A chance perhaps?~Aaliyah

Met langzame stappen betrad ze de koele rivier om het zand van haar benen af te wassen, ze strekte haar hals en nam wat slokken heerlijk water.
Kort zwiepte ze met haar lange staart en ze rekte zich even goed uit, na haar dagelijkse routine stapte ze over de gladde kiezels aan de oever en knabbelde even aan het groene gras ernaast. Haar gele ogen verkenden de omgeving en een grimas gleed over haar lippen, een jong konijntje snuffelde tussen de mooi gekleurde bloementjes opzoek naar iets lekkers om te eten.
Normaal was ze achter het konijntje aan gegaan, en had ze hem opgejaagd maar niet opgegeten. Gewoon, alleen om hem te pesten.
Maar, nu had ze daar geen tijd voor. Ze was hier alleen maar gekomen omdat ze vond dat het de goede plek was om naar Aaliyah te hinniken.
Al lang wilde ze bij de kudde maar het kwam er maar niet van, hopelijk ging het wel lukken.
Cora draaide zich behendig om en keerde terug naar de drassige oever waar alle stenen glad waren en bedekt met mos.
Ze steigerde kort en hinnikte naar Aaliyah, hopend op een antwoord. Even schopte ze met haar voorbenen, schudde met haar manen en kwam toen weer neer op de grond.
Geduldig wachtte ze, als het moest kon ze wel eeuwen wachten.

OOC:
En Aaliyah

Enigszins in haar nopjes banjerde ze door het zwavel ruikende moeras, de stank van rottend iets vulde haar neus. Sommigen konden zeggen dat het lekker was, maar Aaliyah hield niet van de scherpe stank direct onder haar neus. Iets wat ze, trouwens, ook bij het bloemenveld had. Sommige bloemen hadden een scherpe, onaangename geur bij zich dat het hele veld vulde. Het waren dan van die mierzoete, overwelmende geuren die gelijk de pijn in je hoofd opriepen. Terugkomend op deze vieze mestlucht; die rook naar rottende eieren. Er zaten ook heel veel positieve kanten aan het moeras: Het was dicht en donker, zodat het niet al te warm werd in de zomer, daarnaast wandelde je in puur drek, wat ook vaak koel was. Ze was er eerst niet over uit waarom ze zo vaak het moeras verkoos tot haar hangplek, maar nu was het door belang van de kudde. Ook klonken er veel hinniken door deze plek, vaak voor de Horcrux.
Met een grimas die zo nu en dan over haar lippen zwierf zocht ze een plekje op het stukje naast een boom dat bedekt was met vieze mos en aarde en wat allemaal niet nog meer. Eenmaal toen ze op het krappe stuk stond schudde ze zich uit, waarbij de modderspetters overal heen vlogen, haar donkere ogen gleden voor een moment door het rustige moeras.
Met een zachte zucht sprong ze van het kleine stukje landschap terug naar de poel van drab. De late middag liet hordes van muggen achter, en hoewel haar allergie een tijdje rustig was gebleven, was het nu weer met volle kracht teruggekomen. Ze verwelkomde de last ook als een boer met kiespijn.
Hier en daar een keer ruw met haar kop over een boomstam schurend nam ze een hinnik waar met haar gevoelige, lange, gouden oren. Ze was er blij mee, het zou betekenen dat, als het paard geschikt was, er nog een helper zou zijn voor haar kudde.
Een zachte hinnik verliet automatisch haar keel, misschien ter blijk van bevestiging dat ze het gehoord had, maar het was in ieder geval zacht genoeg om niemand het te laten horen. Door te trappen rondom de trage modder zorgde ze ervoor dat ze niet vast kwam te zitten met één van haar voorpoten, dat zou niet geweldig zijn geweest, de modder die was toch krachtig, het was altijd een risico om zo door het moeras te lopen. Een risico die ze maar graag op zich nam.
Toen ze merkte dat er een klein stukje kant was dat lang genoeg de kant opging van de roep greep ze de kans om niet meer tot haar borst in de modder te zitten en ging ze er met sprongen naartoe, dat zodat ze sneller vooruitkwam. Toen ze uiteindelijk stribbelend op de kant was geklommen kon ze uiteraard zonder verdere problemen naar de richting toe gaan, de richting waar het paard zich bevond.
Eyes had zich de laatste tijd stil gehouden en was weggebleven, evenals Mose en Noses. Dat laatste dier was een raadsel; ze had haar nog geen enkele keer gezien sinds haar aankomst in dreamhorses, en dat was al een tijdje geleden. Natuurlijk had ze Eyes gezien, en Mose had haar ook lang genoeg gestalkt, dus die was ze liever kwijt dan rijk, Noses ook, hoewel die niet dood hoefde.
Nee, nu ze erover nadacht had ze de herten amper nodig. Ze wist wel dat ze een leuke tijd had gehad met Eyes, hij bleef nog wel een beetje haar buddy. Waarom? Omdat ze haar hele kindertijd met hem had doorgebracht. Ze was ook redelijk sterk geworden door de knokpartijtjes vroeger. Ja Eyes was definitly geen te slechte kerel. Als hij maar zo veel mogelijk wegbleef. Wat tegenstrijdig allemaal.
Geamuzeerd smakte ze met haar lippen voordat ze in het gezichtveld stapte van het donkere paard. Een merrietje dus. ‘Zozo? Well hello little mare,’ mompelde ze poeslief. Ze kneep haar ogen tot kleine spleetjes terwijl een ietwat sadistische grijns haar snoet weer vulde. Ze was een beetje bezorgd dat ze hier zomaar inkwam. Maar natuurlijk wist ze dat haar onderdanen echt wel deden wat ze wilde. Als haar mooie, prachtige, fantastische idee niet doorging zou ze toch wel kwaad worden. Het was tijd voor verandering.
‘Naam.’ blafte ze, plots heel serieus, nadat ze bijna zeker wist dat dit paard van haar was.

Haar oren schoten heen en weer toen het geluid van een naderend paard haar aandacht trok, ze hief haar hoofd en schudde even met haar manen.
Langzaam kwam de goud- bruine merrie in haar scherpe zicht en ze rechtte haar rug, liet haar grimas verdwijnen en zette de stand van haar oren op neutraal.
’Zozo, well hello there little mare.’ Sprak de merrie op een toon die haar alles behalve aanstond, een toon waarvan ze wist dat het niet de juiste was.
Even staarde Cora in de tot spleetjes gevormde ogen van Aaliyah en knipperde toen een keertje.
Toen de merrie aar beval om haar naam op tegeven trok Corazón bijna haar wenkbrauwen op, maar ze hield zich in. Hmpf, dat klinkt al goed Dacht ze bij zichzelf.
‘Corazón is mijn naam, en ik ben hier voor de Horcrux.’
Rustig wachtte de merrie op de vragen die Aaliyah stellen zou, tenminste, ze hoopte dat zij haar iets zou vragen. Als dit makkelijk zou worden dan was er ook geen zak aan.
Met haar lange staart sloeg Cora de irritante vliegjes weg die haar altijd zaten te plagen op zulke zomerdagen.


-------
Flut, maar ik kon niks verzinnen ;$

Haar blik gleed voor een moment over het moeras toen ze aangekomen was bij de merrie die haar zojuist geroepen had. Deze plek had ze de afgelopen paar weken genoeg gezien, de korsten onder haar kroonranden bewezen het. Ze was te lang in het moeras, de zachte, natte ondergrond was niet goed voor ook maar ieders hoeven. Alsnog was dit beter dan een ander gebied dat ze in mind had gehad. Op dit moment leek de bloedstollende hitte haar geen aangenaam idee nu het net zomer was geweest. Alles was met een reden, en er waren redenen genoeg om niet haar leden het woestijn in te sturen. Getverdemme nee. Aaliyah zag zichzelf er ook niet iedere dag in rondbanjeren.
Nu kon je zeggen dat ze er alles aan deed om leden te trekken en ieder ziel maar toeliet zodat haar plan uitkwam. Dit was ook zo met het mokkel van Cesilia. Desondanks had ze haar niets voor niets toegelaten. Ze mocht dan gek lijken, en ongetwijfeld was ze dat ook, misschien was daar juist nut voor. Enkel moest ze nog nadenken over wat.
De merrie voor haar neus had een witte kol en haast gele ogen. Misschien kwam het door het licht, dacht ze vertwijfeld.
Ze stelde zich voor als Corazón. Meteen hield ze zich voor om die naam in haar hoofd te stampen; haarzelf kennende zou die over drie seconden namelijk haar hoofd al uit zijn.
Haar donkere ogen rolden terug in hun kassen, ze maakte er een snuivend geluid bij. ‘Corazón zeg je? Hmm.. Vergeef me als ik over een tijdje weer je naam vraag. Als ik je tenminste toelaat.’
Er ontstond een ploppend geluid toen ze haar hoeven stuk voor stuk lostrok uit de modder.
‘Maar zeg eens. Het lijkt jou dus gaaf om vierentwintig-zeven door het moeras te lopen, paarden weg te jagen en een partijtje vals lijken? Ik heb namelijk nog een hele wachtlijst om af te werken wie dat óók zouden willen.’ haar blik had iets serieus aangenomen. Er was geen grijns te zien op haar lippen en haar houding had iets dominants in zich – wat houd ik jullie voor de gek; ze was één en al dominant – waaruit ze liet blijken dat het geen grap was. Zat paarden vonden de Horcrux een grap. ‘Dus wat maakt jou zo schítterend, fénomenaal, absoluut fantás-tisch, om jou toe te laten?’ er was spot in haar woorden te bekennen, ieder woord had haar mond sarcastisch verlaten, met daarbij een harde blik als toetje.
‘Er is namelijk geen plek voor watjes,’ voegde ze er dreigend aan toe.



Flut ]x

Twee felgele ogen en een standvastige blik was op de goud- kleurige merrie gericht, ze was niet van plan weg te gaan tot ze bij de Horcrux zat, de enigste kudde die ‘slecht’ was.
Natuurlijk had ze al een heel plan uitgewerkt voor als ze in de kudde kwam, als zou dat plan wel een tijdje duren en ze moest vertrouwen wekken.
Ze wilde langzaam naar boven klimmen, rang na rang, en als de tijd rijp was die merrie van haar mooie troontje af stoten, met kroon en al. Corazón was altijd zo geweest, doordenken, veel te ver, tot het moment dat ze in haar eigen gedachten terug keek en bedacht dat het tijd werd om weer wakker te worden, weer verder te gaan met haar saaie en compleet nutteloze leventje.
Haar spitste oren waren gericht naar Aaliyah en ze luisterde aandachtig naar haar woorden zonder dat de gelaatstrekken op haar steenharde gezicht ook maar een beetje vertrokken, ze staarde eventjes wezenloos naar de merrie zonder te knipperen maar, werd toen weer wakker uit haar verre dromen.
‘Maar zeg eens. Het lijkt jou dus gaaf om vierentwintig- zeven door het moeras te lopen, paarden weg te jagen en een partijtje vals lijken? Ik heb namelijk nog een hele wachtlijst die dat óók zouden willen.’ Sprak de gouden merrie en Cora deed haar best niet te lachen bij het horen van ‘wachtlijst’. Natuurlijk wist zij niet wat er allemaal rond ging bij de Horcrux maar, om nou te overdrijven was wel een beetje zielig, een beetje boel zielig.
Ze liet de merrie eerst uitpraten voordat ze zelf begon te praten dus, wachtte ze geduldig tot de merrie klaar was met haar woorden die- volgens Cora- overduidelijk een ‘show’ waren. Allemaal overbodige chit- chat die haar natuurlijk niets boeide.
‘ Wel, het is natuurlijk maar net wat je ‘gaaf’ zou noemen, maar- ja. Ja, het zou mij een plezier doen om angst rond te zaaien, wat dieren neer te malen en rustig weg te kunnen lopen alsof er nooit iets gebeurd is. Ik zou niets liever willen dan al die huppelende, met steroïde volgepompt, overdreven gelukkige rot konijntjes van de aarde af te drijven. En dat kan je natuurlijk niet alleen, of wel?’
Er was geen greintje cynisme in haar woorden te vinden, Cora wist donders goed wanneer ze haar grote bek moest houden en wanneer ze die open kon trekken.
Respect was op dit moment beter op zijn plaats dan cynisme en brutaliteit, overduidelijk natuurlijk.
‘Dus wat maakt jou zo schitterend, fénomenaal, absoluut fantást- isch, om jou toe te laten?’ Die woorden liet ze even op zich in zinken.
‘Er is namelijk geen plek voor watjes.’
‘ Wel, nee, natuurlijk is er geen plek voor watjes. Ik bedoel, het is wel de Horcrux. Ik neem dan aan dat er ook geen plek is voor gekken? Of wel?
Want anders zou de kans wel groot zijn dat ik zou afvallen, gelukkig kan ik dat mentaal- gestoorde binnen houden, ik ben hier immers niet zo lang en heb nog géén één dier van zijn leven beroofd. Wel.. Alleen dat konijntje dat ik plat gestampt heb…’ Het laatste zei ze niet al te hard, eerder als een gedachte die ze beter niet had kunnen zeggen.
‘ En, wat mij zo schitterend, fenomenaal en fantastisch maakt? Dat is dat ik geen hersenloze volger ben, ik kies voor mijzelf in alle omstandigheden- behalve dan voor mijn leider, die is dan immers wel mijn leider en die moet ik ook wel beschermen.
Bovendien neem ik aan dat ik niet de enigste ben die alle irritante, té sociale konijntjes die zichzelf van een brug zouden werpen als het ze een éénmalige ticket naar een reis naar de regenboog zou opleveren, wilt uitroeien.
Ook ík, wil dat de Horcrux weer bovenaan komt te staan, en dat kan niet met alleen een leider. Ik wil angst zaaien, ik wil dat niemand meer dúrft om de naam ‘Horcrux’ uit te spreken en ik wil dat dat, ook door mij komt, ik weet namelijk donders goed hoe het voelt om echte angst te zaaien en het is heerlijk.
Angst is de meest geweldige emotie die er bestaat, beter dan wát dan ook op deze planeet Aarde. Ik wil bij de Horcrux, dáárom.’

Grinnikend keek ze toe hoe de standvastigheid in de ogen van de merrie bleef zitten. Waarschijnlijk moest ze per sé bij deze kudde, maar wat als ze daar geen trek in had? Toch was er ook iets in de merrie dat ze waardeerde, ze had dan nog wel niets gezegd, maar haar houding straalde iets af. Het was ook maar een kid, net als Aaliyah dat was. Cora-nogwat was jonger, dat was wat ze zeker wist, toch had ze iets serieus in zich wat ze soms miste in de kudde. Nee, misschien ook niet, ze had voldoende goede leden in de kudde die serieus waren en naar haar luisterden. Aaliyah moest toegeven dat ze het wel volledig verpest had toen ze iemand toeliet die voslagen idioot was. Cesilia stond niet bekend om haar hersenen, en tijdens haar ronde moeras-baggeren had ze die merrie aangepakt omdat ze iets verkeerds deed. Moest Aaliyah dan meer toezicht geven voor die merrie? Ze had iets leuks voor haar in petto, maar het kon uitlopen tot een ramp. Ach, slechter dan dit kon het toch niet worden?
Met sadistisch plezier keek ze toe hoe de merrie de moeite nam om niet te lachen om haar ‘wachtlijst’ joke. Haar mondhoeken waren opgekruld in een minzaam glimlachje. Te klein om een betekenis uit te stralen, te groot om dat niet te doen.
Aaliyah gooide lachend haar hoofd in haar nek toen ze Corazón hoorde praten over konijnen die volgepompt waren met drugs.
‘Is het niet wat zielig om paarden die, overduidelijk sterker en groter zijn dan jij, uit te maken voor konijnen? Je hebt een punt, dat moet ik bekennen, maar ik zie ze liever niet aan voor konijnen. Bovendien lijkt het me niet verstandig om volslagen nuttelozen neer te slaan, dood achterlaten en gewoon verder te gaan,’ ze keek haar met ernst aan, voordat er een grijns op haar smoel kwam die aangaf dat het een grap was. Alweer. ‘Kidding, doe wat je niet laten kan meid.’
De goudgekleurde merrie maakte haar hoeven los van de lichte modder die hier stond – bah, hier ookal?! – en draaide een kwartslag, zodat ze nog steeds de jonge merrie in de ogen kon kijken. Vanaf die positie luisterde ze verder.
Een ietwat verblufte trek vloog een fractie van een seconde over haar gezicht. De lap tekst ging haar veel te snel, maar de inhoud werd er niet door verspild. De merrie kwam daadwerkelijk met goede argumenten, waardoor haar frustratie om haar wel of niet te accepteren groter werd.
‘Jeetje, als jij president wil worden van dreamhorses moet je ervoor gaan,’ zuchtte ze overdreven. ‘Helaas sprak je te snel om alles goed te horen, maar ik heb volgens mij alles wel verstaan.’
Haar ogen vlogen nogmaals over het uiterlijk van de jonge merrie, ze maakte er geen specialigheid van dat ze erin mocht, ookal wist de merrie het nog niet.
‘Enkel, wat me frustreert is dat ik je nu wel moet toelaten, ik heb namelijk geen argumenten waarom ik je niet moet accepteren. Maarja, één klein foutje kan je de kop kosten, dus whatever. Ik geef je een speciale rang die ik zojuist uit m’n duim heb gezogen: Babysitter.’ met een vermakelijke grijns van oor tot oor spitste Aaliyah haar oren en grinnikte zacht. ‘Ik heb namelijk een mentaal zieke in de kudde met de naam Cesilia. Nu wil ik niet dat dat d’r missie’ – dat klonkt zó oudbollig – ‘verstoort. Dus jij moet er maar aan geloven, je zorgt ervoor dat de merrie haar kop niet stoot en zo dood neervalt, en je bent nog eens hoger in de rang dan iedereen else!’ nogmaals grijnsde ze vermakelijk.
Luchtig bracht ze er nog tussendoor: ‘Behalve dan het bonte gevaarte met de naam Kay, die heeft de leiding over iedereen in de kudde, dus ook jou. Dan moet je naast het luisteren naar mij én Kay, en Cesilia in de gaten houden, ook nog eens zorgen dat het moeras ‘veilig’ blijft. Begrepen?’ Ook nu speelde ze met woorden. Geen uitleg nodig.
‘Nu nog een fijne dag mevrouw… Korra? Voor vragen stuur je maar een postduif.’



Sorry, had veel fun hier