The Place I First Met Lydewin

"Jij bent geen onkruid, Jij bent een stoere hengst" Terwijl hij zijn neus tegen die van haar deed brieste ze ook terug. Lydewin schrok even toen hij zei ik ook van jou. Hij had het dus toch gehoord maar hij hield dus ook van haar het was van tweekanten de liefde. Ze bleef voorzichtig doen terwijl ze likte. Hij brieste weer waardoor ze even ophield met likken. Lydewin moest lachen om wat Unico zei over de leeuwinnen. Toen hij zei MIJN Lydewin kreeg ze even een raar en warm gevoel. "En MIJN Unico doet niet meer zo eigenwijs als ik mee wil vechten." Ze keek hem in zijn ogen aan.

'Ok dan, als jij het zegt', zei hij snel en schudde even met zijn staart. 'Hou nu op met likken, het doet nog meer pijn dan toen die leeuwin me raakte,' mompelde hij geïrriteerd, terwijl hij zijn ogen dichtkneep. Hij wist dat het voor zijn bestwil was, maar het was nu eenmaal een pijnlijk punt. Hij opende zijn ogen toen ze zei 'mijn' Unico en duwde zijn neus nogmaals tegen haar aan. 'Ga ik lekker wel doen', zei hij terwijl hij haar aankeek en dan een likje gaf op haar neus. 'Ik meen het,' zei hij. 'Ik hou echt van je..'

Lydewin hield gelijk op met likken toen hij dat zei. Ze kreeg gelijk een neusje tegen haar aan toen ze 'mijn' Unico zei. Ze brieste even rustig en tevreden. Toen hij zei dat hij het wel ging doen het eigenwijs zijn gaf ze hem een speelse duw tegen zijn hals aan. Ze kreeg een lik over haar neus van hem en dat kriebelde even waar door ze weer moest briezen. Hij meende het echt wat hij zei dat hij van haar hield. "Ik meen het ook Unico ik hou ook echt van je. Je bent me maatje voor het leven als je dat maar weet." Ze kreeg een kleine twinkeling in haar ogen toen ze het zei en ze keek hem aan.

Hij hoorde wat ze zei en brieste even lichtjes verontwaardigd. 'Enkel je 'maatje'?', vroeg hij zachtjes, een beetje teleurgesteld. Hij keek haar even aan, maar sloeg dan zijn ogen neer, en keek naar de zandbodem onder zich. Hij schraapte zachtjes met zijn voorhoef over de grond en schudde zijn staart even uit. 'Ik wil best meer dan je maatje zijn hoor,' zei hij zachtjes waarna hij haar aankeek en zijn hoofd op haar schoft legde. 'Veel meer.' Hij keek haar even diep in de ogen aan en kneep zijn ogen toen lichtjes dicht.

Lydewin hoorde Unico verontwaardigd briezen en hem zacht zeggen enkel je maatje. Hij begon te schrapen met zijn voorhoef. Voor ze het wist zei hij dat hij wel meer dan haar maatje wilde zijn. Hij legde zijn hoofd op haar schoft en zei toen dat hij veel meer dan haar maatje wilde zijn. Hij keek haar diep in haar ogen aan en sloot ze even. Lydewin duwde zacht haar warme neus tegen Unico zijn hals. "Ik wil ook wel meer dan jou maatje zijn Unico." Ze hoopte dat hij dan begreep dat ze heel graag zijn partner wilde zijn. Ze brieste rustig.

Hij opende zijn ogen zachtjes toen ze zei dat ze ook meer dan zijn maatje wilde zijn en hij richtte zijn oortjes op. Wat hoorde hij daar? Wilde ze het echt.. met hem? Hij zette een stapje achteruit en keek haar aan, waarna hij even aarzelde, maar toen toch zijn neus strekte en aan haar voorhoofd rook, waarna hij haar voorhoofd zacht aanraakte. 'Wil je dan mijn partner zijn, Lydewin?,' vroeg hij aarzelend en keek haar even vragend aan. 'Ik weet dat we beide nogal jong zijn, maar daar geef ik niet om. Ik hou vanje.'

Toen Lydewin had gezegt dat ze wel meer wilde zijn dan zijn maatje deed hij een stapje achteruit en had hij zijn oortjes recht naar voren. Ze keek hem aan. Hij rook even aan haar voorhoofd en toen kwam de belangerijke vraag van Unico. Hij wilde graag dat zij zijn partner werd. Hij vroeg het aarzelend en keek haar vragend aan. "Mij maakt het ook niet uit dat we nogal jong zijn Unico." Ze duwde even liefdevol haar neus tegen hem aan. "Ik hou ook van jou Unico en ik wil graag je partner zijn." Zo haar woord was er uit haar hart had een vreugesprongetje gemaakt toen Unico het vroeg aan haar.

Hij brieste even vrolijk nadat ze hem zei dat ze dat graag wilde. Hij ging voor haar staan en nam haar voorpluk tussen zijn lippen. Hij keek haar rustig aan en brieste blij waardoor haar voorlok in de lucht vloog. Hij stapte tenslotte wat naar achteren en keek haar even uitdagend aan, waarna hij zijn voorhand ophief en zijn voorbenen in de lucht gooide. Hij hinnikte luid en trots, zijn staart hing hoog en hij smeet zijn hoofd wild in de lucht. Stoer belandde hij op de grond met zijn voorhoeven en ging meteen terug verticaal staan, waarna hij luid en laag hinnikte. Hij belandde weer op de grond, waarna hij haar even vrolijk aankeek.

Lydewin wist het al vanaf het eerste moment dat ze Unico zag dat ze voor elkaar gemaakt waren. En nu was het dan zo ver ze waren elkaars partner. Blijkbaar was Unico erg blij dat ze zijn partner wilde zijn. Hij stijgerde en hinnikte erg blij. Lydewin besloot maar vrolijk mee te doen. Nu wist vast heel Dh dat ze blij elkaar hoorde. Ze zouden het voor elkaar opnemen als er 1 van hun in nood was.

Zijn hoeven kwamen luid terug op de grond, waarna hij haar lief aankeek. Hij gaf haar zacht een lik op haar neus en brieste luidjes. Hij schraapte even met zijn hoef op de grond. Enkel bij haar voelde hij zich goed, enkel bij haar was hij zijn eigen, coole zelve. Tegen anderen was hij fel en kortaf, tegen haar lief en vriendelijk, en dat zou lang zo blijven, voor altijd. Zijn oortjes stonden vriendelijk naar voren en hij duwde zich tegen haar aan, niet te hard, niet ze zacht, gewoon, liefdevol.

Lydewin keek met een twinkeling in haar ogen naar Unico. Hij kwam dichterbij haar en duwde zich tegen haar aan. Een harde duw was het echt niet hij was lief en zacht. Ineens rook Lydewin een geur van haar af komen een geur die ze nu voor de 3de keer rook. Ze was hengstig aan het worden. Ze haten die lucht want dan kwamen er hengsten achter haar aan. Ze wist niet wat hengsten fijn aan die geur vonden. Het was een vieze bittere geur. Ze probeerde de geur te negeren en begon Unico te kroelen op zijn schoft.

Hij genoot even van de aanraking, maar toen er een nieuwe geur zijn neusgaten binnendrong, brieste hij even wantrouwig. Hij kende deze geur maar al te goed, en normaal vond hij die geur best wel fijn, maar nu die geur bij Lydewin hing, legde hij zijn oren wat naar achteren en zette een stapje achteruit toen ze aan zijn schoft begon te kroelen. 'Wat doe je nu?!', vroeg hij licht geïrriteerd aan haar. Ergens maakte de geur hem opgewonden, en dat maakte het zoveelste erger. Hij had een drang in zich om de merrie te dekken, maar Lydewin wilde volgens hem nog geen veulen.

Ineens stapde Unico achteruit toen ze begon te kroelen. Hij was echt geirriteerd dat merkte ze aan zijn stem. Hij vroeg wat ze deed waarschijnlijk was dat een reactie op het hengstigheidsluchtje. "Denk je dat ik het express doe hengstig worden? Zoja dan heb je het mis ik wou dat die geur er nooit was. Maar zolang ik niet drachtig ben zal die geur elke maand tot mijn ergenis terug komen. Het ergste is dat alle soorten hengsten achter mij aan gaan komen als jij niet in mijn buurt bent." Ze zuchten diep. Ze dacht bij haar zelf 'hij wilt toch geen veulen dus ik moet er maar aan gaan wennen dat ik elke maand die rot lucht heb.'

Onrustig luisterde hij naar haar antwoord, maar bleef toch even koppig wegkijken. In zijn hoofd telde hij rustig tot tien, terwijl hij nadacht. 'Dus als ik het goed begrijp', begon hij enkele minuten later, 'heb je die geur niet als je drachtig bent.' Hij voelde zich een idioot, maar hij wilde niet dat andere hengsten aan Lydewin zaten. 'Ze moeten met hun poten (benen :')) van je afblijven!', zei hij kwader. Maar toen zag hij echter het eigenlijke doel van de zaak in. Zou zij misschien een veulen willen van hem? Hij durfde het niet te vragen, en daarom deed hij zo irritant. 'Fijn.', klonk zijn stem koppig.

Lydewin merkte dat Unico erg onrustig was en koppig weg keek. Hij begon na een tijdje dat als hij het goed begreep wat begreep dacht Lydewin. Na een paar minuten begon hij weer dat ze die geur niet had als ze drachtig was. "Inderdaad dat begrijp je goed. Dat als ik drachtig ben dat ik dan niet die rot geur om me heen heb." Lydewin zuchten diep bij het idee dat er weer hengsten achter haar aan gingen komen. Op haar reactie dat het ergste is dat er hengsten achter haar aan zouden komen reageerde Unico Kwaad. Ze moesten met hun poten van der afblijven van Unico. "Dat zal niet gebeuren als ik altijd bij jou blijf." was haar reactie er op. "Of..." begon ze ineens maar toen hoorde ze Unico heel erg koppig fijn zeggen. "Wat is er fijn Unico?" Ze keek hem rustig aan en briesde even.

Ongemerkt kneep hij zijn ogen even toe toen ze vroeg wat er zo fijn was. 'Niets', zei hij geïrriteerd. Hij keek haar even kort aan waarna hij zijn hoofd schudde. 'Wil je misschien..', begon hij, eigenlijk niet wetend hoe hij zou moeten beginnen.. 'Zou je...' Hij schraapte zijn keel even. Zijn stem was zwaarder geworden, hij was volwassen geworden. 'Lydewin, wil je dan een veulen van me?', vroeg hij op slag voorzichtig en twijfelend. Moest ze dit nu niet willen, zou hij wel een enorm blauwtje gelopen hebben, op dat vlak, maar het was iets wat hij moest wagen.

Op haar vraag van wat is er fijn kreeg ze alleen een geirriteerd antwoord van niets. Lydewin dacht dat ze iets fout had gedaan maar al snel ging die gedachten weer weg toen Unico onzeker iets begon te vragen aan der. Eerst was het Wil je misschien, toen werd het Zou je met daar achter aan een schraap in zijn keel. Eindelijk kwam de vraag of ze een veulen van hem wilde. Ze had het wel bijna in zijn mond moeten leggen die worden maar uiteindelijk waren ze er dan toch uit gekomen. De vraag was er wel voorzichtig en twijfelend uit gekomen als of hij bang was dat ze geen veulen van hem wilde. Ze kreeg bij zijn vraag de twinkeling in haar ogen weer terug. Ze ging dichter bij hem staan en fluisterde in zijn oor. "Met jou wil ik heel graag een veulen." Ze bleef alleen maar staan en zei verder niets tegen hem.

Toen hij haar nog steeds onzeker aankeek, zag hij de twinkeling in haar ogen echter verschijnen, en meteen wist hij dat haar antwoord positief ging zijn. Nog vóór ze zei dat ze het wel wilde, richtte hij zijn oortjes weer op. 'Oh ja?', vroeg hij terwijl hij nog wat bevestiging vroeg, maar dit was natuurlijk overbodig. De mooie merrie kwam weer dicht bij hem staan. Hij aarzelde even, maar begon haar toen toch te kroelen aan haar schoft, de geur niet meer negerend, nee, de geur opnemend. Hij brieste even zachtjes in haar manen en schraapte een tikkeltje ongeduldig zijn hoef. Want ja, hij was jong en misschien een tikkeltje onervaren.

Lydewin zag al dat hij zijn oortjes weer naar voren deed. Toen ze het had gezegd vroeg hij nog een soort bevestiging. "Ja Unico ik wil echt een veulentje met jou." Hij begon weer aan der schoft te kriebelen toen ze dichterbij hem was komen staan. Ze begon terug te kriebelen bij hem. Ze merkte dat hij haar hengstigheidsgeur in zich opnam. Het was spannend, spannend voor hun beide waarschijnlijk was het de eerste keer voor Unico dat hij een merrie ging dekken en voor Lydewin werd het haar eerste veulentje. Hij brieste ineens in der manen en begon ongeduldig met zijn hoef te schrapen. Lydewin begreep dat hij graag wilde dekken. Ze liep achteruit en draaide ineens der kont naar Unico toen.

Hij voelde het gekroel in zijn manen en kwam lichtjes tegen haar voorhand omhoog, waarna zijn hoeven de grond weer raakten en hij even toch geduldig wachtte tot ze haar kont naar hem toedraaide. Hij snuffelde even aan haar kont en nam haar geur, die nu sterker leek, in zich op. Hij hief zijn hoofd in de lucht en trok zijn bovenlip op, waarna hij zijn hoofd weer liet zakken en over haar kont begon te schuren met zijn lip, waarna hij op zijn achterbenen ging staan en voorzichtig op haar kroop. - Up Next - Traag liet Unico zich van haar afglijden en eenmaal hij weer met vier voeten op de grond stond, liep hij rustig naar haar hoofd toe, en gaf haar een neusje, zich afvragend of hij het goed had gedaan.

Lydewin bleef erg rustig staan toen Unico op haar kwam. Toen hij van haar af ging kwam hij weer voor haar staan en kreeg ze een neusje. Lydewin keek Unico blij aan als alles goed zou gegaan zijn dan zouden ze over 11 maanden ouders worden. "Over een maand weten we het" Unico betekende echt alles voor Lydewin. Ze was nu zelfs voor hem uit de kudde gegaan zodat ze niet meer op trektochten hoefde. Ze briesde rustig en liep even een stukje haar instinct verlangde dat bijna van haar. Ze liep naar het water strompje waar ze ooit met Unico was geweest toen ze nog veulen waren. Ze keek en zag de boom die Unico toen had omgetrapt.

Unico snoof even opgelucht, toen ze hem blij aankeek. Over een maand. Hij schudde even ongeduldig zijn hoofd. Moest hij nog zó lang wachten, nu? Hij brieste even geïrriteerd maar gaf haar toen toch een likje op haar neus. Hij zou haar niet in de steek laten, nooit. Hij volgde haar terwijl hij met zijn hoofd tegen haar flank liep en keek naar het stroompje en de bomen, maar volgde vooral Lydewin met zijn donkere, gitzwarte ogen. 'Je bent mooi', fluisterde hij zachtjes in haar oor.

Ondertussen waren er al 8 maanden voorbij gegaan na dat ze gedekt was door Unico. Blijkbaar was het goed gelukt want Lydewin had een aardige dikke buik gekregen en dat was niet door het eten gekomen. Ze was nog steeds erg verliefd op Unico en hoopte dat hij het ook nog steeds op haar was. Ze briesde even tevreden en liep naar een boom. Daar zocht ze even een plekje en ging daar liggen. Met een diepe zucht ging ze liggen ze legde haar hoofd op en grond neer en viel in slaap. De laatste paar maanden van de dracht zouden het zwaarste voor haar worden. Het veulen vergte veel energie van haar. Gelukkig had ze Unico en hij zou haar vast gaan steunen.

Unico had zijn merrie al van ver geroken; hij was er even op uit getrokken, een kwestie van het gebied te gaan doorzoeken op vreemde paarden ofzo. Dat deed hij elke dag, zodat zijn merrie voldoende rust kreeg. Paarden die er niet mochten zijn, joeg hij ferm weg, maarvandaag waren er geen lastposten. Tevreden draafde hij met krachtige passen terug naar Lydewin, naar het plekje waar ze altijd waren. Ze had ondertussen al een dikke buik gekregen en hopelijk zou het veulen snel komen. Ze lag bij een boom te slapen. Unico begon zachtjes te stappen en liep geruisloos naar haar toe, strekte zijn hals en rook met zijn neus aan haar hoofd, waarna hij even zachtjes brieste in haar manen.

Lydewin lag rustig te slapen als Unico vreemde paarden weg ging jagen. Dat Unico terug kwam merkte Lydewin niet eens zo diep sliep ze. Toen hij in haar manen zachtjes briesde werd ze wakker en keek ze met een slaperig hoofd omhoog. Ze keek Unico tevreden aan en zuchten eventjes dik tevreden. "Onze kleine komt bijna ik voel het hij of zij is aan het bewegen." Het voelde erg goed om moeder te worden.