The Place I First Met Lydewin

Unico brieste even en grijnsde. 'Ja, dat hij°zij maar snel komt', sprak hij trots, waarna hij achter haar ging staan, zich door zijn benen liet zakken en zo tegen haar aan ging liggen. Hij legde zijn hoofd over haar nek en brieste even liefjes. 'Hopelijk lijkt het veulen op jou, dan word ik lekker verliefd voor de tweede keer', zei hij zachtjes en ging goed tegen haar aanliggen. Als er een vijand aan zou komen, kon hij meteen recht springen. Zijn manen lagen deels over haar nek terwijl zijn gitzwarte vacht prachtig contrasteerde met haar bonte kleur.

Lydewin merkte dat Unico nu al erg trots was omdat hij vader werd. Ze keek naar wat hij aan het doen was. Hij ging achter haar liggen en legde zijn hoofd op der nek. Ze moest erg lachen om wat hij zei. "Je gaat toch niet verliefd worden op je eigen zoon of dochter he." zei ze lachend. "Straks ga je mij nog dumpen voor je eigen kind. Maar dat ga je niet wagen dan wordt ik echt goed boos op je hoor." Ze probeerde hem boos aan te kijken maar dat lukte echt niet ze schoot gelijk in de lach toen ze hem aan keek. "Ik kan gewoon niet doen alsof ik boos op je ben dat lukt gewoon niet."