Meet new friends [open]

Aragorn stapte het meander in. Hij had Gracefull weer gevonden, waar hij blij mee was. Nu had Aragorn zijn weg alleen voortgezet. Hij liep mee met de rustig krabbelende rivier. De hengst tastte even met zijn hoef naar hoe diep het water was, en toen bleek dat het niet hoger dan zijn knieen kwam, ging hij erin lopen. De lente zon brandde op zijn vacht, stond hoog aan de hemel. Het was warm, eindelijk. Maar met de warmte kwamen ook de vervelende vliegen terug. Aragorn merkte dat naarmate hij verder het water in liep, het toch dieper werd. Dus na een paar minuten ging hij er weer uit en draafde wat rond om op te drogen. Toen zag hij ineens een ander paard, een aantal meter verder op. Hij bleef staan om het paard in te schatten.

De bomen filterden het vervuilde zuurstof in de lucht. Al zal hier in Dream horses heus niet zo vervuild zijn. De blaadjes dansten sierlijk. De wind speelde speels met ze. Alles was zo aangenaam rustig. Normaal gezien waren de meeste dieren wat druk. Het was tenslotte de vruchtbaarste seizoenen. Voortplanten stond voor de meeste dieren op de lijst. De paarden hier in Dream Horses leken totaal anders te zijn. De meesten hechten zich maar aan één paard. Voor altijd, in de echte wetten vochten de hengsten voor merries. Om het recht van voortplanten te winnen. Nu moest Saronse toegeven dat hij meer voorkeur had dat iedereen gewoon echt verliefd waren. Het maakt alles zoveel mooier. Liefde is het mooiste op de hele wereld. En het is zo kostbaar en zeldzaam in het dierenrijk.
Saronse keek bedenkelijk voor zich uit. Niemand maakte zich druk hier en er werd niet gevochten voor een merrie. Je kon gewoon kalm je leven lijden zonder dat een agressieve hengst je door de grond wil trappen. Niet dat dat ooit bij Saronse is gebeurt. Voor één of andere reden zagen hengsten hem niet als een bedreiging. Saronse grijnsde lichtjes. Iets stoorde Saronse wel. Dat was dat vieze bloed geur en het geluid van brekende botten. Ja, Iki en zijn wolven zaten een prooi op te vreten. Zijn piercing blue eyes gleden over het arme hert. De wolven rukten ruw het vlees van de botten. Het was vreemd om vriendschap te sluiten met een roofdier die jou ook wel eens zou lusten. De opvallende gele ogen van Iki waren aandachtig op Saronse gericht. Een grote zwarte wolf. Die ooit eens klein en pluizig was. Een wolf die hij opvoedde. Neen, Saronse zou Iki niet meer kunnen missen. Hoe afschuwelijk hij het vond dat zijn vriend levens ontnam. En ervan at.
Uiteindelijk kon Saronse het niet meer aanzien. '',Ik ga eventjes een ommetje maken. Ik ben zo weer terug.,'' Iki hield zijn kopje schijn en grijnsde plagerig. "Keert je maag nu al om?" Saronse negeerde die plaaggeest. Misschien keerde zijn maag inderdaad om. Hoe  dan ook Saronse wilde hier zo snel mogelijk weg. Dus zette hij het op een loopje. Njaah, hij draafde kalm weg. Zijn passen waren best wel zacht. Hij had een sierlijke draf die hem best wel knap maakte zo. Rustig draafde tussen de bomen door. De zon scheen heerlijk. Warme stralen liet zijn huid gloeien. Zijn lange zwarte manen hingen als zeiden gordijnen over zijn hals. Zijn mooie blauwe ogen waren verstop onder een sluier van lange, zachte manen. Wat een mysterieus uiterlijk gaf. Hij probeerde al honderden keren die lange manentop weg te schudden. Maar daar faalde hij helaas in.
Saronse bleef op een rustig tempo draven. Naast het prachtige rivier. Prachtig geluid van stromend water kriebelde in zijn wijze oren. De geluiden van natuur waren één van zijn favoriete liederen. Maar het liefst van allemaal hoorde hij heel graag merries zingen. Hun vrouwelijke stem was zo zacht, en wonderbaar mooi. Een hengst daarin tegen. Leken een baard in de keel te hebben. Of zingen als een ezel. Vrouwelijke stemmen zijn ontstaan met gevoel. Mira, een oud lid. Dat overleden is tijden die gebeurtenis met het verlies van zijn kudde had één van de mooiste stemmen van heel de wereld. Zo zacht en kristalhelder.
Verdorie! Hij voelde de pijnlijke steken in zijn hart. Scherpe beelden van vroegere herinneringen sloegen door zijn hoofd. Hoe hard hij ook zijn best deed. Hij kon die flitsende beelden maar niet tegen houden.
Plots verdwenen ze toen Saronse zijn aandacht ergens anders op kon richten. Saronse ontving de geur van een vreemde hengst. God zei dank dat die nare herinneringen weg waren. De hengst leek Saronse ook al ontdekt te hebben. Met hengsten moest je altijd opletten. Je hebt veel opvliegende hengsten.
Saronse bleef een tijdje geduldig staan. Hij liet meteen zijn vriendelijke uitstraling zien. Saronse was iemand die graag met vreemden praatte. Hij wilde ieders verhalen graag horen. Hij hield van luisteren. En samen wijsheid delen. Zijn sierlijke manentop hing als een zeiden zachte gordijn over zijn gevoelige hoofd. Twee opvallende blauwe ogen stootte een soort van warm gevoel af. Hij kon je dat heerlijke warme gevoel geven. Zelfs hengsten ja. (LoL)
Uiteindelijk naderde Saronse de hengst heel zachtjes en ging op aangename afstand staan. Voor beiden paarden. Saronse vond het ook niet prettig als een wild vreemde vlak voor zijn neus zit te plakken. Dat is iets te close.
Saronse knikte vriendelijk en sprak de hengst rustig aan. '',Een goede dag,'' Saronse bekeek de jonge hengst heel eventjes. Maar niet te lang. Zijn ogen zochten snel weer contact met die van de vreemde. '',Ook een ommetje aan het maken?,'' Probeerde Saronse aan een gesprek te beginnen. Het was altijd moeilijk om met een vreemdeling aan de praat te geraken. Het schok sommigen zelfs af als hij iemand aansprak die hem niet kende.

Tadaaaa :3

Het was een zwart witte hengst. Aragorn was benieuwt naar het karakter, maar hij had geen zin om een chagrijnige badass tegen het lijf te lopen. Maar de hengst tegen over hem kwam zelf aangelopen en stopte op en prettige afstand voor hen beide. "Een goede dag. Aragorn zag dat de hengst hem bekeek, onbewust deed hij hetzelfde. De hengst tegenover hem was een stukje ouder dan hij zelf. Misschien een jaar of 7, 8. Al snel kruisden hun blikken weer. "Ook een ommetje aan het maken?" vroeg de bonte hengst toen. Misschien wilde hij een gesprek op gang brengen. Nou, vooruit dan maar. Hij had niet snel dat een vreemde op hem af stapte en zomaar ging praten. Maar ja, elk paard was anders. "Zeker een goede dag. En ja, ik ben ook een ommetje aan het maken. Zo zou je het kunnen zien." zei hij vriendelijk. Maar erg open was hij niet. Aragorn was gewoon iemand die je eerst moest vertrouwen voordat hij hele gesprekken kon maken met paarden. Maar toen hij zijn kudde had had hij dat niet, hij was heel open geweest, makkelijk van vertrouwen. Maar sinds dat hij weg was gejaagt, was hij anders geworden. Geslotener. En misschien een tikje botter, af en toe. Maar dat lag ook aan het paard voor hem. En Aragorn schatte deze hengst niet in alsof hij hem even op moeilijk gebied zou zetten.

-Flut, maar hopelijk kan je er iets mee...-