"The World Is Ahead."

Een meisje met mooi lang, stijl, blond haar en donkerbruine ogen staarden naar beneden. Ze zat op een dikke tak hoog in een boom. Een magische boom zeiden ze over deze boom. Men zegt dat de koningen en koningen met ze konden praten en ze laten bewegen. Dus veel mensen waren bang om naar het woud te gaan. Uit schrik dat de bomen hun zouden verpletteren of gangen nemen want men zegt ook dat de koningen niet van vreemdelingen hield. Maar stukjes ervan zijn waar. Ten eerste: De koningen en koningen kunnen de bomen inderdaad laten bewegen en praten. Maar ze zouden geen vreemdelingen verpletteren. Het enige gemene wat zij zouden doen is zodanig een pad maken dak je weer uit het woud gaat. Dat doen ze enkel onder bevel of als de vreemdelingen hun echt niet aanstaan. Wat zelden voorkwam. Maar inderdaad niet iedereen hier hield van vreemdelingen. Behalve van andere elven. Alle elven waren zowat vrienden in Plantio. Zij zouden elkaar graag helpen. Mensen die in het westen van het woud woonden waren ook bevriend. Andere mensen zijn niet altijd geliefd hier... Eigenlijk de mensen die ten zuiden van de Dedonbergen woonden, in Desga, waren zowat veroordeeld als vijanden. Die zouden de bomen dus nooit in het woud laten. Eigenlijk sinds de slag van 29 jaar geleden is er geen enkel mens van dat volk binnen gelaten. Nu doen ze niet een te moeite meer om het woud te proberen aanschouwen. Dana zuchtte en liet haar blik naar de fonkelende sterren glijden. Binnenkort zou zij het woud moeten verdedigen tegen het volk die woonde in Desga. Maar zij is nooit vijandelijk geweest tegen mensen. Maar eigenlijk heeft ze het volk nog nooit gezien of gesproken. Dat verbied haar vader namelijk. Hij verbied het om over de grote rivier, Plin, te gaan. En ook niet naar de Dedonbergen. In de Dedonbergen woonde ooit een groot koning. Er zaten die puntige bergen tussen de andere, op de grootse was zijn paleis opgesteld. Maar sinds hij kwaadaardig zeg maar geworden is, werden de bergen als behekst veroordeeld. Nu noemden ze het de schaduwbergen genoemd. Niemand durfde er naartoe omdat ze je beheksten. Dat zegt men. Maar sinds kort worden er vaak leugens verspreid om de wereld bijzonder te maken. als je het zo kan noemen. Dana noemde het zieke mensen. Kinderen bang maken, ziek gewoon. "Dana!" riep er iemand die haar uit haar gedachten liet schrikken. "Mijn vrouwe, de koning vraagt je om binnen te komen. Het word koud." zei de stem weer. Het was de stem van Éolas. Iemand die heel hoog stond bij de koning. En ooit bij de koningin, maar die is 11 jaar geleden aan een ziekte gestorven. Een tragedie voor het volk. Elk jaar word ze herdenkt en voor haar gezongen. Meestal is Dana dan weg. Verborgen. Ze kan het nog niet aan en ze wilt het ook niet proberen. Ze gaat altijd helemaal tot het uiteinde van het woud. Westkant. daar staat een hele oude boom waar ze dan mee praat. "Mijn vrouwe?" klonk de stem weer. "Sorry. Ik kom eraan." klonk haar zachte stem. Behendig klom ze uit de boom en liep achter Éolas aan. Hij hield de deur van het paleis voor haar open en boog zijn hoofd toen ze hem voorbij liep. Ze liep direct op de trap af en verdween boven op de trap in een kamer. 

________________________________________

“En wie mag jij wel zijn?” zei Daelo met een afkeurende blik toen hij voor Oliver stond. “Oliver. Oliver Drain, mijn heer” zei hij zacht. “Aha. Een Drain dus” zei hij bedachtzaam. Drain klonk Dana wel bekend in de oren. Maar ze kon er niks op plakken. Nu nog niet. “Dus Oliver Drain. Wat moet je hier?” vroeg haar vader met een nadruk op Oliver Drain aan de jongen. Maar hij antwoordde niet. Daelo keek hem aan en zei toen richting Éolas: “Je weet wat je moet doen.” Éolas knikte en boog. Toen wenkte hij de twee bewakers om de jongen mee te nemen. Naar de kerkers. “Hij was aardiger hier” zei Dana zacht. Maar haar vader reageerde niet, hij was aan het nadenken over de naam Drain, en ging naar de eetzaal. Toen Dana hem niet meer zag en Éolas en de bewakers terug kwamen ging ze stiekem naar de kerkers. Er stonden enkel bewakers boven aan de trap. “Ik moet nog iets vragen van mijn vader” loog ze tegen de bewakers. Ze deden de deur voor haar open en als ze binnen was weer met een klap dicht. De fakkels branden allemaal. Dana liep door tot de achterste ‘kooi.’ Momenteel was er maar 1 gevangen. Oliver dus.

“Weggestuurd?” vroeg ze aan hem. Oliver keek haar even aan maar antwoordde niet. “Luister, ik vroeg je iets. Ik ben de enige die je hier kan uithalen. Mijn vader zal het enkel doen als zijn geliefde dochter het wilt. Dus oftewel werk je nu mee oftewel blijf je hier heel je zielige leven zitten. Jouw keuze” zei Dana grof. “Ik moest dit geven” zei hij terwijl hij een rol uit zijn jas haalde en hem aan Dana overhandigde. Dana keek de rol aan en rolde hem toen open.

Toen Dana dit had gelezen keek ze Oliver aan. “Sukkel! Waarom heb je dit niet direct gegeven?” riep ze me kwaad toe. Hij keek gewoon naar de grond. ‘Nee, de bomen mogen ze niet omhakken!’ was Dana haar gedachten. Dus rende ze vlug naar de trap en de deur duwde ze met een bons open. Direct liep ze naar de eetzaal waar haar vader nog zat. Hij was net klaar met eten en wou al bijna vertrekken. Nu stapte ze richting haar vader en overhandigde de brief aan haar vader. “Wat is dit?” vroeg hij toen hij het aanpakte. “Drain was dit vergeten af te gegeven” zei Dana. “Typisch, Drain’s” sprak haar vader toen hij de rol opende. Hij begon ze te lezen en keek toen ongerust richting Dana. “Inderdaad” zei Dana zacht toen ze zijn gezicht zag. Haar vader zuchtte zacht en liep toen richting Éolas die in de troonzaal was. Hij sprak op een bevelende toon naar hem: “Jij en je best vertrouwde 15 mannen die goed met bomen om kunnen gaan moeten morgen klaar zijn voor een grote en gevaarlijke reis.” Éolas gaf Dana en daarna haar vader een bezorgde en verwarde blik. Daarna sprak hij haar vader aan: “Natuurlijk, mijn heer.” Hij boog nog snel en was weg. “Mag ik mee?” vroeg ze aan Daelo. Hij keek haar kwaad aan en zei heel snel en duidelijk “Nee. Geen denken aan!” Dana zuchtte. ‘Sorry pap, deze keer beslis jij niet’ sprak ze in haar zelf terwijl ze richting de trap ging. Vanonder  aan de trap keek ze haar vader aan en zag dat hij een bezorgde blik had. Hij was helemaal in gedachten gezonken.