is it so hard? -open-

Met krachtige passen van haar achterbenen bewoog de merrie zich met ruime galoppassen over de heuvels. Sunset stopte met een sliding op de top van een heuvel en keek uit over het zilveren meer. Ze was in de war. Over de tinker hengst, Tuxedo. Over Navayo, over haar kudde. Over zichzelf. Sunset zuchtte en liet haar hoofd hangen. Misschien had de hengst haar wel van streek gemaakt, maar toen ze met Navayo was had ze geen moment meer aan hem gedacht. Dat was goed toch? En Navayo kende ze beter dan Tuxedo. Maar aan de andere kant, hoe groot was de kans dat hij echt met haar speelde? De gedachte alleen al deed haar lachen, nee, dat was zo goed als onmogelijk. Sunset stapte rustig de heuvel af en keek om haar heen, was er verder nog een paard? Ze snoof de geur op, een rook in de verte wel een paard. Sunset ging er niet op af, het dier moest zelf maar zien of het naar haar toe zou komen.

Schommelend draafde Pepitone langs de heuvels, het voelde zo vredig en rustig hier. Wat voelde ze zich toch zo geweldig. Die warme zonnestralen op haar zwarte vacht, Pepiton´s vochtigheid deed haar glanzen. Pepitone stak haar neus in de lucht en snoof diep, dieper en dieper. Een heerlijke geur deed haar neusgaten binnendringen. Een nieuwe weg dacht ze, nieuwe ontmoetingen, nieuw leven.
Pepitone spitste nam een pitstop, schudde zich uit en richtte haar oren richting de heuvels.

Sunset hoorde de hoeven van een ander paard, en keek in de richting van het geluid. Een zwarte merrie draafde door de heuvels. Haar vacht was een beetje nat en door de zon glinsterde het mooi. Sunset hief haar hoofd en liep toch op de merrie af. Ze zette haar zorgen even opzij. "Hallo," begroette ze het paard vrolijk. "Wie ben jij? Ik ben Sunset, aangenaam." vervolgde ze. Ze keek het paard een beetje afwachtend aan. De merrie keek om haar heen, het was mooi weer. De lucht was helemaal blauw, alleen richting het zuiden waren een paar dunne witte wolkjes. Ze richtte zich weer op de zwarte merrie voor haar. De merrie was echt helemaal zwart, maar ze zag er niet uit als een Fries. Sunset zag maar weinig zwarte paarden die geen fries waren. Andere zwarte paarden dan Friezen zag je so wie so niet veel.

Pepitone grinnikte en keer de andere merrie een beetje nerveus aan 'Hallo, ik ben Pepitone' zei ze met haar oren wiebelend alle kanten op. Pepitone boorde haar hoeven in het zand en keek met een uitgestrekte nek nieuwsgierig naar de merrie. Ze draaide haar hoofd schuin en plukte een stuk groen gras met haar zwarte ogen nog richting de merrie. Ze wist niet echt wat ze moest zeggen of doen, een paard had ze al een tijdje niet gezien. Opgelucht was ze wel, een soortgenoot in de buurt is altijd een fijner gevoel.

De merrie had een nerveuse uitstraling. Sunset liet haar hals iets zakken en ontspande zich, zodat haar lichaamshouding geruststellend over kwam. "Pepitone" herhaalde ze de naam. "Die naam hoor je niet vaak." zei ze vriendelijk. "Ben je nieuw hier?" vroeg ze, om toch het paard een beetje aan de praat te krijgen. Misschien zou ze zich dan ook fijner voelen. Sunset wist nog hoe ze in Dream Horses kwam. Ze was doodsbang voor hengsten en het eerste paard wat ze tegen was gekomen was een hengst. God, wat was ze toen bang geweest. Sunset schudde haar manen op hun plek en keek de merrie bemoedigend aan.

Pepitone begon zich beter te voelen op een of andere manier, de merrie gaf haar een gerustellend gevoel. Ze zette haar rechter achterbeen op rust en met de rest van haar lichaam ging ze ontspannen staan. Ze wiebelde met haar oren. ´Nee he, ik heb het ook nog nooit gehoord. Ze keek even om zich heen, het enigste wat ze zag waren heuvels en een blauwe lucht. ´Jah ik ben nieuw hier, ik ben al ooit hier geweest maar dat is al heel lang geleden. Eigenlijk herriner ik me niet veel van die tijd´ Zei ze. ´Zo te horen en zien ben jij hier al wel lang´ Ze likte over haar drogen lippen en snoof.

Sunset glimlachte en stelde zich weer normaal op toen ze zag dat de zwarte merrie tegen over haar nu ontspannen werd en zelfs haar achter been op rust zette. Sunset lachte om de eerste zin van de merrie. Nee, haar eigen naam had ze ook nog nooit gehoord. Sunset knikte toen Pepitone zei dat zij hier al wel langer was. "Ja, dat klopt inderdaad." zei ze vriendelijk. "Ik ben hier al 3 jaar ongeveer. Dream Horses is in die tijd echt mijn thuis geworden." ze glimlachte. "Je zegt dat je hier al eerder bent geweest, waarom ben je weggegaan?" vroeg ze nieuwsgierig. Nu zette Sunset zelf ook een achter been op rust en briestte ontspannen.

Ze dacht na ´te weinig tijd, vaak niet genoeg inspratie om hierheen te gaan´´ De merrie keek om zich heen luisterde aandachtig naar het zachte windje en de fluitende vogels. ´´Het is niet meer zo actief hier als een tijd geleden, dat is wel jammer natuurlijk´´ Ze krulde haar lippen en trok gras uit de grond, pepitone wiebelde haar oren en keek Sunset aan. ´Af en toe word het een beetje verveeld, vind je niet?'. Ze draaide haar hoofd schuin en vragend.

Sunset sloeg met haar staart een vliegje weg en keek de merrie vriendelijk aan. "Te weinig tijd, vaak niet genoeg inspiratie om hierheen te gaan." Sunset knikte vriendelijk naar de zwarte merrie. Ze grinnikte zacht. "Hoewel je zou denken dat wij, als paard, juist wel veel tijd zouden hebben." zei ze bedenkelijk. Maar stel dat de merrie van ver kwam, dat had ze misschien geen zin om zomaar uit haar vertrouwde omgeving weg te gaan. "Het is niet meer zo actief hier als een tijd geleden, dat is wel jammer natuurlijk," zei Peppitone. Als Sunset haar schouders had kunnen ophalen, had ze dat gedaan. "Daar kan ik niets over zeggen. Ik ben hier denk ik nu 3 jaar. Ik heb het hier wel actief gevonden altijd." ja, ze had veel nieuwe ontmoetingen gehad, goede en slechte. ´Af en toe word het een beetje verveeld, vind je niet?' vroeg de zwarte merrie. Sunset keek haar verbaast aan. "Hoezo?" vroeg ze. Dream Horses was haar thuis!