Can't handle me [Open!]

Aan de rand van het moeras hield ze stil en luisterde. Het moeras zou een goede plek zijn even alleen te kunnen zijn; maar weinig dieren waagden zich in het moeras. Het was er vochtig, mistig en er waren vele insecten. Al snel liep ze er naar binnen, en direct ontdekte ze dat ze een grondige hekel had aan dit moeras. Automatisch nam ze een trotste, dominante houding aan. In haar ogen was de alom aanwezige haat te zien. In een kalm, beheerst drafje liep ze door het gebied. Bij elke stap maakten haar hoeven een zuigend geluid als ze naar boven werden getrokken, en ze spatte modder op terwijl ze ze weer neerzette. Het rook hier vaag naar een kudde, met de geur van één hengst dat erbovenuti stak. Ze negeerde het echter, hoewel de woede kort opvlamde. Al gauw waren haar gedachten alweer ergens anders op gericht. Gelukkig maar. Op sommige momenten kon ze ineens last hebben van een woedeuitbarsting; op dat moment was ze niet meer te houden, was ze compleet van de wereld. Even trok ze een walgelijk gezicht. Het moeras was vies en nat. Toch was ze hier, voor de meeste paarden in ieder geval, verborgen en veilig - ze had helemaal geen zin in gezelschap. Haar oren lagen geïrriteerd in haar nek. Vliegjes en andere insecten vielen haar constant lastig en haar staart draaide overuren. Uit frustratie uitte ze een kort, hoog hinnikje en stampte met een voorhoef in de modder. Het spatte op en kwam op haar borst terecht. Cadsuane merkte het al niet meer en stapte stevig door. Hoe sneller ze hier weg zou zijn, hoe beter het was. Na een tijdje kwam ze op een droger gedeelte; haar voeten hoeften niet meer door 30 centimeter nattigheid te banjeren. Cad's humeur werd er echter nauwelijks beter om. En dat kelderde nog veel meer, toen ze een geur dacht te ruiken. In het begin negeerde ze het en liep door, maar de geur werd, leek het, sterker. Toch was het door al de vochtigheid in het moeras niet te zeggen waar het van was, of waar het vandaan kwam. Haar lippen waren iets omhooggetrokken in een grauw, haar oren strak tegen haar hoofd gedrukt. Wie of wat het ook was, ze had er op dit moment geen zin in. In een stevig tempo stapte ze door.

Spartan sjokte door het moeras, zijn hoofd hing een beetje laag. Hij wist niet waar hij naar toe ging, hij was gewoon een kant op gelopen. Ik zie wel waar ik terecht kom dacht hij. Hij ademde de vieze moeras lucht in, hij was hier nog nooit geweest. Maar hij was niet van plan hier vaker te komen. Na een tijdje kwam hij op een droog stuk, hij bleef staan en keek even om zich heen. Hij zuchtte, hij liep nu al een paar dagen een beetje doelloos rond. Hij had eigenlijk geen idee waar hij heen zou moeten, hij had ook geen zin om ergens naar toe te gaan. Vandaag niet meer in ieder geval. Er groeide een klein beetje gras bij een boom, hij sjokte erheen en liet zijn hals zakken. Na een paar happen was het gras op, het maakte niet uit, hij had toch geen honger. Niet heel ver van hem vandaan hoorde hij een hoog hinnikje, hij keek even op. De geur van een merrie drong zijn neus binnen, hij keek nog een keer om zich heen maar er was nog steeds niemand te zien. "Ach, wat maakt het uit" mompelde hij in zichzelf. Hij zwiepte met zijn staart om wat beestjes weg te jagen, wat niet veel hielp want ze kwamen gelijk weer terug. Hij bleef op het droge stukje in het moeras staan en staarde niets ziend voor zich uit.

Zijn flesgroene ogen gleden over de donkere omgeving. Niets te zien, behalve dan modder, lage begroeiing en wegrottende bomen, die eruitzagen alsof je ze met één goedgemikte schop omver kon krijgen. Wat waarschijnlijk het geval ook was. Salvedirs ogen stonden kil, emotieloos. Een masker van koude onverschilligheid, maar diep vanbinnen was de haat, als een gloeiend kooltje dat in een paar seconden kon veranderen in een vlammend vuur. Oppassen dus.
Hij stapte door, verder en verder. Dit was gebied van de Black Rose, maar wat boeide het hem ook. Als die paarden dachten dat hij alleen maar daardoor hier weg zou blijven, dan hadden ze het goed mis. En anders kwamen ze hem maar halen, Salvedir deinsde nooit terug voor een potje vechten. Een steek van bitterheid en haar sneed door zijn hart, toen hij dacht aan de dag dat hij gedwongen was om te vluchten. Hij was nog maar een klein veulen, en hij moest vluchten, rennen voor zijn leven zodat het hem niet net zoals zijn zusje zou vergaan. Waarom was hij toen niet sterk genoeg geweest, sterk genoeg om haar te redden en te beschermen? Het knallen van de zwepen klonk nog steeds na in zijn oren toen hij er aan dacht, het rauwe, toonloze geschreeuw van de mensen verliet zijn geheugen niet meer. Woedend stampte hij met zijn hoeven in de modder, het deerde hem niet dat ze ver erin zakten, het deerde hem niet dat donkerbruine smurrie in het rond vloog. Zijn tanden ontblootte hij en uit frustratie hapte hij naar zijn schouder, waar een mug het onderspit delfde. Een oude wond sprong open door zijn tanden, en bloed drupte langs zijn been naar beneden.
Salvedir schudde met zijn hoofd en kalmeerde weer wat, totdat zijn kille masker weer tevoorschijn kwam en niemand de haat vanbinnen kon zien, als ze al in de priemende ogen durfden te kijken. Zijn neusgaten sperde hij wijd open toen hij twee geuren rook; Een merrie en een hengst. Zijn oren gingen richting zijn nek terwijl hij dichterbij stapte, zijn zwarte staart heen en weer zwiepend.
Toen de paarden in zich waren, hief hij zijn hoofd in de lucht en keek hen aan. De merrie leek slecht te zijn, aan haar gedrag te beoordelen. De hengst was waarschijnlijk een goedzakje. Hij richtte zijn smaragdgroene ogen weer op die van de merrie, en snoof. Ze rook niet naar de Black Rose. Hij wachtte af tot zij iets zou zeggen, was ze tegen hem of was ze bereid tot een ‘normaal’ gesprek van slechte paarden onder elkaar. Zijn blik gleed even naar het goedzakje, en hij ontblootte even zijn tanden naar hem. Salvedir was sowieso niet zo’n grote prater, en zijn blikkerende tanden zeiden al genoeg.

Het duurde niet lang, of de bron van de geur kwam in zicht. Direct hield ze stil en gooide haar voorhand de lucht in, hoewel laag. Een héngst. Daarna bleef ze doodstil staan, de hengst voor haar wantrouwig in de gaten houdend. Great, was haar sarcastische gedachte. Gedaan met de rust. Haar ogen priemden nog steeds naar de hengst, toen ze werd opgeschrikt door nog een ander paard. Omdat ze zich helemaal op de eerste had gefocust, had ze de tweede niet opgemerkt. Een hoge gil verliet haar keel en ze sprong opzij, weg van de twee hengsten. Met haar hoofd hoog geheven snoof ze en staarde ze hen aan. Woede en haat was duidelijk in haar ogen te zien. Al haar spieren waren strak aangespannen. Het duurde echter niet lang, of de razernij ebde weg. Haar hoofd zakte iets, niet veel. De haat in haar ogen bleef, maar verdween naar de achtergrond, hoewel nog steeds duidelijk aanwezig werd haar blik er nu niet meer door beheerst. Haar ogen namen hen op. Eerst de tweede hengst. Hij zag er gevaarlijker uit dan de andere, agressiever ook. Hij had zwarte manen en staart, hoewel zijn vacht een stuk lichter van kleur was. De ander was een egaal bruine hengst. Beiden waren groter dan zij, maar dat was met haar 1m52 ook niet zo verwonderlijk."Wat moeten jullie hier?" zei ze half snauwend, half vragend. Haar heldere stem klonk koel, met slechts een lichte ondertoon van de haat die ze voelde erin verwerkt. Haar houding was nog steeds verdedigend. Zelf zou ze niet aanvallen, maar ze wantrouwde de hengsten meer dan met woorden was te beschrijven. Haar blik hield vooral de valkkleurige hengst in de gaten. Hij was de grootste bedreiging, had ze zelf het idee. Kort overwoog ze de optie gewoon weg te lopen. Maar dat kwam haar veel te dicht bij vluchten, en daar was ze veel te trots voor. Nog nooit in haar nieuwe leven was ze gevlucht voor gevaar, en daar zou ze nu ook niet mee beginnen. Ongeduldig stampte ze met haar linkervoorhoef op de grond, waardoor wat modder opspatte. Wat hield ze toch weer van het moeras, not.

Spartan zag de merrie voor hem, ze keek hem wantrouwig aan. HIj begreep niet helemaal waarom. Hij besloot haar maar gewoon te begroeten "Hallo" zei hij een beetje droog, hij was niet echt in een vrolijk humeur en had geen zin de merrie vrolijk te begroeten. De merrie leek neit echt blij hem te zien, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Als ze zijn aanwezigheid niet op prijs stelde ging ze maar weg, dacht hij. Achter hem hoorde hij voetstappen van een paard, hij keek om. Een niet al te vriendelijk uitziende hengst kwam hun kant op. De merrie voor hem slaakte een hoge gil en sprong opzij. Spartan keek gelijk weer naar de merrie, niet begrijpend waarom ze zo reageerde. Ze keek hem en de andere hengst woedend aan, haar ogen stonden vol met haat. "Wat moeten jullie hier?" zei ze half snauwend, half vragend. Haar stem klonk helder en koel, maar er was een lichte ondertoon te horen met haat. Hij begreep het gedrag van de merrie nog steeds niet. Aan de hengst naast hem schonk hij niet echt veel aandacht. "Niks" antwoorde ze zijn vraag, zijn stem klonk onverschillig, het kon hem ook niet zo veel schelen. Hij keek nar de merrie, hij was wel nieuwsgierig waarom ze zo deed.

Salvedir knipperde even met zijn ogen toen de merrie met een hoge gil opzij sprong toen hij er aan kwam. Ze staarde hem aan, en hij staarde net zo hard terug, met kille, groene ogen, waaruit niets af viel te lezen behalve dan haat, maar op dit moment was die goed verstopt en verborgen. "Wat moeten jullie hier?" zei ze half snauwend. Salvedir hief zijn hoofd omhoog en keek haar emotieloos aan. "Een heleboel, wat gaat het jou aan?" kaatste hij terug, misschien zou hij op een ander tijdstip woedend geworden zijn om deze snauwende vraag. Maar nu niet, simpel weg omdat hij wel erger dingen aan zijn hoofd had. Een chago merrie en een goedzakje, daar hoefde hij zich niet druk om te maken, in elk geval niet op dit moment. Hij wist nog goed hoe kwaad hij een keer op twee andere merries was geworden, maar hij had nu geen zin in weer zo'n enorme uitspatting. Dus rolde hij met zijn ogen en keek toen weer naar de andere hengst, die de vraag beantwoordde met het antwoord 'Niks' Salvedir snoof, lekker bijdehand vandaag zeker? Nouja, hij had gewoon wat tegen goedzakjes, misschien lag het daar ook wel aan. Kennelijk had de andere hengst besloten om hem te negeren. Salvedir snoof weer geïrriteerd, dat mocht hij dan lekker zelf weten, zoals eerder gezegd; Waarom zou hij zich dáár nu druk over gaan maken? De roodbruine hengst zette even een stap opzij, een gat in de modder achterlatend dat al snel weer opgevuld werd door water en slik. Zijn benen zaten onder het spul, maar dat kon ook niet anders als je in het moeras rond ging lopen. Dan vroeg je er gewoon om, vond Sal. Nja, misschien was het moeras ook niet zijn lievelingsgebied. Liever had hij de rivier, waar het geraas van snelstromend water hem afleidde van gedachten, en waar hij even zijn hoofd leeg kon maken en gewoon zonder ergens over na te hoeven denken over de stenen kon galopperen. Bovendien vond hij dat het één van de beste plekken was om te trainen, evenals de Drakenbergen. Maar die waren nu in bezig van de Black Rose, net zoals de Drakenbergen trouwens. Maar dat weerhield hem er niet van daar zo af en toe door heen te lopen, bang was hij zeker niet.

Af en toe was ze gedwongen één of meerdere voeten op te tillen, om te voorkomen dat ze vastgezogen zou worden. Dat was iets wat ze nu ten koste van alles moest voorkomen. Haar houding straalde trots en waardigheid uit - iets wat ze zichzelf had aangeleerd toen ze merkte dat dat anderen weghield. Haar blik hield beide hengsten nauwkeurig in de gaten. Ze zag hen ervoor aan plotseling aan te vallen, of erger. Op haar gestelde vraag kreeg ze eerst antwoord van de donkerbruine hengst. "Niks." Cadsuane snoof minachtend, die had ook niet veel creativiteit. Toch was het beter dan het antwoord dat ze van de ander kreeg. "Een heleboel, wat gaat jou dat aan?" Ze hief haar eigen hoofd wat en keek de hengst pissig aan, haar tanden lichtjes ontbloot. "Nou, ik was hier eerder, dus aangezien jullie míjn rust verstoren is het logisch dat ik zo'n vraag stel. Maargoed, dat snap jij natuurlijk niet," siste ze in zijn richting. Ze tilde haar hoef op en zette die met kracht weer neer, om haar woorden te benadrukken. Ze was absoluut niet bang voor de hengst. Waar zou ze ook bang voor moeten zijn? Om gewond te raken? Er verscheen een sarcastische glimlach. Oh jee, wat vreselijk nou. Niet dat zij zou aanvallen - ze zou immers niks winnen bij een gevecht, of ze nou won of verloor - maar ze was ook niet bang de hengst te tarten. Hij dacht, net als alle andere hengsten, dat hij geweldig was, de beste was enzovoort enzovoort. Minachtend snoof de merrie. Dat wás simpelweg niet zo. Er waren sterkere paarden dan hem. Misschien hoorde zij daar zelf niet toe, maar hij was zeker niet onoverwinnelijk, hoewel zijn houding dat wel deed lijken. Haar bleek gleed even kort naar de andere hengst, die niet zoveel deed, maar daardoor minder bedreigend was. Al gauw staarde ze de lichtere hengst weer aan.

De oren van de zilverwitte merrie lagen plat in haar nek en de blik in haar ijsblauwe ogen was killer dan ooit. Haar humeur was gedaald tot ver beneden het nulpunt en haar spieren waren gespannen. In een vlotte, krachtige stap stapte Segué door het moeras heen. De lucht was haast ondraaglijk en haar benen waren besmeurd met stinkende drab. Ze brieste een keer geïrriteerd en sloeg met haar staart waardoor vieze blub op haar vacht landde. Het was toch niet te geloven. Elke keer weer kwam ze een goedzak tegen. En iedere keer meende die beesten dat ze haar wel aan zouden kunnen. Het sarcasme dat ze in de ogen van de goedzakken zag, was frustrerend en maakte haar woedend. Ze dachten dat paarden van de duistere zijde wel meevielen. Dat ze deden alsof ze slecht waren en het in feite wel mee viel. Maar dat hadden ze in het geval van Segué toch mooi mis. Woedend had ze een van die beesten tegen de grond geslagen en vermorzeld. Het was in een opwelling geweest en ze moest toegeven dat die goedzak wist hoe hij moest vechten, maar haar tactiek en vermogen was toch beter en groter waardoor ze gewonnen had. Een paar bijtwonden in haar hals en schoft waren de enige sporen die het beest had achtergelaten. Ze snoof een keer nijdig en schudde haar manen. Er moest een eind komen aan al die goedzakjes.
Haar hoeven lieten diepe afdrukken achter in de stinkende modder en die afdrukken stroomden vrijwel gelijk weer vol zodat het spoor dat ze achterliet enkel bestond uit haar geur. Een windvlaag streek langs haar vacht en ze snoof een keer diep. De geuren van enkele paarden stroomden haar neusgaten binnen en ze was meteen alert. Haar oren drukten zich zo mogelijk nog platter in haar nek en de blik in haar ogen werd nog killer. Welke paarden waagden zich hier in het moeras? Ze herkende slechts één van de geuren. De bruine hengst die de naam Salvedir droeg, was kennelijk ook in de buurt. De andere twee geuren behoorden tot een hengst en een merrie toe, maar die waren beide onbekend voor haar. Ze vernauwde haar ogen iets en versnelde haar pas. Het feit dat Salvedir er was, wilde zeggen dat er tenminste één paard van de duistere zijde was. En dat deed haar aan een kant wel goed. Haar ogen schoten door haar omgeving en ze nam in de verte drie gestalten waar. Het leek erop dat ze met elkaar aan het converseren waren, maar de twee onbekende paarden goedzakken waren of niet, kon ze vanuit hier nog niet opmaken. Naar mate ze dichterbij kwam, ving ze flarden van het gesprek op en ze knikte goedkeurend bij het horen van de kille stem die afkomstig was van een bruine hengst die zich ook een lid van Bleeding Soul mocht noemen.
’Wel, wel. Wat hebben we hier?’ sprak ze op minzame toon terwijl ze een rondje om de twee onbekende liep. Haar ogen gleden over de paarden heen en bestudeerden hen grondig. ’Ach.. het zal ook eens niet. Alweer zo’n saaie goedzak.’ zei ze verveeld toen ze langs de donkerbruine hengst liep, maar de kille ondertoon ontbrak niet. Daarna schoot haar blik naar de voskleurige merrie. Hoewel de zilverwitte merrie zelf ook niet groot was, was deze merrie nog kleiner. Ze kwam dicht in de buurt van een pony. ’Hmm, een kleintje. Is dit gebied niet veel te gevaarlijk voor jou?’ sneerde ze op doodse toon en ze staarde de merrie met haar ijsblauwe ogen aan. Het was duidelijk dat het vosje Arabisch bloed bezat en de trost die ze uitstraalde was onmiskenbaar. Ook in Segué’s aderen stroomde Arabisch bloed, maar door de mengeling met de mustangs was ze net iets forser gebouwd. Al was de elegantie en trots van de Arabieren nog wel aanwezig. ’Hmm. We hebben het wel weer getroffen, vind je niet? Laatst kwamen we die twee sukkels van The Eagles ook al tegen.’ zei ze met een stem die droop van de verveling en sarcasme tegen Salvedir. Haar ijskoude blik verried echter de woede en kilte die ze van binnen voelde. De drang om de twee paarden te bevechten en tegen de grond te slaan. Maar ze hield zich in en beheerste zichzelf. Misschien zou het nog meevallen vandaag, al had ze zo’n vermoeden van niet.

Ik kom even binnenvallen ^^