Memories are like friends, they come and go [open]

Kíli schudde opnieuw zijn hals, om zijn manen ervan af te halen. De druppels regen gingen alle kanten op vanaf zijn manen, hals en hoofd. Maar omdat de regen nog steeds gestaag naar beneden kwam, maakte het eigenlijk niet uit. Kíli keek omhoog. Het leek er niet op dat het snel zou stoppen. Maar de jonge hengst hief zijn hoofd. Hij was nou eenmaal altijd vrolijk, dus ook de regen kon hem niet chagrijnig maken. Toen hij een ander paard zag kwam die ook op hem af. Vrolijk begroette Kíli de hengst. "Hoi," zei deze terug, terwijl hij dichterbij kwam. Kíli kon hem nu beter zien. De hengst was grijs met appeltjes. Kíli bekeek hem verder. De buik en onderbenen van de hengst waren ook smerig, net als bij Kíli. "Is daar nu ook een moeras?" vroeg de hengst aan hem. Kíli keek weer op en volgde zijn blik. "Nou, het zal niet echt een heel moeras gaan vormen. Het is alleen een beetje sompig. Als de zon terug komt komt alles wel weer goed." zei hij, nog steeds met de vrolijke toon in zijn stem. "Ik ben Kíli trouwens. Ben je hier ook nieuw?"

Kíli lachte toen hij merkte dat de hengst niet echt een gespreks onderwerp wist. Hij zei enkel dat het mooi was, toen Kíli had gezegt dat hij niet dacht dat er echt een moeras zou komen in de prairie. Daarna stelde de grijze hengst zich ook voor. Timon. En hij was nu 2 dagen in dit land. Kíli's ogen stonden vriendelijk, en een tikkie speels, maar dat hoorde bij hem. Toen de valk hengst merkte dat het alleen maar harder ging regenen bedacht hij dat ze maar eens een schuilplaats moesten gaan zoeken. Toen de hengst vroeg wat Kíli hier deed keek hij hem even verbaast aan. Wat deed hij hier? Hij wist het niet. "uuhm. Een nieuw gebied zien?" zei hij. Een lach kwam weer om zijn mond. "Laten we een schuilplek zoeken." stelde Kíli toen voor. "Ik heb wel grotten hier in de buurt gezien." vervolgde hij. "Als je trouwens pas 2 dagen hier bent, waar kom je vandaan?" vroeg Kíli. Ondertussen had hij zich omgedraaid en begon richting de grotten die hij gezien had te lopen.

Toen Kíli begon te lopen versnelde Timon zijn pas om weer naast hem te komen. "Een dal... het had geen naam." zei Timon toen Kíli vroeg waar hij vandaan kwam. Kíli knikte. "Had je een kudde?" vroeg hij toen. Het kon een gevoelig onderwerp zijn, het verleden. Maar Kíli bleef vrolijk, dus het kon bijna niet dat de grijze hengst nu geëmotioneerd zou raken. Kíli wist dat zijn stemming meestal op andere paarden over gebracht werd. Misschien was hij daarom wel altijd zo vrolijk. De hengst naast hem leek even in gedachten, maar volgde hem nog wel. Na even waren ze bij de grot die Kíli had gezien. "um... zijn we er?" vroeg Timon. "Ja. Het is niet heel groot, maar dat is ook niet echt nodig. De regen zal zo wel stoppen." zei Kíli. Hij liep de grot in, die toch wel groter leek dan hij dacht. Het enige was dat ze geen eten hadden, dan zouden ze wel door de regen moeten. Maar voorlopig had hij zelf geen honger. En anders, ach, van een beetje regen ga je niet dood.

-kort-

Kíli zag dat Timon ging liggen. De valk hengst bleef staan. Mocht er iemand komen die iets slechts wilde, dan was hij niet zo kwetsbaar als wanneer hij lag. Kíli keek Timon aan. "Zat je in een kudde?" vroeg hij nog een keer. Zelf dacht hij terug aan zijn eigen kudde, buiten Dream Horses. Dat was met Thorin, en zijn oudere broer Fíli. De hengst glimlachte even en schudde zijn hoofd. Ze waren uit elkaar geraakt, door een storm. Dat was ook de reden dat hij zijn broer een half jaar niet gezien had. En dat was lang voor hen, ze waren nooit zonder elkaar geweest. Nu dat hij aan hem dacht, besefte Kíli pas hoeveel hij zijn broer eigenlijk miste. Toen hij merkte dat dit misschien aan hem te zien was herstelde de hengst zich snel weer. Zijn hals hief hij weer op en hij zette weer een glimlach op zijn gezicht. Het was gewoon een manier om zich te verschuilen. Niet helemaal eerlijk tegenover de net ontmoette hengst naast hem, maar dat maakte niet uit. Kíli keek weer voor zich uit, naar de regen. Het zag er niet uit alsof het snel zou stoppen. Hij zette een pas naar voren en keek omhoog. De lucht werd alleen maar donkerder, maar het was midden op de dag. Nee, dit zou niet snel over zijn.