weten dat ze drachtig was. Wat er tussen haar en Pearl is gebeurd weet ik niet, volgensmij weet Pearl dat zelf ook niet eens." Was het enigste wat hij erover zei, want Sultan had weinig zin er uren over door te zeiken. "Ik zou willen dat het allemaal weer normaal zou zijn, maar ik denk niet dat dat ooit nog gaat lukken." Zo dacht hij er immers over, de merrie zou hem waarschijnlijk niet vergeven en andersom was dit precies hetzelfde. Ook Sultan had zijn grens en Magnifico was daar overheen gegaan. Iets té ver.