Rulers make bad lovers

"I told him I want a planet to dominate"
Duisternis dieper dan inkt slokte de aarde op. Er was geen maan om naar te huilen, geen wind om de bladeren te doen ritselen. Alles was doodstil.  De nacht was onheilspellend, ongewoon zwarter dan het in de laatste tijden was geweest. De absentie van geluid en leven schijnend.
Geplons van bewegend water trok door de bossen als een gil in de lege luchtstroom. Zilverwitte manen dreven op het wateroppervlak, half geplakt aan het opgeblazen lijk. Het dreef stilletjes, was niet dat wat het geluid geproduceerd had. Een silhouet rees op uit het water.
Aaaah...
Een druppel, gevoel- smaak van iets wat haar intrigeerde, haar bezighield. Haar geest scherper stelde: Een obsessie. Pijn en een geweldig gevoel van vloeibaar geluk wat samen met het bloed door haar keel gleed, de opgetrokken lippen bevochtigde. Zonder enige emotie of enig gevoel van spijt.
 Twee glanzende pisgele ogen keken op in deze maanloze nacht. Een bijna hese stem weerklonk in het donker. "Ah, hoe... buitengewoon." Er zat een merkwaardig gekraak in de toon. Alsof het niet het enthousiasme verbergen kon. "Zie jij dat ook? Lootah?"
De tweede schim, evenals staand tot zijn borst in het water keek nu ook op. Zijn witte vacht leek grijs in de duisternis, desondanks was zijn vacht bevlekt met bloedsporen. Zijn rode ogen imiteerde de beweging van de merrie, liet zijn ogen evenals op de zwarte nacht rusten. "De verduistering van de maan." zei hij simpelweg.
Een maansverduistering. JaDe lippen van de eerste schim krulde omhoog tot een hysterische lach. "Jah... Wellicht wordt het tijd om wat oude vrienden met een mededeling te verblijden."
"Joúw vrienden, Fawn. Niet mijn vrienden." Zijn neus gleed over het water richting de merrie en betastte die. "Toch weet ik zeker dat je plezier met ze zult beleven, Lootah." Bloed droop stilletjes van hun lippen.
 

"ÁaaaahUM~" Een luide gaap mengde zich met dat van de op de grond neerkomende hoeven. Wat gesmak volgde. Overal om hun heen reikten de witte bergtoppen naar de hemel, verdwenen in witte misten hoog in de lucht. Een verlichtende zucht verliet haar mond.

"Jája, meneer. In dit land heb ik veel meegemaakt. Geweldige herinneringen, waren het, die ik hier heb moeten achterlaten." Fawn glimlachte tevreden. Ze had hem hun hele reis al haar verhalen verteld. "Het zou me deugd doen die weer her te beleven." Over de Valkyrie, Sythka en de idiote my little pownies. En... Haar plannen om al deze gebieden te overheersen. In gedachten verzonken dat ze was geweest, besefte ze opeens wat ze had gezegd en keek op met een bijna verontschuldigende blik op haar donkere gezicht. "Óh… maar natuurlijk waren die herinneringen met jou óók geweldig." beloofde ze de hengst wellicht ietwat laat met een veelzeggende grijns op haar lippen.



(Ask before you reply)

Spieren rolden onder zijn gladde vacht terwijl Lootah zich naast de merrie voort bewoog. Ze had hem hierheen geleid met de belofte om plezier te maken. Nu realiseerde Lootah zich dat deze merrie op z'n zachts gezegd 'anders' was, al zouden velen haar eerder met de woorden 'gek', 'gestoord', - en ja, - 'moordenaar' omschrijven. Toch had Lootah er het volste vertrouwen in dat zijn en haar opvattingen over plezier wel redelijk dicht bij elkaar lagen. Hij koesterde deze merrie diep, al zou hij het nooit zo toegeven.

De omgeving rond hun was behoorlijk veranderd sinds ze vertrokken waren voor hun nieuwe missie. Waar hij vandaan kwam was het leeg geweest. Er was letterlijk geen korreltje aan de horizon. Die eindeloze vlaktes hadden plaats gemaakt voor water, meren, oceanen, bomen en bossen, uitgestrekte heides, glooiende grasvelden, en uiteindelijk voor heuvels die zo hoog aan de hemel reikten dat hun toppen bedekt waren met sneeuw. Toppen die zo ver weg waren dat de aangename warmte die men op de grond beleefde ze niet kon bereiken. Enkel een kille wind kon hoog genoeg klimmen om de rust te verstoren en sneeuw op te doen waaien. En Fawn natuurlijk. Dierbare, gekke Fawn. De ijzige bergtoppen zouden goed bij haar passen, haar karakter omlijsten. Ergens hoopte hij dat ze hem naar de bergtoppen zou leiden, daar waar -volgens zijn onkundige berekeningen- de wereld aan zijn hoeven zou moeten liggen.
Lootah was inmiddels Oost-Indisch doof geworden voor haar gebabbel. Hij draaide één oor in haar richting, om ten minste geïnteresseerd over te komen. "...Herinneringen met jou óók geweldig." ving hij nog net op. Zijn rode ogen boorden nietszeggend in die van haar. "Maar natuurlijk, schat." Hij schonk haar een lege grijns. Vervolgens gleed zijn blik over de omgeving. Ze waren al in dat 'Dream Horses' gebied aangekomen, maar er was geen levend wezen groter te bekennen - afgezien van de insecten en misschien een enkele worm. 'Dream Horses'. Hij grimaste. Ik zal ze eens laten zien wat die vieze dromen werkelijk waard zijn.

Haar hoeven staakten, bleef stokstijf staan. Alle emoties gleden van haar gezicht af terwijl ze met pisgele ogen naar de appaloosa hengst staarde. Wat heb ik aan een metgezel die niet luisterd. Haar donkere lichaam draaide zich, abrupt veranderend van koers, weg van haar reisgenoot. Zonder een woord te zeggen wisselde ze het pad wat naar de oude Valkyrie gebieden leidde in voor een bergpad dieper de kloof in. Zonder te veel moeite betrad ze het hoger gelegen pad.
De boomgrens hadden ze lange tijd geleden al achter zich gelaten dus beschutting anders dan overhangende rotsen waren er niet. Echter liep haar weg uit op een plateau. Ze herkende het, was hier eerder geweest. Het was als de dag van gisteren dat ze deze gebieden binnen was gekomen. Haar ogen zochten het plateau wat uitkeek op de vallei af. Haar hoeven gleden dichter naar de rand. Ja... Precies op deze plek. Ze had hier zelfs nog een ander paard gevonden, afgelebberd, gedood en vervolgens van de berg af geduwd. Haar mond was gevormd tot een streep. De blik op haar gezicht diep in gedachten lijkend.
Het was er wel, een plan. Ongeveer was ze zich bewust wat er hier nu afspeelde. Haar ogen knepen zich samen, sloten zich toen de ijzige wind zich rond haar sloot. Ongeveer.
Ergens hoorde ze haarzelf afvragen wat er van de Ravens gekomen was. Met een zucht liet ze de nostalgische gedachten gaan. Maakte het werkelijk uit? Had ze ze nodig? Tenslotte had ze Lootah. Nog nooit eerder zo een gezien. Een gevaarlijke fonkeling gleed in haar pisgele ogen. Het was genoeg.
"LOOTAAAAH." Schreeuwde ze, ietwat demanding. "HIER." De klanken waren geïrriteerd, plotseling ongeduldig. Een meesterplan borrelde op in haar veel te ingewikkelde brein.

De hengst walste nog net niet over Fawniepawnie heen. Lootah draaide abrupt zijn oren in zijn nek en beet zacht maar waarschuwend in Fawn's huid. Merries! Eerst lullen ze je jouw oren van je hoofd en vervolgens nemen ze je het kwalijk als je niet alles mee krijgt. Je kan ook nóoit eens wat goed doen bij ze. Schrappen die handel, ze zijn alleen maar goed om voort te planten. En toch zorgde hij dat ze bij hem in de buurt bleef. Geïrriteerd zwiept hij met zijn staart als de donkere merrie vervolgens zonder enig woord weg loopt. Lootah besloot te blijven staan. Als hij nu in gaf zou ze blíjven doen. Opnieuw liet hij zijn ogen over de omgeving glijden, ieder detail goed op zich innemend, en opnieuw verbaasde het hem dat hij tot nu toe nog geen enkel levend wezen had gezien hier.
De zon priemde door de mist en bescheen zijn gevlekte lichaam. Hij was een rode vos, maar door zijn appaloosa tekening leek het eerder alsof hij onder de bloedvlekken zat. Zijn warrige manen dansten in het zachte briesje dat door de bergen blies.
"LOOTAAAAH, HIER."
De Andalusiër slaakte een diepe zucht. Daar ging ze weer. Aan haar stem te horen had ze weer één van haar macabre ideeën gekregen. Weifelend blijf hij staan en tuurde in de richting van waar ze boos heen was gestapt. Hoe lang moest hij haar nog uitstaan voor hij een keer boos weg zou stampen, maar dan for real? Lang, waarschijnlijk. Hij zou haar niet zo kunnen verlaten. Gekke Fawn.
Niet ingeven. Niet ingeven. Niet ingeven. Zijn lichaam spande zich, maar hij bleef koppig staan. "WÁT?!" Brulde hij terug. Meer moest ze niet verwachten. Ze mocht éerst terugkomen om haar excuses aan te bieden. Hij was een héngst verdomme, niet haar gecastreerde shopping ruin.

God, ze was hier al een pittig tijdje niet meer geweest. Zó lang zelfs dat er grijze haren op haar snoet en rond haar donkergroene kijkers waren verschenen. En niet alleen de lelijke dikke merrie was veranderd, zelfs de vallei was een beetje anders. Er was sneeuw verschenen op de toppen van de inactieve vulkanen, en het gebied zag er een stuk rustiger uit. Of verbeeldde ze zich dit allemaal? Speelde haar steeds slechter werkende brein een spelletje met haar? Mhhhhh. Vanaf een klein kaal heuveltje liet de merrie haar ogen over het landschap glijden, haar hoofd een tikkeltje schuin. Haar rug was wat meer uitgezakt, waardoor haar buik nog dikker leek dan hij was, haar benen nog korter leken, en haar nek wat laaggezet. Zoals altijd, en dat zou nooit veranderen hoe oud ze ook was, lagen haar vettige, rommelige manen als strotouw rond haar hoofd en nek. Ondanks haar lichamelijke mankementen (en haar lichte vergetelheid) was Nevaeh in een oppebeste stemming. Haar oren priemden vooruit, haar ogen stonden helder en een laag fluittoontje verliet haar mond terwijl ze zichzelf weer in beweging zette. Een licht laagje zweet zorgde voor een wat viezig effect van haar roetzwarte vacht. Mhh. Heel leuk zo in je eentje, maar ze had lang genoeg onder een steen geleefd. Ze was lang weggeweest uit het land, te lang, en ze wist niet eens meer wie de kuddes leidden en of er nog bekenden leefden. Of de Valkyrie nog bestond. Nouja, wat er van over was. Een groepje poonies die hun vertrouwen op de debiele merrie met de lelijke gele ogen vestigden. Een grimas vloog over haar gezicht. Mooie tijden. Er was niks mooiers dan 'slecht zijn', de massa gaat links, jij gaat rechts, én je hebt een excuus om poons te pesten en je debiele, macabere gedachten uit te spreken. Ze omzeilde de weinige bomen die er nog stonden op deze hoogte, bekeek ze uitvoerig, nam elk detail in zich op alsof ze ook iets anders had gegeten als gras en onkruid. Okee, En een vlinder. Een geur vloog haar neus binnen, en ze vertrok haar smoel. Gatverdamme. Zeker een of ander karkas wat liep te rotten. Mhh, ze zou het dooie beest wel even een waardig graf geven, dacht de merrie terwijl een smerig glimlachje haar hoofd op die van een moordenaar leek lijken, klaar om toe te slaan. In plaats van een dooie te zien liggen, zag ze in de verte twee zwarte schimmen staan. Haar glimlach ruilde zich in voor een dunne streep, en haar wenkbrauwen vlogen verontwaardigd omhoog. Ze kwam langzaam dichterbij, haar hoofd wat lager en haar oren naar achteren stekend. Tot éen van de paarden een duidelijke aftekening bij zich droeg; een soort van witte kliederbende onder haar duidelijk gele ogen. Nevaeh wist niks uit te brengen, was het... Kon het? Haar mond viel open. Haar eerste dag in dit verrotte land en meteen haar oude leider tegenkomen. "Fawn?" Rolde haar tong over. Wel, het klonk meer als 'Faawwuun?' uit de mond van een halvegare. "Dit meen je niet!" Zei ze terwijl ze dichterbij kwam. Ze had het andere, lichtere paard niet eens in de gaten.

Ze kende elkaar te goed, waarom het altijd zo ging... Ze had géén idee. Desondanks had ze veel aan hem, moest ze hem maar bewaren. Desondanks... Als ze ooit veel om tweede kansen had gegeven was de wereld een betere plek geweest.
De merrie staarde voor zich uit. De lucht was grijs, net als de droge aarde onder aan de berg. Het was bedekt met dezelfde zwarte stof die als mist wolken om hun heen hingen. Haar geklitte manen woeien langs haar hals.
Het geluid van een aankomend paard weerklonk in haar aangevreten oren. Há. Ze wist dat hij zou komen. Desondanks was hij stiekem toch een masochistische...- Een nieuwe geur gleed haar neusgaten in, maakte haar eerder bedachtzame mondhoeken omhoog krullen wanneer ze haar pisgele ogen op de nieuwkomer draaide. "Aah..." Zei ze, tevreden en ietwat verrast dat er al zo snel een bekende opgedoken was. Alsof het kompas van haar volgelingen 'Fawn' wezen in plaats van 'Noord', een verbond bezegeld met een onzichtbare zegel. Ze kantelde haar hoofd, haar ogen nog altijd diezelfde vertrouwde ondoorgrondelijke diepgang bezittend. "Neveah, wat een aangename onaangename verassing." Dit is de ideale situatie. "Hmpf. Natuurlijk ben ik het. Vertel me, hoe staat het er voor hier in het gebied? Nog nieuwe breinen om mee rekening te houden?" In het verleden waren er nooit écht genieën geweest, maar soms konden zelfs imbecielen behoorlijk in de weg staan- onbewust en onhandig dan, natuurlijk. "Wij..." Ze sprak in meervoud, zelfs al was Lootah op het moment koppig aan het zijn achter een rotsmuurtje. Waarschijnlijk aan het piekeren of hij Fawn wél of niet haar zin wou geven. Ze vroeg zich af of ze hem erbij moest roepen, maar bedacht dat hij vanzelf zou komen als hij daar aan toe was. Het was een stuk minder leuk als je niet eens met je waardevolle bezit kon pronken. "Zijn net weer terug van..." ze dacht na over hoeveel informatie ze deze oude Raven wilde geven. Ze glimlachte. " Terug van weggeweest." In haar lichte ogen fonkelde een merkwaardige glinstering. Onbewust gleed haar tong langs het oude litteken op haar lip. Haar stem zakte naar een lager, sinister volume. "Op een begeven moment begin je die wanabe's en die liefhebbende my little pownies te missen, je weet hoe het gaat.” In werkelijkheid was ze zich altijd al bewust geweest van hun standvastigheid, maar veel zouden ze daar niet aan hebben als zij ze eenmaal met een nieuw leger ze één voor één zou breken als dode afgebrande taken. Met het kompas dat haar richting wees, kon het niet lang duren voor die tijd zou komen. Maar tot dan… Vermaak was niet ver te zoeken in gebieden gevuld met naïeve paarden, op zoek naar een veel versimpeldere versie van lol.

Zijn gebrul echode nog een tijdje na; hoge bergen en diepe dallen herhaalden zijn agressieve "WÁT" nog een honderd keer. Een licht geïrriteerde zucht verliet zijn liepen, Fawn antwoordde met stilte en dat verbaasde hem niets. Wat dit betreft waren ze precies hetzelfde; koppig, eigenwijs, en altijd je gelijk willen halen. Maar deze keer heb ík gelijk. De imposante hengst bleef nog altijd koppig staan. Fawn zou het deze keer niet winnen. Ze won áltijd al.
Nieuwe geluiden en nieuwe geuren maakten hun weg naar zijn zintuigen en trokken Lootah's attentie. Hij hoorde Fawn's zelfvoldane "Aah...", en langzaam maar zeker begon zijn nieuwschierigheid te overheersen. Fawn had dit nieuwe gezicht als iets goeds beschouwd, een ongewone gebeurtenis. Hij draaide zijn verscheurde oor richting de conversatie. Maar goed, Fawn was een idioot die obviously geen goede oordelen trok.
Hij bleef nog een paar seconden zo staan om hun gesprek af te luisteren totdat hij het niet meer hield. Ze praat wel over ONS, niet enkel over haarzelf. De gedachte kwam bij hem op voor hij er erg in had. Het deed hem goed. Stampend denderde hij op de twee paarden af en hield halt ergens naast Fawn, lichtelijk beschermend over haar. Met slome rode ogen nam de imposante hengst het andere beest in zich op. Hij bewoog zijn grote - maar aantrekkelijke - hoofd naar de merrie toe en zweefde op een paar centimeter afstand. Zijn rode ogen knepen samen en tuurden naar de merrie. Zo dichtbij was de knol nog lelijker dan men op het eerste gezicht zou realiseren. Uiteindelijk, na wat een eeuwigheid leek, liet hij een harde hufff los in het gezicht van de merrie en keerde zich half naar Fawn toe. Hij twijfelde nog steeds tussen het vertrouwen van Fawn's intuïtie (de vorige keer dat hij dat deed was er niet veel goeds terecht van gekomen), of deze knol -die blijkbaar de naam 'Nevaeh' droeg- van de rotsen af te flikkeren.
"Ja, je weet hoe het gaat." Herhaalde hij Fawn's woorden, waarbij hij een wenkbrauw op trok en de merrie leeg aanstaarde. Hij wist helemaal niet hoe het ging, maar dat hoefde Nevaeh niet te weten.
Fawn's gedrag van net raakte in de vergetelheid met deze interessante nieuwe ontwikkelingen en hij duwde zijn lichaam kort en lomp tegen dat van Fawn aan als teken van een hint. Een kleine voorstelronde zou wel aardig zijn.

Ze was verrukt over het weerzien van deze merrie; haar oren wezen richting het tweetal en een glinster was te vinden in haar aparte groene ogen. Als ze een hond was, zou ze kwispelen. Maar ze was geen hond. Ze was een dikke, lelijke pony. Ze hield zich in, en luisterde naar de woorden van het beest tegenover haar. Pas nu merkte ze dat er een andere viervoeter een eindje van hen vandaan stond; zijn lichte vacht werd geaccentueerd door donkerdere manen. Ze liet haar ijzeren blik over het dier glijden. "Zijn er nog nieuwe breinen om mee rekening te houden?" Fawn eiste echter meteen haar aandacht weer op. Erm. Ze schudde haar smerige staart tegen haar kont aan en keek even weg. Tsja. Ze was hier al zo lang niet meer geweest. "Ik heb werkelijk geen idee. 'T is een tijdje geleden dat ik hoef in dit gebied heb gezet" Antwoordde ze.
"Wij" Okédan, Fawn kende het andere dier duidelijk al. Nevaeh hield haar blik op hem gericht terwijl Fawn vertelde over terug van weggeweest. Duidelijk. Had ze een partner? Ze trok een wenkbrauw op. "Dussss, partners of?" Het veel grotere grijze beest kwam dichterbij gedenderd, en de testosteron kwam haar tegemoet gevlogen. Jeesz. Het wendde zijn ogen richting haar, ze ontdekte dat ze een aparte rode kleur hadden, en kwam dichterbij. Nevaeh zuchtte en trok een wenkbrauw op, terwijl ze het stippenmormel strak bleef aankijken. Toen hij zijn adem zijn neusvleugels uitgleed, vertrok haar smoel even. Jesses. "Eehm. Nevaeh. Alhoewel je dat vast al had opgemerkt" Zei ze tegen de hengst, maar ook een beetje algemeen eigenlijk.

Fawn's pisgele ogen tuurden bedachtzaam naar de merrie voor haar. Haar mond was nog altijd diezelfde licht onregelmatig gebogen lijn, desondanks voelde ze hoe haar hart verkoelde. Ze wíst het niet? Een oud-Valkyrie lid... maar ze wíst het niet? Wat had ze dáár nou aan? Wat dééd deze merrie als ze dat niet eens wist? Een soort onbeholpen golf irritaties waakte uit haar op. Was dit hoe een Valkyrie alfa werd gediend? Voor enkele seconden waren haar spieren gespannen geweest. De plotselinge woede bouwde zich om in kalm ongeloof. Geleidelijk aan veranderde haar houding, gleed haar neus ietwat omhoog totdat haar ogen in een naar beneden gebogen hoek op de merrie neer keken. Als een oude vriend keerde een bekende glimlach terug, mondhoeken vermakelijk opgekruld. "Hehe... Há" Een cynische klank gleed in de ondertonen van haar stem. "Wat is dan de reden dat je hier nu voor mij staat? Mijn tijd verdoet? Denk je dat ik simpelweg teruggekomen ben omdat"  een spontane proest gevolgd door geschater galmde tussen de rotsen.  "...Ik iemand zocht om eens gezellig mee te babbelen?"  Langzaam stapte ze dichter naar de merrie, haar zwiepende staart het enige wat haar irritatie aan de buitenwereld verried. Tragisch schudde ze haar hoofd.   "Ben je vergeten hoe die grijze massa daar boven in je brein wérkt...-"  haar sarcastische, lachende klanken daalde naar een sinister gefluister toen haar naam over haar lippen rolde.  ...Navaeh."  De bedenkelijke uitdrukking in haar ogen was weg. Er was enkel nog maar duisternis in de gouden fonkelingen die huiveringwekkend glinsterden op de grauwe achtergrond.  "Tijden zijn veranderd, zwaa~ntje. De Ravens van toen zijn wellicht de Ravens van nu niet meer." Overbodige pionen werden opgeofferd in dit spel van het leven. De donkere schaduw die haar lippen vormde was gestopt met bewegen, nog altijd neerkijkend op de dwaze merrie. Na een aantal langgerekte seconden hief ze haar hoofd weer op. Geen spoor was er nog te vinden van de geamuseerde expressie die kortgeleden nog haar gelaat had gesierd. Een voor haar zeldzame diepe klank steeg op uit haar keel.  "Desondanks... Laat mij je de kans geven om het goed te doen, je waarde als oud Valkyrie lid her te vinden."  Fawn's mond bewoog langzaam, dreigend, bijna. "Zoek voor mij uit wat er gaande is, wie de leiders zijn nu, wat ze doen, waar ze zijn. Als beloning zal ik mijn geliefde Lootah niet in dit spelletje kat en muis vermengen."  Ze glimlachte. "Ohja, dit hier..."  Haar blik gleed naar de Andalusische hengst naast haar. Het potje ongeduld ving haar blik, maar Fawn zag enkel maar de getrainde spierbundel die ze naast zich had staan. Haar blik gleed weer naar de zwarte merrie. Fawn's hoofd kantelde ietwat engelachtig.  "Lootah."  sloot ze haar zin af. Langzaam boog ze haar hals, betastte ze liefkozend de hals van de hengst, desondanks nog altijd haar gouden blik vanuit haar ooghoeken op Nev gericht, als een valk op zijn prooi. "Het spijt me, ik weet hoe zeer je toe was aan een pleziertje." blies ze in de hengst toe in zijn bloedrode manen.

Een aparte, grijze waas trok voor de ogen van Nevaeh terwijl ze langzaam voelde hoe de stemming veranderde. Haar oren draaiden langzaam achteruit, terwijl de klank van Fawn's stem haar totaal niet uitstond. Ze wist dat ze niet blij zou zijn met haar antwoord, ze had in een dwaze bui besloten het land uit te trekken; verkeerde beslissing. Hoewel, ze wist helemaal niks over de andere Valkyrie leden. Waren zij nog aanwezig in het land? Leefden zij nog? Betekende het kalme antwoord van Fawn dat de Valkyrie herrezen was? Haar brein was one big mess, een massa van vragen, plaatjes, oplossingen en theorieën. "Navaeh" Sprak ze, natuurlijk fout, maar de Friese merrie besloot haar mond te houden. Dejavú's welden op in haar hoofd, beelden van vroeger. Ze stond op het punt dezelfde fout als toen te maken. En de blik die verscheen in de ogen van het zwarte dier voor haar verrieden dat ze heel goed wist wat er nu door haar hoofd stormde, als een op los geslagen olifant.

7 jaar, knapper dan nu ( hoewel ze toen ook al geen beauty was ) en een enorm ego. God, wat was ze arrogant geweest. Het was een regenachtige avond, en ze had zomaar even Fawn geroepen, wat geblaat en ze dacht dat ze klaar was. Dat ze de Valkyrie mocht betreden. Ze probeerde zich niet te schamen voor toen, maar ze was veranderd. Het leek alsof ze voor een diepe afgrond stond, twijfelend. Als je je nu niet gedraagt, heb je nooit meer een kans en word het leven nooit meer spannend. Je bent al 13, en de tijd tikt verdomme.

Ze wendde kalm haar blik op Fawn, die haar instructies toesprak. Ze luisterde en haar woede en schaamte waren weggezakt, Ze knikte langzaam. Het dreigement negeerde ze; ze wist dat deze hengst vele malen sterker dan haar was, maar bang werd ze er niet van. Als het tijd was, dan was het tijd. En ze werd nog liever vermoord dan een been te breken en langzaam te creperen. Zo wist ze dat de ander nog een beetje lol had. "Bedankt. Ik beloof je dat al deze punten over een tijdje beantwoord zijn" Ondertussen had ze geen blik meer op de gespikkelde hengst geworpen. Tot Fawn hem voorstelde als Lootah. Ze liet de vreemde naam door haar hersenpan weerkaatsen. Aha, dus dat was de naam voor de uit de kluiten gewassen indianenknol. Ze wierp een koude blik en een miniknikje kon er vanaf,

Het gebrom van de hengst gleed als water langs haar heen. Was hij tenslotte ook niet slechts pion?Ja, wellicht in een ander spel. Zijn kaart zal echter nooit in dezelfde hand liggen als Nevaeh. Zijn spel was nog niet begonnen.

Fawn's pisgele ogen knepen zich tevreden samen toen Nevaeh knikte. "Het is nog te vroeg om mij te bedanken, Nevaeh, zelfs al heb ik jouw leventje overduidelijk meer roem en aanzien gegeven dan je wellicht verdiende." Ze glimlachte. "Binnen twee dagen verwacht ik een rapport. Je zult ons vinden in het moeras." Want dáár zaten de lekkerste kevertjes, énkel verkrijgbaar in dat gebied. Bovendien hadden ze dat hele imago om hoog te houden.
Lootah en Nevaeh wierpen nog  één blik op elkaar waarna Fawn het Valkyrie kudde-bonding programma wel welletjes vond voor vandaag. "Gá, Nevaeh." Weerklonk haar stem resoluut, waarna ze met haar neus een hup-hup beweging maakte. "De tijd tikt weg, net als mijn geduld." wierp ze er nog op een weliswaar liefjes, wellicht misplaatste toon, achteraan, waarna ze toekeek hoe de merrie vertrok als een moeder haar kind.

Fawn bleef staren naar het punt in de verte, zelfs toen haar oud-Valkyrie lid allang verdwenen was. Al die tijd had er een sluimerende voldoening in haar ietwat merkwaardig omgekrulde lippen gelegen. Uiteindelijk verliet een zuchtje haar mond. "Jaja," zei ze hoofdschuddend en eindelijk in beweging komend. Haar lichaam had zich omgedraaid in de richting van het pad wat ze in het aller begin hadden belopen. Wederom weerklonken hun hoeven tegen de harde ondergrond.
"Dus wat denk je van haar, Loo?" begon ze pas wanneer ze weer eenmaal op pad waren. Ze knipperde tevreden naar de hengst van onder haar wimpers. Een geamuseerde fonkeling lag in de pisgele irissen.

Kharrea's groenbruinige ogen bekeken het gebied eens. Dit leek in het iets wel op the ash valley. Waar ze vroeger de oorlog had meegevochten. Waar het bloed door haar tanden heen had gevloeid. Waar haar lichaam bijna de top had bereikt. Waar haar Dh avontuur was begonnen. Hier had ze Cobra leren kennen en in de woestijn had ze toegang tot zijn kudde verkregen. Haar hele carrière opgebouwd en daarna weg getrokken om in haar geboorteland haar eigen kudde te gaan leiden. Een partner te krijgen, de prachtige Conan. De hengst die, als hij wist dat ze nog leefde, nog steeds aan haar zijde zou staan. Een gigantische grijze hengst met een blind oog en de gigantische littekens. Kha haar hoofdje was ook niet zo mooi als iedereen dacht. Vanaf haar rechteroog, rakelings langs haar oog tot aan het begin van haar neus had ze een litteken lopen. Ook ter hoogte van haar bekken had ze littekens maar deze waren zo mooi genezen dat je ze amper nog zag. Maar goed ook, het waren tekens van mensen. ze waren ook mooi recht gesneden zodat ze de bloedingen hadden kunnen stoppen. Kha had geluk gehad maar ze was er niet dankbaar aan. Maanden, misschien zelfs een paar jaar, in het donker leven was niet aan haar besteedt. Ze had vrede genomen met dat ze dood zou zijn gegaan maar die stomme tweevoeters hadden haar de ellende in moet sleuren. Ook nu leefde ze nog in volle frustratie. Haar achterhand wou niet mee zoals het moest en galopperen was moeilijk maar ze trainde er wel op. Zoals nu, Haar hele voorhand was bezweet, haar hoofd laag en haar neusgaten wijd open om genoeg adem te kunnen halen. Er kwam een zwaar geluid vanuit haar neus door de inspanning maar het ging wel beter dan eerst. Zonder het te merken kwam ze een merrie tegen die bij haar bekend was van verhalen.

Er was een korte stilte nadat Fawn's vraag overduidelijk ronddraaide in het brein van de hengst. Fawn wachtte terwijl haar blik haar reisgenoot vanuit de hoeken van haar gezichtsveld bestudeerde. "Zwak" was het betwistende antwoord wat zijn mond verliet. Ondanks zijn wellicht beledigende antwoord was er niets in haar uitdrukking veranderd. Ze glimlachte enkel maar en mompelde iets in de trant van "Interessant." Lootah's dieprode ogen vonden die van haar. Een kort lachje ontsnapte haar mond. "Hehe, training... " Ze schudde haar hoofd langzaam, alsof haar gelach verder echode in haar hoofd, onhoorbaar. "Loo... Loo... Loo..." Mompelde ze zijn neus in haar nek voelend, zelf te ver in gedachten verzonken om er veel aandacht aan te besteden.   "Alhoewel ik die van jou natuurlijk erg waardeer, gaat het niet altijd om spieren." Met die woorden vervolgde ze haar passen, haar toon langzaam zakkend van luchtig naar één met de galm en diepte van een put. "Ze zal veel waarde houden al dan niet in andere maten. Je zult het wel merken." Haar holle passen weergalmden tegen de harde wanden van de gesteenten die hun pad leidde. "Iets zeldzaams waar jij onbewust ook over bezit." Ze glimlachte voor zich uit, zag echter niet hoe de wolken, steeds grijzer wordend, samenpakten. Haar blik was leeg, fonkelend met een emotie onverklaarbaar. Loyaliteit.  

Ze liepen verder hoe ze hun hele reis al  hadden samengelopen. Ze vulden elkaar aan, zoals alleen een dikke en dunne darm dat konden. Nooit eerder was ze een hengst tegengekomen die haar gedachtegang zo ver bijhield als Lootah. Als metgezellen met dezelfde behoeften. Ze voelde het in haar hart, wist dat hij het ook moest voelen. De drang naar iets anders, iets wat hun beroofde tijd kon goedmaken, de adrenaline in hun bloed kon losbreken, vrijlaten. De rush...
De spieren in haar op borsthoogte hangende ravenzwarte kop bolden op, haar altijd zijwaarts hangende gescheurde oren meehoppend op de ritme van hun passen. De mondhoeken van de merrie trilden, kromden geleidelijk aan op, stopten niet tot ze zichzelf in een wijde glimlach gevormd hadden. Langzaam draaiden haar oren naar het geluid.
Rode gordijnen trokken zichzelf naar beide kanten voor haar ogen terwijl zacht gemiezer en een donker wordende lucht zichzelf als achtergrond besloten. "Loo... " Het toneel was geopend.

Een bruine merrie kwam hun kant op gegaloppeerd. Fawn hief haar kop, een grijns sierde haar lippen terwijl ze nonchalant schuin richting de merrie wandelde. "Hééé, helleuw helleuw helleeuuw~" De gouden ogen van de merrie fonkelden plezierig terwijl ze zich in die van de merrie vestigden. Ze zoog aan de binnenkant van haar wang, nadenkend, wellicht. "Hebben wij elkaar eerder ontmoet?" Zei ze tenslotte, haar glimlach verbredend. Haar lichaam kwam in beweging, ondertussen nog altijd haar lippen bewegend. "Ooit, in een ver land?" De woorden verlieten haar keel als scherpe kiezelsteentjes, één voor één plonzend in stil water, zonken weg in een toon die donker was als de bodem van een oceaan. “Vertel mij eens… Vrees jij het duister?”

Net als alles was het slechts een spel wat goed en slecht gespeeld kon worden.
Fawn was niet bang om te verliezen.

Kharrea maakte een huppelpasje met haar voorbenen zodat haar achterbenen in een drafje konden over gaan. De twee paarden keken haar aan. Zij bekeek beiden eens. Ah Fawn, die kende ze wel. Maar ze wist niet meer of ze haar ooit ontmoet had en ze ooit eens een gesprek hadden gehad. Hat was dan ook redelijk ver weg in haar geheugen die glorieuze jaren van haar kudde. Veel had ze er niet van meegemaakt. Enkel het begin. Daarna was Panarea geboren. Wel wist ze dat de merrie en de hengst ongeveer van haar leeftijd zouden moeten zijn. Als ze goed kon rekenen tenminste. Zij deelden dus minstens de wijsheid van het leven. Of je nu goed of slecht was, deze moest je hebben. Iets waarvan Kharrea zeker en vast genoeg had. Ze was een wijze merrie ondanks dat ze nog maar op de helft van haar leven zat. Ach, who cares. Ze kenden haar nog wel dacht ze. Iedereen in Dh had haar ooit gekend. Ze was de slanke arabische merrie met de kracht van een mustang. De rechterhand van Cobra. Diegene die haar eigenkuddeleden had laten afslachten door de grote friese hengst. Ze was een grote verrader, maar toch nog altijd een slecht beest. Ze was meesteres van het manipuleren. Ze leek dan ook een schat van een dier maar in werkelijkheid was ze zo vals als de nacht. Daarom dat Cobra haar de geheime rang had gegeven.
De merrie sprak haar aan. Ze kwam in beweging. Ook Kharrea zette haar lichaam weer in een stap. Ze liet zich niet intimideren door een andere merrie. Beiden leken ze elkaar in zich op te nemen. Rustig heen en weer gaand. Kha lette niet op de hengst die in haar gezelschap was.
"Dat zou wel eens kunnen Fawn. Als je Cobra kende ken je mij waarschijnlijk ook." Sprak ze fijntjes. Haar hemelse stem weergalmde door het lege gebied. Haar staart tegen haar billen rustend. Haar oren rustig hangend op haar kop. Met een mede soortgenoot vond ze het teveel moeite om haar macht uit te stralen. Ondanks haar zwakkere lichaam was haar brein nog altijd slimmer als vele van de paarden in DH.
"Ik iets vrezen? Laat mij niet lachen." Waarna haar vals lachje weer even naar boven kwam. Iets wat elk paard wel kende. Weinig paarden kenden haar naam, of enkel vanuit verhalen. Weinigen hadden het uit haar mond horen komen buiten diegenen die ze had vermoord. Die schreeuwden haar naar uit terwijl ze hun laatste adem uitbliezen.
"Maar vertel eens Fawn, gaan de ravens eindelijk weer hun vleugels uitspreiden?" Vroeg ze aan de zwarte merrie.

PETS! Terwijl de twee merries elkaar in zich opnamen luidde de geïrriteerde zwiep van Lootah's staart als een zweepslag door de stilte. Als hij één nadeel moest noemen aan het ronddenderen met Fawn, zou de wit- met bruine hengst aangeven dat hij áltijd in haar schaduw stond. Er was geen ontkomen aan. Iedereen kende de beruchte Fawn, geen mens kende het roodbruin gestippelde beest. Geagiteerd klemde hij zijn kaken op elkaar en probeerde zich met zijn hele hebben en houden in te houden. Nee, impulsief reageren was geen optie. Impulsief gedrag bij zaken als deze was een teken van zwakte, het zou hem niets goeds brengen. Hij moest zijn anonimiteit gebruiken zolang het nog kon. Lang zal het in ieder geval niet meer duren...

Mama's mond vertrok toen het minipaardje vol trots op haar af huppelde. Zijn hartje sloeg een slag over toen zijn grote, onschuldige ogen de kleine verandering in haar gelaat waarnam. Werd ze nu boos? Had hij het dan weer niet goed gedaan? Het stuntelige wezen op zijn veel te lange benen verminderde weifelend vaart. Hij wachtte af. Hij wachtte af tot de merrie zich verroeren zou, tot ze zijn kant op zou komen. Hij wachtte af tot ze haar eerste move zou maken. Zou het een schop zijn misschien? Hij had ten slotte gezonderd, en zondes moesten eruit geslagen worden. Of ging ze haar tanden in zijn tere huidje zetten, om het vuil eens goed van hem af te schrapen? Lootah liet zijn hoofdje zakken, richtte zijn rode kijkers naar de grond en wachtte bevend op zijn stelten af.
Seconden tikten weg, ze veranderden in minuten. Je zou kunnen zeggen dat deze minuten overgingen in uren, maar daar had onze kleine drommel geen geduld voor. Toen hij voorzichtig opkeek en door zijn lange wimpers gluurde was mama's plek leeg. Ze had hem verlaten, ze had hem genegeerd.

Lootah verdween in de achtergrond en bleef daar staan, observerend en beheerst. Zijn lichaam was klaar om toe te slaan, misschien eerder dan zelfs Fawn zou verwachten. De merrie stond hem niet aan, en hij was er vrijwel zeker van dat Fawn deze houding ook niet zou tolereren. De mot doorweekte zijn stroachtige manen, bevochtigde zijn leren huid. Zijn ogen fonkelden gevaarlijk. Deze bruine snob zou wíllen dat ze met al haar wijsheid eraan gedacht had om béter paarden in haar kielzog te houden.


Offtopic: Op mn telefoon geschreven, hopelijk zitten er niet teveel spelfouten in. En eventjes wat minder fancy woorden deze keer. :')