Snow, snow and snow. It's driving me crazy!

Salvedir galoppeerde met krachtige passen over de sneeuwvlakte. Zijn ademhaling was snuivend en snel. Zijn hoeven zakten diep weg in de sneeuw, die hier overal lag. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Salvedir werd er niet goed van. Het witte spul plakte tegen zijn buik, doordat het hoog opgespat werd door zijn hoeven die over de vlakte raasden. Hij schudde wild met zijn hoofd, zijn ravenzwarte manen zwiepten in zijn ogen en wild gooide hij ze weer eruit. Zijn donkergroene ogen gleden over het gebied. Waar was hier ooit géén sneeuw. De hengst had er wel genoeg van, hij irriteerde zich er vreselijk aan op de een of andere manier. Hij had al veel te lang gegaloppeerd door het eentonige gebied. Hij maakte een sliding-stop, gleed nog een stuk door en steigerde toen hoog. Zijn hoeven kliefden door de lucht, een zoevend geluid veroorzakend. Een schelle hinnik galmde over het verder verlaten gebied. Zijn ogen rolden in hun kassen, Salvedir was niet vrolijk, helemaal niet vrolijk. Een oude wonde op zijn nek sprong open. Bloed drupte van zijn hals, om daarna in de sneeuw te vallen. Het vermengde met de sneeuw, waardoor er een rode vlek op verscheen. Salvedir liet zijn voorhand weer naar beneden vallen, zijn hoeven spatten een hoop sneeuw omhoog en zakten nog een paar centimeter meer dan normaal in. Nijdig met zijn staart zwiepend trok hij ze er weer uit en galoppeerde verder. Zijn ogen waren kil en tegelijk vol haat, twee gevoelens die er altijd wel in te lezen waren, maar soms beter verborgen dan andere keren. Zijn passen maakte hij langer, zijn spieren verlengden en verkortten in hoog tempo. Zijn hoeven lieten een fontein van sneeuw omhoog spuiten, zijn hoefsporen waren makkelijk te zien maar dat deerde hem niet zo. Een laagje zweet lag over zijn flank en over zijn schouder, terwijl de temperatuur hier toch vrij laag was. Maar Salvedir was beschermd door zijn vacht tegen de ijzige koude en de snijdende wind die er stond, en die sneeuwhopen vormde in het verder eentonige landschap. Salvedir sprong met een krachtige afzet van zijn achterhand over een iets hogere sneeuwhoop, en belandde aan de andere kant weer diep in de sneeuw. Hij schudde met zijn manen en zwiepte met zijn staart tegen zijn flank. Plotseling stond hij stil. Zijn neusgaten sperden zich wijd open. Zijn oren gingen direct plat in zijn nek liggen. Een andere geur, anders dan de koude sneeuw drong tot hem door. Hij scande het gebied met wantrouwende, kille ogen en zag een zwart silhouet. Hij hinnikte weer schel en stampte met zijn hoef op de grond. In een seconde had hij een dominante houding aangenomen. Hij vroeg zich af wie dit paard was...

[Sultan en Sallie, pb als je er ook bij wil]

Met tegenzin had hij zichzelf bijna gedwongen om de sneeuwvlakte eens te bekijken, nu hij er was wilde hij het liefst omdraaien en het witte plakkerige spul achter zich laten. Zijn benen waren ijskoud en een kleine rilling was over zijn ruggengraat te voelen. Een koude bries speelde met zijn manen en vacht, maar dit keer genoot de pikzwarte hengst niet. Bij elke ademhaling verschenen er witte wolken uit zijn neus die zich verspreidde in de lucht waardoor ze onzichtbaar werden. Aan zijn houding was te zien dat hij geirriteerd was, maar vooral dominant. Krachtig gooide hij zijn dunne maar zeer gespierde benen onder zich uit zodat hij beter door de dikke laag sneeuw kon komen. Zijn oren bewogen wat om niet erg bijzondere geluiden op te vangen, maar wat moest hij anders in dit ijskoude gebied? Zuchtend schudde hij zijn hoofd waarna hij zijn staart tegen zijn lichaam sloeg en zijn kogelzwarte ogen door het gebied liet glijden, opzoek naar enig gezelschap. Vandaag had hij eigenlijk wel zin in een potje vechten, zijn energie en conditie was flink gestegen en zijn kracht natuurlijk ook. Door de beweging die hij met zijn hoofd maakte dansde zijn manen rustig en zachtjes mee, waardoor het kietelend aanvoelde op zijn gespierde en aangespannen hals. Zijn ogen perstte hij tot spleetjes waarna hij eens over de witte vlakte keek, het leek wel oneinding lang. Kon hij niet gewoon omdraaien en naar een warmer gebied, want dit beviel hem echt niet?! Al briesend ging hij over naar een sukkelig drafje en gooide zijn hoofd afentoe energiek in de lucht, om toch een beetje warm te blijven en daar zorgde natuurlijk ook zijn draf voor. Nu lagen zijn oren strak tegen zijn schedel aangedrukt, aangezien hij zich moest concentreren op zijn tempo en waar hij zijn hoeven neerzetten. Gelukkig was de sneeuw niet overdreven dik, maar toch kwam hij er doorheen met moeite. Hij ging over naar een fikse gallop waardoor sporen achterbleven, maar het zou toch wel weer gaan sneeuwen vanavond dus dan zouden zijn sporen uitgewist zijn. Met een kleine twinkeling in zijn ogen keek hij rond, opzich was het wel een mooi gebied, maar niet iets waar Sultan dagen zou kunnen leven. Het warme zonnetje en het vele water om zich heen was een prima gebied waar hij kon overleven, als hij maar water had. En natuurlijk het zonnetje, dan was hij absoluut niet chagerijnig te krijgen!

Een geur drong zijn neus binnen en niet ver van hem af stond een paard die hem waarschijnlijk ook al opgemerkt had. Het kwam allemaal door zijn kleur dat Sultan zo opviel, in de nacht was hij bijna niet te zien en dat was fijn aangezien snacht's de roofdieren op jacht gingen. Met zijn ogen tot spleetjes geduwd liep hij dominant richting de hengst. Zijn conclusie was dat deze hengst niet al te vriendelijk was en dat zorgde ervoor dat Sultan geen greintje respect toonde. Met zijn hoofd hoog opgeheven en zijn ogen tot spleetjes geduwd stond hij met een dominante houding tegenover de hengst. Zijn gevoelige en lange oren waren naar achter geduwd, maar niet fel; daar hield hij nou eenmaal niet van. Daarom hield hij ook niet van die o zo slechte paarden. Zwijgend en afkeurend zijn hoofd schuddend hield hij de hengst nauwlettend in de gaten.

(waah ik had niet eens door dat je gereageerd had xD Mrja hier is mn reactie terug dan weer )

Salvedir zag hoe het zwarte silhouet naderde. Hij snoof en inhaleerde alle geuren, waarvan de overheersende geur die van de natte sneeuw was, die aan zijn buik en benen plakte en langzaam aan begon te smelten. Maar tussen de natte geuren door, rook hij dat het zwarte paard voor hem een hengst was. Zijn blik gleed over de verdere omgeving; Alleen sneeuw natuurlijk. Hij rolde met zijn ogen; Wat had hij dan verwacht? Geïrriteerd sloeg hij hard met zijn staart tegen zijn flank, wat een luide 'Klets' veroorzaakte. Hij richtte zijn blik weer op de hengst. Wat hij zag, was dat het paard dominant stond. Salvedir snoof weer eens. Daar kon hij absoluut niet tegen; Paarden die hem probeerden te kleineren, te domineren. Beter ging die hengst zich niet gedragen alsof hij beter was dan Sal, of hij had een groot probleem. Een goedzakje dat zich slecht voor probeerde te doen, zeker, dacht hij schamper. Hij sloeg met zijn staart tegen zijn gespierde flank en hield de hengst nauwlettend in de gaten, terwijl hij dichterbij stapte. De hengst keek afkeurend naar hem. Salvedir keek minstens zo afkeurend terug, met een kille blik. Hij bleef dominant staan, hij zou zich echt niet laten kleineren, en stampte koppig met zijn hoef in de witte laag die over het gehele gebied lag en alles er saai uit liet zien, of zo dacht de roodbruine hengst er over. Hij keek met priemende ogen in die van de zwarte hengst. "Zo..." zei hij, en begon langzaam een rondje rond het paard voor hem te lopen. Zijn oren lagen strak tegen zijn schedel gedrukt. "Wie ben je?" vroeg hij, zijn hoefslag werd gedempt door de dikke laag sneeuw. Toen hij zijn rondje gelopen had stond hij weer stil voor de hengst, en blies zijn voorlok uit zijn glinsterende ogen. Als hij maar niet moeilijk ging doen over zijn naam zeggen. Daar had Salvedir werkelijk een grote hekel aan. Naam is naam, punt uit. Zo hoorde het. En niet anders. De roodbruine hengst bleef ook dominant staan, nooit zou hij zich laten domineren. Daarom zou hij ook niet in een kudde gaan; Hij accepteerde geen leider, hij accepteerde het niet gecommandeerd te worden en hij accepteerde het niet iemand trouw en loyaliteit verschuldigd te zijn. Daar was Sal het paard niet voor; Hij was baas over zichzelf, hij was vrij en zou het altijd blijven. Sal hield de zwarte hengst voor hem goed in de gaten, hij leek ongeveer even oud te zijn als hijzelf. Al was dat natuurlijk nooit met zekerheid te zeggen. Hij wachtte zijn antwoord af, onbewust hield hij zijn spieren gespannen, die opbolden onder zijn vacht.

Sultan spande zijn ernorme spieren aan waarna hij minachtend naar de hengst voor hem keek. Nog steeds stond hij net zo dominant als voorheen, maar het boeide hem niet veel wat de hengst van hem dacht. De meeste dachten altijd dat hij zich voordeed als een slecht paard, maar dat was iniedergeval niet zijn bedoeling want hij wilde niet slecht lijken of proberen slecht te zijn. Hij had een pesthekel aan zulke paarden, altijd dachten ze dat ze beter waren en andere konden kleineren. Maar uhuh, daar trapte hij niet meer in. Sultan was veranderd, heel veel zelfs. De zwarte hengst was vooral zelfverzekerder geworden maar dat was ook wel te merken. Vroeger als een klein veulen durfde hij niet eens met iemand te praten, laat staan te vechten. Nu kon hij geen angst meer, als je er niet dood aan kon gaan of wat dan ook was het toch ook niet eng? Hij wist echt wel wanneer hij een gevecht aan moest gaan en wanneer niet, hij was dan misschien niet de sterkste maar hij had wel koppiekoppie. Zuchtend keek hij de hengst aan, die vroeg wie hij was terwijl hij een rondje om hem heen liep. Sultan had de nijging om hem een flinke trap te geven, maar hij hield zich goed in. 'Wie ik ben? Ik ben Sultan. Wie mag jij voorstellen?' zei hij op een rustige toon, terwijl zijn warmbruine ogen de hengst die nu weer voor hem stond aankeken. Sultan plantte zijn hoeven stevig in de natte drap waarna hij zijn hoofd even door de lucht schudde aangezien er een vlieg op landde, wat hij eigenlijk niet snapte aangezien het hier super koud was. Het zou wel. Met een paar smakkende geluiden liep hij ook een keer om de hengst waarna hij net achter hem luid en kwaad snoof. Een grote grijns speelde op toen hij zichzelf weer voor de hengst plaatste. 'Eeuh, gaan we nog wat zeggen of is meneertje hier zijn tong verloren. Zolang ik je naam niet weet, ga ik gewoon belachelijke bijnamen voor je verzinnen hoor.' sprak hij uitdagend, waarna hij met zijn tong zijn lippen even aflikte. Zuchtend zette hij zijn achterhoef op rust, maar bleef zo alert als het maar kon. Hij deed alsof hij even wegdroomde, zodat de hengst dacht dat hij misschien makkelijker aan kon vallen maar dat was juist niet. Sultan was zo alert als de pest en dat zou hij ook de hele tijd blijven tot deze hengst uit het zicht was.

[Sorry, moest weg..]

(is goed oor Ennuh, zullen we doen dat Sal en Sul soort van vrienden worden? )

De zwarte hengst antwoordde hem. 'Wie ik ben? Ik ben Sultan. Wie mag jij voorstellen?' Daarna liep hij een rondje om hem heen. Salvedir bleef kalm staan, zijn oren lagen in zijn nek terwijl ze de hengst volgden. Vlak achter hem snoof de hengst hard. Salvedir bleef rustig staan, een grijnsje verscheen op zijn gezicht en hij stampte hard met zijn achterhoef in de witte sneeuw, zodat het spul omhoogvloog naar de zwarte hengst en hem ermee besproeide. Hij wierp een uitdagende blik naar de hengst toen hij weer voor hem stond. Die had een grote grijns. Salvedir snoof minachtend. Yeah right. Alsof hij zich ging laten intimideren door zo'n wannabe-slecht paard. 'Eeuh, gaan we nog wat zeggen of is meneertje hier zijn tong verloren. Zolang ik je naam niet weet, ga ik gewoon belachelijke bijnamen voor je verzinnen hoor.' Salvedir, die op het punt gestaan had iets te zeggen, kon het niet helpen. Hij lachte schor, niet vrolijk maar dat was hij nooit. "Oh ja? Wat voor bijnamen dan? Je hebt wel lef, hengst. Meneertje hier heeft zijn tong zeker niet verloren, die zit gewoon nog op zijn plaats. " Salvedir grijnsde om de opmerking van de hengst voor hem. Hij mocht hem wel. Niet dat hij dat aan hém zou laten blijken, nee. En respect zou hij moeten verdienen bij Salvedir. "Goed dan. Ik zal je mijn naam vertellen, en onthoud die maar goed. Salvedir." zei hij, en schraapte met zijn hoef over de grond. Zijn ogen stonden weer kil en berekenend terwijl hij Sultan opnam. Salvedir had altijd een eerste indruk van paarden, net zoals iedereen eigenlijk maar hij vertrouwde hier op. Die hengst voor hem had lef, en dat kon hij wel waarderen. Maar eerst maar eens zien hoe hij zich tegen hemzelf zou gedragen. Want Sal kon helemaal niet tegen paarden die hem probeerden te kleineren. Dan hadden ze het meteen verpest bij hem. Die hengst daar zou dat beter niet proberen, als zijn leven hem lief was...Salvedir was altijd in voor een gevecht. Dus. Het was aan hem.

Met een minachtende blik plaatste hij zichzelf weer voor de hengst en duwde zijn oren iets naar voren, nee Sultan was niet slecht. Neutraal en richting de goede kant zelfs, net zoals Saff en waarschijnlijk meerdere paarden hier op dream horses. Yeah, deze hengst mocht hij aan de ene kant wel na zijn antwoord. 'Stoer.' was zijn droge antwoord en meteen trippelde hij een rondje om de hengst en naast hem kwam hij tot stilstand. 'Wat voor bijnamen? Heeeule coole.' zei hij waarna hij een wenkbrauwwiebel maakte - zover een paard dat kan - en daarbij zijn ogen iets vernauwde. Kort snoof hij en zwiepte daarna nijdig zijn staart door de lucht heen terwijl zijn warmbruine ogen de hengst nauwlettend in de gaten hielden zodat hij niet voor verassingen zou kunnen staan, want je wist nooit met zulke ezels. Sultan plaatste zijn fijn gebouwde lichaam voor de hengst en knikte even kort naar hem, zodra hij zichzelf had voorgesteld. 'En wat is de reden dat ik die goed moet onthouden?' sprak zijn aangename stem. Van de sneeuw die hij niet tegen zijn vacht had gekregen, had hij niet veel gevoeld en het boeide hem ook niet zo, Sultan was niet iemand die snel geirriteerd was en vooral niet door een of andere hengst die zichzelf helemaal geweldig vond. Nee nee, zo stak deze gifzwarte hengst niet niet inelkaar, het was enkel vermaak voor hem om te zien hoe geweldig iemand zichzelf vond, hoe diep kun je zinken. Een spottend lachje kwam uit zijn mond en nijdig smeet hij zijn blik weer op de hengst. 'Jij bent trouwens wel heel vol van jezelf, niet?' kwam er toen met een spottende ondertoon over zijn tong gerold. Sultan was absoluut niet bang voor hem, never nooit niet. Nee, hij was voor niks en niemand bang, waarom zou je bang moeten zijn voor iemand? Diegene kreeg alleen maar zijn of haar zin en ging zich alleen nog maar 'groter' gedragen. Daar wist hij maar al teveel van aangezien vele vrienden van hem ook zo waren, iedereen had hem gebruikt omdat hij een leider was geweest en dat was de laatste keer dat hij erin was getrapt, zijn leven was totaal veranderd en zo wilde hij het ook houden. Een eenvoudig leventje zonder enige vijanden, ondanks hij grote ruzie had met zijn zoon Django, veel vrienden en de liefde van zijn leven. Perfect toch? Volgens Sultan was dit het leventje die iedereen wel zou willen leiden.

De roodbruine hengst, zijn vacht fel afstekend tegen de witte achtergrond, verbaasde zich nogal over het antwoord van de zwarte hengst; "Stoer" Ok, dat had-ie niet verwacht. Sultan draafde weer een rondje om hem heen. Salvedir snoof. "Er is hier iemand die duizelig wordt, ja?" zei hij, op een nog drogere toon dan die van de zwarte hengst, die nu naast hem kwam staan. 'Wat voor bijnamen? Heeeule coole.' Salvedir keek hem scherp aan. Jaw, was hij nou een geintje met hem aan het uithalen? Eerlijk gezegd had hij een behoorlijk bijtend antwoord verwacht. Nja, in elk geval, hij mocht de zwarte hengst wel. Hij blies zijn voorlok uit zijn gezicht. "Ik moet zeggen, ik had een ander antwoord verwacht." zei hij droogjes. Ja, je zou het niet denken, maar ook Salvedir doet wel eens droog. Slecht paard of niet, de roodbruine hengst heeft zo zijn buien wel eens. 'En wat is de reden dat ik die goed moet onthouden?' Salvedir snoof, en schraapte nog eens goed met zijn hoef door de witte nattigheid. Bah bah bah. Sneeuw sneeuw sneeuw. "Misschien komt het nog wel eens van pas. Dan hoef je bijvoorbeeld niet; HE roodbruine hengst, te roepen, maar gewoon Salvedir. Praktisch, toch?" een kleine grijns vormde zich op zijn bruin witte snuit. 'Jij bent trouwens wel heel vol van jezelf, niet?' zei de zwarte hengst, een spottend lachje vormde zich op zijn gezicht. Bah bah bah. ZE HADDEN HEM DOOR ok, dat was ik niet Salvedir snoof luid. Hij ging zich niet op zijn kop laten zitten door zo'n hengst, met zn lachje en zn zwiepende staartje. "En wat nou, als dat terecht is?" zei hij met een even spottende grijns. "Goed dat jíj dat in elk geval niet bent, hé? Applausje voor de goed opgevoede hengst. Bravo, bravo." het sarcasme droop van zijn stem, terwijl hij met zijn hoef in de sneeuw stampte.

Black Magic stapte door de ijskoude sneeuw heen, de sneeuw was ijskoud. Hij vond die kou maar helemaal niets. Was hij nou maar niet hier naartoe gegaan. Hij snoof. Waarom kon hij nou nooit een leuke merrie vinden?? Hij was al een tijdje vrijgezel sinds Claire. Boos was hij niet meer op haar, maar hij was wel heel erg teleurgesteld dat ze hem in de steek had gelaten. Hij moest maar weer eens met haar gaan praten, hij was niet echt vriendelijk naar haar geweest. Hij was eerder gemeen naar haar toe geweest, dat was niet echt eerlijk. Hij miste de vriendschap tussen hem en Claire. Black Magic besloot om haar te gaan zoeken, dan kon hij het weer goedmaken. Hij hoopte dat ze weer gewoon vrienden konden zijn, hij miste vrienden en vriendinnen. Hij wou heel graag een veulentje met haar, maar dat was nou niet van toepassing.