❝ once upon a time in dreamhorses,
there was the epic entrance of a storyteller. bathing in rivers of letters. waiting for magic. something to believe. waiting for a relieve.
Het was verdacht stil hier. Zoveel verhalen waren er verteld, zoveel namen waren er bekend, maar er was nog niemand te zien. Was Dreamhorses dan toch anders dan hij eerder had gedacht? ... Leeg?
Aan lege gebieden had hij niets. Dan was er niemand om iets aan te vertellen, behalve dan de dieren en de planten misschien, maar die gaven nooit antwoord. Dan kon hij de verwondering in hun ogen niet zien en dat was juist het beste deel. Er waaide een licht briesje over de korenvelden. August keek zo ver met zijn ogen als hij kijken kon, maar er was niets te zien. Geen andere paarden. Het was erg bewolkt en de zon scheen soms nog net tussen de wolken door, maar dat gebeurde niet vaak. De temperatuur was wel aangenaam. Precies zoals de hengst het graag had. Hij had een hekel aan hitte, maar nog een grotere hekel aan kou. Hmm, de herfst kwam er weer bijna aan. Altijd als hij een ander vroeg wat hun lievelings seizoen was, antwoorden ze met alles behalve herfst. De meesten - maar niet iedereen - vonden de herfst saai en grauw. De bladeren vielen weer van de bomen, het werd kouder en donkerder. Ze beschouwden het als een voorproefje van de winter, of een nawerking van de zomer. Maar August zag het niet op die manier. De lente stond voor een nieuw begin en de herfst stond voor het einde. Natuurlijk, einde's zijn verdomde lastig, maar zonder einde kan er ook geen nieuw begin komen.
De mysterieuze hengst zwiepte wat met zijn staart en knipperde met zijn ogen. Hij haalde diep adem via zijn neus; er waren hier zeker wel paarden geweest. De geuren waren nog best sterk, dus het kon niet erg lang geleden zijn. Even vroeg hij zich af hoe nieuwkomers hier verwelkomd werden. Misschien kreeg hij wel een warm onthaal, maar er was ook grote kans dat ze hem meteen probeerden weg te jagen. Tot nu toe leek dit nog niet echt het territorium van een villain, zoals hij ze altijd noemde. Villains waren de slechte paarden in het verhaal, die alleen maar aan zichzelf dachten. Geen enkele villain was hetzelfde. Tegenover de villains stonden de hero's, de helden. Er zat ook nog iets tussenin, maar daar had hij niet echt een goede naam voor. Zelf hoorde hij eigenlijk nergens bij. Immers werd hij door iedereen anders bekeken. Sommigen zagen hem als een held. Sommigen als een kwaadaardige vijand. Maar August zag zichzelf meer... Als een verhalenverteller.
Rustig liep hij verder en vervolgde zijn pad richting het noorden. Er moesten toch ergens paarden te vinden zijn. Na al die eenzame dagen had hij behoefte aan wat gezelschap. Onverwachts klonk er een geluid, van krakende hoeven in het prairiegras. Automatisch keerde de hengst zijn hoofd richting de bron van het geluid. Voor hij het wist keek hij recht in de ogen van een soortgenoot. "Ah, gelukkig. Ik was al bang dat ik hier nooit iemand zou tegenkomen," sprak hij met een verheugde stem. Hij krulde zijn lippen op en zijn ogen begonnen te fonkelen. Nu draaide hij zijn hele lichaam naar de ander toe en keek het andere paard nieuwsgierig aan. Nu pas viel het hem op; ze waren niet met zijn tweetjes, maar met zijn drieën. Zo zie je maar weer; eerst heb je niets en dan alles in een keer. "Goedemorgen allebei," begroette hij hen met een grijns.
tag: KAY & NAR » notes: EVEN INKOMEN :'D
a storyteller arrived ❞
thanks
