Snow And Ice

Sam dwaalde wat rond. Hij wilde water zoeken. Hij nam even afstand van zijn familie. Zodat hij even tot rust kon komen. Hij was de oudste en grootste. Daardoor ook de sterkste. Maar hij misbruikte zijn macht niet. Hij wilde niet zoals in de echte kudden doen. Baas zijn, ze dingen dwingen en dat soort dingen. Hij zorgde voor ze als een grote broer. Zijn verleden was niet echt een leuk verleden. Vandaar dat hij ook zo'n drang heeft om voor ze te zorgen. Zijn temperatuur was warmer dan de normale paarden. Maar dat lag aan zijn ras. Nu was het goed voor hem. Hij had het niet te koud en niet te warm. In de zomer is het wel wat anders. Dan is het echt te warm. Hij dacht aan de vijanden. Cullens. Hij haat ze. Ook al weet hij niet waarom. Misschien omdat het kwam omdat zijn oeroude voorvaders hen haten? Hoe dan ook de Cullens zullen zijn familie haten. Hij weet nog niet dat die hier ook zijn. Maar als ze er zijn zal hij nog meer de drang hebben om zijn familie te beschermen. Hij staarde voor zich uit. Hij was dol op ze. Zijn pikzwarte ogen hielden de omgeving in het oog. Hij stapte heel trots. Maar showde niet te veel. Hij staarde naar de bevroren meer dat blonk in het zonlicht. Hij sprong in galop met zijn hoeven hoog in de lucht. Hij remde net voor het meer. Rond het meer waren lange grassprieten die bevroren waren. Voorzichtig kapte hij met zijn linkervoorhoef in het ijs. Het duurde niet lang voordat het brak. Voorzichtig liet hij zijn als naar de opening richtten en dronk rustig van het ijskoude water.

Een zwarte hengst liep kalm langs het zilveren meer. Zijn lege ogen staarden voor zich uit. Hij liep erg rustig, sloom dus. Hij hield zijn hoofd laag en keek om zich heen. Hij was niet zo vaak in de drukte van de familie. Al vond hij het leuk en moest het wel. En andere paarden, daar moest hij niets van hebben. Hij wilde niet in de buurt van ze komen en anders lijken. En dan had je de Quilletes nog. Hij kende ze niet heel goed maar hij wist dat het hun vijanden waren. Dat had hun vader Carlisle eens verteld. Hij zuchtte. Altijd oorlog en ruzie, dat haatte hij. Hij stopte bij het meer en keek om zich heen. Hij was redelijk gespierd en groot. Alleen leek hij wel de jongste van de familie en dat wilde hij niet zijn. Hij vergat steeds dingen. Hij snoof en een geur drong zijn neus binnen. Oh hij hoopte zo dat het een familielid was en geen gewoon paard. Dan zou hij zeker en vast omdraaien. Hij liep maar verder, hij was nieuwsgierig. Hij keek om zich heen en zag een zwarte hengst. De geur kwam hem heel bekend voor en meteen stopte hij. Sammy. Wat deed hij hier? Edward snoof en liep ernaartoe. Zijn houding was dominant en zijn lege ogen keken naar de hengst. "Zozo, jullie zijn er ook ruik ik" zei zijn ijskoude stem. Het maakte hem niets uit om te hoeven vechten. Hij wist dat zijn zus er altijd meteen bij was als er iets gebeurde. En dan? Dan stond Sammy er helemaal alleen voor. Hij grijnsde even en keek weer naar de hengst.

Hij dronk nog heel even van het ijskoude water totdat zijn oog pupil kleiner werd. Hij stopte met drinken en gooide zijn hoofd de lucht in. "Edward!" Mompelde hij. Hij draaide zich om Edward was net als hij zwart. Hij snoof. "Dat heb je goed geroken. Wat moet je hier?" Hij keek heel agressief en probeerde zich nog in te houden. Hij had zo de drang om dat beest af te maken. Hij drukte zijn oren in zijn nek en er verscheen rond zijn mondhoeken diepe rimpels. Hij stapte dichterbij. Hij haatte de Cullens. Ook al had hij er geen reden voor. De Cullens waren een bedreiging voor zijn voorouders en nu dus ook. En ook al was dat joch sterk. Wat altijd voor hem kwam was zijn familie. Al was het zijn dood. Niet dat ze nu in gevaar waren. Maar één Cullens is al één mindere zorg. Zijn spieren begonnen gespannen te raken. Hij had het gevoel dat hij elk moment kon exploderen. Maar hij was nog niet heel woedend. Want Edward heeft hem nog niet beledigt dus had hij ook geen reden om woedend te zijn. "Wat moet jouw familie hier nou weer?" Mompelde hij. Echt weer iets voor de Cullens. Zijn familie trekt weg om een nieuw begin te maken en die Cullens moeten weer mee.

De zwarte hengst keek Sam aan. Een spottend lachje volgde toen hij de woorden hoorde. Een grijns sierde zijn lippen al snel. "Ik loop hier, Sam" zei hij kalm. "Of wacht. Hoe was je échte naam? Sammy? Ja dat was het.. Zo schattig" zei hij spottend en sloeg uitdagend met zijn staart. Uitdagen vond hij zo leuk maar hij was wel voorzichtig. De tocht die ze gemaakt hadden was zwaar en hij had nog niet kunnen uitrusten. Hij snoof even en hoorde wat hij verder zei. "Mijn familie woont hier, net zoals de jouwe. Iedereen wil een nieuwe start na wat er gebeurd is" zei hij kalm en begon rond de zwarte hengst te cirkelen. Zijn neusvleugels trilden en zijn spieren stonden gespannen. Hij drukte zijn oren in zijn nek en ontblootte zijn tanden. "Kom dan. Ik weet hoe graag je me wilt verscheuren" zei hij dan wat zachter en voorzichtig maar wel uitdagend. Hij grijnsde lichtjes en stopte voor Sam. "Kom op schattige Sammy" zei hij dan plagend en wachtte af.

Zijn zwarte ogen stonden vol woede. Hij liet geen emotie zien en bewoog tijdelijk niet. Hij luisterde aandachtig en keek met zijn ogen naar Edward die opeens rond Sam rond liep. Hij beet op zijn lip. Deze Edward leek zijn leven wel beu te zijn. Hij keek naar de grond. 'Schattig hoor' dacht hij in zijn gedachten en keek toen weer naar Edward. Hij luisterde toen verder. "De oorlog tussen ons bestaan zal nooit verdwijnen Edward, vooral niet aangezien jullie miezerige beesten ons steeds als schaduwen achtervolgt!" Edward stopte nu voor hem. Edward begon valse trekjes naar Sam te doen. Dat was echt de laatste druppel. Hij sloeg met zijn hoef hard tegen de bevroren grond. Hij luisterde naar de volgende woorden. "Mij best! Ik heb zin om je te verscheuren!" Sam stond klaar om in de aanval te schieten. Ook al weet hij dat hij nooit zelf mag aanvallen. Maar hij had zichzelf niet onder controle. Sam steigerde en sloeg met zijn hoeven tegen de rug. Daarna gingen zijn benen over de rug en klemde hij zich vast en begon boven de hals te bijten.

Edward grijnsde gemeen en wist dat hij zou aanvallen. Hij was slim geworden. Hij wist wie er zo ging aankomen. Hij keek rustig naar de hengst die kwaad was en met zijn hoef begon te schrapen. Nee, Edward daagde uit en begon nooit. Hij snoof even en keek toe hoe Sam begon te steigeren. Hij voelde zijn hoeven tegen zijn rug slaan en gaf een harde bok. Hij voelde hoe Sam zijn benen over zijn rug legde en zich klem legde. "Hee hengstje. Deze pose moet bij een merrie gebeuren, niet bij mij" zei hij grijnzend. "Of begint schattige Sammy homo te worden?" vroeg hij spottend en bokte hem van zich af. Hij schoot naar achteren en begon hevig te steigeren. Hij maaide met zijn benen door de lucht. Hij sloeg meteen naar Sams hoofd en landde weer. Hij schraapte even met zijn hoef en schudde wild zijn hoofd. Vechten voelde soms best goed. Hij snoof nogmaals en zijn lege ogen keken dreigend naar Sam. Hij spande zijn spieren en drukte zijn oren weer in zijn nek. Zijn neusgaten sperde hij wijd open en zijn neusvleugels begonnen te trillen uit woede.

Sam bleef steeds woedender worden. Hij klemde zich nog steeds en hoorde de woorden. "Als jij dat vind." Mompelde hij droog. Dit was een gevecht. En hij had geen zin in scheldwoordgevecht. Edward begon te bokken. Sam kon zich net nog houden. Maar de volgende bok gleed hij er af. Hij wilde weer ten aanval schieten maar Edward was hem te snel. Typisch Cullens. Ze waren snel. Hij voelde de hoeven tegen zijn hoofd slaan. Sam kon zich net nog redden door achteruit te springen. Hij heeft er een paar schrammen aan over gehouden. Hij schudde zijn hoofd om weer alert te zijn. Hij herstelde snel en wierp Edward een vieze blik toe. "Ik dacht dat jij 1 van de braafste was. Maar zo te zien hebben ze het mis. Je bent net zo vals als dat stuk vuil van je familie." Hij schoot weer naar voren. Stopte en schoot weer naar Edward. Daarna beukte hij met zijn borst tegen Edward. Die nu normaal gezien zijn evenwicht moest zien te nemen. En om Edward nog een beetje te helpen schopte hij tegen een been. Normaal zou hij nu moeten vallen. Sam galoppeerde nog even door en maakte een bocht om weer toe te slaan.

Een vosse merrie galoppeerde opeens supersnel langs Edward. Ze sprong voor Sammy waardoor ze tegen elkaar botsten. Ze snoof en sperde haar neusgaten wijd open. Ze keek dreigend naar Sam en begon hoog te steigeren. Ze sloeg hem met haar voorbenen en schoot na een tijdje achteruit. "Kijk eens aan.. Samson" zei ze plagend en spottend. "Waag het nog een keertje.. Je raakt Edward niet aan. Maar zo te zien is het te laat." En ze liet haar blik over haar broer glijden. Ze richtte haar woedende blik weer op Sam. "Neem het maar eens tegen mij op met je grote mond" siste ze fel naar hem. Ze schoot naar hem toe en sprong. Ze vloog hem om zijn nek en beet door. Het bloed dat ze proefde was heerlijk. Ze grijnsde vals en beet harder. Na een tijdje liet ze los en keek ze naar Edward. "Meevechten, kom op. 2 tegen 1 en hij verliest.." zei ze alsof het zielig was. Ze grijnsde en beukte haar volle gewicht eens tegen Sam. Ze gleed bijna uit in de sneeuw maar kon gelukkig rechtblijven.

Hij wilde net zijn bocht nemen totdat opeens een vosse merrie tegen hem aan botste. Hij sprong meteen opzei. En geluk had hij zeker want meteen daarna begon ze te steigeren. Hij hief zijn hoofd en brieste alle lucht uit zijn neus. Het was dus Alice. En meteen beledigde ze hem. Het zit dus in de familie. Paarden beledigen. Hij rolde met zijn ogen. "Natuurlijk kan Edward het niet zonder zijn zielig zusje. Weet je jullie Cullens lijken op elkaar. Qua karakter dan. Ze kunnen alleen vals zijn en paarden beledigen. Hoe zielig." Hij luisterde naar de volgende woorden en rolde met zijn ogen. "Wat dan?" Vroeg hij. Hij sloeg zijn hoef weeral tegen de bevroren grond. De wolken verschenen weer. Het zal niet lang meer duren voordat het gaat sneeuwen. Regenen dat betwijfelde hij. Aangezien het nu ijskoud is. En het meer is een dik laag dicht gevroren. Hij keek nog steeds serieus. "Ik? een grote mond. Jouw broertje Edward had nochtans een grotere mond opgezet." Daarna daagde ze hem uit. Ze spellen vals. Dat was Typisch Cullens. Opeens schoot Alice in actie. Die beukte tegen hem aan. Even bleef hij tegen haar leunen om zijn hoeven goed te plaatsen. Dan kwam hij in actie hij begon Alice een stukje te duwen en daarna beet hij in haar kaak. Zijn voortanden sneden in haar kaak.

De vosse merrie grijnsde vals en negeerde de woorden die hij zei. Ze snoof en voelde de beet in haar kaak. Ze hinnikte kort en schril door de beet. Bloed drupte al snel op de grond en ze keek er woedend naar. Ze rukte haar meteen los en gaf een aantal rake klappen. Ze bokte harder en harder en schoot weer achteruit. "Moe maken Edward, meedoen jij" siste ze naar hem en duwde hard tegen Sam aan. Ze hinnikte even wild en steigerde. Haar benen maaiden opnieuw door de lucht en zo probeerde ze hem te raken. Ze landde weer en keek hem aan. "Nog niet moe?" vroeg ze grijnzend en sprong weer naar hem toe. Ze zette haar tanden in zijn zij en beet eens goed door. Ze liet opeens los en schoot snel achteruit. Ze begon rond hem te draven en grijnsde. "Lekker bloed heb je" mompelde ze dan en keek hem aan.

Hij bleef met zijn tanden in haar kaak haken. Totdat ze hem een paar klappen gaf. Hij liet los en sprong ook opzei. Hij keek heel even naar Edward die tot nu toe niets doet. "Je broer bakt er ook niets van." Weer duwde Alice tegen hem. Hij sprong aan in galop en liep een paar rondjes rond Alice die toen aan het steigeren was. Toen ze weer wat zei remde hij op afstand voor haar. "Kom op, dit is nog maar een opwarming." Ze kon nou niet menen dat zei denkt dat hij nu al op is. Dit gevecht was nog niet eens serieus. Die Edward staat er maar te staan en die Alice zit wat met haar beentjes en tandjes te zwaaien. En dit gevecht duurde nog niet zo lang. Opeens schoot ze weer in Actie en beet in zijn zei. Hij beet even in zijn lip om de pijn snel weg te verwerken. Dan begon de merrie rond hem te draven. Zijn lichaam werd warmer. Daardoor begon hij heel hard te dampen. Witte wolkjes verschenen uit zijn lichaam. Hij luisterde weer naar het volgende. "Aller sinds beter dan jouw gif dat in je aderen stroomt" antwoordde hij meteen. Hij schraapte met zijn hoef. 'Kom maar op.' zei hij in gedachte.

Een bruine merrie liep rustig door de sneeuw. Haar manen lagen mooi in haar gespierde hals. Ze hield haar staart wat sierlijk omhoog en snoof even. Bekende geuren drongen haar neus binnen. Haar hoofd schoot omhoog bij de herkenning van de geuren. Edward.. Alice en.. Sam! Ze sprong meteen in volle galop en galoppeerde de richting uit. Ze stopte en sneeuw vloog omhoog, op Edward. Ze grinnikte even toen ze het door had en zag dat Alice net wou aanvallen. Ze snoof en woede kwam in haar op. Ze spande haar spieren en rende erheen. Ze sprong net voor Sam toen Alice wilde aanvallen. De scherpste rand van de hoef van Alice klapte tegen haar been aan en ze schrok. Meteen beet ze op haar tanden om het niet uit te schreeuwen. Bloed stroomde uit haar voorbeen en ze keek er zuchtend naar. Opeens schoot haar hoofd rrichting Alice. Haar spieren spanden zich en ze hief haar hoofd hoog en dominant op. "Misbaksel die je bent" zei ze fel tegen haar en sprong naar haar toe. Haar been deed veel pijn maar ze hield haar sterk, voor Sam. Ze beet meteen in Alice haar nek en proefde bloed. Ze beet harder door en liet na een tijd los. Ze hief haar voorbeen op en manktte een beetje achteruit. Ze zuchtte en keek op toen de merrie begon te lachen en opeens wegrende, met Edward achter haar aan..

[Ik speel ook die twee samen met degene naast me op de stoel dus ik zeg even dat ze weggaan xD]

Zijn ogen keken op toen hij de geur van Leah binnen kreeg. En dat wilde hij niet. Hij hief zijn hoofd en zag dat Alice hem wilde aanvallen. Op het moment dat hij Alice ook wilde aanvallen kwam ineens Leah voor hem. Hij wilde haar nog opzei duwen. Maar het was al te laat. Leah bezeerde zich. Hij keek even naar haar been die bloede. Hij wilde zo graag die Alice afmaken. Hij hief zijn staart omhoog en wilde achter haar aan lopen. Hij sprong in galop. En verdween tussen de witte bomen. Hij liep zo hard hij kon. Maar hij moest toegeven dat hij die twee rot paarden niet kon voorbij steken. Hij stopte heel even en begon te trillen. Hij moest zijn woede even onder controle houden. Hij zou wel wraak nemen. De Cullens zullen ooit wel weer opduiken. Ze vallen de Quilletes altijd lastig. Hij moest nu naar Leah. Om haar te helpen met de wonde. Hij nam een hap lucht en draaide zich om. Hij was weer tot rust gekomen. Het duurde wel even voordat hij weer Leah zag. Hij verscheen weer tussen de witte bomen en zag de been al meteen onder bloed. Hij draafde snel naar Leah en remde naast het gewonde been. "Gaat het?" Hij zou straks wel praten over de gebeurtenis waarom ze hem beschermde nu kwam haar been op de eerste plaats.

Leah snoof en keek op. Ze zag dat Sam erachteraan ging. Ze zuchtte en manktte naar het meer. Ze keek ernaar en probeerde het ijs te breken. Een pijnscheut ging door haar been en ze trok terug. Ze keek achterom toen Sam aangelopen kwam en hoorde wat hij zei. "Gaat wel" zei ze erg zacht. Ze trilde een beetje van pijn maar het meeste kwam van de woede. Ze liet haar oren wat hangen net als haar staart. Ze ontspande alweer en keek dan weer naar Sam. "Ik wist niet dat zij hier ook waren.. Ik haat ze zo.. Ze moesten op hun plaats blijven, weg van.. Van.. Ons" zei ze zacht en haar donkere bijna zwarte ogen keken in de zijne. Ze wist nu al bijna wat er in de familie aan het gebeuren was. Sam was iets anders, niet veel. Maar ze merktte dat hij bij haar wat anders was. Ook Jake, wegens de knipoog. Ze schudde de gedachte zuchtend weg en staarde weer naar het water.

Hij keek even toe hoe ze het ijs probeerde te breken. "Laat mij maar laat je been rusten." Hij stapte ze dicht mogelijk bij het meer en beukte met zijn hoef tegen het ijs. Daarna kwam er een grote scheur uit. Ze wist niet dat zei hier ook waren? Dat geloofde hij niet. Ze zou ze moeten ruiken. Maar hij ging er niet op in. Hij stapte achteruit en keek nog heel even rond om zeker zijn dat die klungelige Cullens echt weg zijn. Daarna keek hij weer naar Leah. Die hem diep in de ogen keek. Hij keek ongemakkelijk weg. "Je had me niet hoeven beschermen Leah. Ik wil niet dat je je bezeerd. En dat geld ook voor de andere." Voegde hij er snel nog bij. Leah en de rest waren heel belangrijk voor hem. Te belangrijk om hem in leven te houden. Dit had ze niet moeten doen. Hij wilde niet dat ze ernstig gewond is. Moet je doe been nou zien. Hij keek snel weg voordat hij nog meer aan ernstige dingen zou denken. Het begon nu lichtjes te sneeuwen. Maar aan de wolken te zien zou het nog wel heftiger gaan sneeuwen. Zijn zwarte manen vlogen weg. Door de ijskoude wind.

Leah keek naar Sam die zei dat ze haar been moest laten rusten. Zuchtend knikte ze naar hem. Ze merktte de scheur en keek naar het water. Voorzichtig liet ze haar voorhand in het water zakken. Het pikte vreselijk hard maar ze beet op haar tanden. Ze slikte even en keek achterom naar Sam die nog wat zei. Ze stapte achteruit de kant weer op. Haar been was gestopt met bloeden en zag er schoon uit. Het deed alleen nog wat pijn, meer niet. Ze zuchtte bij de woorden van hem en drukte haar neus in zijn manen. "Och Sam. We zijn een soort familie. We zijn een team en ik zal iedereen beschermen, ook jou" zei ze zacht tegen hem en sloot kort haar ogen terwijl ze haar hoofd tegen hem aan liet rusten. Ze zette dan wat stappen achteruit en keek hem aan. Ze wilde op dit moment niet weer aandacht gaan geven. Ze leek wel een knuffelmerrie en dat vond hij misschien niet zo leuk..

Hij keek toe hoe ze het been verzorgde. Hij voelde hoe het bloed van zijn hoofd afgleed. Maar het deed geen pijn. Hij staarde voor zich uit toen ze haar neus tegen zijn manen drukte. Daarna keek hij lichtjes op. "Dat weet ik. Maar ik wil niet dat jullie iets over komt. Op mij moet je niet letten. Echt als er iets gebeurt met één van mijn broes of jij ga ik toch kapot." Hij bleef nog een tijdje onbeweeglijk staan toen Leah even haar ogen sloot. Daarna stapte ze achteruit. Hij zag dat ze weer naar hem keek. Dat maakte hem ongemakkelijk. Hij draaide zich om en stapte een eindje verder om nog over de Cullens te denken. Hij gaat het ook aan zijn broers melden dat ze Leah hadden aangevallen. Hij moet er voor zorgen dat de Quilletes alerter zullen zijn en beter opletten. Hij zuchtte. Nu gaat hij mooi niet afstand nemen van de groep. Hij staarde voor zich uit naar de witte bomen. Het begon nu harder te sneeuwen. Het voelde nu eigenlijk goed. De sneeuwvlokjes zorgden er voor dat hij een beetje af zou koelen.

Leah keek hem aan en zweeg even. Zachtjes knikte ze maar. "Wij ook als hetzelfde met jou gebeurt" zei ze zacht en keek hem aan. Ze schudde haar hoofd toen hij zich omdraaide en wat wegliep. Ze liep de andere kant op en legde haar onder een grote boom. Ze zakte door haar benen en legde haar rustig neer. De sneeuw kon haar niet echt raken. Ze had het nu gelukkig niet zo snel koud. Ze keek even rond en dan weer naar Sam. Hij leek in gedachten verzonken. En toen hij wegliep voelde het alsof hij weg wilde, zonder iets te zeggen. Maar ze wilde niet dat hij wegging. Ze voelde haar goed met hem in de buurt, zeker als ze alleen waren. Het gevoel dat ze elke keer had was raar. Ze snapte er niets meer van. Ze was ook nog steeds moe van de lange tocht. Ze liet haar hoofd zakken en legde haar wat platter op de grond. Ze keek even naar de lucht maar al snel sloot ze rustend haar ogen.

Hij bleef onbeweeglijk staan. Hij luisterde naar haar antwoord. Hij ging er niet verder op in. Zijn oren richten naar achteren toen Leah zich verplaatste. Hij hoorde het door de sneeuw onder haar hoeven. Hij ging dan weer in zijn gedachten. Beelden van zijn verleden verschenen. De oorzaak door zijn agressie en de drang om de Quilletes te beschermen. Hij faalde vroeger. End dat wou hij nu niet meer. Het duurde weer heel lang. Hij kon zo wel een halve dag staan denken. Nadat hij geen zin meer had in het denken keek hij heel even rond. Daarna draaide hij zich naar Leah die daar lag. Hij had liever bij de Quilletes gegaan. Maar Leah zo achter laten? Mooi niet. Langzaam stapte hij naar Leah. Heel stilletjes zodat hij haar niet wakker zou maken. Zijn hals richtte hij laag. Hij ging wat in Leah's buurt staan en lette op de omgeving. Hij wilde niet rusten. Hij zette zijn nek weer recht. Zijn oren naar voren zijn ogen die naar alle kanten richtten en zijn staart recht omhoog, zijn spieren die klaar staan voor actie. Hij kon dit lang volhouden. Zijn neusgaten waren wijd open.

Leah had nog steeds haar ogen gesloten. Eerst wilde ze alleen maar rusten. Ze was te moe dus lukte het niet. Ze viel lichtjes in slaap. Haar buik ging langzaam en regelmatig op en neer terwijl ze ademde. Ze droomde over dingen die gebeurd waren. Maar ook over dingen die over de toekomst leken te gaan. Ze schrok wel even. Het was mooi allemaal maar het leek te veranderen in een nachtmerrie. Opeens werd ze wakker. Haar hart klopte erg snel. Ze stond op en keek naar Sam. Ze zuchtte en liet haar hals zakken. Ze had gehoord over paarden die soms in hun dromen visioenen hadden. Wat als dit eentje was? Wat als het uitkwam? Leah slikte even en keek even rond. Haar blik gleed over haar been dat niet zo veel pijn meer deed. Ze keek dan weer stil naar haar broer en glimlachtte zachtjes. Heel zachtjes..

Zijn rug was naar haar gericht. Het duurde misschien wel uren ofzo. Dus besloot hij op een afstandje naar voedsel te zoeken. Stilletjes stapte hij naar het meer. Daar waren hele lange bevroren grassprieten die hij meteen op at. Het proefde best lekker. Na een tijdje had hij wel genoeg en trok terug naar Leah. Daar stond hij weer alert. Opeens begon Leah vreemd te doen. Hij stapte naar haar en keek toe. Ze gedroeg zich vreemd. Hij wilde haar eigenlijk waker maken. Maar Leah werd waker. Hij zweeg nog even om Leah even te laten bekomen. Daarna zag ze haar lichtjes glimlachen. "Alles goed Leah? Naar gedroomd?" Even keek hij snel naast zich toen hij iets hoorde. Er sprong een hert te voorschijn. Sam keek opgelucht. Hij keek toe hoe het hertje naar het meer liep. Blijkbaar vond die het gat dat Sam gemaakt had en begon gulzig te drinken. Sam was dus nuttig voor de natuur.

Leah keek stil naar Sam die het door had. Ze zuchtte en liep naar hem toe. Meteen ging ze heel dicht tegen hem aanstaan. Zachtjes knikte ze. "Héél naar" zei ze zachtjes tegen hem en sloot kort haar ogen. Ze keek dan even naar het hert en dan voor haar uit. Ze genoot van de warmte die ze voelde van zijn lichaam. Ze begon het steeds leuker te vinden om tegen hem te staan, bij hem te zijn en nog dingen. Als het maar met of bij hem was. Ze snapte het niet maar ach. Ze was nog jong en kon nog veel leren. Ze liet haar oren wat triest hangen en keek naar de grond. Ze voelde haar niet zo lekker na die droom. Ook kwam het door al die gevoelens, een hele mengeling was het. Ze snapte het niet en werd er gewoon gek en triest van. Wat bezielde haar toch?

Sam keek nog een tijdje bezorgt naar Leah. Hij hief zijn hoofd een beetje hoger toen Leah dicht bij hem kwam staan. Hij had nog niet helemaal door dat Leah rare gevoelens voor hem had. Ze deed altijd zo. Volgens hem dan. Hij richtte zijn hoofd naar Leah. En keek bezorgt. "Lieve Leah. Het was maar een droom. Trek het je maar niet te veel aan." Hij glimlachte zacht om haar gerust te stellen. Maar het leek niet zo te helpen. Hij duwde met zijn neus tegen haar. Hij was niet zo goed met zelf contact te leggen. Dan nog wel lichamelijk. Daarna trok hij zich terug. De sneeuw viel steeds meer en meer. Maar er kwam geen enkel laagje op zijn rug. En zijn tast haren bevroren niet. Dat was het leukste. Hij keek weer heel even op toen het hertje zich terug trok. Daarna staarde hij over Leah. Hopend dat ze zich weer zou herstellen. Hij vond het vreemd dat ze nu zo.... moeilijk heeft. Normaal was ze altijd zo blij. En nu ineens niet.

Leah keek omhoog naar Sam die wat zei. Ze luisterde naar de woorden en knikte. "Het leek zo echt" zei ze zuchtend en schudde haar hoofd. Ze voelde zijn neus even tegen de hare en keek weer. Ze snikte even en stapte achteruit. "Ik ben niet meer dezelfde als vroeger. Ik voel me zo.. Raar. Ik weet niet wat ik voel maar het is altijd als ik.. Bij jou ben" zei ze zachtjes en slikte even. "Ik hoor niet meer bij Quilletes, soms lijk ik zo.. Zwak en.. Zielig" zei ze zachtjes tegen hem en keek hem aan. Opnieuw zette ze een paar stappen achteruit, weg van hem. Ze voelde haar zo. Ze wilde niet zielig en zwak lijken, zeker niet voor Sam. Ze keek even naar haar been en dan kort naar het meer. Ze liet haar hoofd zuchtend hangen en sloot haar ogen. Ze lette even niet meer op de omgeving, geluiden en ook niet zo veel meer op Sam. Nu wilde ze even denken, stil zijn en rust zoeken. Al vond ze het leuk om de warmte van Sam te voelen, om bij hem te zijn. Alleen.. Ze durfde niet meer.

Hij keek weer op toen ze antwoord. Al was hij nogal verward. Ze stapte weg van hem. Hij schudde met zijn hoofd en glimlachte. "Leah, je hebt het bloed van de Quilletes. En je bent niet... zielig of zwak. Je blijft je zelf en... wat ik?" Hij keek haar raar aan. Toen ze het over hem zei lette hij even niet op de woorden zielig, zwak en niet bij de Quilletes kwamen eerst in zijn oren. Daarna besefte hij pas dat hij ook één van de problemen was. Wat bedoelde ze er eigenlijk mee? "Leah?" Maar toen hij zag dat ze nu even rust nodig had gunde hij het haar. Hij keek nog heel even en stapte tussen de bomen. Ze had nu wat tijd nodig. En voor hem was het weer tijd om een hele lange tijd in gedachte te zitten. Hij had al iets in gedachte wat ze bedoelde. Zou ze een beetje verliefd op hem zijn? Dat zou voor Sam heel moeilijk zijn. Aangezien zijn broers ook gek zijn op haar. Hij wilde niet dat ze gebroken zijn. Hij slikte vermoeit.