Come if you dare 8D

De ijzige merrie schreed voort in de gitzwarte schaduwen die door de groteske bomen boven haar veroorzaakt werden. Midden in de zwarte vlekken kon je enkel, wanneer je beter keek, haar oog herkennen en soms zag je het schaduwbeeld van haar hoofd of rug. Een ongewone opwinding suisde door het lichaam van de merrie, het liet haar dansen op haar fraaie benen en het maakte dat ze haar magnifieke hoofd de lucht in wierp. Toen stapte de duistere merrie uit de ongewone, schaduwrijke plek en zorgde het licht ervoor dat haar lichaam weer zichtbaar was. Ivida hield halt. Op onverklaarbare wijze was de merrie mystiek, ondoorgrondelijk. Hoe ze dit effect keer op keer wist te creëren was beangstigend. Plat lagen haar oren in haar schedel gedrukt. De imposante merrie voelde zich opgewonden, energie zorgde ervoor dat ze geen moment kon blijven stilstaan. Veerkrachtig sprongen haar benen dan van de grond af en met alle kracht die er in haar lichaam huisde sprong ze naar voren. Toen gooide de merrie haar krachtige benen in de lucht en wierp ze haar hoofd in de nek om zich vorstelijk in de lucht te verheffen. Deze beweging werd met een bepaalde soepelheid uitgevoerd en toch zag het er krachtig uit. Als zij het deed zag het er allemaal zo gemakkelijk uit, elke spier werkte mee en bolde op onder haar dunne huid.
Ivi snoof vurig wanneer ze weer met vier benen op de grond stond en wist haar lichaam nu te hanteren, ze had zichzelf weer in de hand. De dorst van de merrie maakte haar attent op het kabbelen van water wat maakte dat ze het gelijk doorhad wanneer ze de watervallen naderde. Een onverklaarbare greins deed haar lippen wat krommen. Geen enkele ziel kon begrijpen wat er in gedachte omging , ze was onbegrijpelijk. Aan haar linkerflank spreidde zich een groot woud uit , wat er vanuit haar ogen niet al te aantrekkelijk uitzag. Ditmaal koos de merrie om naar rechts te gaan, de kant waar er overal wel plantjes groeide maar die toch dichter naar de bodem toe groeide en dus kleiner bleven. In een rustige draf maakte haar benen zich los van de grond, de bewegingen werden met een bepaalde ontvlambaarheid gedaan. Ze bewoog majestueus, ongenaakbaar.
En toen had de kolossale merrie haar lichaam weer ingehouden. Ze stond nog niet stil maar danste in een rustige stap vooruit. Even werden haar neusvleugels open gezet om wat geuren te analyseren, en toen was ze er zeker van. Haar sluwe blik was nu werkelijk eng. Parmantig duwde ze haar borst wat vooruit en hield ze dan toch halt. Een schaduw kwam haar kant uit. Langzaam, naarmate het wezen haar naderde , werd de vorm van een paard zichtbaar. Haar blik was sinister , kwaadaardig en vals.
In de maanlichte nacht was het landschap als doortrokken van een mistig waas. De klaterende zonneschijn van de dag had plaats gemaakt voor een zacht gezeefd licht. In de uitlopers van de bergen hadden de heuvels vreemde vormen getekend. Donkere, dreigende schaduwen met hier en daar een zilveren rand. Rotsmuren verhieven zich vorstelijk in de lucht, en fijne, donkere stralen van de vurige bol die men ook wel zon noemt, lieten het stralen als levensgrootte diamanten. De nacht kwam dichterbij en verhulde de rotsen in een inktzwarte duisternis. Ook altijd vrolijk uitziende en kleurrijke bloemetjes die langs de zijkanten van de rotsen groeiden gaven zich over aan het licht en werden opgeslokt door de duisternis.
Toen verscheen op de heuveltop de gestalte van een dier. Een paard, sierlijk en groot, nog geweldiger lijkend in het bedrieglijke licht. Het wierp haar hoofd omhoog en hinnikte lang en uitdagend. Dan, opeens, was ze verdwenen, om even later, aan de rand van een uitholling, weer op te dagen. Het zocht zich behoedzaam een weg naar de vlakte. Eenmaal beneden aangekomen, strekte het machtige paard haar lichaam en met grote sprongen vloog het over het grasveld. Af en toe hield het haar vaart in en dan klonk weer haar uitdagende roep door de stilte en duisternis van de nacht.
Het begin van het einde
Deze merrie, gitzwart, beeldschoon en gespierd was de pérfecte duivel. Het eerste wat duidelijk werd wanneer je naar haar keek was pure perfectie en een paard dat voortkwam uit de diepste holen van de hel. En nu stond dit wezen hier, levensecht; van vlees en bloed, in de vorm van een paard. Haar cyaan gekleurde irissen glommen als het water in de zee, waren weerzinwekkend mooi zoals altijd. Gehuld in een mysterieus licht tilde de merrie dan triomfantelijk haar voorbenen in de lucht waardoor de spieren in haar achterhand zich aanspande en onder haar zijde zachte vacht opbolde. Speels begon ze dan met haar benen te slaan. Haar manen wervelden mee, veroorzaakt door haar snelheid en deels ook door de wind die het zachtjes heen en weer licht deinen. Wie was er gek genoeg deze merrie te naderen?

[&Een slecht paard]

Unreal's ogen zweefden over de omgeving. Hij was terug! terug in Dh , voor de tweede keer. Telkens kon hij het niet laten om terug te gaan naar zijn oude plaats. De plaats waar iedereen hem niet beter kende als de grootste player, de rotzak. En toch wist hij iedereen te verleiden, al wisten ze hoe hij was. Hij had Ivi achter gelaten met het veulen in haar buik. Dat was zelfs onbeschoft geweest voor zijn doen. Hij moest maar een op zoek naar haar gaan. Dat was ook de grootste reden dat hij terug was gekomen. Hij wou wel weten hoe het met het veulen zat. Was het groot sterk en machtig? 't kon haast niet anders met het bloed wat door hem heen stroomde moest het wel sterk zijn. Anders had hij gefaalt. Wat zou de naam zijn van zijn zovele veulen? De vorige namen had hij uit zijn geheugen gegrift en net alsof ze nooit bestonden,, wist hij er niks vanaf. Zijn grote hoeven lieten afdrukken na in de grond. vond je het gek, met het gewicht van de spieren en het grote lijf wat zijn benen bij zich droegen. Hij schudde zijn volle dot manen uit, ze zaten zoals gewoonlijk in de klit. Al de vieze rottende wonden die Unreal had toen hij Dh verliet, waren tot grote verbazing van hemzelf , helemaal geheelt. Nouja.. op een paar littekens na zag hij er weer charmant uit. Hij had zich buiten Dh goed koest gehouden. Hij zat nu dus vol energie, en nijd. Als paarden slim waren spraken ze hem niet zo 1,2,3 aan. Ze mochten blij zijn als Unreal hen aansprak. Meestal zat het dan wel goed. Al moest je niet beidehand gaan doen , dan maakte Unreal kortemette met je. Zo simpel was het. Unreal had een lang vervaagde geur geroke. Dat was al een tijdje gelede. Hij had niet verwacht de merrie al op de eerste dag terug in dh, tegen te komen. Hij grijnste. Dit kon wat worden. Hij stapte met grote zelfvoldane stappen op de merrie af. Zo'n 5 meter bij haar vandaan verliet een schrille bries zijn keel. "dag Ivi, niet gedacht jou nog te zien.." Siste hij tussen zijn tanden door. "Dat zal van beide kanten komen , niet ?" vervolde hij rustig. Unreal's houding was kalm. Waarom zou hij zich opfokken? Hij had niks te vrezen.

[Bamm!! He's back, jah ze naam moet ng ff veranderd worden. ik kon gwn niet zonder hem. srry voor evt. spelfout En jah flut post, moet weer ff inkomen]

Het gitzwarte gevaarte stak haar barbaarse, toch edele, hoofd in de lucht waardoor ze het aankomende paard beter kon onderscheiden. Vanaf de zijkant viel straal aan licht op de friese hengst. Naarmate dit creatuur dichterbij kwam had ze iets ontdekt. Even mompelde ze een verbaasd geluidje maar ze herpakte zich meteen. Hij kwam dichterbij , en nu zó dichtbij dat ze binnen gehoorafstand van elkaar waren. Nonchalant en imponerend krulde de merrie haar hals op als een zwaan. Het enige verschil met dit wezen en haar was de kleur, en duivelsheid die bij Ivi altijd aanwezig was in haar bewegingen. De fierheid en pracht bleef hetzelfde. Vurig paradeerde de merrie op haar benen, de hengst iets tegemoet komend en dan hielt ze halt. Sexy krulde haar inktzwarte wimpers rond haar identieke, helblauwe ogen en even gingen diezelfde ogen schuil achter haar lange wimpers. Ze was ontzettend knap; zo van je kunt me toch niet krijgen knap. Elke beweging , bewoog ze zich met een gratie die voortkwam uit een grote wijsheid en bewustzijn van kracht
Ivida was werkelijk benieuwd met welke smoesjes de hengst kwam aanzetten en voorál waarom hij hier was?! `Dag Ivi, niet gedacht jou nog te zien.. Dat zal van beide kanten komen , niet ?´ bereikte zijn rustige stem haar binnenste. Ivi haar onnatuurlijke blik was op hem gericht, haar gevaarlijk knappe gelaatstrekken waren ijzig opgesteld. Nog steeds zeiden haar ogen verlies jezelf in mij totaal onbewust. De merrie wist hengsten hun aandacht altijd op een bepaalde manier vast te houden , die andere merrie's niet hadden. `Je leek me niet echt het persoon voor overbodige opmerkingen Unreal´ klonk haar zoete, onveilige stem, de dynamiek vloeide door de woorden. Ze wendde haar blik niet af maar haar lippen krulden, een humorloze lach. `Whatever, ik zou graag weten waarom je je naar mij gewaagd hebt´. Triomf straalde in haar ogen, het eerste woord met met de grootste minachting ooit gezegd. Én ze rolde erbij met haar ogen waar het zwaarste ego ooit in lag. Ivi was een indrukwekkende toch onwerkelijk mooie verschijning en een soort drug. Wie haar ooit had gezien, laat staan aanraken, zou haar niet meer vergeten. En de hengst, waarvan ze dacht het nooit meer te zien, was toch weer hier bij háár, en dat deed iets met haar ego. Dit werd op een nog hoger niveau gezet, maar Unreal verdiende het. Hij had haar laten vallen , maar Ivi was niet zo'n merrie die ze dan weer gemakkelijk liet oprapen.

[WHIHI, srry was op vakantie but hier is je postje]