VIP"Tsk, rot op." De merrie was niet in haar allerbeste stemming. Een of ander onbekend paard stond tegenover haar, zijn gezichtsuitdrukking stond beklemd. "De Horcrux? Laat me niet lachen. Sinds wanneer was Deina's kudde iets?" "Deina?" Het paard keek nog verbaasder dan eerst. "Degene aan de leiding is Aaliyah." De merrie keek vervaarlijk naar het paard. "Dat is fijn om te weten. Nou hoepel op, wie ben je? Meneer het introductiepaard, welkom bij de gebieden die iedereen al kent." Het paard tegenover haar snoof, maar verdween toen eindelijk uit haar blikveld. Gelukkig, hij was eindelijk weg, dacht ze, terwijl ze haar reis voortzette. Ze wist dat Aaliyah de leiding had over de Horcrux, maar... ze had haar geheugen even moeten opfrissen. Aaliyah huh. Ze wist nog toen ze een kleine jaarling was. Met dat hert, Eyes was het? Als er iemand waardig was een slechte kudde over te nemen, was het deze merrie wel. Zijzelf? Ze had geweigerd een kant te kiezen. Hoewel in oorlogen ze het niet kon laten met de goede kant mee te vechten, buiten gevechten was ze het meest geïnteresseerd in de slechte kant. Ze was niet van plan weer naar de slechte kant over te stappen, daarom probeerde ze erachter te komen wat slecht zijn echt betekende. Zodat ze kon voorkomen dat ze er zo geobsedeerd door raakte dat ze het zelf echt werd... Klinkt best diep. Misschien was het beter dat zelfs zij haar eigen logica niet volgde.
Haar lichtbruine ogen tuurden over de verte. Dit zou de prairie moeten zijn. Aah, ze was er al lange tijd niet meer geweest. Ze sloot haar ogen en zuchtte, haar zwarte manen golfden mee met de wind. Waarom ze maar bleef terugkomen wist ze zelf ook niet. Waarom bleef ze terugkomen naar Dreamhorses? Misschien...misschien was dat niet de vraag. Misschien was de vraag: Waarom ging ze de hele tijd weg? Daar kon ze iets te veel antwoorden op verzinnen. Avontuur in de andere gebieden, haar zoektocht naar de paarden waarmee ze nog een appeltje mee te schillen had, Boots... Ze opende haar ogen weer. Nee, ze zou daar overheen moeten zijn, ze zou dat achter zich gelaten moeten hebben. Ze zou die naam niet meer willen horen. Niet omdat ze niet meer van haar pleegmoeder hield, maar omdat het haar schuld was. Het WAS haar schuld, niet die van Rival. Ook al voelde ze al haar woede opborrelen in haar lichaam wanneer ze aan die hengst dacht, het was HAAR schuld, zij zou verantwoordelijkheid moeten hebben genomen. Als ze dat had gedaan, had hij haar ook vermoord, samen met Boots. Dat zou misschien beter zijn geweest dan met deze schuld rond te lopen... Grr.
Een scherpe pijn brak haar uit haar gedachten. Een of ander vaag roofdier had zich aan haar been vastgeklemd met zijn kaken. Ze kon het niet echt kwalificeren als een wolf, maar het zou vast zoiets moeten zijn. Ze schopte eens flink met haar been en het beest liet los. "Weg." zei ze, terwijl ze zich omdraaide en op het dier afkwam. Het beest schrok zich rot en rende er meteen vandoor. De merrie snoof, wat waren dit voor watjes? De prairie was vast niet hun terrein of zoiets. Ze vervolgde haar reis.
Wie ze was in Dreamhorses, dat wist ze zelf ook niet meer. Ze was een tijd lang weggeweest, hoeveel paarden zouden haar nog herkennen? Ravena zou hier ergens moeten zijn, zij had Utopia...toch? Zelfs dat wist ze niet zeker. Misschien was haar tante Urash er nog. De kans dat Rival hier zou uitspoken was nihil, maar misschien was haar vriend Saronse er. Ze zou er spoedig achter komen. Ze was immers van plan deze keer een langere tijd te blijven. Het was een klaarlichte dag, tijd voor een nieuwe start van Visual. Ze steigerde, maaide met haar voorbenen in de lucht en hinnikte luid. Het was tijd voor een reünie met haar thuisland.
Haar lichtbruine ogen tuurden over de verte. Dit zou de prairie moeten zijn. Aah, ze was er al lange tijd niet meer geweest. Ze sloot haar ogen en zuchtte, haar zwarte manen golfden mee met de wind. Waarom ze maar bleef terugkomen wist ze zelf ook niet. Waarom bleef ze terugkomen naar Dreamhorses? Misschien...misschien was dat niet de vraag. Misschien was de vraag: Waarom ging ze de hele tijd weg? Daar kon ze iets te veel antwoorden op verzinnen. Avontuur in de andere gebieden, haar zoektocht naar de paarden waarmee ze nog een appeltje mee te schillen had, Boots... Ze opende haar ogen weer. Nee, ze zou daar overheen moeten zijn, ze zou dat achter zich gelaten moeten hebben. Ze zou die naam niet meer willen horen. Niet omdat ze niet meer van haar pleegmoeder hield, maar omdat het haar schuld was. Het WAS haar schuld, niet die van Rival. Ook al voelde ze al haar woede opborrelen in haar lichaam wanneer ze aan die hengst dacht, het was HAAR schuld, zij zou verantwoordelijkheid moeten hebben genomen. Als ze dat had gedaan, had hij haar ook vermoord, samen met Boots. Dat zou misschien beter zijn geweest dan met deze schuld rond te lopen... Grr.
Een scherpe pijn brak haar uit haar gedachten. Een of ander vaag roofdier had zich aan haar been vastgeklemd met zijn kaken. Ze kon het niet echt kwalificeren als een wolf, maar het zou vast zoiets moeten zijn. Ze schopte eens flink met haar been en het beest liet los. "Weg." zei ze, terwijl ze zich omdraaide en op het dier afkwam. Het beest schrok zich rot en rende er meteen vandoor. De merrie snoof, wat waren dit voor watjes? De prairie was vast niet hun terrein of zoiets. Ze vervolgde haar reis.
Wie ze was in Dreamhorses, dat wist ze zelf ook niet meer. Ze was een tijd lang weggeweest, hoeveel paarden zouden haar nog herkennen? Ravena zou hier ergens moeten zijn, zij had Utopia...toch? Zelfs dat wist ze niet zeker. Misschien was haar tante Urash er nog. De kans dat Rival hier zou uitspoken was nihil, maar misschien was haar vriend Saronse er. Ze zou er spoedig achter komen. Ze was immers van plan deze keer een langere tijd te blijven. Het was een klaarlichte dag, tijd voor een nieuwe start van Visual. Ze steigerde, maaide met haar voorbenen in de lucht en hinnikte luid. Het was tijd voor een reünie met haar thuisland.