I just hate the drought!

Zijn ogen keken weer even rond. Daarna hoorde hij weer een vraag en zijn ogen gleden weer naar de merrie. " Ja inderdaad. Leden mogen aan me vragen voor een training. Je kunt evenwicht, kracht, snelheid, wijsheid enz leren. Hoezo?" Hij keek naar de merrie. Deze zou misschien een hogere rang prijs krijgen. Hij vond haar best oke. Hij bleef nog steeds kil kijken maar iets minder. Zijn bloedrode ogen waren weer in de omgeving gezonken. Hij was tevreden met deze merrie. Zijn spieren waren minder gespannen. Zijn manen golfde in de wind. De jonge plantjes dansten mee in de wind die over ze streelden. De zon verdwenen tussen de wolken. Af en toe werd het lichter en dan weer donker. Zijn slimme neus bleef in de lucht hangen.

Hoewel het hier op de prairie verschrikkelijk droog en ook warmer was, was het ook merkbaar dat de lente eraan kwam. Dat was de periode waarop Sythka op haar minst was, als ze hengstig was bleef ze bij iedereen uit de buurt, dan kon ze niemand verdragen. Of de desbetreffende hengst zou haar zo moeten kalmeren, dat ze half in shock zou raken. Haar bruine ogen richtte ze opnieuw op de hengst, die haar vraag beantwoordde. "Gewoon, belangstelling voor hetgeen wat je ermee bedoelde" zei ze rustig. Haar stem was zacht, maar lief sprak ze de woorde niet uit, en slijmen deed ze eigenlijk al helemaal niet. "Training voor kracht zou in mijn geval geen kwaad kunnen" sprak ze met een ijzige grijns. Ze zei niet dat ze slapjes was, maar in haar ogen was het handig om deze vaardigheid beter te ontwikkelen. Haar lichaam had een goed evenwicht en doordat ze fijn gebouwd was, was ze over het algemeen wendbaar genoeg. Haar hoofd hief Syth ietsjes als er een wind op komt zetten. Kort sluit ze haar ogen. Net als Cobra's manen, gingen de hare ook mee in de wind.

Hij grijnsde. Deze keer bleven zijn ogen open. "als je zin hebt regel ik wel een training voor jou alleen." Antwoorde hij droog maar ook beleefd. Hij was vaak vriendelijk tegen paarden die hij best wel mag. Zijn dikke vacht was lichtjes aan het ruiven. Waardoor hij een vervelende jeuk van kan krijgen. Maar hij liet het niet merken. Hij bewoog zich gewoon niet en wachtte af wat ze zeggen zou. Nu kan hij zich teminste bezig houden. Zijn lange manen begonnen langzaam weer aan zijn strakke nek te plakken. Hij schudde zich even uit en begon weer aan de plukjes gras te knabbelen. Zijn neus bleef nog wijd open om snel geur op te vangen. Zijn bloedrode ogen hield de merrie nog in het oog.

Zoals altijd was de merrie op haar hoede, niet omdat ze de instincten van de andere paarden niet vertrouwde, maar ze haatte het om afhankelijk te zijn. Liever zou ze zelf op tijd gewaarschuwd zijn voor hetgeen wat aan zou komen. Vandaar dat ze haar neus eens in de zoveel tijd in de lucht stak en flink snoof, ze haar ogen zo veel als mogelijk open hield en haar oren open liet staan voor elk geluidje. Sythka keek de hengst weer recht aan. "Alleen, kan niet beter" zei ze met een kil glimlachje en een lichtte vlaag sarcasme. Ze had het lieft zo min mogelijk paarden in haar buurt, dan kon ze zich beter consentreren en het was gewoon een feit dat ze, als ze de kans kreeg, een merrie aan zou vliegen. En twee hengsten, dat idee ging ook niet helemaal goed. Ze zou haar aandacht willen richten op degene die op dat moment belangrijk was, en in dit geval was dat Cobrazarao. Nog steeds keek de merrie op van het feit dat de hengst op het gras ana het knabbelen was, het was half vedord.

Hij zag haar dat ze niet echt nog op haar gemak was. Toen hij haar antwoord hoorde grijnsde hij perfect. Hij dacht eerst even na wat voor proefjes hij haar kon schenken. Na een lange stilte begon hij eindelijk te praten. "Nou je hoort me je wel roepen. Heb je enig idee wat je het liefst van jezelf wilt verbeteren?" Hij stopte met eten en keek op. Om te zien wat voor antwoord hij kreeg. Hij keek weer kil en keek wat rond. Zijn staart die hem mooi sierde. Zijn manen die nu in de war lag. Hij stond op een trotse houding. Zijn voorkant was het hoogste en zijn achterhand het laagste. Zijn nek die mooie spieren vertoonde. Duidelijk iemand die je niet zo maar kon lastig vallen.

Hoewel het uit niets bleek dat de twee andere paarden nog aanwezig waren, bleef ze het niet prettig vinden om drie anderen in haar buurt te hebben. Het gesprek ging eigenlijk alleen nog tussen haar en Cobrazarao. Syth haar ogen flitsen kort rond. "Ik ben tevreden met mezelf, maar iets extra kracht zou geen kwaad kunnen" antwoorde ze. Hierbij gaf ze zeker niet toe dat ze zwak was, maar ze wou zich wel goed kunnen verdedigen tegen de vele koudbloedige die er rondliepen. Ze mocht dan wel snel en wendbaar zijn, maar wat had ze eraan als ze alleen kon ontwijken? Nee, dat was het niet helemaal. "En daarbij zijn vechtstrategieën rondom mijn bouw ook handig". Het deed haar wel goed dat hij de moeite nam op te kijken, zo kon hij haar immers zelf ook beter beoordelen. Ze hier er niet van als ze bekeken werd, maar voor Cobra kon ze een uitzondering maken. Dit was voor haar eigen bestwil.

Zijn kille ogen stonden bedachtzaam. Hij was nog aan het denken over de proeven die hij best met haar kon doen. Het was wel duidelijk dat ze een soort van gevechtspaard zou worden. Hij zal haar wel dingen leren. En heel wat spieren laten ontwikkelen. Zijn donkere ogen keken naar haar toe ze weer verder ging. "Goed, ik zal eerst wat met je spieren werken, daarna als het zo ver is je vechttechniecken leren." Zijn ogen waren tevreden. Hij draaiden zich om. "Ik zie je nog wel, ik zal nu aan de training denken?" Hij stapte rustig de donker in. Hij verdween helemaal en liet alleen een bloedspoor achter en zijn sterke geur. Hij zag graag in schaduw gebieden. Zijn lange slimme neus hoog in de lucht gericht was hij verdwenen.

Afwachtend had ze hem aangekeken, benieuwd naar zijn antwoord. Haar neus gleed naar haar schouder, waar ze haar tanden in zette om de iriterende vliegen weg te jagen. Ook haar staart draaide hier op volle toeren. Alsof alle vliegen binnen de straal van een kilometer haar helemaal op kwamen zoeken. Haar vacht was dan ook wel bezweet, door de warmte, maar ook door haar toeren van voor dit gesprek. Sytkha kniktte een keer als Cobra zijn woorden uit heeft gesproken, en kijkt hem kort na als hij wegloopt. Kort glijd haar blik naar het bloedspoor. Nee, dat was niet echt haar ding. Ze erzorgde zichzelf wel, ze zou er niet voor zorgen dat wonden over konden gaan in zwakke plekken. Sythka kwierp nog een snelle, korte blik op de koudbloedige merrie, haar oren lagen plat in haar nek en haar tanden ontblootte ze opnieuw, en vervolgens naar Charming. Daarna draaide ze zich om en liep met een ruime draf van de twee weg. Ze ging weg hier, op zoek naar water, of in iedergeval een wat vochtiger gebied.