The Place I First Met Lydewin

Een Jonge friese hengst stormde over het land. Eerder was hij een jong veulen, maar de tijd vloog, hij was hard gegroeid en sterker geworden. Zijn manen sloegen tegen zijn stevige hals elke keer hij weer een ferme galopsprong maakte. Hij was op zoek naar iets. Naar iemand. Lydewin, hij herinnerde haar nog al was het de dag van gisteren. Hij had haar véél te lang niet meer gezien en, hij moest toegeven, hij miste haar best wel. Eenmaal hij aan de zee aankwam en het frisse briesje voelde, herinnerde hij het zich perfect. Hier zag hij haar voor het eerst. Het gevlekte merrieveulen. Hij wilde niet hinniken, de rust hier was zo zalig dat hij die niet wilde verstoren. Zijn manen vlogen naar voren toen hij met een ruk stilstond op één van de duinen. Hij brieste even en steigerde, rende in volle galop van die duinen af, de zee in. Tot aan kniehoogte, hij wilde meteen kunnen vechten moest het erop aankomen. Met Zijn oren plat in zijn nek tuurde hij rond, zijn zwarte vacht blonk in de zon.

Lydewin had veel zin om herrineringen op te halen en dat ging ze ook doen. Ze wilde vooral de fijne dingen van Unico herrineren daarom ging ze naar de zee waar ze hem voor het eerst had gezien. Ze galopeerden vanuit de duinen richting het strand. Ineens drong er een hele bekende geur in haar neus ze herkende die geur maar al te goed het was Unico. Ze keek over het strand en zag toen een zwarte hengst in de zee staan. Ze dacht na en dacht Is dat Unico? Ik heb hem al zo lang niet gezien. Ze Hinnikte even voorzichtig had haar oren in haar nek en wachten op reactie van het paard wat in de zee stond.

Even bleef hij naar de horizon staren, toen zijn oren zich naar een punt richten, hij hoorde wat. En meteen daarna, rook hij een enorm bekende geur. Een geur die hij maar al te goed herkende. Lydewin, hij zocht naar haar en alsof hij haar had geroepen, kwam ze aangelopen. Hij hoorde dat de merrie hinnikte en keek om. Hij had gelijk; een mooie jonge gevlekte merrie stond naar hem te kijken. Meteen toen hij haar ogen vond, wist hij precies dat het haar was. Hij stapte eerst rustig de zee uit, hij wist niet of hij haar zou herkennen. 'Lydewin?' Vroeg hij zachtjes, hij stond nochtans 7 meter van haar af, zijn oren lagen niet in zijn nek, maar draaiden twijfelachtig in het rond.

Lydewin zag dat de hengst haar aan keek. Ze keek diep in zijn ogen en herkende zijn ogen. "Unico? Ben jij dat?" zei ze voorzichtig. Haar hart maakte een vrolijk sprongetje. Toen ze hem herkende gingen haar oren langzaam naar voren. Ze jaagte de vliegen weg en schudden met haar hoofd. Haar manen zwaaide om haar heen na een jaar waren haar manen echt lang geworden. Ze bekeek Unico er goed hij was groot geworden. Zijn spieren kon je ook goed zien. Ze zetten een paar stappen dichter bij hem en rook. Ze dacht Ja dit is mijn Unico het kan niet anders.

Zijn oortjes kwamen meteen naar voren toen ze vroeg of hij Unico was. Hij liep dichter naar haar toe en stak zijn neus naar haar toe, snoof even en wist toen zeker dat zij het was. Hij bekeek haar even goed. Ze was groter, nog mooier geworden, en sterker. Ze was, met andere woorden, een jonge volwassene. Hij brieste even tegen haar snuit toen hij nog steeds zijn neus uitstak. 'Ja, Lydewin, je bent zo groot geworden', zei hij even zacht en brieste. Hij was toch groter dan haar, maar hij was dan ook een fries. Hij voelde dat hij haar kon beschermen, nu, en dat deed hem goed. Hij schudde zijn manen even en kneep zijn ogen zachtjes toe.

Toen ze helemaal zeker wist dat het haar Unico was kwamen haar oortjes helemaal naar voren. Toen hij zijn neus naar haar stak deed ze het zelf ook ze blies even in zijn neus gaten. "Jij bent anders ook aardig groot geworden ". Nu hij vlakbij haar stond zag ze helemaal dat hij groter was dan haar. Ze merkte dat hij iets voelde een apart blij trots gevoel voor hem. "Wat is er Unico ?" Ze zetten een stapje dichter bij en begon hem te kroelen. Ze had hem gemist. "Ik heb je gemist Unico. Ik heb je te lang niet gezien"

Unico snoof even en begon haar toen ook aan haar schoft te kroelen. 'Ik kan je nu eindelijk zelf ook beschermen', klonk het een tikkeltje trots. Hij Kroelde bij haar aan het laatste stukje van haar manen, waar haar schoft begon dus, en leunde zachtjes tegen haar aan. 'Te lang geleden, ik heb overal en nergens uitgehangen. En eigenlijk, eigenlijk was ik nu op zoek naar jou, je kwam dus als geroepen, ik wilde je weerzien.' Hij grijnsde even en brieste even tegen haar aan terwijl zijn oortjes zich op haar richtten.

"Inderdaad je kan me nu beschermen" Ze gaf en een klein likje toen ze het zei en genoot van het kroelen. Ze vond het heerlijk om weer bij hem te zijn. Helemaal toen het zacht tegen haar aan ging leunen. "Ik kwam hier om aan vroeger te denken toen ik je voor het eerst zag. Gewoon herrinerinnen op halen en toen ik je zag staan dacht ik dat ik het me verbeelde. Maar dat was niet zo want ik rook je geur." Haar ogen die normaal pikzwart waren waren nu goudachtige gekleurd. Ze brieste rustig en ging verder met kroelen bij hem. Haar oren stonden naar voren en maakte haar hoofd best schattig.

Hij glimlachte even, al kon ze het niet zien, en duwde zich nog wat harder tegen haar aan, waarna hij even speels op zijn achterbenen ging staan en zo enkele tientallen centimeters van de grond kwam terwijl hij luid hinnikte. Hij brieste even trots en kwam toen weer neer, draaide zich om en duwde zijn neus tegen die van haar aan terwijl hij snoof en haar aankeek. 'Je bent ook nog mooier geworden, Lydewin', klonk het zachtjes en schor. Zijn oren stonden nadenkend opzij.

"Unico wat bedoel je eigenlijk met nu kan ik je eindelijk beschermen? Zit daar soms iets achter?" Ze keek hem aan terwijl hij op zijn achterbenen stond en hinnikte even met hem mee. Ze duwde haar neus terug tegen Unico aan toen hij zijn neus tegen haar duwde. Toen hij zei dat ze nog mooier was geworden werd ze even verlegen. "Vind je dat echt Unico. Jij bent anders wel een stuk gespierder geworden." Ze keek eventjes rond om te zien wat er nog meer om hun heen gebeurde. Ze zag een paar meeuwen en ging ineens in volle galop er op af en keek even achterom om te kijken wat Unico zou doen. Ze jaagde de meeuwen weg en galopeerde de zee in. Het water voelde lekker koel aan haar benen. Ze trok even een sprintje door het water en bleef even staan. Ze keek naar Unico en wat hij deed ze hinnikte blij naar hem.

'Dat moet je zelf maar uitmaken,' brieste hij toen mysterieus en tegelijk vrolijk. Hij hield wel van ik-weet-iets-dat-jij-niet-weet-spelletjes. Hij voelde zich trots toen ze opmerkte dat hij gespierder was geworden. 'Krijg nou wat, misschien word ik ooit wel zo sterk als ik wil worden', zei hij op een fiere toon. Hij had pas door wat er gebeurde toen de meeuwen in paniek opvlogen. Ze wilde spelen, even, zoals vroeger. Hij steigerde en hinnikte luid en zwaar. Meteen zette hij met zijn achterbenen af en sprong ver naar voren, meteen in galop liep hij razendsnel achter Lydewin aan. Het water voelde lekker koel aan en spetterde alle kanten op. Hij galoppeerde en lette erop dat hij niet op stenen liep.

"Dus ik moet zelf verzinnen wat jij bedoeld met nu kan ik je beschermen? Of ga je nu een spelletje met me spelen." Lydewin moest lachen om Unico toen hij zei dat hij dan misschein ooit wel zo sterk werd als hij dan wilde. Het water voelde echt lekker aan haar benen toen ze in het water stond en naar Unico keek. Het was echt mooi om te zien hoe hij stijgerde en naar haar toe galopeerde. Toen hij bij haar was ging ze hem kroelen. "Unico, Ik zit ergens mee. Het gerucht gaat dat je van een andere merrie houd ?" Lydewin wilde altijd graag weten waar ze aan toe was. Zeker met hengsten wilde ze het weten waar ze aan toe was.

'Jeps, dat moet je doen', antwoordde hij snel , al grijnzend. Hij kroelde haar lekker nadat hij met zijn schouder naast de hare kwam staan. Ze was blij, en dat vond hij zalig om te weten. Hij liet zijn oren even hangen toen ze beweerde dat hij van een andere merrie hield. 'Lydewin', sprak hij terwijl hij even echteruit stapte en haar een neusje gaf. 'Geloof de anderen toch niet, of geloof je hen boven mij? Vertrouw me, er is maar één merrie aan wie ik mijn hart ooit hélemaal zal toe vertrouwen, en die merrie, dat ben jij.' Hij keek heer bevestigend aan en schudde zijn hoofd. 'Alsof ik voor een andere merrie zou vallen, mompelde hij snel en grijnsde even.

Lydewin vond het erg lekker dat gekroel. Hij wist haar ook echt gerust te stellen. "Nee ik geloof jou maar ik moest het gewoon zeker weten. Dat begrijp je toch wel hoop ik?" Nu begon zij hem op zijn schoft te kroelen. Dat ze ooit zo dom kon zijn dat ze andere paarden had gelooft dat begreep ze even niet. Misschien kwam het wel omdat ze hem een poos niet had gezien. "En natuurlijk vertrouw ik je ik ken je al me hele leven"


( Btw ik heb Lydewin 2.5 jaar gemaakt hihi en jij staat nog op 1.5 )

Hij brieste even en knikte. Al had hij gehoopt dat ze daar zelf al zeker van zou zijn geweest. Hij schraapte even ongedurig met zijn hoef en hield op met kroelen terwijl hij zijn hoofd in de lucht smeet. Wat hoorde hij? Wat verderop cirkelden enkele gieren in de lucht, alsof ze een prooi in de gaten hadden. Hij snoof even en zette een stap vooruit. 'Blijf bij me', zei hij waarschuwend en legde zijn oren in zijn nek terwijl hij met zijn hoofd laag, en een veerkrachtige draf verder liep; zijn neus bijna tegen de grond, waarna hij, toen de geur van bloed sterker werd, stopte en zijn hoofd in de lucht smeet. Hij bleef stilstaan. Een leeuwin was in haar eentje één of ander wild aan het verslinden.

Lydewin stopte gelijk met kroelen toen Unico stopte. Ze keek naar wat hij deed. Net als Unico zag Lydewin de gieren ook. Unico waarschuwde haar en zei dat ze bij hem moest blijven. Zijn oren gingen in zijn nek en hij snoof over de grond. Lydewin bleef dicht bij hem zoals hij zei. Toen hij stil stond en ergens naar keek ging Lydewin naast hem staan. Net als Unico zag Lydewin de leeuwin die iets aan het verslinden was. Lydewin der oren gingen gelijk naar achteren en ze focusde zich op de leeuwin. Die leeuwin moest haar maar 1 keer aanvallen en die zou het dan niet meer kunnen na vertellen. Lydewin had al 2 keer een wolf vermoord dan kon een leeuwin er ook wel bij. Sowieso was de leeuwin in de minderheid. Want Lydewin was samen met Unico en ze wist dat Unico tegen alles zou beschermen.

Toen hij even opzij keek, zag hij dat Lydewin klaar was om aan te vallen en dus op scherp stond. Ondertussen had de leeuwin hen beide gehoord en keek hen met haar kattenogen hongerig aan, waarna ze luid brulde, maar niet naar hén, ze draaide haar hoofd opzij, naar wat struiken. Daaruit kwamen nog twee leeuwinnen, die naar haar liepen en waarvan er één even ging zitten, naast de eerste. Unico stak zijn neus met zijn oren in zijn nek uit, waarschuwend briezend. De leeuwinnen ontblootten hun tanden allemaal tegelijk alsof er ene teken was gegeven en stapten traag hun richting uit. 'Lydewin, ga alsjeblieft achteruit, ik wil niet dat je gewond raakt', zei hij rustig terwijl hij zijn blik niet van de beesten afwendde.

Lydewin der ogen werden even groot toen er nog 2 leeuwinnen aan kwamen. Ze zag dat de leeuwinnen hun tanden ontblootten en langzaam op hun af kwamen. Ze hoorde Unico zeggen 'Lydewin, ga alsjeblieft achteruit, ik wil niet dat je gewond raakt'. "Nee als we moeten vechten doen we dat met ze tweeen en ik laat je niet in de steek. Ik ga niet toe kijken hoe die leeuwinnen jou aanvallen." Lydewin was in de loop van de tijd erg koppig geworden. Toen ze veulen was, was ze al een beetje koppig maar nu ze ouder was geworden was ze ook koppiger. Je kon haar niet meer zo makkelijk van gedachten af brengen. Ze hield de leeuwinnen goed in de gaten. Ze ontblootte haar tanden ook iets.

Lydewin protesteerde en opperde dat ze hem niet in de steek zou laten. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en snoof. 'Lydewin, doe het voor mij, ga alsjeblieft achteruit, ik zou het niet over mijn hart krijgen jou te zien verwonden door die krengen.' Hij keek haar doordringend aan. 'Ga!', zei hij luid op een toon die geen weerstand duldde en keek haar met donkere ogen aan, waarna hij rakelings langs haar heen hapte, perfect wetend wat hij deed. Een miliseconde later keek hij weer naar voren en zette enkele passen voorwaarts.

Lydewin wist niet wat ze moest doen ze wilde Unico gewoon niet in de steek laten. Hij vroeg of ze voor hem weg wilde gaan maar alles binnen in haar zei dat ze bij hem moest blijven. Unico begon op een doordringende toon tegen haar te praten. Hij wilde geen tegen woord van haar of tegenstribbeling. Ze keek hem aan en voor ze het wist hapte hij heel dicht langs haar heen naar haar toe om haar weg te krijgen. "Nee ik laat je niet alleen" Ze kwam zo koppig als ze was gewoon weer bij hem staan. Ze wist dat hij het niet wilde maar het voelde gewoon niet goed voor haar als ze weg zou gaan.

De leeuwinnen waren nu op 20 meter afstand. En voor hij het wist, stond Lydewin weer naast hem. 'Het verlies van iemand zoals jij zal anderen meer doen dan iemand zo als ik, geloof me.' Hij draaide zich om en duwde haar weg. 'En nu wegwezen', klonk het bijna dwingend en schudde kwaad zijn hoofd. Het gegrom van de leeuwinnen klonk plots dichterbij. Ze hadden van de gelegenheid gebruikt gemaakt om te naderen. Unico liep tenslotte met enkele grote passen naar de 3 toe en steigerde vlak voor één van hen, en kwam op deze neer. Ze smakte tegen de grond. De volgende sprong tegelijkertijd naar zijn achterhand, en door zijn benen fel uit te zwaaien, jaagde hij die verder weg. Degene die overbleef, haalde met haar poot en sterke, scherpe nagels uit naar zijn hoofd, meerbepaald zijn ogen. Een diepe wonde verscheen om zijn linkerooglid.

"Het doet mij veel Unico als ik jou verlies. Ik hou van je." Dat laatste vloog er echt uit voor dat Lydewin het door had. Ze wilde Unico niet verliezen hij betekende veelste veel voor haar. Ze werd door Unico weg geduwd voor dat ze nog kon tegen stribbelen. Hij dwingde haar om weg te gaan. Ze bleef staan naar waar Unico haar geduwt had. Het enigste wat ze kon en mocht doen was toe kijken. Toe kijken hoe haar geliefde met de leeuwinnen vocht. Hij was stoer aan het stijgeren. Ze schrok der rot toen 1 van de leeuwinnen naar Unico's ook uit haalde. Door die leeuwin had hij nu een wond bij zijn oog. Gelukkig kon Lydewin niet zien hoe erg het aan het bloeden was. Ze wilde weer naar Unico rennen en hinnikte luid.

Hij bleef even onbeweeglijk staan toen hij geraakt weg, maar werd toen enorm kwaad. Hij stijgerde en sloeg zijn voorhoeven tegen het hoofd van de leeuwin, die roerloos bleef liggen nadat ze op de grond gesmakt was. De andere leeuwin leek te zwak zijn om nog te vechten, en de derde maakte zich uit de voeten. Hij bleef staan bij het levenloze leeuwenlichaam, en snoof even toen hij bloed proefde. Hij keek naar de rennende leeuwinnen die wegliepen en hinnikte luid. 'Bange wezels'. Hij schudde zijn manen even en keek toen bezorgd om naar Lydewin, die wat verderop stond. Het bloed blonk in de zon, maar het deerde hem niet. Hij wilde dat Lydewin oké was.

Lydewin had al verwacht dat Unico het niet gehoord zou hebben wat ze riep naar hem. Ze zag dat 1 leeuwin bewegeloos op de grond bleef liggen en dat ze andere twee leeuwinnen weg renden. Toen ze weg waren keek hij bezorgt naar haar maar zei ook bezorgt naar hem. Ze galopeerde snel naar hem toen. "Het doet mij wat Unico als je dood was geweest." zacht zei ze er achter aan "Ik hou van je" Ze keek hem aan en zag de wond boven zijn oog. Ze likte een klein beetje aan zijn wond zodat hij schoon zou worden en blijven. Ze wilde hem niet kwijt raken maar hij mocht ook niet ziek worden. Hij was te belangerijk voor haar geworden.

Hij hoorde wat Lydewin zei en brieste even tegen haar neus. 'Maar ik ben niiet dood', zei hij. 'Onkruid vergaat niet'. Hij duwde zijn neus tegen haar aan. 'Ik ook van jou, Lydewin.' Toen ze aan zijn oog likte, kneep hij zijn oog even dicht en snoof. Die leeuwinnen hadden scherpe klauwen, maar zijn hoeven waren sterker. Hij was sterker. Hij brieste even triomfantelijk en schepte op: 'Ze zijn toch mooi weggelopen, die twee lafaards. Ik had ze best eens willen doden, MIJN Lydewin kwaad willen doen.'