Totally confused [&Magnum]

Haar blindheid begon haar te irriteren. Nee, ze was niet blind, ze had een doek om haar ogen zitten, rond haar hoofd, die ze er met geen mogelijkheid afkreeg. Wat ze ook had geprobeerd, het stomme ding bleef om haar hoofd zitten. Alsof het zat vastgelijmd. Tegelijk irriteerde het haar dat ze haar geheugen kwijt was. Ze had een paar weken terug een paard tegen het lijf gelopen, ene Aaliyah. Het was duidelijk dat zij haar niet had gemogen. Verre van dat. Maar Sunset wist niet waarom, en dat was frustrerend. "Auw, verdomme!" vloekte ze toen ze ergens tegenaan liep. Verward deed ze een stap achteruit, deed een paar stappen naar links en liep voorzichtig verder. Veilig. Het was haar inmiddels ook duidelijk dat haar persoonlijkheid was veranderd - als ze Aaliyah moest geloven dan. Blijkbaar was ze veel brutaler geworden, op het arrogante af. Hoe was ze vroeger dan geweest? Het maakte haar langzaam woedend dat ze geen antwoorden had. Woedend op zichzelf. Hoe had ze zichzelf in deze shizzle kunnen krijgen?

Magnifico's bruine vacht was dof, haar ogen hol en haar flanken en rug waren ernstig ingevallen. Je kon bijna zeggen dat het een zak botten was, maar dat was Magnifico inmiddels al zo lang ze zich kon herinneren. De merrie snoof eens futloos toen een fazant plotseling de bosjes uit kwam rennen, ze hief haar hoofd kort even, waarna ze hem weer op borsthoogte liet hangen.
Langzaam dwaalde ze door bossen, velden en bergen. Geen doel, geen einde. Maar ze durfde niet de grenzen van haar geliefde land te passeren. Dreamhorses was er altijd voor haar geweest en zou er altijd voor haar zijn. Ook al was er geen hond meer te vinden. Haar soortgenoten waren verdwenen en ze had het gevoel dat ze de enige was die nog over was. Verder, niemand. Geen geur prikkelde haar neusgaten noch een geluid bereikte haar oren. Ook al was ze te vermoeid om wat op te merken. Móchten haar zintuigen iets opvangen, draaide ze liever om dan erheen te gaan. Het solitaire leven beviel haar goed.
Enkel was dat vandaag anders. Ergens, diep in het donkerste van haar brein verstopt, herkende ze een vlaag van herkenning. Sunset. Haar geur, vaag, verstopt onder een laag die ze niet herkende, maar daaronder lag nog de zoete geur van een paard die ze ergens een vriendin durfde te noemen.
Het duurde niet lang voordat een paard hoorde vloeken. Het was de stem van Sunset, maar het klonk niet zoals het hoorde. Niet vriendelijk, boos en geërgerd, wat ze nog nooit eerder had gehoord. Was Sunset nu ook nog veranderd? Was ze de enige die nog normaal was op deze aardbol.
Haar zwart-witte vacht kwam dan eindelijk in zicht. Magnifico spitste haar oren naar voren en ze wist haar hoofd weer iets omhoog te tillen. ‘Sunset, ben jij dat echt?’

MEEP KORT MAAR BOEIE.

De geur van een ander paard kwam haar neusgaten binnen, wat haar zenuwachtig maakte. Ze kon niets zien, dus had geen idee met wie ze te maken had. Groot of klein, goed of slecht, bruin of wit. Sunset wist het niet. En wat als het paard - wat er nu aankwam - haar kende? Sunset beet geïrriteerd op haar lip. Waarom schommelde haar stemming zo heen en weer? De woede en irritatie was nogsteeds in haar lichaam. Maar nu er een ander paard aankwam nam toch de angst het over.
"Sunset, ben jij dat echt?" Sunset's oren draaiden zich naar voren, naar het geluid. Het was de stem van een merrie. Ergens voelde het vertrouwd. Ze had deze merrie gekend. Ze had alleen geen idee wie het was. Of het een vriendin was, of misschien wel familie. Sunset's oren draaiden zich met een ruk weer naar achteren, onzeker en bang. I-ik weet niet wie je bent..."

De zwartbonte IJslander was niet meer zichzelf. In Magnifico's dynamische leven was Sunset één van de weinige stabiele factoren, net zoals haar geliefde land. Sunset was er altijd geweest en altijd, hoe Magnifico's humeur er ook naar stond, was zij redelijk gebleven. Sunset, angstig, op de achtergrond, verlegen en op een vreemde manier toch kuddeleider geworden op haar jonge leeftijd. Ja, Magnifico was ook leidster geweest, in haar goede tijd. Sinds ze haar kudde had verloren was alles bergafwaarts gegaan. Ze had ruzie gezocht met haar bondgenoten, kwaad gemaakt op haar geliefden. Nu was ze alles kwijt. Remember was niet meer wie hij was en haar dochters waren spoorloos. De bloei van haar leven was voorbij. Magnifico was niemand meer. Toch was er een stemmetje in haar hoofd die nog met hoop durfde te spreken: "Als mijn familie me zoekt, weten ze waar ze mij kunnen vinden."
Maar nu was zelfs Sunset veranderd. De kleine merrie wist niet meer wie ze was, wat bijna net zo curieus was als de doek die om haar ogen zat. Hoe? Magnifico zette onzeker een stap terug. Ze wist niet of ze de kracht had om tegen dit te vechten, of het niet beter was zich om te keren en dit... wezen te vergeten. Net zoals ze al haar problemen tegenwoordig uit de weg ging. De strijdster die ooit in haar zat was verdwenen, de plezier in het leven vervlogen. Maar tóch leefde ze nog, hoewel ze zich elke dag afvroeg of het dat nog wel waard was. Maar tot aan vandaag had ze nooit antwoord kunnen geven.

Magnifico stond voor haar gevoel minuten lang in gedachten tot ze haar blik weer naar kleine Sunset richtte. ‘Wat?’ stamelde ze daarna zachtjes uit haar mond. ‘Sunset, zeg me alsjeblieft niet dat jij óók zoals Remember bent geworden.’ Ze gedachte aan de spierwitte hengst deed alle pijn weer omhoog komen. Ze was eenzaam nu hij niet meer aan haar zijde stond. Ze miste hem iedere dag, maar om zijn naam uit te spreken voelde het weer als een steek door haar hart.
‘Ik ben het, Magnifico,’ zei ze. De klank van haar eigen naam klonk onbekend, alsof het niet meer aan haar toebehoorde. Ze was ook een ander paard geworden. Nu haar laatste kennis ook was verloren, wie was zij dan nog? Als niemand meer wist wie ze was.
Waarom praatte ze nog  tegen deze bleke schaduw van de merrie die ze ooit gekend had. Het enige wat Magnifico nog troost bracht, waren de herinneringen aan de goede tijd. Maar nu werden die herinneringen met de ontmoeting duisterder en duisterder. Ze keerde haar ogen naar de grond en een enkele traan gleed over haar wang.

Naast de geur die de merrie bij zich droeg, kon Sunset een paar andere geuren ruiken. Van andere paarden, wellicht. Ze waren zwak, maar toch herkende Sunset ze als vertrouwd - of tenminste bekend, toen ze haar reukorganen binnen kwamen. En dat verwarde de merrie alleen maar meer. Wie was het paard dat voor haar stond?
"Wat?" klonk de stem van de merrie na dat Sunset zacht had gezegd dat ze geen idee had wie het paard was. De stem klonk verbaast, en wat triest. Of misschien was gebroken een beter woord. "Het-het spijt me!" zei Sunset snel. Maar waarschijnlijk zou het niets uitmaken. Deze merrie had bekend voor haar moeten zijn, en Sunset had geen idee wie het was. "Sunset, zeg me alsjeblieft niet dat jij óók zoals Remember bent geworden." Nu lag er pijn in de stem, duidelijk hoorbaar. Remember. Dat was een ander paard. De naam kwam haar vaag bekend voor, zoals de naam Aaliyah - die ze een aantal dagen terug was tegengekomen - haar ook vaag bekend voor was gekomen. Ze kon zich er alleen absoluut geen beeld bij vormen.
"Ik ben het, Magnifico." Zo ook deze naam deed opnieuw iets vertrouwds bij Sunset doen voelen. Magnifico. Er moest toch iets in haar geheugen zitten? Kom op, denk! Maar er kwam niets. Sunset kon de naam niet plaatsen. Ze kon zich er geen paard bij zien, kon zich niet herinneren hoe ze dit paard had gekend, en met welke vorm van relatie ze had met de merrie.
En toen merkte ze dat de merrie huilde. Ze wist niet hoe ze dat precies wist, misschien door een geluid, of een geur. "Hey, gaat het wel?" vroeg ze een beetje onzeker.[/b]

De pony voor haar was vreemd, onbekend. Net zoals het gebied zich in een steeds om haat heen aan het veranderen was. De paarden, de natuur, de dieren. Het liep leeg, het veranderde, het werd onbekender. En alleen zij was nog over, niemand anders meer. Want de merrie voor haar was ook niet meer degene die ze geweest was.
Het speet haar? Wat wist ze nou van spijt, loyaliteit, vriendschap en liefde. Kennelijk was ze haar vergeten en wat moest zij nog weten. Bitterheid borrelde in Magnifico op. Ze zochten het ook maar uit, ze kon het wel zelf. Direct realiseerde dat ze dat niet kon. Ze had haar lichaam laten verloederen, net zoals haar relaties, haar familie. Er was nauwelijks nog iets van haar over dat een doffe vacht om een skelet heen. Ze kon het niet lang meer alleen volhouden, ze had de puf niet meer.
‘Sunset, hou maar op. Kennelijk ben jij ook verdwenen. Ik ben helemaal alleen,  wat geen verassing meer is,’ zei Magnifico met een vermoeide stem. Het werd haar teveel. Elke kleine tegenslag, was een mokerslag op haar geest. En dit was geen kleine tegenslag, dit verbrijzelde haar brein stukje bij stukje.

Haar thuisland was haar thuis niet meer. Waarom bleef ze hier rondhangen. Om de hoop van schaduwen van haar oude leven weer tegen te komen, om vervolgens alleen maar pijn en verdriet tegen te komen. Ze moest het onder ogen zien, haar oude leven was verloren. Ze moest niet in het verleden blijven hangen. Maar ze was te melancholisch om er afstand van te nemen. Alles zou toch niet voor niets zijn geweest? Twee zwangerschappen, een leidster zijn geweest, een moord op haar ouders voor haar ogen zien gebeuren en zelf een moord gepleegd. Al het plezier die ze ooit had gekend, was veranderd in hartenpijn. Waarom deed ze het nog? Waarom had ze zichzelf nog niet van kant gemaakt. Ze was laf, daarom. En misschien dat vleugje hoop van het verleden, dat het ooit nog goed met haar zou komen. Dat ze ooit nog gelukkig mocht worden.

Opeens klonk de stem van Sunset weer. Of, de schaduw van wat ooit Sunset was geweest. Ze was bijna vergeten dat het beest nog voor haar stond. Zij was toch niet meer wie ze was, waarom zou het Magnifico nog uitmaken. Ze vroeg of het met haar ging. Wat een oerdomme vraag. Als ze Sunset was geweest had ze het wel geweten.
‘Natuurlijk niet!’ Magnifico wist het voor elkaar te krijgen om haar stem te verheffen. ‘Alles wat ik ooit liefhad is verdwenen! Mijn leven heeft geen waarde meer nu zelfs jij bent veranderd,’ snauwde de magere merrie. Ze keerde haar hoofd van de merrie weg. Haar uitspatting had energie verbruikt die ze eigenlijk niet kon missen.
‘Praat pas weer tegen me als je weet wie je bent.’ Magnifico bracht haar lichaam traag weer in beweging en probeerde de bonte merrie voorbij te lopen. Haar zicht was toch van haar gestolen, zij kon haar niets aandoen... Magnifico kreunde toen ze haar schouder verkeerd draaide, beet op haar lip en probeerde opnieuw een stap vooruit te maken.