Sound loves to revel in a summer night.

Hummer draafde een beetje heen en weer, het leek wel of ze steeds hetzelfde zag. Ze keek eventjes om zich heen. Ze zag een zwart met wit paard. Rustig dacht ze eventjes na of ze naar haar toe zou komen of niet. Ze bekeek het paard rustig, ze zag er niet echt bepaald gemeen uit. Ze dacht aan Nagini, ze zag er ook net zo uit als een aardig paard, maar ze was toch heel gemeen. Zou ze een gokje wagen of niet? Ze keek nog is naar het paard en besloot het maar niet te doen, in geval er ongelukken zouden kunnen gebeuren. Ze wilde niet dat ze zelf doodging. Ze galoppeerde de andere kant op met haar gedachten aan haar grote vriendin: Pepper. Ze mocht haar echt heel erg. Ze had dan maar 1 vriendin, maar daar was ze wel harstikke blij mee. Ze hoopte dat ze nog meer vrienden zou kunnen maken, dat ze niet zo heel erg eenzaam was, zoals altijd. Ze hoopte dat de zwart met witte merrie niet achter haar aan zou komen.

Hummer vond het maar raar dat de merrie niet reageerde, ze bedoelde het toch goed? Ze keek naar de merrie, ze was mooi en ze keek niet, ze had haar ogen dicht. Hummer wou heel erg graag vriendinnen met de merrie worden, ze hield er niet van als er iemand alleen was. Ze besloot om terug te lopen. Ze keek nog eens van dichtbij naar de merrie en hoopte dat ze deze keer haar aan zou kijken, om met haar te kunnen praten. "Heey, is er iets of doe ik iets verkeerd?, ik probeer alleen maar aardig te doen tegen je." zei ze. Ze hoopte dat de merrie zou antwoorden, ze wou graag vriendinnen met haar worden. Ze keek naar de merrie, ze zag er een beetje eenzaam uit, net zoals zijzelf een poosje geleden, totdat ze haar grote vriendin pepper tegenkwam. Ze gunde de merrie ook een vriendin, net zoals zij had. Ze wachtte tot de merrie hopelijk een antwoord gaf op de soort van vraag van hummer.

[Ik begrijp niet zo goed waarom het nu ineens overkomt alsof Chris heel onbeleefd is door niet te reageren, omdat je duidelijk in je post hebt gezegd dat Hummer haar voorbijliep. Maar geen probleem, ik maak er wel wat van ]

Na een tijdje hoorde Chris het hoefgetrappel terugkomen en ze prikte haar oortjes naar voren, kwam het paardje van zonet nu weer terug? Ze rook de geur van een paard nu van heel dichtbij, dus Chris ging er van uit dat het paard nu heel dichtbij was. Aarzelend opende ze haar felblauwe ogen, die eruit zagen alsof ze bevroren water bevatten. Mooi, maar tegelijkertijd een beetje angstaanjagend. Om het paardje voor haar, Chris zag nu dat het een merrie was, er niet mee lastig te vallen schudde ze in een simpel gebaar haar dikke maantop voor haar gezicht, zodat haar ogen weer onzichtbaar werden. Een aarzelende glimlach kwam op haar gelaat toen de merrie haar aansprak en ze keek het paardje voor haar twijfelachtig aan. Zoals gewoonlijk wist ze niet wat ze moest zeggen, of beter nog, hóe ze het moest zeggen. In haar hoofd had ze de zinnen al klaar liggen, in gedachten wist ze precies hoe het zou moeten gaan. Eigenlijk zou ze moeten zeggen dat het niet uitmaakte, hoe haar naam was en dat ze het leuk vond om deze merrie te ontmoeten. Maar de woorden kwamen gewoon niet. Het was moeilijk voor Chris om dat aan iemand uit te leggen en ze glimlachte een beetje verontschuldigend. Misschien kon ze beter beginnen met een begroeting? Iets simpels, zoals hallo. Dat lukte vast wel. Ze ademde eens diep in en opende toen haar mond. "H-h-h-allo," stotterde ze op een fluistertoon. Een beetje ineengedoken staarde ze naar de merrie voor haar, die er zo zelfverzekerd uitzag. Oh, ze wenste dat zij ook zo zelfverzekerd over kon komen.

Rollende spieren onder een gitzwarte huid. Bewegende, bijna maaiende, benen. Een staart die het tempo van de merrie niet kon bijhouden. Kriebelende bloemen in alle kleuren, die de buik van de merrie raakten. Mooi gevormde oren die niet te zien waren omdat ze plat tegen haar schedel lagen. Ja, ze hield niet van deze plaats. Maar DH was zo groot, en ze had nog maar de helft gezien. Dat betekende: gebieden uitzoeken. En daar hoorden ook gebieden bij waar de geur van Goedzakjes doorheen was te ruiken, maar bovenal de geur van vrolijkheid. Haar ogen gleden onder het galopperen over het uitgebreide landschap, wat licht glooide. Die ogen hadden een smaragdgroene kleur, doormengd met blauw. Stukjes hemel, omlaaggevallen en opgevangen door haar wimpers. Ze snoof. Die vreselijke geur van bloemen, geluk, vrolijkheid. Haar kaken waren op elkaar geklemd. Toen bracht de wind die er waaide een andere geur met zich mee: paarden. Ze róók gewoon dat ze aan de goede kant stonden. De mond van de merrie, die strak omlaag stond veranderde in een kwaadaardige grijns. Eindelijk iets te doen in dit goedzakkengebied. Ze gooide haar achterbenen een keer hoog op. Ondertussen liet ze haar blik hangen op een behoorlijk hoge heuvel, waar de twee paarden stonden. Een gevlekte, en een kleine. Zo’n klein paard had ze nog nooit gezien, behalve dan een veulen. Maar dit paardje leek wat sterker gebouwd. In een razend tempo galoppeerde de merrie de heuvel op, als een zwarte waas die dood met zich meebrengt. Met een simpele sliding stopte de merrie achter de twee paarden, die haar niet doorhadden. Waarschijnlijk roken de paarden nu wel wat: bloed en onheil. "zo, zijn de twee goedzakjes gezellig aan het kletsen?" Haar stem was doorkliefd met woede, haat en spot.

Hummer keek naar de bonte merrie, ze was een beetje verlegen. Het maakte Hummer helemaal niet uit dat ze verlegen was, ze was al blij dat ze met haar praatte. De merrie leek Hummer een heel aardig, dus ze ging verder met praten. "Heey het maakt echt niet uit hoor dat je een beetje verlegen bent, dat was ik vroeger ook heel erg. Hoe heet jij eigenlijk, ik heet Hummer." zei ze tegen de merrie. Net toen ze haar zin afgemaakt had kwam er nog een paard bijstaan die zei:"Zo, zijn de twee goedzakjes aan het kletsen?" vroeg ze met een boze, duivelse stem. Hummer werd woedend, ze kon zich maar net inhouden. Ze nam een diepe zucht om te kalmeren. "Ja, heb je daar problemen mee?, als je die hebt ga dan maar lekker weg naar je boze en gemene vriendjes" zei ze met een boze stem. Ze had echt geen zin om met zo'n gemeen paard te praten net toen ze met de bonte merrie aan het praten was. Ze keek weer naar de bonte merrie en wachtte op een antwoord.

Vol spot en ongeloof keek ze naar het kleine paardje. De meesten durfden niet zo'n toon tegen haar aan te slaan. De wind voerde haar manen en staart mee, vogels vlogen vrolijk over de diepzwarte merrie heen. Dat was de druppel. Ze gooide haar hoofd omhoog toen zo'n geel verig mormel overvloog. Ze plantte haar tanden in het diertje in een fractie van een seconde en plukte het uit de lucht. Kleine donsveertjes vlogen in het rond toen de vogel ter aarde stortte met een zacht 'plof'. Ze luisterde met platte oren naar het kleine paardje. Een honende lach verliet haar keelgat toen het kliene dier was uitgepraat. Een lach waarvan je de rillingen kreeg. Een gemene grijns sierde de mond van Nevaeh. Ze boog zich voorover en kwam met haar mond vlak bij het oor van het paardje. "ik maak zelf wel uit waar ik ga en sta, klein mormel" Fluisterde ze met een vreselijke stem in het oor van het kleine dier.

Night Dancer galoppeerde hard door het bloemenveld. Wat deed hij hier eigenlijk? In dit goed zakjes gebied. Nou ja. het zij zo. Night deed niet eens zijn best om alle bloemen niet te knakken. Nee hij stond er juist met volle gewicht op. Waardoor hij een heel spoor van geknakte bloemen achter zicht liet. Zijn zachte gevoelige oren plat tegen zijn schedel aan. Galoppeerden vermoorde hij een vrolijk vogeltje. Opeens hoorde hij een zachte plof hij maakte soepel en makkelijk een noodstop waardoor alle bloemen omhoog schoten. Night Dancer ging naast Neveah staan en knikte. Hij grijnsde even naar haar. En keek spottend naar de andere paarden. Wat was dat nou weer voor een mini paardje? ''haha. Ik kan mijn ogen niet geloven staat daar nou een mier paard of zie ik dat fout?'' Waren zijn spottende brutale woorden. Vol met spot en haat keek hij brutaal naar de paarden voor zijn neus.

Langzaam ging haar oor naar achteren. Die ving geluid op, geluid van denderende hoeven. Ook bracht de wind een geur mee, van een ander paard. zelfs nu herkende ze die geur al uit duizenden. Met een ruk draait ze haar hoofd om. Night Dancer. Wat doet die nou weer hier? Spontaan vlogen haar oortjes naar voren, en een begroetende bries verliet haar keelgat. Hij voegde zich bij haar. De grijns rond haar lippen was groter dan normaal. Ze sloeg even met haar achterbeen naar een irritant vliegje, en meteen vliegen haar oortjes weer in haar nek. Ze houd haar smaragdgroene ogen op de bonte merrie gericht, die duidelijk bang was. Ze had opvallende ogen, blauw als de maan op een zwoele zomernacht. In haar stem was duidelijk angst te horen, en daar genoten de twee paarden zo enrom van. Pure angst. Toen de merrie haar mond opendeed, stroomde die angst er allemaal uit in de vorm van zachte woorden. Een bulderende lach verliet het keelgat van Nevaeh. Dan komt ze in éen stap zo dichtbij, dat ze de merrie met de neus kan aanraken. "blijf nog maar hoor, we vinden het wel gezellig met jullie" Fluisterd ze half.

Night Dancer brieste even terug naar Neveah. Maar richtte zijn blik weer op die bange bonte merrie, ze wou blijkbaar weg. ''Wat wil je weg? Ik ben er pas net, het word net zo gezellig.'' Zei Night Dancer, hij moest moeite doen om het niet uit te proesten. Zijn woorden waren eentonig, en spottend. Maar de spot erin werd vervangen voor lieflijke woorden. Waarschijnlijk zou alleen Neveah de spot horen. Met een vals glimlachje keek hij toe, hoe Neveah naar de paarden liep en iets half fluisterde. Wat deed Night Dancer hier eigenlijk? Op de meest walgelijke plek op de aarde?

Pepper draafde wat door DH, ze trok een pijnlijke grimas bij elke stap, ze was nu al 9 maandjes drachtig en dat begon ze te voelen ook, haar buik was dikker dan bij andere paarden dus er was een kans dat ze een tweeling had, best leuk natuurlijk maar zou dat niet problemen veroorzaken? Opeens hoorde ze de stem van Night Dancer, hij was diegene die haar zo erg verwond had. Boos ging ze ernaartoe, in de verte zag ze Hummer. O o, dat beloofde niets veel goeds! Ze hinnikte een keer waarschuwend naar Night Dancer en daarna hinnikte ze herkennend naar Hummer. Nu stapte ze er rustig naartoe, haar buik deed te veel pijn en ze zou het zichzelf niet vergeven als ze iets overkwamen in haar buik. Ze hoorde de laatste woorden van Night Dancer. "Ik vind het verstandig!" Klonk ze boos, eigenlijk schrok ze een beetje maar liet het niet merken. Als Night Dancer haar zou aanvallen was ze de klos! Even seinde ze iets naar Hummer en het bonte paard en keek Night Dancer woedend aan.

[ik kom erbij, aub niet heel erg verwonden]