I don't think you will care..

Zijn stap was regelmatig, en tijdens de passen die hij zetten sleepte zijn neus mee over de grond affentoe een hap gras van de grond plukkendt. Een korte tijd later hief hij zijn hoofd weer en keek vooruit, hij zag vuurvliegjes dansen. Het trok zijn aandacht, dus zetten hij zijn route om naar de vuurvliegjes. Terwijl hij de kleine licht gevende beestjes volgde, merkte hij een weerspiegeling op in het water. Het waren de weerspiegelingen van de vuurvliegjes, dat zei al dat er een meer was. Hij liep tussen de wilgenbomen door tot hij voor het vredige water stond. Hij staarde naar zijn spiegelbeeld in het water, maar hij richte zijn blik daarna weer bij de vuurvliegjes die ronddwarrelde.. Het was de eerste keer dat hij hier kwam, op deze plek in Dream Horses. Het was mooi, daar was hij wel zeker van. Hij zakte door zijn voorbenen en even later ook door zijn achterbenen. Hij ging liggen met zijn hoofd om zijn lichaam geslagen. Enkele minuten later hief hij zijn hoofd weer en keek naar de vuurvliegjes die over het meer dansde. De maan stond helder aan de hemel, dit was een mooie nacht. De mooiste die hij had meegemaakt. Veel beter dan een land waar je nooit rust kan vinden. Nu was hij er zeker van dat hij in Dream Horses zal blijven, een plek waar vrede is. Maar ook oorlog, en een eind zal er niet aan komen. Of ooit.. Maar anders zou er altijd een nieuwe oorlog gecreërt worden door andere paarden het kan nooit voor eeuwig en altijd vrede blijven, hoeveel paarden het ook wouden slechte paarden bleven er en zouden niet verdwijden, waren ze verdwenen zouden er waarschijnlijk toch weer nieuwe bijkomen. Mischien door verdriet of een paard dat is overleden, dat was al verdriet en viel in dezelfde categorie. Het was rustig, heel rustig, een fijn gevoel gaf het normaal waren ze altijd aan het vechten en hoorde je de hele nacht geschreeuw. Aangezien dit zoon mooie plek is zal er waarschijnlijk snel een ander paard komen, een goed paard aangezien slechte paarden walgen van dit soort plekken, waarom wist hij niet maar hij wou er niet achter komen ook. Want slecht zou hij niet worden.. Maar hij had daar niks over te zeggen, zijn emotie's zullen zijn lichaam gaan besturen waardoor hij slecht kon worden. Maar hij zou niet falen, dus ook niet slecht worden! Het had weinig zin om erover na te denken, bovendien zou er al snel nog een paard komen, zoon gevoel had hij..

-Alleen Wayne -

Een luid gehinnik weerklonk en de slanke merrie kwam in zicht. Ik keek voor me uit met mijn strakke donkere ogen en voelde hoe mijn hart tekeer ging als een bom in mijn keel. Voor enkele seconden hield ik bruusk halt waardoor er vele zandkorrels de lucht in vlogen en met een plofje terug op de grond stuifden. De hele tijd had ik gerend, de snelheid die ik als een sterk paard kon bereiken. Vanaf het zuiden, tot hier. Het was er kouder, hier. In het zuiden, waar ik vandaan kwam was het veel te warm waardoor ik naar het noorden vertrok en misschien wel nooit meer terug kwam. Ik heb afscheid moeten nemen van mijn zorgzame ouders maar ik moest ooit toch op mijn eigen benen staan. Met een zucht liep ik verder door het wilgenwoud en moest met mijn neus een tak van de wilg wegduwen om er ongemerkt voorbij te geraken. Ik snoof de geuren met mijn opengesperde neusgaten op en merkte dat er zich hier nog een ander paard bevond..

Wayne snoof voor een tweede maal en rook nu duidelijk een paardengeur erin. Wayne steigerde hoog op en zette zich dan af op haar achterbenen richting het kleine meertje. De maan scheen fel op het kleine meertje en een beetje nieuwsgierig liep Wayne erop af en zag al meteen een bruin paard in haar vizier. Met een kleine glimlach op haar gezicht maar toch op haar hoede kwam ze dichterbij en bekeek de hengst voor zich eens. Hij was groter en zag er gespierder uit, maar dat had ze ook wel verwacht. Met haar blik op het water gericht zag ze nu ook de vuurvliegjes twinkelen en glimlachte ernaar. Ze hield gewoon van die beestjes. Zonder nog wat te zeggen schudde ze haar hoofd en liet haar grijze manen op zijn plaats vallen.

De geur kwam al dichterbij, en niet veel later hoorde hij de takjes al kraken onder de hoeven van een vierbenig wezen net als hem, een paard. Zonder zijn hoofd te draaien probeerde hij meer geluiden op te vangen, en iets later verlieten de eerste woorden al zijn mond. "Hallo, wie ben je? Ik ben Nawaki" Dat waren zijn woorden, best standaard eigenlijk, maar ze klonken aardig. Hij keek nog niet om en wachten op reactie van de merrie die niet veel later enkele meters achter hem is gaan staan, ze rook niet naar bloed dus ook niet naar de slechte kant. Dat was iets wat hem opluchten, want er waren dus ook goede paarden hier, en meer dan hij dacht.. Bovendien had een slecht paard hem waarschijnlijk al uitgescholden en ze kwam hier niet, of bijna nooit. Enkel om hun zogenaamde 'zaken' om naar een gebied te gaan. Natuurlijk moest dat wel, maar hij mocht ze nog niet, het waren gewone stinkende moordmachine's die niks anders deden dan de wereld verzieken. Iets leukers kon je dus echt niet bedenken, zo waren die slechte paardjes dan die dachten dat ze o-zo machtig waren en de wereld konden overheersen. Gelukkig waren er maar heel weinig goedzakken die er bang voor waren, daar was hij blij mee. Hij moest minder daarover gaan denken, vooral als er een merrie bij is waar hij zijn gedachten bij moest houden.. Echter zal hij ooit hierover kunnen praten met een ander goed paard, een vriend of een vriendin bijvoorbeeld. Nu moest hij echter afwachten tot de tijd rijp was, liefde kende hij niet. En al zou hij het voelen wist hij niet wat het precies was. Het zou lang duren.. Hij hield zijn gedachten weer bij de merrie en wachten op antwoord, het zal waarschijnlijk niet lang duren..

Wayne bekeek de hengst naast haar eens goed en knikte daarna als een korte begroeting om daarna haar toegelijmde mond eens open te doen. "Haay, ik ben Wayne. Prettige kennismaking", zei ze beleefd en keek hem vriendelijk aan en wende daarna als in een reflex haar blik af naar het water om daarna haar nek ernaar uit te strekken en een paar slokken vers water binnen te slikken. Het voelde zo heerlijk aan dat ze enkele minuten haar neus gewoon in het water liet hangen en daarna weer naar de hengst keek. Hij leek haar wel aardig, niet slecht, dus dat zou wel goed komen. Met zijn ogen op de hengst gericht lachte ze wat onschuldig en groef met haar hoef door het zand en lachte waarna ze haar blik op de lucht zette en grinnikte. Haar manen wiegden van links naar rechts door de frisse bries die vanuit de bergen kwam en die de wilgen takken liet opwaaien. "Ben je hier al lang? In Dreamhorses?", vroeg ze vriendelijk en richtte haar aandacht weer op de hengst die blijkbaar Nowaki noemde, een best mooie naam. Maar best een naam die ze niet vaak tegenkwam. Grinnikend bij die gedachte schudde ze haar hoofd voor de tweede maal en dacht er maar aan om gewoon haar gedachten bij de hengst te zetten. Je wist maar nooit of het bedrog was dat hij haar gewoon eigenlijk wilde plezieren om haar daarna aan te vallen. Maar de hengst zag er niet echt zo uit, nee hij leek best aardig.

Het duurde niet lang of een antwoord volgde al van de merrie die de naam: Wayne met zich meedroeg. Hij keek naar het meer tot er weer holle voetstappen klonken van de merrie die naar het water toeliep en haar neus erin stak. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe toen ze dronk, ze was zwart en slank. Nu hij haar had gezien wist hij dat ook weer. "Ook aangenaam Wayne" Waren zijn volgende woorden, jup niet slecht dat was hem zoon beetje duidelijk geworden. Slechte paarden konden dan ook nooit alles wat slecht is aan hun verbergen, de geur, maar ook de ogen. Een totale comouflage is onmogelijk voor slechte paarden. Hij sloot zijn ogen tot er weer woorden zijn oren binnendrongen van Wayne. Een vraag dit keer: Ben je hier al lang? In Dream Horses? was de vraag, hij hoefde niet lang na te denken. Maar toch even, hij was er nu al.. Ja.. "Nog niet zo lang, mischien 5 dagen?" gaf hij antwoord op haar vraag, hij was best nieuwschierig hoelang zij al in DH was. Maar die vraag spaarde hij even, waarschijnlijk zou ze het zelf al vertellen, niet dat hij er 100% op rekende maar de meeste paarden deden het wel. En hij spaarde daarom zijn woorden, tenzij ze het niet zou zeggen, maarja vaak liet hij die vraag ookwel links liggen. Er waren belangrijkere dingen, vondt de jonge hengst van 5 jaren jong. Antwoord zal snel komen verwachte hij van de merrie, ookal leek het soms urenlang te duren voordat iemand antwoord gaf..

Wayne bekeek de hengst toen hij antwoord gaf en knikte er daarna kort op. "Ik ben hier al een jaar", zei ze en glimlachte kort waarna ze haar neus haar de grond richtte en een paar plukken gras binnen werkte. "Het is hier best mooi, vind je ook niet?", vroeg ze en keek van het groene frisse gras naar de hengst Nowaki. Haar ogen fonkelden en ze straalde vriendelijkheid uit. Haar zachte fluweel stem leek daar alleen maar bij te passen. Haar persoonlijkheid was dan ook makkelijk te raden; vriendelijk, misschien wel wat schuw, zacht en vooral goed. Haar passie was eigenlijk het zingen. Alhoewel een paard niet echt snel zou gaan zingen, kon zij het wel een beetje. Hoe ze haar eigen melodietjes kon maken, het was in één woord: prachtig. Nou ja, misschien dat ze ooit wel eens een demonstratie kon geven, maar nu nog niet voor deze nog onbekende hengst. Misschien later. Haar fel amberkleurige ogen keken in de ogen van de hengst en ze liet dan haar ogen eens genietend dicht vallen. Ze vond het best leuk, hem hier tegenkomend. Weer eens een ander paard ontmoeten, en misschien er wel mee bevriend geraken. Of dat hoopte Wayne dan toch. Wayne zuchtte en zag hoe een vogel op het water neer kwam en het water deed opvliegen. Spetters vlogen de lucht in en als in een fractie van een seconde was de vogel alweer verdwenen. Huh, dat was snel..

Stiekem had hij het al verwacht maar ook de merrie gaf antwoord, antwoord op haar 'eigen' vraag. Het was lastig dat geheel te beschrijven in zijn gedachten, ze vroeg iets. Hij antwoorde, daarna antwoorde zij ook op haar eigen vraag. Moeilijk te begrijpen maar hij begreep het. De merrie was er al een jaar, hij gaf een vriendelijke knik naar haar en keek een beetje rond. Dat deet hij echter voor een paar seconden en daarna was zijn blik weer bij Wayne te vinden. Het is hier best mooi, vind je ook niet? drong er zijn oren binnen, hij keek nogmaals rond. Vuurvliegjes dansde geruisloos over het meer, in het meer zag je de weerspiegeling van de maan en van de vuurvliegen. "Ja" waren de woorden die op haar vraag volgde, meer was moeilijk te bedenken voor hem. Hij boog zijn hoofd en nam enkele happen van het natte gras, de druppels waren vochtig waardoor het een heerlijke smaak creërde. De hengst lag nog steeds, met zijn benen onder zijn lichaam gevouwen. Hij zal waarschijnlijk niet lang meer blijven liggen, maar het natte gras voelde heerlijk in een lauwe nacht in de Zomer. Maar het leek erop dat de Herfst eraan zat te komen, een erg seizoen was het niet. Bovendien viel hij in het bos niet zo veel op als een bruin paard tussen, de rode, bruine, gele en oranje bladeren. Mischien was er ook nog een groen blaadje, maar zoiets verwachte hij niet snel. Het was logischer dat je in die kleuren de bladeren zag. Eigenlijk had hij zin in de Herfst een fijn seizoen, en niet al te koud. Bovendien viel hij niet op, en hij vondt het gewoon fijn. Maar dat was moeilijk uit te leggen..