as the snow melts the mud grows

Door het de net gesmolten sneeuw was het moeras nog drassiger als normaal. Daarom was Fether hier vandaag ook heen gekomen. Na een winter met bijna geen enkele training was het wel weer een keer nodig om weer eens wat aan haar conditie, en spieren te doen. Het was niet zo dat de nu in slechte vorm was, maar na een winter niet veel doen sta je er wel versteld van hoe veel je conditie achteruit gaat. Fether kwam niet heel vaak bij het moeras, maar zo drassig als het nu was had ze nog nooit meegemaakt. Op sommige stukken stond ze zelfs tot op haar oksels in de zwarte prut. Maar op het stuk waar ze nu liep viel het wel mee. Ze kon daardoor op dit stuk ook even galopperen. Haar ijzige ogen staarden gefocust voor zich uit, zodat ze het op zou merken als de modder weer dieper werd. Ze had namelijk geen zin om modder te happen. Ze zag dat over een paar meter de modder een flink stuk dieper werd, en ging vlug over in stap. En inderdaad. Het was hier echt een stuk dieper. Als het nog een stuk o f10 cm hoger had gestaan, had de modder tot haar buik gereikt. Door de diepte was het onmogelijk om zich in een gang sneller dan stap voort te bewegen. Behalve dat de modder diep was, was het ook nog een flink dik. Dit was zeker wel een goede work-out voor haar spieren! Waarschijnlijk zou ze morgen wel spierpijn hebben. Na een paar minuten door de prut te hebben gewaad stopte Fether even om uit te rusten. Ze wist dat je op sommige plekken in het moeras niet stil moest gaan staan, omdat het dan vrijwel zeker was dat je er dan niet meer uit kwam, maar op deze plek voelde de grond onder haar voeten hard genoeg om even te kunnen blijven staan. Na een paar minuten liep ze weer door, en al kort hierna bereikte ze een stuk waar de modder niet zo diep was. Dit was wel weer genoeg voor de eerste training van het seizoen. Morgen zou ze weer verder gaan. Een schelle hinnik verliet haar keel. Misschien was ze niet de enige op deze donkere plek. En je wist maar nooit wie je tegen zou komen.

-open-

‘Ugh,’ Met een opgetrokken neus stapte de jonge merrie door de drek. De geur die van de ontbindende grond af kwam was bijna niet in te ademen. Langzaam gleden haar grijsblauwe ogen over het donkere landschap heen en een rilling trok over haar rug. Dit was geen plaats waar ze in het donker iemand tegen zou willen komen. Ze mocht dan “neutraal” genoemd worden en er niet bang voor zijn om een keer haar mond open te trekken, ze kende haar eigen zwakke plekken. Ithilwen boog haar hoofd een stukje en trok haar voeten één voor één los uit de modder, iedere pas ging gepaard met een luid zuigend geluid. Zwijgend ploegde ze verder, inmiddels zaten haar benen en buik onder de viezigheid en de helft van haar staart was groenig bruin geworden. Ze zuchtte geïrriteerd en keek op van de grond. In al haar misère had ze niet doorgehad dat ze een ander paard was genaderd. Direct stopte ze haar langzame voortgang, waarom had ze het dier voor haar nog niet opgemerkt? Haar ogen vernauwden zich en onbewust duwde ze haar lichte oren diep haar nek in. Een slecht gevoel bekroop haar. Zou ze zich nog kunnen omdraaien zonder opgemerkt te worden? Stilletjes bleef ze staan en observeerde het paard, de witte vacht was besmeurd met modder en de blik in haar ogen stond Ithilwen niet aan, al kon ze er niet precies haar vinger op leggen. Ze schudde haar hoofd een keer om het ongemakkelijke gevoel kwijt te raken en nam het paard in zich op. Een merrie, misschien één, hooguit twee jaar ouder dan dat ze zelf was en veel groter zou ze niet zijn, hoewel ze daar niet zeker over was, de drassige ondergrond verhulde bijna heel haar onderbenen en maakte het moeilijk om te schatten hoe groot ze was. Tegelijkertijd met haar besluit om niet weg te lopen voor het dier sneed de hinnik door haar heen. Direct hief ze haar hoofd een stukje op en sperde haar neusgaten zich wat. Na een keer diep adem te hebben gehaald –waarbij ze bijna over haar nek ging van de stank- hinnikte ze zacht terug. Ze was verdorie niet bang voor ieder paard dat hier ronddoolde. Maar toch… Deze plek bracht herinneringen terug aan de tijd dat ze een veulen was, haar moeder had hier toen gestaan, oog in oog met een slecht paard en dat was haar altijd bijgebleven. Ith kalmeerde zichzelf en stapte met afgemeten passen naar voren, haar oren wezen nog altijd naar achteren en ze had een onpartijdige glans in haar lichte ogen. Wie dit paard ook was, ze zou zich gedragen zoals ze behoorde. Als de dochter van de Erinyen’s Alfa.

Al gelijk nadat de hinnik Fether’s mond had verlaten merkte Fether de bruinachtige merrie op. Ze zag wel dat de merrie twijfelde of ze naar haar toe zou komen of weg zou lopen. De merrie besloot om naar haar toe te komen. De merrie hinnikte zacht terug naar haar. Fether bekeek het met modder besmeurde lichaam van de merrie goed. Er waren geen tekenen waaraan Fether gelijk kon zien of het een slecht of goed paard was. Haar blik stond kil terwijl ze haar blik weer op het hoofd van de merrie richtte. “Fether is de naam.” Klonk er haast toonloos uit Fethers mond. “En met wie heb ik vandaag te maken?” Deze keer sprak ze al iets minder toonloos, maar nog steeds op haar eigen kille manier. Opeens werd er een zompig geluid hoorbaar in het moeras. Het was duidelijk dat het geluid onder Fether’s voeten vandaan kwam. Fether liep een paar meter verder, naar een stukje waar haast geen modder te vinden was, zodat ze ook niet het risico liep om zo meteen vast te zitten in de modder. Ze was zelf nog nooit écht in nood geweest door het moeras, maar ze had al wel eens meegemaakt hoe verraderlijk het kon zijn.


-hoe inspiloos kan je zijn... -

Haar passen waren kort, de spieren in haar bovenbenen hadden er moeite mee om het lichaam van Ithilwen overeind te houden. De trots die al vanaf haar geboorte deel van haar was geweest kwam duidelijk terug in haar houding, de nog relatief jonge merrie hield haar hoofd hoog en tilde bij iedere drassige pas haar voeten hoog boven de grond uit. Haar ogen waren gericht op de merrie voor haar en ze voelde het bloed sneller door haar aderen stromen. Niet wetend wat er zou gebeuren als ze de ander per ongeluk –expres- uitdaagde, of hoe deze reageerde op haar. Ithilwen stond een paar passen voor de merrie stil, ver genoeg ervan af om geen bedreigende indruk te wekken of iets anders te insinueren, maar dichtbij genoeg om te laten merken dat ze haar niet uit de weg zou gaan. Wat er ook ging gebeuren, Ithilwen zou haar mannetje wel kunnen staan. ‘Fether is de naam. En met wie heb ik vandaag te maken?’ Sprak ze, haar stem bijna toonloos. Bij het horen van de klanken draaide Ithilwens oren wat meer opzij, er klonk geen direct gevaar in door. In ieder geval niet voor haar gezondheid.
‘Ithilwen, aangenaam.’ Was haar korte antwoord. Ze sprak niet harder dan nodig was, als Fether haar niet kon verstaan moest ze maar dichterbij komen. Een gorgelend geluid kwam onder de hoeven van de witte merrie vandaan, automatisch werden haar ogen die kant op getrokken en ze zag hoe de modder uit zichzelf bewoog. Nog voordat ze Fether een waarschuwing kon geven was deze al weggestapt. Maar goed ook, want ze wist niet wat ze had gedaan als ze vast was komen te zitten. Misschien gewoon toekijken? In ieder geval hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. Rustig volgde ze de Fether met haar ogen. Ergens was ze wel benieuwd naar de reactie van de merrie.
Ze had het vaak zat meegemaakt dat een slecht paard zich opfokte over haar woorden. Meerdere malen was ze om die reden al aangevallen. En daar ze nu niet bepaald zin had om een gevecht aan te gaan hield ze zich maar kalm. Dit was sowieso niet echt een plaats die zich leende om lichamelijk contact aan te gaan. Niet dat ze zou weglopen, mocht het nodig zijn dan vocht ze terug, ervaring voor iemand met de dubbele leeftijd lag in haar botten. Evenals de oude wonden die niet helemaal genezen waren, in tijden als deze begonnen ze te jeuken, dan kwam haar oude koppigheid weer naar boven drijven. Als veulen was ze hardleers geweest, had gedacht dat de wereld aan haar voeten lag en iedereen zou doen wat zij vroeg. Het had de nodige klappen gekost voordat ze doorhad dat ze net zo kwetsbaar was als ieder ander. Maar daardoor had ze wel het leven leren waarderen. Haar gedachten flitsten terug naar Felicity, Mohawk en Caddy, in feite haar drie beste vrienden, maar ze had geen idee waar ze waren en of ze überhaupt nog wel in leven waren. De blik en houding van Fether deden haar ergens denken aan Caddy.
Wachtend op een antwoord stond ze daar, haar gewicht verplaatsend van het ene op het andere been om te voorkomen dat ze vast werd gezogen in de modder.

Fether keek de merrie voor haar ijzig aan. 'ithilwen. Aangenaam stelde de merrie zichzelf kort voor. Nog dit was dus ook niet echt een spreker. 'niet zo verlegen zijn he! Ik bijt niet.' sprak Fether op een liefkozende toon die overduidelijk gefaked was. 'of misschien toch wel?' haar vertrouwde ijskoude, maar ook spottende blik verscheen weer terug op haar gezicht. Fether zou nooit zomaar iemand uit het niets aan vallen, zoals die gestoorde merrie laatst bij haar deed. Maar als iemand lastig deed was ze niet bang om diegene even een kopje kleiner te maken. Maar uit wat tot nu toe bleek zou dat niet nodig zijn bij deze merrie. Ze was duidelijk neutraal. Dat was nu wel makkelijk te zien, nadat de merrie ook gesproken had. De merrie die zich voorstelde als Ithilwen was namelijk niet overblijfselen, zoals die k*t goodies. Maar ze hadden ook niet die kille, duistere ondertoon, die bij fether zo duidelijk hoorbaar was in haar stem. Fether richtte zich weer tot Ithilwen en vervolgde zich zelf waar ze was gebleven. 'maar maak je maar geen zorgen hoor.zolang je je redelijk blijft gedragen valt er niets te vrezen hoor.' zei Fether op een duistere, licht spottende manier.