Praten met Shadow

Er waren een paar dagen voorbij gegaan sinds dat ze Shadow voor het laatst had gezien. Hij vechtte met eer en glorie, en vechtte pas als het echt moest. Een echte heer voor iedereen die zijn respect verdiende. Allemaal kozende woorden, maar een verhoging van rang zou hem pas echt goed doen. Ze was van zijn kracht overtuigd en wilde dat hij Chase opvoedde zodat ze er zeker van was dat hij goed terrecht kwam, zelf zou ze Livana doen. Ze was ondertussen het moeras uitgelopen en kwam aan bij het zilveren meer waar ze altijd al bewondering voor had gehad. Maar een andere gedachte nam het ondertussen van haar over, ookal had ze Shadow nog niet zo vaak gezien, ze had meteen respect voor hem gehad, voor zijn eer, en zijn glorie. Zijn tijd was gekomen. Maar was het wel alleen maar respect wat ze voor hem had? Of was het meer? Ze moest met Shadow praten, de Black Rose had een goede leider nodig, en dat was hij beslist. Hoe dan ook, zijn rang zou verhoogd worden, maar hoe hoog dat zou zijn hart vandaag bepalen. Ze drukte haar oogleden op elkaar en raapte de moed bijelkaar om een luide hinnik te generen. Hij echode door het landschap en Shadow had hem hopelijk ook gehoord.

{Alleen Shadow en Ik}

Een hinnik galmde over het meer, de hinnik was voor Shadow bedoeld en dat had hij niet genegeerd. Het was zijn kuddeleidster die hem nodig had. Hij galopeerde langs het meer, hij was aan de andere kant aan het grazen geweest, maar de hinnik had hem verstoord. Galopperend kwam hij op Rain af de hoeven kletterde niet op het zachte gras, dus niemand kon horen dat hij hier was. Hij grijnzde toen hij bij de zwarte merrrie genaamd Rain aankwam. Hij boog zijn hoofd wat naar beneden. Hij grijnzde even breed, Rain was een mooie merrie met veel macht, hij vond haar wel leuk. Ze was een goeie merrie met eer en glorie. De zon scheen hoog aan de hemel en een fris windje er tussenin was voor zijn part het perfecte weertje. Toen hij in de verte een zwarte schim zah begon hij te grijnzen en stapte er kalm naar toe. Onderdanig gaf hij een buiging voor haar. "Je riep me." Zei hij en keek haar even aan. Zijn manen wapperden telkens weer met de wind mee en liet nog een tintelend gevoel achter. Glimlachend keek hij Rain aan en wachtte op een antwoord.

Rain hoorse gedempte hoeven op het natte gras en ze hief haar hoofd meteen, ongewild verscheen er een klein glimlachje op haar mond, maar die verdween vrijwel direct. Shadow boog voor haar, maar ze greep meteen in door naar hem toen te lopen en met haar hoofd de zijne omhoog te doen. Langzaam nam ze afstand terwijl haar ogen de zijne nog bekeken. "Ja," zei ze, een tintelend gevoel bekroop haar buik "Ik wilde je zeggen dat ik dacht dat ik alleen respect voor je had, voor je eer, en je doen, maar net, ik," haar woorden bleven hangen. "Ik," herhaalde ze weer "Ik, kwam erachter dat ik meer voor je voel, en wilde weten of dat wederzijds is". Ze hief haar kop die ondertussen naar de grond was gericht en wachtte gduldig af.

Shadow grijnzde toen Rain zijn kop naar boven deed. de hengst kneep zijn ogen dicht op elkaar. Hij had laatst een vervelend gevoel gekregen, iets dat hem bezighield en waar hij dag en nacht aan dacht. Het was een sooirt buikpijn op een fijne manier. Shadow had er proberen tegen te vechten maar hij was verloren, het gevoel had hem overmeesterd. Het was zwak vond hij. Hij voelde zichzelf uit het veld geslagen, soms was hij superblij met het geveoel maar na een tijdje wist hij dat het nooit meer weg ging, hij was verliefd, je was zwak als je verliefd was en dat wilde hij niet, hij wilde macht en dat kon hij nu wel vergeten. Shadow keek op naar Rain die er nogal verstijfd uitzag, voor hen allebei was het moeilijk. Hoe zou de kudde hier op reageren, hij was hier nog niet lang. met een zucht begon hij. "Ik heb de laatste tijd een erg vervelend gevoel, ik kan niet meer eten slapen en heb nooit zin in iets allee wil ik bij jou zijn het gevoel heeft me overmeesterd", Hij ging wat achteruit en toen Rain ook wat zij maakte zijn hart een sprongetje. "Ik denk dat ik van je hou!", zei hij en hief zijn hoofd hoog op. Het was eruit eindelijk! hij keek in de ogen van Rain, hij geraakte nooit die blikmeer kwijt. Rain had hem kunen vermoorden, hij stond er maar verstijfd bij. Opzoek naar woorden, meestal vond hij direct de woorden maar nu niet. Was het liefde?

Haar oren stonden rechtop en haar ogen dwaalde af, ergens in haar blik lag een geruststelling, en niet meer die kalmte en haat. Ze had haar plekje gevonden en daar was ze meer als blij om. Verliefdheid, zou ze het ooit kunnen verklaren? Zou ze ooit weten waarom het Shadow moest zijn? Nee, maar dat maakte niets uit, op dit moment moest ze antwoorden op zijn antwoord. Haar blik werd kalm en ze richtte hem weer op Rain. "Dan heet ik je welkom als leider van de Black Rose, mijn partner Shadow," zei ze plechtig en liep naar hem toe, ze legde haar kop over zijn nek en brieste zacht. Een klein ademwolkje kwam uit haar neus op deze koude dag.

Shadow vond het ineens ook een hele eer dat hij ook een leider werd, dat had hij niet verwacht. hij wilde absoluut niet gewoon een hogere rang maar hij hield echt van haar. Rain was de beste ervaring uit zijn hele leven en het was nog niet gedaan. Hij legde zijn hoofd dicht bij haar schoft hij knabbelde aan haar mooie wapperende zwarte manen, want paarden kuste nu niet echt dus knabbelde hij liefkozend op haar schouder en schoft. Dit was de mooiste dag van zijn leven. "Rain, je moet me geen hogere rang geven als ik niet gepast ben, je moet gewoon van mij houden zoals ik dat bij jou doe!"zei hij en keek haar verliefd aan. Shadow was niet echt romantisch, omdat hij nooit verliedf echt was geworden, hij dacht Rain ook maar dat kon hij niet weten. Hij had eindelijk een partner iemand waar hij zijn leven mee kon delen. Hij hoopte dat dit voor altijd was. En niet meer een stoot, maar zo voelde het niet dus daar was hij blij om. Hij kon wel eeuwig zo blijven staan, elkaar warmhouden en gewoon bij Rain zijn. Hij wist niet goed hoe hij zich nu moest gedragen moest hij droog zijn of gewoon zoals nu? Bij de kuddeleden wist hij het ook niet erg goed moest hij ze het zomaar vertellen? Verder maakte hij zich niet veel zorgen, de tijd zou het wel uitwijzen. Hij was gewoon hier en nu, niet denken en morgen of gisteren, gewoon bij Rain, zijn geliefde.