I let it throw me of my feet - Magnum

DreamHorses was leeggelopen. Sunset had een paar dagen terug gelukkig Navayo tegen gekomen. Maar god, wat zag hij er slecht uit. Ze was geschrokken en was eigenlijk direct in huilen uitgebarsten. Van schrik, van schuld. Ze had spijt dat ze de hengst niet eerder had opgezocht. Ze voelde zich schuldig dat ze hem het gebied uit had laten gaan. Ze had beter op hem moeten letten.
En ze wist wel dat zij er ook beter uit had gezien. Dat zij zelf ook niet haar beste tijd had op het moment. Maar Navayo was er slechter aan toe. En dat nam ze zichzelf kwalijk. Wat was ze nou voor waardeloze partner. En kuddeleidster. Hoewel ze wel kon zeggen dat ze de kudde kwijt was. Er was niets meer van over. Ze zou niet weten waar iedereen uithing. Of ze uberhaupt nog wel in DreamHorses waren. Want naast Navayo had ze hier nog geen paard gezien. Nog geen geur opgepakt. En ze moest aan zichzelf toegeven dat dat haar redelijk in paniek bracht. Waar was iedereen? Magnifico, Sultan, Pearl? Zelfs Remember zou ze nu graag zien. Misschien was die ook weer normaal. Ze wist nog de laatste keer dat ze die tegenkwam, tegelijk met Sultan. Ze was trouwens dat Sultan haar nog normaal aankeek. Ze had wel de QS van hem afgepakt. Maar ze dacht niet dat iemand haar dat kwalijk nam. Iedereen wist wel hoe dicht Mischa in haar hart stond. Nog steeds.
De hoefjes van de merrie hadden inmiddels het Wilgenwoud verlaten en liepen nu langs de watervallen. Het gekletter van het water vulde de omgeving. De merrie draafde erlangs om naar het Zilveren Meer te gaan. Tussen de bomen hield ze stil, nu toch twijfelend. Hier was het gebeurd. Hier was ze in de val van Tuxedo getrapt. Wilde ze hier wel zijn? Ja, ze hield van deze plek. En niet of niemand kon haar dat afnemen. Dus de merrie kwam tussen de bomen vandaan en liep naar het meer. Ze kon hier wel even wat gaan drinken en eten voordat ze de rest van Dream Horses onder de loep zou nemen.

-Magnum!-

Magnifico reisde van hot naar her de afgelopen dagen. Ze was actiever dan in maanden en ze kon het dan nu ook niet laten om haar benen te laten strekken en een galopje mee te pakken. Kalm galoppeerde ze over velden en door bossen. De paden die toen het druk was in dit land, gesmeed door vele paardenhoeven, waren verdwenen en weer bedekt door het herstellen van de natuur na de vele verstreken seizoenen. Maar Magnifico wist nog precies waar ze vroeger hadden gelegen. Het was een gewoonte, een kaart die in haar geheugen was gebrand.
Sinds haar ontmoeting met Navayo was ze erop gebrand om haar lichaam weer in ere te herstellen. Dus ze rende meer, ze at meer en ze begon langzaamaan weer te glanzen. Ze werd weer ronder, haar bespiering groeide beetje bij beetje en haar conditie werd ook beter. Enkele maanden terug had ze niet zo kunnen rennen als nu.
Magnifico maakte een schokkerige overgang terug naar draf toen de begroeiing dichter werd en ze tussen de bomen door moest dragen. Ze zweette nu al lichtjes en ze besloot haar dorst te lessen bij het Zilveren Meer. Haar passen klonken luid tussen alle dode bladeren die zich hier hadden opgestapeld en zo nu en dan een droge tak die onder haar gewicht brak.
Het heldere water was een welkome begroeting, maar ze was vandaag afgeleid. Ze rook iets, iets heel erg bekends en haar oren gingen onderzoekend in het rond. Ze scande de oever van de wal om het paard te zoeken die ze nooit verwacht had nog eens te zien. Sunset, waar was die verdraaide pony. Niet veel later had ze eindelijk de IJslander ontdekt, maar ze moest nog een kwart ronde van het meer afleggen om tegen haar te kunnen praten. Wilde ze dat wel? De laatste keer dat Magnifico haar had gezien, was ze zo raar. Kon ze überhaupt vandaag haar wel zien? Struinend maakte ze toch voorzichtig een weg naar de bonte pony en zodra ze binnen gehoorafstand was, durfde ze zichzelf eindelijk weer te geven. ‘Sunset?’ vroeg ze voorzichtig, geen idee hoe de merrie zich nu zou zijn. Ze had zich ieder geval ontdaan van het doek rond haar ogen, dat was een vooruitgang.

De wind nam een geur mee die voor Sunset onmiskenbaar was. Dat was Magnifico's geur. Sunset bracht haar hoofd omhoog en keek het meer rond, toen ze de merrie ook al richting haar zag lopen. In gedachten bladerde ze door de vage herinneringen van haar 'geen-geheugen-tijd'. Het enige wat ze zich daarvan herinnerde waren geuren. Zo wist ze dus dat ze Aaliyah tegen was gekomen in die tijd. En nu ze terug dacht, wist ze dat ze Magnifico ook tegen was gekomen. Sunset slikte, ze wist niet hoe ze zich had gedragen toen ze haar geheugen kwijt was geweest. En aan de merrie voor haar te zien, was dat niet al te goed geweest.
'Sunset?' De stem van de merrie voor haar was voorzichtig, niet hoe Sunset het van haar verwacht had. Sunset voelde zich schuldig. Wat had ze gedaan dat Magnifico haar zo wantrouwde nu?
"Magnifico," antwoordde ze rustig, de merrie aankijkend en Sunset glimlachte voorzichtig. Ze bekeek het lichaam van de merrie. Magnifico was afgevallen, maar ze zag wel dat de merrie bezig was om weer voor zichzelf te zorgen. En Sunset kon het wel begrijpen, het was voor iedereen een zware tijd geweest waarschijnlijk. Sunset zelf zag er ook niet zo fraai uit op het moment.
"Ik heb mijn geheugen weer terug..." begon Sunset voorzichtig. "Ik weet alleen niets meer van de tijd dat ik dat wel kwijt was. Ik weet alleen nog geuren, zodat ik weet wie ik tegen ben gekomen... Ik ben jou ook tegen gekomen, of niet?" Ze hoopte dat ze in die tijd de merrie niet boos had gemaakt, want dan kreeg ze nu wat naar haar hoofd gegooid. Ze zou het begrijpen, maar Sunset wist niet meer wat er gebeurd was. Dus in dat opzicht zou het niet eerlijk zijn.

Ze wist haar naam. De bruine merrie liet een zucht van opluchting over haar lippen rollen en de tranen sprongen spontaan in haar ogen. Magnifico was niet helemaal vergeten, uit iedereens geheugen ontdaan. Ze had nu een lang verloren vriendin weer terug. De quarter kreeg weer lichtjes in haar ogen en een glimlach op haar gezicht. Sunset sprak over dat ze haar geheugen weer terug was, dat ze alles vergeten was van de tijd dat het weg was. Maar wonder boven wonder wist ze dat ze elkaar een lange tijd terug nog hadden gezien.
Magnifico knikte langzaam. ‘Ja, dat klopt,’ zei ze zachtjes. ‘Maar dat maakt nu allemaal niet meer uit, ik ben blij dat je er weer bent,’ sprak ze vervolgens zachtjes en ze stapte naar voren om kort haar neus tegen die van Sunset aan te drukken. ‘Ik heb je gemist. Ik was zo alleen hier,’ zei de bruine merrie, verdriet duidelijk in haar stem te horen van de lastige tijd die ze achter de rug had gehad. Ze was er overheen aan het komen, geaccepteerd dat het zo was en besloten om beter voor zichzelf te gaan zorgen. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om Dreamhorses te verlaten en een nieuw leven te zoeken in een ander gebied. Nee, alle herinneringen die ze hier had gemaakt waren te dierbaar voor haar geweest. En mocht iemand haar ooit nog willen zoeken, dan wisten ze dat ze hier was. Haar thuis.
Opeens herinnerde ze iets. ‘Ik heb Navayo niet lang geleden nog gezien,’ sprak ze voorzichtig. Niet wetend of het de bedoeling was dat ze wist wat er tussen hen speelde. ‘Hij mist je ook.’ Magnifico was niet degene die ervoor moest zorgen dat het weer goed tussen hem kwam, dat moesten ze samen oplossen. De quarter zuchtte zachtjes weer. Wat was de wereld eigenlijk veranderd. Alles was anders nu, en toch voelde het weer vanouds nu ze hier met Sunset sprak. Al gingen hun gesprekken vroeger eerder over kuddes en gevaren, nooit over dit soort dingen.