Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » Z U I D E N » De Fruitbomen » I got lost in the game // Verïenda

I got lost in the game // Verïenda

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Tough

Tough

Tough  ~ Single ~6 years ~ Konik


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Zijn gespierde, fors gebouwde benen brachten hem in beweging. De bloemen reikte tot net onder zijn schouder. De felle kleuren deden pijn aan zijn ogen en bezorgden hem hoofdpijn. Hij had nooit de drakenbergen aan de andere kant af moeten gaan, het beste had hij weer via het verafschuwde Ijsmeer terug kunnen gaan, als hij had geweten wat deze kant van de drakenbergen met zich mee bracht was hij hier nooit gekomen, hij keek achter zich waar hij in de verte nog net de aftekeningen kon zien van de drakenbergen. Het ijsmeer mocht dan gehaat worden, door sommige werd het bloemenveld meer dan gehaat, verafschuwd, vermeden. Maar het was een van de makkelijkere plekken om merries te vinden die makkelijk waren, makkelijk te manipuleren, makkelijk mee te krijgen. De meeste die hier kwamen stonden vrolijk in het leven, wouden anderen niet graag kwetsen, onnozel kon je sommige noemen; onnozel en naïef. Dat waren de makkelijkste, nieuwsgierigheid was ook altijd gewenst. Je bracht ze met de eerste de beste leugen mee, je hoefde niet veel moeite te doen en toch kon je weer vredig door het leven, terwijl zij ergens aan het afteren waren, weinig eten, weinig drinken en dat terwijl je moet toekijken hoe de hengsten zich vol proppen met allerlei goedjes. Wat was het leven toch eerlijk. Wat was hij toch blij dat hij een hengst mocht zijn in dit leventje en als hij zijn instincten en verlangens volgde, dan kon niemand het hem kwalijk nemen. Hij was immers een hengst, natuurlijk waren er ook die moderne, wel opgevoede hengsten die geen vlieg kwaad doen en nooit maar dan ook nooit naar hun verlangens luisterde. Ze maakte het leven naar Tough zijn idee veel te ingewikkeld.
Natuurlijk had hij het witte paard allang gezien, hij wist ook allang dat het een merrie was, een hengst had hij geen blik waardig gegund. Maar toch deed hij alsof dit niet het geval was en bracht direct wat meer snelheid in zijn bewegingen, zijn staart zwiepte doelloos wat heen en weer en bleef her en der steken aan de bloemen van verschillende hoogtes en maten. Zijn gespierde voorhand bewoog ritmisch op hetzelfde tempo als dat zijn hoofd ontspannen wat op en neer bewoog. Hij had zijn ogen half dicht. 'Uit het niets' botste hij op tegen de merrie, die hem waarschijnlijk allang had aan zien komen. Zijn hoofd schoot 'geschrokken' omhoog, `Humhh-?' Mompelde hij, zijn zwarte oppervlakkige ogen doordrongen die van de merrie. `-Kijk toch eens..' Hij stopte met praten en liet zijn blik over haar lichaam glijden, zijn ogen iets groter dan normaal en hij maakte zich iets groter en indrukwekkender, niemand die het hem kwalijk zou nemen, hij was toch maar een hengst. `Maar hallo daar, lady,' zei hij charmant terwijl hij zijn hoofd schuin hield en knikte, een glimlachje sierde zijn donkere gezicht. Kritisch bedacht hij de afstand die ze hadden, hij stond net iets te ver weg om zijn toneelstukje echt geloofwaardig te maken, maar het was te geloofwaardig om hem geen macho te maken. Menig merrie zou nu al voor hem gevallen zijn, hij hoopte dat het zelfde gold voor de merrie voor hem: wat waren het toch onnozele wezens.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 


Notes;

Flutje sorry ;C

Hoop dat je er wat mee kan!

Voor Verïenda

Veriënda

Veriënda

Veriënda - Single - Seven Years -Lippizzaner.

Oh, but sorry.
I got lost in my own thought,
how to get rid of you.


••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Al de hele dag was de witte merrie aan het grazen of luieren in het bloemenveld. Ze had een paar dagen doorgebracht in de woestijn, alleen voor het rennen, draven en zichzelf zijn. Van ooit een showpaard, naar nu een vrij paard was een omwenteling voor haar. Maar ze kon aan dit leven wennen. De witte merrie, die de naam Veriënda droeg, wat schoonheid in het herbreeuws betekende, had al een hele week bijna geen paard meer gezien en vroeg zich lichtelijk af waar ze waren. Niet dat ze bij een kudde zat, maar ze voelde zich wel alleen aangezien ze alleen was nu. Ze hoorde duidelijk de hoeven van een ander paard. Haar elegante witte hoofd, met doordringende ijsblauwe ogen keken op, en namen een hengst waar. Ze besteedde er geen aandacht aan en liet haar hoofd weer zakken, opzoek naar wat verser gras dan ze nu voor haar had. Haar staart, welke net zo wit was als de rest van haar lichaam zwiepte heen en weer, sommige bloemen wegslaand, en sommige vliegen weghoudend. Net toen ze een hap wou nemen voelde het gewicht van een ander paard tegen haar op botsen. De fragiele merrie, welke de klap niet aan zag komen, ging door de klap een paar stappen opzij en keek verstoord op. De klap had haar duidelijk goed geraakt, haar flank deed behoorlijk veel pijn. Ze keek naar de hengst, welke ze net nog had zien rennen. Uitslover. `Humhh-?' Mompelde hij, zijn zwarte oppervlakkige ogen keken op, recht in de haar ijskoude blauwe ogen. `-Kijk toch eens..' Ze schudde haar hoofd en liet deze zakken, duidelijk niet geïnterreseerd.Ze zag hem zichzelf iets groter en indrukwekkender maken. Thuis zou ze allang in lachen uitgebarsten zijn, maar hier wast dat niet een goed idee.`Maar hallo daar, lady,' zei hij charmant terwijl hij zijn hoofd schuin hield en knikte, een glimlachje sierde zijn donkere gezicht. Ze keek weer omhoog, een pluk van haar witte manen hing half voor haar oog. " Goedenmorgen, My lord." Ze gebruikte dezelfde benaming voor hem, als hij voor haar gebruikte. Ze zag menig merrie nu al zich voor hem werpen, maar zij? Zij was eraan gewend. De andere deden dat ook altijd, maar zij had zichzelf geleerd er niet op te reageren. " Wat brengt u hier? of in iedergeval, het tegen mij aanbotsen?" 

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


Notes:
Is oke hoor, mijn is ook flutje ~

Tough

Tough

Tough ~ single ~ 6 years ~ Konik
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
De merrie was redelijk wat groter dan hem, maar niet veel, ze was duidelijk een lippizaner van ongeveer dezelfde leeftijd, schatte hij. Een pluk van haar manen hingen half voor haar oog, hij glimlachte nog steeds vriendelijk, dacht er niet eens bij na om sorry te zeggen, of wat dan ook. " Goedenmorgen, My lord,’’  Een beetje verbaasd keek hij op, hij had niet verwacht dat ze zo zou reageren, maar hij grinnikte wat onbenullig en lief. Dus de merrie wou mee spelen? Of ze was zo onnozel dat ze niet eens in de gaten had waar ze aan begon: dat had ze sowieso al niet. Alles verliep nu al volgens plan, als er überhaupt al echt een plan was, eerst moest hij maar achter haar karakter zien te komen en het mocht misschien een uur duren, of twee dagen, hij zou haar mee krijgen.
Ze was een goede aanwinst, ze was mooi, sneeuwwit en hopelijk was ze een echte lippizaner: Sterk, wendbaar, veel uithoudingsvermogen en een intelligent karakter. Hij daarin tegen was geen echte konik, hij was wat groter dan de gemiddelde konik,  zijn karakter was weliswaar sober, maar zeker niet gewillig, hij kon wel rustig zijn en was het vaak ook, in gevaarlijke of dreigende situaties bleef hij rustig, maar hij was op zijn beurt ook speels en jong, vooral als hij echt opging in zijn spelletje. " Wat brengt u hier? of in iedergeval, het tegen mij aanbotsen?"  Een beetje verontschuldigend boog hij zijn hoofd wat nederig en bracht hij zijn oren wat meer naar achteren, maar hij keek al snel weer op, het hoefde niet meer dan een simpel gebaar te zijn: de merrie moest niet denken dat hij onderdanig of bang was. `Het spijt me voor mijn stomme en onoplettende gedrag, ik hoop dat je me kan vergeven?’ Zei hij vriendelijk en hoopvol, hij ging nu al helemaal op in zijn toneelspelletje, en hij moest zeggen, het was nog geloofwaardig ook.
`Wat mij hier brengt? Ik ben bang dat ik moet zeggen dat het leven me een beetje saai wordt, dus nu ben ik hier opzoek naar wat meer spanning en sensatie in mijn leventje, hoewel ik me nu afvraag in hoe verre ik dat ga vinden tussen de bloemen,’ zei hij bedroefd, maar nog steeds met een warme ondertoon, hij knikte naar de bloemen die zich overal om hun heen bevonden. `Maar ach, ze hebben wel wat al die kleuren vind je niet?’ Glimlachte hij tegen de merrie, hij grinnikte wat en schudde zich uit.
`Maar nee?! Wat onbeleefd van me! Ik ben Tough, mag ik weten welke dame hier voor me staat?’ Sprak hij naar een kleine stilte waarin hij in gedachte was verzonken, weer zou niemand zijn woordkeuze hem kwalijk nemen, hij was immers maar een hengst, het lag in zijn natuur en zijn aard om misschien iet wat macho en flirterig te doen. Niemand zou het hem kwalijk kunnen nemen, ook al was het puur keuze voor hem.
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
Notes;
HAHAHAHA, sorry voor de flut, hoop dat je er wat mee kan!
Word count;

497 words

Veriënda

Veriënda

Veriënda ~ single ~ 7 years ~ Lippizaner

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ongeïnterreseerd had ze haar hoofd naar beneden gebogen en was ze gaan staan grazen terwijl ze een van haar oren op hem had gericht om mee te luisteren naar wat hij te zeggen had. Het was vast niet veel soeps.
`Het spijt me voor mijn stomme en onoplettende gedrag, ik hoop dat je me kan vergeven?’ Zei hij vriendelijk en hoopvol, iets aan hem, was datgene wat zich tot hem aantrok. Het wast vast maar iets, maar hij leek haar aardig. Dus was haar tegengespreek ten einde en keek ze op, vriendelijk. " ik vergeef het je, het was tenslotte maar een fout neem ik aan?  Het is niet zo dat je me in een ravijn geduwd hebt." Ze glimlachte vriendelijk en draaide zich nu naar hem toe.
`Wat mij hier brengt? Ik ben bang dat ik moet zeggen dat het leven me een beetje saai wordt, dus nu ben ik hier opzoek naar wat meer spanning en sensatie in mijn leventje, hoewel ik me nu afvraag in hoe verre ik dat ga vinden tussen de bloemen,’ zei hij bedroefd, maar nog steeds met een warme ondertoon, hij knikte naar de bloemen die zich overal om hun heen bevonden. `Maar ach, ze hebben wel wat al die kleuren vind je niet?’ Glimlachte hij tegen haar, waarna hij grinnikte en schudde zich uit.  Ze maakte een soort instemmend geluidje. " De kleuren gaan na een bepaalde tijd wel pijn aan je ogen doen." Zei ze, met een warme ondertoon.`Maar nee?! Wat onbeleefd van me! Ik ben Tough, mag ik weten welke dame hier voor me staat?’ Ze schudde haar hoofd, waarbij haar lange witte manen mee bewogen. "Het maakt niks uit, Aangenaam Tough.  Veriënda, ik ben hier nog niet zo lang." Haar halster had ze nog om, zelfs het lange showtouw zat er nog aan. En op het embleem stond de naam van de ranch waar ze bij hoorde. Ze zag, dat hij op het uiteinde stond en begon langzaam om hem heen te lopen. "Maar een sterke en knappe hengst als jij weet natuurlijk de weg hier wel." Ze had hem al die tijd aangekeken, haar lichtblauwe ogen vriendelijk en warm. Tot ze het punt achter hem bereikt had, en een harde trek aan het touw gaf waar hij op stond. Niet alleen scheurde het halster zodat ze ook daar nu eindelijk van af was, maar door de kracht waarmee ze trok had ze de Hengst ook mee getrokken. Ze greens en draafde naar het beekje, geen woord meer zeggend tegen Tough. Terwijl ze bij het beekje stond, gewoon drinkend keek ze even achterom. Niet dat ze verwachtte dat de hengst zou volgen, maar ze had inderdaad wel zin in een beetje gezelschap.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Het is oke hoor, het is geen flutje Dearest .
Words: 453

Tough

Tough

Tough ~ single ~ 6 years ~ Konik

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Iets aan haar houding veranderde, ze was vriendelijker, minder afstandig, ze draaide zich naar hem toe en sprak: " ik vergeef het je, het was tenslotte maar een fout neem ik aan?  Het is niet zo dat je me in een ravijn geduwd hebt." Hij grinnikte, nee gelukkig niet, dan had hij niks meer aan haar gehad, sterker nog als er een ravijn naast haar was geweest dan was hij nooit tegen haar opgeknald, hij was niet echt per ongeluk tegen haar opgebotst. Hij grinnikte  nog wat stom en hopeloos.  `Maar natuurlijk was het een fout, hoe zou ik ooit expres tegen een merrie als jij op kunnen lopen?’ een beetje beledigd brieste hij, op zo’n manier van: hoe had je ooit kunnen denken dat ik expres tegen je op was gebotst? Wat was het toch sneu eigenlijk, hoe ze zo makkelijk in zijn val was getrapt, nu al.
Eventjes verzonk hij in gedachte, terug naar de grot, de arme Sunset was waarschijnlijk alleen, maar niet voor lang, ach het mormel moest niet zeuren, ze had het privilege van drie hengsten die haar bewaakte, wat kon er nu niet veiliger zijn? Hij keek haar weer aan, nu pas viel hem op dat ze een halster omhad, hij fronste en zette een paar passen naar voren, peilde haar reactie en zette toen nog wat passen, hij hoefde alleen maar zijn hals te strekken en hij zou haar neus aan raken, maar dat deed hij niet: hij strekte zijn hals wel, maar zijn neus ging richting het halster. Subtiel en zacht raakte hij het rare ding dat perfect om haar hoofd paste aan, het voelde ruw aan en het rook raar. Hij sperde zijn neusgaten wijd open, ademde hard uit en sprong naar achteren, verbaasd keek hij naar haar en het vreemde ding om haar hoofd, hoe had ze in hemelsnaam dat ding omgekregen?
" De kleuren gaan na een bepaalde tijd wel pijn aan je ogen doen." Hij grinnikte en dacht niet meer aan het halster. `hmm, dat geloof ik graag,’ prevelde hij zachtjes.  Ze stelde zich voor als Verïenda, hij mompelde de naam wat in het rond, proefde hem op zijn lippen: het beviel hem wel. De merrie begon om hem heen te cirkelen, ongemerkt krulde hij zijn hals licht, maar een heel klein beetje, subtiel, absoluut niet veel, weinig eerder, maar wel genoeg.  "Maar een sterke en knappe hengst als jij weet natuurlijk de weg hier wel." Hij spitste zijn oren, waar wou ze heen? Hij brieste en schudde zijn hoofd.`Maar natuurlijk ken ik de weg hier, zal ik je anders iets van een rondleiding geven?’ Maar hij kreeg de kans niet, ze trok aan het touw, waar hij blijkbaar op stond en hij voelde hij zijn evenwicht verloor, hij viel op zijn zij, maar hij sprong direct weer omhoog.
Verïenda was naar een beekje verderop gedraafd, hij gooide zijn hoofd omhoog, het halster had ze voor zijn voeten achter gelaten. Hij spitste zijn oren en pakte het ding voorzichtig tussen zijn tanden, het smaakte vies en hij vond het stinken, maar hij wou weten waar ze het vandaan had. Hij hinnikte, voor zover dat nog ging, luid en galoppeerde aan, hij bolde zijn rug en sprong een paar sprongen de lucht in, wild bokte hij en rende naar de merrie. Hij maakte een ruime bocht om haar heen en bleef wat bokken, voor de merrie maakte hij een noodstop, het halster liet hij opgelucht uit zijn mond vallen. `Wat is het en hoe kom je er in hemelsnaam aan?’  de nieuwsgierigheid had eventjes meester over hem gemaakt. 


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Notes;
Hihi c:
 
Words;
599

Veriënda

Veriënda

Life,
Live,
Love,
Hate.


`Maar natuurlijk was het een fout, hoe zou ik ooit expres tegen een merrie als jij op kunnen lopen?’ een beetje beledigd brieste hij, op zo’n manier van: hoe had je ooit kunnen denken dat ik expres tegen je op was gebotst? Ze grinnikte, hij was anders dan de andere, met rede? Ze zal er wel achter komen, vroeg of laat. Ze zag hem bewegen, maar deed er niks tegen. Mensen hadden al zovaak aan haar hoofd gezeten, het deed haar niks meer. Nadat hij de menselijke geur ervan rok sperde zijn neusgaten wijd open, ademde hard uit en sprong naar achteren, verbaasd keek hij naar haar en het vreemde ding om haar hoofd.  Ze schudde lachend haar hoofd, maar besteedde er geen antwoord aan, inplaats daarvan ging ze in op zijn opmerking over de bloemen.

" De kleuren gaan na een bepaalde tijd wel pijn aan je ogen doen." Hij grinnikte. `hmm, dat geloof ik graag,’ prevelde hij zachtjes.  Ze had zich voorgesteld, en was om hem heen gaan cirkelen. Hij stond op het halstertouw, en ze was iets van plan.  "Maar een sterke en knappe hengst als jij weet natuurlijk de weg hier wel." Ze zag hem zijn oren spitsen, en toen brieste hij, waarna hij zijn hoofd schudde.`Maar natuurlijk ken ik de weg hier, zal ik je anders iets van een rondleiding geven?’ Maar hij kreeg de kans niet, ze trok aan het touw, waar hij blijkbaar op stond en hij voelde hij zijn evenwicht verloor, hij viel op zijn zij, maar hij sprong direct weer omhoog.

Verïenda was naar een beekje verderop gedraafd, Nadat hijzelf was gestopt met het bokken, wat haar niet van haar drinken had afgehouden keek ze pas op. `Wat is het en hoe kom je er in hemelsnaam aan?’  Ze keek even verward. "Dat is een halster, ik kom uit Spanje, ze hielden me daar. Ik ben een jaar geleden losgebroken en zat vast aan dat ding. Zo houden ze je in bedwang." Ze keek naar hem, en strekte haar hals, pakte het halster en gooide het met een soepele beweging in het beekje, waar het met mee dreef. Ze keek omhoog, en raakte met haar neus even de zijne aan. Als vriendelijk gebaar, daarna liep ze vrolijk het water in.

Tough

Tough

Tough ~ single ~ 6 years ~ Konik


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hij schudde zich uit en keek de merrie beledigd en hooghartig aan, beledigd omdat ze lachte, hij hield het niet lang vol. Na misschien enkele seconden al grinnikte hij wat en hield hij op. Zijn donkere ogen keken recht in haar blauwe, maar het was niet ongemakkelijk, niet voor hem, hij was alles allang gewend, hij was een meester en ze moest eens weten. Ze moest eens weten wat er met haar zou gebeuren. Dit alles was zo typisch Tough, hij verloor alles waar hij voor stond, of stond juist voor alles wat hem maakte wie hem was als hij bezig was met zijn spelletje, iedereen dacht altijd dat hij onschuldig was in het begin, hij was het niet. Hij was schuldig van een heleboel gebroken harten. Hij speelde met je hart, liet je geloven dat hij meer dan een vriend voor je was. Maar hij was het niet, hij zal überhaupt nooit je vriend zijn. Het was zo triest om te zien hoe ze er allemaal intrapte. Maar hij haalde er plezier uit, niets was voor hem zo leuk om te spelen met andermans gevoelens.
Ze hadden allebei inmiddels al het onderwerp 'bloemen' achter zich gelaten, iets wat Tough niet heel veel uitmaakte, dit was niet bepaald een van zijn favoriete onderwerpen, ook al liet hij dit niet merken. Ze waren inmiddels bij het halster terecht gekomen, iets wat hem heel wat meer boeide dan alledaagse bloemen. "Dat is een halster, ik kom uit Spanje, ze hielden me daar. Ik ben een jaar geleden losgebroken en zat vast aan dat ding. Zo houden ze je in bedwang," vertelde Verïenda, hij fronste, een wát? Ze hielden haar in bedwang, hij keek haar verward aan. `Was je zo onmogelijk dan, dat ze je in bedwang moesten houden?' Vroeg hij verward en verbaasd, zoals hij de merrie nu zag kon hij zich dit absoluut niet voorstellen, maar ja, die 'mensen' waren ook vreselijke wezens. Zoals ze je blijkbaar in bedwang houden en hij dacht dat sommige wilde paarden al vreselijk waren. En dan die stánk, die was echt niet te harden. Hij zou graag meer over het halster en haar verleden willen weten, dat kon altijd van pas komen. Maar daar dacht Verïenda duidelijk anders over: ze gooide het halster in het beekje. Hij keek toe hoe haar neus vervaarlijk dichtbij kwam, onder andere omstandigheden had hij allang zijn neus weggetrokken, maar dit keer niet. Hij voelde hoe haar neus tegen de zijne aantikte, subtiel duwde hij zachtjes terug, niet veel, de merrie zou het misschien amper merken, maar wel net genoeg om het contact groter te maken. Hij glimlachte vrolijk en keek recht haar ogen in. Hij draafde haar vrolijk achter na, hij ging schuin naast haar staan en spetterde met zijn hoef in het water terwijl hij vrolijk grinnikte en pogingen deed om haar nat te maken. 




---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Notes;
~
Words;
477

Veriënda

Veriënda

Veriënda - Single - Seven Years - Lippizzaner



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vrolijk hadden ze daar bij het beekje gestaan, ze had uitgelegd over het halster. En waar het voor gebruikt werd. Ze zag hoe hij verward keek, en ze vond het eigenlijk wel grappig om te zien.
`Was je zo onmogelijk dan, dat ze je in bedwang moesten houden?' Vroeg hij verward en verbaasd. Ze schudde weer haar hoofd. " Voor shows, ze laten je lopen, tegen de natuur van je lopen in. En soms word je gewoon in een richting gejaagd." Na die woorden gooide ze het halster in het beekje. Ze tikte met haar neus tegen de zijne, vriendelijk zonder enige betekenis Hij, subtiel duwde hij zachtjes terug, niet veel, maar genoeg om het te voelen. Hij glimlachte vrolijk en keek recht haar ogen in. Hij draafde haar vrolijk achter na, hij ging schuin naast haar staan en spetterde met zijn hoef in het water terwijl hij vrolijk grinnikte en pogingen deed om haar nat te maken.  Ze schudde met haar hoofd, deed haar voorste hoeven omhoog en toen ze neer kwam, een klap water naar hem toegaand. Ze kromde haar hals en draafde met hoog opgetrokken knieën weg. Iets wat ze altijd deed, tot een jaar geleden.  Mee dat ze tussen de bloemen was, zag haar witte vacht er nog witter uit door alle kleuren die er tegen af staken. Ze bokte, en begon te rennen tot ze zich met een noodstop liet staan naast Tough. "Wat?" Ze keek omhoog naar de hengst, en gaf hem een duw tegen zijn zij met haar hoofd, trok een sprintje, bokte en bleef stilstaan.  Ze keek achterom, gewoon om te kijken of hij haar zou volgen, of zou blijven staan en daarna door gaan.  Ze deed haar hoofd omhoog, helemaal en keek naar de lucht welke langzaam grijs kleurde en spetters van regen naar beneden begonnen te vallen. Ze draaide zich om, liep door het beekje terug naar de bloemenweide en keek Tough nieuwschierig aan. Terugkomend op wat ze daarstraks had gezegd over dat hij de weg vast wel wist hier, begon ze te praten tegen hem: " Zeg, jij wist hier de weg toch zo goed? Dan weet je vast wel een plek om te schuilen. " Ze bleef naast hem staan, haar blauwe ogen smekend om te helpen zoeken naar een plaats om voor de storm te schuilen. Met haar neus ging ze steeds over zijn hals. "Alsjeblieft?"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Notes: 
--


Words:
 399

Tough

Tough

Tough ~ single ~ 6 years ~ Konik



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Hij keek haar recht in haar ogen aan, een scheve grijns op zijn gezicht. Ze zou zich waarschijnlijk wel wat verzetten, maar ze was geen partij voor hem of voor een van de andere hengsten, iedereen zou haar aan kunnen, waarschijnlijk. Of misschien niet in hun eentje, maar dat was waarom ze niet in hun eentje verdedigden en ze zou toch wel magerder worden, voordat ze überhaupt een tactisch plan zou hebben bedacht zou ze al honger hebben en met weinig energie, vooral de eerste paar dagen zou ze snel aftakelen, daarna zou ze ongeveer hetzelfde blijven: Net genoeg kracht om te leven, net genoeg kracht om op te kunnen staan. Hij ging er van uit dat als ze inmiddels hoog drachtig zou zijn dat ze dan iets meer eten zou krijgen, zodat ze niet zou sterven als ze aan het bevallen was. 
Ze had haar hoofd geschud, ze was dus wel makkelijk geweest, maar ze had moeten lopen, tegen de natuur in van haar lopen en ze werd in richtingen gejaagd, natuurlijk werd hij nu nieuwsgierig hij draafde haar achterna, maar kon het toch niet laten om nog een ding te vragen: `Maar welke manier van lopen dan? Kan je het nadoen?’ Nieuwsgierig keek hij de merrie aan, nu deed ze het in elk geval nog niet na. De golf van water die ze had gemaakt maakte hem nat van top tot teen, zijn manen dropen en hingen tegen zijn hals aan geklapt, hij lachte luid en schor. Hij draafde achter haar na het water uit, hij krulde zijn hals ook, wat er nog goed uit kwam, maar toen begon hij zijn benen hoog op te trekken, het mislukte volkomen, hij wist dat hij voor schut zou staan, maar nu maakte dat eventjes niet zoveel uit.
Hij bracht zich tot stilstand en wachtte tot de merrie naast hem halt hield, toen begon hij pas met het uitschudding van zijn vacht, ze duwde tegen zijn zij met haar witte hoofdje. Hij grinnikte zachtjes en keek Veriënda onschuldig aan, onschuldig terwijl er een van de grootste schulden op hem lag. `Niks?’ zei hij verbaasd terug, hij gaf haar ook duw terug, dit keer met zijn neus tegen de hare terwijl hij haar aan staarde, de merrie rende een eindje weg, Tough volgde haar dit keer echter niet. Hij staarde naar de grijs kleurende lucht en voelde enkele spetters op zijn lijf vallen, hij keek haar bezorgd aan.
Hij keek naar de aankomst van de merrie blijkbaar dacht ze hetzelfde als hem. ‘’Zeg, jij wist hier de weg toch zo goed? Dan weet je vast wel een plek om te schuilen,’ ze ging en bleef naast hem staan, haar blauwe ogen waren smekend naar de zijne gericht, hij voelde haar neus over zijn hals glijden, hij keek haar strak aan, alsof hij erover twijfelde, natuurlijk deed hij dat niet, hij zou nu direct naar de drakenbergen gaan, met het verhaal dat daar grotten waren, hij zou alle grotten negeren en naar die ene specifieke grot lopen, direct, de andere hengsten zouden maar moeten zorgen dat ze weg zouden zijn voordat hij er kwam, anders zou ze nooit naar boven gaan. Dan zou hij Tuxedo opzoeken, alles liep perfect en volgens plan. "Alsjeblieft?" vervolgde, nog steeds voelde hij haar neus over zijn hals aaien. Hij lachte en tuitte zijn lippen. `Hmmm, ik weet het nog zo net niet hoor, maar als dat is wat je vrolijk zou maken,’ hij duwde zijn neus subtiel tegen de hare, `Het dichtstbijzijnde is de drakenbergen, daar zullen wel een paar goede grotten zijn, ik weet er wel één of twee te vinden,’ vervolgde hij op dezelfde warme toon als hij al de hele tijd praatte. Zijn neus drukte hij tegen die van haar, misschien zelfs wat langer dan subtiel een tikje. Maar de merrie zou er hopelijk vast geen problemen mee hebben.
`Volg mij!’ Riep hij over zijn schouder naar haar toe, hij draafde een eindje weg en keek haar aan door zijn hoofd te draaien, hij hoorde het gebulder van donder in de verte. `We moeten snel zijn willen we nog een beetje op tijd zijn!’ Op tijd zijn waarvoor? Voor de nacht die bijna kwam? Dat zal het wel zijn, als de merrie er dieper over nadacht zou ze dat waarschijnlijk wel denken. Als hij er dieper over nadacht was het ook wel op tijd voor de nacht, maar dan eerder omdat hij er vanuit ging dat Tuxedo graag verslag over de dag zou hebben. Maar het deed er nu nog niet toe, hij sprong in een galop aan en hield zijn pas een beetje in om te zorgen dat de merrie naast hem zou rennen. Hij keek haar lachend aan en schoot er toen vandoor, als teken dat hij een wedstrijdje begon, zelf had hij een geweldige conditie en kon dit galopperen een lange tijd volhouden, ook zo hard, maar of de merrie dat kon? Ze moest uitgeput zijn voordat ze daar kwam, ze moest niet voor problemen zorgen. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Notes;
hihi op naar de drakenbergen c:
We posten in dit topic nog wel eventjes dat we bij de drakenbergen zijn en dan maak ik anders wel een post dat ze bij de grot aankomen?
Words;
835

Veriënda

Veriënda

I'm not some change.
I'm a change that can
cost your life.



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ze zag zijn scheve grijns en wist meteen wat hij dacht: Makkelijk. Als hij teveel hoop zou krijgen zou hij falen, haar moeder mocht dan wel een showpony zijn geweest. Maar haar vader was een wilde lippizzaner geweest. En aangezien ze altijd hoorde als ze weer eens uitbrak, dat ze de aard naar haar vader had. Zou ze hier nog lol in gaan hebben zelfs. " Niet teveel hoop krijgen dat ik zoals vele showpony ben, Tough." Ze greens scheef waarna ze wegdraafde, en Tough achter haar aan draafde en een vraag stelde.`Maar welke manier van lopen dan? Kan je het nadoen?’ Ze had net de golf van water over hem heen laten komen en was uit het water gegaan, waarna ze haar benen zowel hoog optrok als uitstrekte. Ze keek achterom, nadat ze gestopt was. En zag, dat hij het ook probeerde, maar het mislukte. " Probeer ze eerst op te trekken, voor je ze strekt." Zei ze viendelijk als raad, waarna ze terug naar hem ging en met haar sierlijke witte hoofd tegen zijn zij tikte. Hij schudde zich uit, waardoor ze zelf weer nat werd, en vanonder de lange witte lokken die over haar ogen lagen naar hem keek. Ze trok zich er niks van aan, en voelde toen zijn neus tegen de hare. Ze zag hoe hij haar aankeek, en terwijl ze een beetje verlegen werd, sprintte ze weg om na het beekje tot stilstand te komen en naar de grijs geworden lucht te kijken. De druppels regen begonnen naar beneden te vallen. Nadat ze gevraagd had of hij een schuilplaats tegen de regen wist kreeg ze al een antwoord:  `Hmmm, ik weet het nog zo net niet hoor, maar als dat is wat je vrolijk zou maken,’ hij duwde zijn neus subtiel tegen de hare, `Het dichtstbijzijnde is de drakenbergen, daar zullen wel een paar goede grotten zijn, ik weet er wel één of twee te vinden,’ vervolgde hij op dezelfde warme toon als hij al de hele tijd praatte. Zijn neus drukte hij tegen die van haar, misschien zelfs wat langer dan subtiel een tikje.`Volg mij!’ Riep hij over zijn schouder naar haar toe, hij draafde een eindje weg en keek haar aan door zijn hoofd te draaien, hij hoorde het gebulder van donder in de verte. `We moeten snel zijn willen we nog een beetje op tijd zijn!’  Ze begon het eerste stuk naar hem toe te sjokken, alsof haar hoeven te zwaar waren om te tillen. Daarna trok ze haar hoeven op zoals ze normaal zou lopen en liep naast hem. Niet dat ze de grootste moeite deed hem bij te houden, ze had gewoon een naar voorgevoel. "En je weet zeker dat je goed gaat?" Haar ijsblauwe ogen keek naar zijn kant, en probeerde enig ander emotie te bespeuren aan hem, wat ze echter niet vond. Ze richtte haar blik op de grond met een gekromde hals. Ze sprak niet, en haar ogen keken emotieloos voor zich uit. Terwijl kleine wolkjes zich vormde toen ze uitademde. De regen begon steeds harder te stromen, en ze waren zo onderhand doorweekt. Ze ging uit zichzelf dichterbij Tough lopen, gedeeltelijk omdat ze het koud had.  Maar gedeeltelijk was dit de tijd dat ze ook weer hengstig was. Ze had al eens een veulen geworpen, ook al was deze toen wel dood. Daarna werd ze ingezet als keurmerrie en is ze natuurlijk wel hengstig geweest, maar nooit meer drachtig geweest. En eigenlijk voelde ze zich wel aangetrokken tot hem. Echter zou ze dit wel eerst ontkennen. Ze waren zo ongeveer bij de grotten, en zelf was ze niet echt moe, maar haar ademhaling was gejaagd. Ze stopte en legde haar hals onder de zijne door, haar hoofd tegen zijn borst.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hij zal het nog moeilijk krijgen dan ~ 
Ik heb aangepast!




Le filmpje:

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » Z U I D E N » De Fruitbomen » I got lost in the game // Verïenda

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum