sound the bugle

Sound the bugle now
Tell them I don't care
Theres not a road I know
That leads to anywhere

De merrie had zich neergelegd in de drab. Ze had opgegeven, ze kon niet meer. Haar hele leven had ze compleet verpest. Ze was nergens nuttig voor geweest. Ze was een mislukkeling, en nu ook nog helemaal alleen. Ze had het weer voor elkaar. Haar hoofd had ze voor zich uit neergelegd. Haar ogen waren gesloten, en haar hoofd was een draaikolk geworden die met haar gedachten op de loop ging. Haar hele vacht zat onder de modder van het moeras. De uiteinden van haar benen lagen in het water, het lichaam lag op een stabiel plekje, onder een zielig boompje, waarvan de bladeren die hij had laten vallen in de modder waren gezakt, en waar zij zich op had genesteld. Het scheelde haar niet meer. Ik haar staart zat de modder overal. Haar benen waren ijskoud, maar het deerde haar niet meer. Haar manen lagen als een zooi klitten op haar hals. Sommige plukken bevonden zich aan de andere kant van haar hals in de modder. Haar leven was op. Ze kon nu wel rotten in de drab. Ze was niet meer goed voor deze wereld. Ze had niks goeds gedaan in deze hele fucking wereld. Alleen maar een beetje ongeluk rondgebracht. En nu wist ze pas, dat ze precies op haar geliefde moeder leek.
Haar ogen werden stijver op elkaar gedrukt. Een zoute traan rolde langzaam uit haar ooghoek. Haar moeder. En haar wraak was zoet geweest. Ze had het uiterlijk van haar vader geërfd. Maar haar karakter, was precies haar moeder. Maar dan had ze alles nog meer verkloot. Haar moeder had nog iemand, zij had niemand. Haar moeder moest betalen met de dood. Zij zou hier langzaam in alle ellende sterven. Maar ze had de kracht niet om op te staan en in het meest sompige deel van het moeras te gaan staan en langzaam weg te zakken in het niets. Dan zou ze voor altijd het zwart zien, en zou haar lichaam worden opgevreten door de bodemdiertjes. Had ze tenminste nog iets goeds kunnen doen voor deze wereld. Maar het wilde niet. Ze was uitgeput door niets. Ze zag er niet meer uit. Haar hele leven was in een zwart gat gezogen. Haar gedachten gingen met haar op de loop. En opeens begreep ze dingen die ze nooit had kunnen verklaren. Maar waarom? Wat had haar moeder gedaan? Ze was ook zo stom geweest om het beest te vermoorden. Ze was verblind door woede, dat ze niet eens de reden van de moord aan het beest had kunnen vragen. Haar roze tong gleed als een slak uit haar mond. Het likte langzaam langs haar lippen waarvan ze de zoute smaak van proefde. Er was niks meer over van het bloed. Ze had zichzelf moeten reinigen voor deze daad. Het bloed van een ander op haar lippen was raar. Ze was ook zo verstrooid. Ze wisselde van stemming. En nu was ze in een ernstig depressieve stemming. Pas was ze verdrietig, toen alle haat die ze bezat afgereageerd op Pearl. En nu lag ze hier ernstig zielig te zijn. Ze kon ook niks. Wat nou als ze deed alsof ze dood was? Dan voelde ze vanzelf wel niks meer. Dan had ze een pijnloze dood. Dan had niemand meer last van haar. Dan kon ze samen met haar lotgenoten in de onderwereld genieten van het oneindige leven. Een leven zonder pijn, verdriet en haat. Dat was daar niet te vinden. Ze was te beroerd om naar de hemel te gaan. Had ze ooit een goede daad gedaan? Ooit haar beloftes nagekomen? Daesha moest haar voorbeeld maar niet opvolgen. Ze moest een mooi leven krijgen. Eindelijk had ze weer een doel voor ogen. En dat was Daesha. Haar zus had ze opgegeven. Waarschijnlijk was die dood. Ze had niemand. Nooit iemand gehad. En zonder Remember, had ze geen familie meer. Als enige haar dochter. En verder was ze alleen. Voor altijd..

{{Open}}

Deamon sukkelde wat door het donkere gebied heen van dreamhorses. Zijn zwaargebouwd lichaam dreunde door het moeras. Zijn neus hield hij bij de grond, zodat hij als er een stukje drijfzand of moeras zal liggen, hij het zal ruiken. Want het heeft zeker een andere geur, en dat stukje grond maakt lawaai, en nee geen lawaai zoals wormen in de grond maken, maar meer een malend geluid. Deamon trapte er niet in en stapte zo langs de gevaarlijke plekken, en kwam aan bij een klein beekje.

Omdat het beekje in stroming was, was het niet bevroren en dat leek deamon wel wat. Met zijn oren plat in zijn nek stapte hij het ijskoude water in. Een klein konijntje was aan het genieten van het verse stromende water, maar deamon wou het rijk voor zijn alleen, en niet delen met zo'n nietsnuttig konijntje en die jaagde hij dus weg. Hij liet zijn brede hengstennek zakken en raakte mt zijn zwarte lippen het wateroppervlak aan, het water begon te rimpelen, wat steeds groter werd. Met een ijzige blik keek hij hoe het water de rimpels verder en verder bracht. Deamon vond het maar dom.  Oppeens werden de rimpels onderbroken. Deamon drukte zijn oren nog platter zodat ze bijna verdwenen in de dikke manen. Hij snoof eventjes een geurtje op. Zijn ogen drukte hij tot spleetjes zodat hij kon kijken wat het was. Het leken wel paardenbenen. Deamon stapte erop af en volgde de benen naar een bruin paardenlijf wat daar lag. 

Hij stapte naar het hoofd toe, zijn oren in zijn nek, zijn gemoedstand op voorzichtig en aanvallen. Oppeens zag hij dat het nog leefde. " dus? Ben jij je leven zat? " vroeg hij toen met een plagende knarsende stem. Deamon merkte op dat ze niet zo lekker in haar vel zat, en het was te zien natuurlijk. Door de zijknatte wangen en neus. Het kon deamon niks schelen. Zijn ijzige blik hield haar vast. En hij wachtte af wat hij van dit zielige hoopje kon verwachten.

Het was hier koud. Heel erg koud. Remember grinnikte in zichzelf. Waarom was hij hier ook naartoe gekomen? Om even zijn hoofd leeg te maken. Leeg te maken van alle ellende die erin zat. Maar hoe kon hij zo naief zijn. Natuurlijk kon hij niet zomaar ontsnappen. Dat kón gewoon niet. Hij moest er mee omgaan. Zacht zuchtte hij. Witte wolkjes stegen op in de lucht. Het was hier gewoon te koud voor hem; hij wilde hier niet zijn. Langzaam zette hij een stap in de sneeuw. gelijk zakte Remember weg in de sneeuw. Niet al te ver, maar wel zo ver dat het hinderlijke zou zijn als hij zou gaan lopen. Maar ja, dat gaf hem niet. Zo dacht tenminste aan wat anders. Langzaam ploeterde hij voort. Bedachtzaam keek hij over de sneeuwvlakte. Zo ver als hij kon kijken zag hij een witte laag, weerspiegeld met de heldere lucht. Hij glimlachte en voelde hoe zijn warme adem langs hem verdween. Moeizaam vervolgde hij zijn weg, verder de sneeuwvlakte op. Remember had geen enkele reden om hier te zijn; met de ijzige kou. Maar het hinderde hem niet zo. Hij voelde zich wel op zijn gemak. Na een tijdje ploeteren meende hij opeens iets te horen. Maar Remember had het fout. Hij slenterde en ploeterde weer door, moeizaam. Terwijl hij weg zakte in de sneeuw. Hij schudde zijn hoofd, zuchtte zacht en dacht na. Moest hij of zo eens een keertje goed vechten? Misschien wel, om even al zijn woede eruit te werken. Wie weet, rennen hielp immers niet. Dat had Remember nu al zo vaak geprobeerd. Hij snoof even woest, weer borrelde die woede bij hem op. Wat had hij man. Een geur, nee wacht twee geuren kwamen in hem op. Eentje die hem veel te bekent voorkwam. Hij galoppeerde aan, het liefst wou haar haar negeren. Maar hij merkte dat de andere geur slecht was. Hij kon het ruiken. In no-time naderde hij de twee paarden. Hij stopte tussen hun in, en zette een paar passen naar achteren. Zodat ze een driehoekige vorm kregen. ''Magnifico.'' Stamelde hij zachtjes. En hij keek haar eventjes rustig aan. Toen bekeek hij de andere zwarte hengst. Hij snoof eventjes. ''Remember.'' Stelde hij zich zelf vriendelijk voor.

Deamon zag dat de merrie nog even geen kik gaf. Deamon zuchte en rolde even met zijn ogen. Misschien wachtte deamon gewoon tot ze dood was? Misschien ook niet. Hetbwas een raadsel. Maar dit keer was het meer nieuwschierigheid. Oppeens hoorde hij andere hoefstappen. Deamon zijn oren schoten weer opnieuw plat in zijn nek. Zijnn donkere ogen speurde de horizon af opzoek naar waar het geluid vandaan kwam. Toen zag hij in de verte een witte hengst aankomen. Een totaal andere kleur dan deamon. Gewoon wit. Deamon liet de hengst dicht in zijn buurt komen. Hij trok knorrig zijn bovenlip op. Zijn ogen verdwenen onder zijn dikke bos met krullende frieze manen. Deamon snoof. Hij hoorde de hengst praten. Het was op een hoe noemen ze dat? Op een vriendelijke manier uitgesproken. Deamon kreeg er een rilling van zulke afschuwde zulke paarden. Maar deamon wist het goed te verdrijven en vermande zich. " aangenaam remember " sprak deamon terug met een kalme stem. Maar toch bleef er een kille en rauwe ondertoon inzitten. Deamon liet zijn oren even rusten en keek naar de hengst, waarna weer naar de merrie, en daarna weer naar remember. " ken je die? " vroeg deamon op een korte manier. Het was al het vriendelijkste wat hij kon doen. En met dat hij het vraag schoof hij een schuin oog op de merrie die daar maar onder een boompje lag.

En ze bleef liggen, en te zeiken op zichzelf in haar gedachten vol van onzin. En haarzelf wijs maken in haar hoofd, op welke reden dan ook dat ze een vreselijk iemand was geweest. Dat ze nutteloos was geweest. Dat ze niks goeds had gedaan. En ze wilde dingen leren begrijpen. Maar het was te laat, al zes jaar lang had ze niks goeds gedaan. En in die zes jaar lang had alleen maar haat in haar gewoed. En nu, precies nu, in het seizoen winter, zakte haar instabiele toren in elkaar. En lag nu als een hoop puin op de grond. De ijzige wind sneed door haar vacht. Door de kou waren haar gewrichten stijf geworden. Maar toch was deze rommel waarin ze zich had genesteld, een blubberige rotzooi. Haar ogen waren gesloten, zodat ze niks zag. Enkel zwart. Pikzwart. En ze hoefde niks te zien. Niets wilde ze op haar netvlies zien. Alleen zwart, en dat maakte haar hoofd iets rustiger. De beelden in haar hoofd wilde ze niet zien. Ze wilde niet zien wat in haar gedachten rond vloog. Enkel de gedachten, de beelden waren uitgesloten.
Nieuwe geuren drongen het gebied in, al was de sterke rottende geur van de modder al erg genoeg. En dat verdroeg ze nu al enkele uren, maar nog steeds niet eraan gewend. Haar neusvleugels gingen wijder open, en ze ademde snel, om de geur van duidelijk een ander dier te onderscheiden van die van de modder. Vele lijken rotten hier onder de modder en de blubber. En nu drong het door in haar hoofd, dat blubber wel de meest gepaste naam was voor nat zand. Het woord klonk vies, en het was ook vreselijk goor te noemen. Ze hield haar ogen op elkaar geknepen, om niks te zien. Uiteindelijk was de geur enorm sterk. Ze probeerde niet te kijken, om dood te lijken. Ze bewoog niet, ze bleef als een standbeeld op de grond liggen. Ze hield haar adem in, geen enkel teken van leven mocht in haar zijn te herkennen. Maar uiteindelijk gaf ze het op, en moest ze naar adem happen. Hoe geruisloos ze dat ook wilde, haar flank gaf een schok omhoog. Het beest zij toen een geweldig gepaste zin. Een oog, haar oog ging een beetje open. Ze zag de schim van een zwart paard, met de achtergrond van een moeras. Direct drukte ze toen haar ogen weer op elkaar. Ze wilde haar hoofd zo ver wegdraaien als ze kon, maar dat was helaas onmogelijk. Ze moest dood lijken, maar inmiddels wist het beest prima dat ze dat niet was. Ze probeerde zo zachtjes mogelijk adem te halen, en ze bewoog zich niet. Al trilden de puntjes van haar oren lichtjes. Ze wilde het uitschreeuwen van ja. Maar ze antwoordde niet. Ze wilde wroeten in de modder. Haar onderbenen werden ijzig koud. Ze had haar vacht geruïneerd. Maar toch had de modder iets warms. Iets wat onverklaarbaar was in haar ogen. Het moest de warmte hebben opgenomen van de zon die hier ooit scheen. De koude winter leek eeuwen te duren, al dagen was de kou er die haar irriteerde. Die haar ergerde. De sneeuw die ze haatte. Het was voorbij. Het moest ophouden. Het moest weer de seizoen van het nieuwe leven worden. Maar op het moment, was dit het enige gebied, waar de sneeuw schaars was.
Toen kwam een maar al te bekende geur haar neusvleugels binnen dringen. Haar hoofd snakte naar de warmte van het witte lichaam. Haar lichaam maakte een schok. Haar donkerbruine ogen vlogen open, die ze direct weer op elkaar kneep. Plots kwamen de voorbenen van de merrie in beweging. Ze schraapten met moeite door de blubber heen. Ze drukte haar hoofd stram tegen de grond. Wat moest de zwarte wel denken? Was die er überhaupt nog. Ja, dat moest. De geur van het beest spookte nog rond haar neusvleugels. Maar die geur, de geur van het witte paard. Het bracht haar gedachten op hol. Hij moest weg, weg uit haar leven. Hij moest ophouden. Maar, de drang. Het verlangen naar hem. Naar zijn warmte. Naar alles van hem. Haar leven draaide om hem. Maar dat ging langzaam over. Ze bracht minder tijd bij hem door. Maar nu weer, nu wel weer. Nu ze niemand had. Maar hij zou wel niet willen. Hij kon haar geur onmogelijk niet ruiken. Het zou hem onmogelijk voorbij zijn gegaan. Maar hij zou verder gaan. Hij vertrouwde haar niet. Logisch, ze was niet te vertrouwen. Ze was een vreselijk, hopeloos, stom wezen. Plots kon ze nieuwe hoeven in de modder horen aankomen. Haar oren bewogen toen weer. Ze kon haar ogen niet dichthouden. Eerst kwam het zwarte, brede lichaam van het andere dier weer in zicht. Toen was daar de witte. Haar ogen rolde omhoog toen ze dat zag. Haar ogen sloten weer. Haar gedachten waren in worsteling met de vreselijkste storm die er maar kon zijn. Haar lippen trilden, haar mond opende zich langzaam. Maar er kwam geen geluid uit. Niks kwam uit haar keel. Langzaam werd haar mond weer gesloten. Weer haar open werden geopend, en toen hoorde ze de zoete stem van de hengst. Ze rook zijn geur. Ze wilde tegen hem aanvliegen en hem te voelen, zijn geur op te snuiven, de liefdevolle woorden die over zijn lippen kwamen rollen horen. De woorden die voor haar waren bedoeld. Ze wilde hem proeven. Alles in haar, alle vijf de zintuigen wilden hem. Maar in plaats daarvan, bleef het dier liggen. Haar ogen gesloten, en hem te negeren. Haar lichaam was in strijd met haar geest. Een deel wilde, een deel stribbelde tegen. Ze was in gevecht met zichzelf wat ze moest doen. Een rimpel ontstond boven haar neus. Ze bewoog nog eens met haar voorbenen, en haar staartwortel ging omhoog. Maar haar staart was in de modder gehecht, en die liet de grond niet meer los.
''Magnifico.'' hoorde ze hem zijn naam stamelen. Ze miste de warme stem van hem, maar het was te horen., Het was te schaars. Oh zijn lichaam. Ze kon hem bijna voelen. Ze kon het wel uitschreeuwen van geluk. Maar ze drukte zichzelf in plaats daarvan, nog harder tegen de grond. Ze hoorde hoe de lucht zijn neusgaten verliet. Oh, kon het maar perfect zijn. Hij zijn zijn eigen naam, waarschijnlijk bedoeld voor de andere. Het zwarte beest. Hoogstwaarschijnlijk ook een hengst. Toen begon ook die weer te spreken. Precies op zo'n slechte manier van. "Oh-kijk-mij-stoer-zijn." Dat deden alle slechte paarden. Alle mismaaksels van moeder aarde. Bij elke waarbij ze een foutje had gemaakt. Maar het kon slechter, ze bleef goed. Op een moment had ze een erger dieptepunt gehad. Bijna overgelopen naar de slechte zijde. Het was dan ook bijna, net niet helemaal. Ze kon van geluk spreken dat "Fawn" geen interesse had. Ze deed haar best ook niet. Haar lichaam trilde. De zwarte had blijkbaar meer interesse voor Remember. Haar Remember. Ze opende haar ogen weer. Ze ving weer een glimp op van het witte lichaam van de perfecte hengst. Haar lippen trilden, en ze kon het niet laten om lucht er tussen uit te blazen. Ze was bezeten.


~ Is ze niet lieef.

Hij sloot zijn gedachtes af. Niemand mocht binnenkomen. Zelfs zijn bruine niet. Hij was stom geweest, zij was stom geweest. Beide hadden ze dingen verkeerd gedaan bij hun laatste bezoek. Hij had niet weg moeten gaan, had haar niet alleen moeten laten in de sneeuw die ze zo haatte. Het had niet gemogen. Ze moest weg, ze mocht weg. Ze mocht DH uit. Ze mocht Daesha mee nemen, het boeide de witte allemaal niet meer. Maar het was te sterk, de liefde was te sterk, hij was er nog te sterk om haar vaarwel te zeggen, om haar te laten gaan met zijn dochter die zijn dochter niet eens was. Hij staarde doelloos voor zich uit. Ze kon niet weg. Het verlangen was er te veel om haar de waarheid te zeggen, dat ze beter gewoon kon gaan. Maar hij wou haar niet kwetsen hij wou haar geen pijn doen. Hij kon het niet. Zijn ogen opende zich weer, de zwarte was begonnen met praten. Voor eventjes sloot hij zijn ogen, slikte de brok in zijn keel weg, en het verlangen om nu bij haar te gaan liggen, zijn neus tegen haar zachte neus aan te drukken en haar te zeggen hoeveel hij van haar hield, en hoeveel spijt hij had. De hengst had zijn naam nog niet eens gezegd, hij had gepraat op een manier zoals alle slechtzakjes dat deden. En Remember had er niets van gezegd. Hij had hem wezenloos aangestaard, om vervolgens een traan weg te laten glippen, de rest tegen te houden en Magnifico weer aan te staren. Zijn emotionele stabiliteit was op dit moment 0,0001. En voor de een hoorde eigenlijk nog een paar nulletjes. Hij mocht niet huilen, ze moesten blijven waar ze hoorde. Toen de hengst nogmaals begon te praten, zuchtte Remember eventjes, maar eigenlijk was hij blij dat de hengst er was, om zijn gedachtes lichtelijk af te leiden, lichtelijk van haar weg te houden. Hij knikte langzaam, zonder zijn blik af te wenden. ’’Ze is mijn partner.’’ Zelf had hij amper in de gaten dat hij zich vergiste. Maar na een minuut of twee, dacht hij erover na. ’’Sorry ze was mijn partner.’’ Verbeterde hij zichzelf, maar het was zo makkelijk te horen dat hij wilde dat zijn verbetering een leugen was. Hij strekte zijn hals, zijn adem blies in de neusgaten van Magnifico. ’’Sta op.’’ Vroeg hij wanhopig, haar mooie vachtje mocht niet zo vies worden, het kon niet. Het mocht gewoon niet. ’’Alsjeblieft.’’ Voegde hij er zachtjes aan toe. De warmte in zijn stem was goed te achterhalen, toen haalde hij zijn hals terug.


~aawh, there are so cute ~

Deamon zag dat er beweging in de merrie kwam. Hij gaapte even, het was zo saai. Zo stille bedoeling, maar goed hij hield de merrie en de hengst in de gaten. Zijn imposante lichaam stond er ontspannen bij, hij voelde zich zeker niet bedreigd door deze twee, alle twee in kreukels kwa emoties, en deamon genoot van het moment. Hij zag dat de merrie sterk reageerde op de witte hengst met de naam remember. Hij liet die twee praten, en luisterde half mee. Er was duidelijk iets tussen die twee

Toen remember begon te praten boorde deamon zijn ijzige ogen in die van hem, geloof het of niet, vriendelijker kon hij niet kijken. Hij kende dat niet. Hij hoorde de woorden. Even reageerde deamon niet. Maar rolde hij even met zijn ogen. Tot dat de hengst nog een keer sprak. Dat het haar partner was. Een valse grijns verscheen op zijn zwarte lippen. Nog steeds stond deamon er als een zoutzak bij. " hoezo was? Wat doe je dan hier? Toch spijt ? " sprak deamon in remember zijn hoofd als een kwelgeest. Deamon snoof eventjes en volgde de hengst toen hkj richtkng de merrie liep en hem een neusje gaf. H begreep het niet. Waarom doet ie nou zoiets? Ze negeren elkaar, maar toch elkaar helpen? " luister merrie, je heb twee keuze's of je gaat hier lekker dood onder dat zielige boompje, in die koude winter, en je laat je vrienden en familie achter, en word je voer voor die valse wolven? Of wees een paard, en gedraag je als een paard en sta op. Begin je leven opnieuw " zei deamon met een rauwe en valse stem. Volgens deamon was het een goede raad.hij was er trots op. Maar ondertussen bleef hij staan, en liet hij remember en de merrie lef zijn. Al walgde hij ervan.

Het was te moeilijk. Ze kon hem onmogelijk nog langer zo blijven liggen. Opnieuw bewogen haar voorbenen door de modder. Haar ogen hield ze stijf dichtgeknepen, terwijl zijn zoete geur haar neusvleugels streelde. Het drong naar binnen en schreeuwde om te kijken. Wat deed hij, wat moest hij? Hij was hier. Voor haar? Hij kon haar niet negeren, evenals zij in strijd was met zichzelf. Ze kon hem niet negeren. Als hij haar niet wilde, was hij door gegaan. De geur van het stinkende moeras deerde haar niet meer. Ze rook alleen hem. Alles draaide om hem. Niets anders wilde ze meer. Ze wilde hem. En ze wilde geen ander meer. Nooit gewild. Hij was de enige. Niemand anders kon zijn plaats vervangen. Hij was uniek. Hij was onvervangbaar.
Alles in haar wilde hem. Niets anders. Maar haar geest, haar lichaam. Het deel dat ertegen vocht werd steeds kleiner. Ze kon hem amper nog weerstaan. Ze was niet te vertrouwen. Dat moest hij onthouden. Dat had hij zelf gezegd. Daarom verliet hij haar. Een week geleden, een paar weken geleden? Ze kon niet meer zonder hem. Ze moest hem blijven zien. Ze hadden een veulen om op te voeden. Toch? Was het zijn veulen wel? Het was haar veulen, dat zeker. Maar zijne? Ze was ook een sufkop. Dat ze zomaar de zwarte had vertrouwd. Nu deed ze dat niet meer. Ze had geleerd. Maar nu kon het haar niks boeien dat er een zwarte, slechte hengst bij hun gezelschap bevond. Hij zou vanzelf uit verveling wel vertrekken. Was hij er wel? Haar gedachten werden gestreeld door de aanwezigheid van de witte hengst, dat ze de aanwezigheid van de zwarte niet meer voelde. Kort opende ze weer één oog. Ze zag het brede postuur van de zwarte hengst weer. Ze sloot haar oog onmiddellijk weer. Hij was er nog. Haar flanken gingen steeds sneller op elkaar. De lucht ontsnapte haar neusgaten op hoge snelheid, voordat ze weer nieuwe teugen naar binnen zoog. Ze zag de hengst niet. De witte niet. Veel wilde hem zien, maar weer dat kleine procent in haar lichaam dwong haar haar ogen dicht te houden.
’’Ze is mijn partner.’’ Ze smolt weg bij het horen van die zin. Hij gaf het toe. Hij wilde haar weer. Ze waren weer samen. Ze zouden weer een happy family worden. Toch? Dan was ze nooit meer alleen. Ze kon niet meer alleen zijn. Vier jaar lang op jonge leeftijd alleen door de wereld rondzwerven. Zonder ooit volleerd te zijn. Ze had moeder aarde leren kennen, zonder hulp van ouders om haar te leren begrijpen. Maar ze begreep haar. En diegene die haar verwoestte, zouden moeten boeten. Vroeg of laat zouden de slechten de wraak van haar voelen. En vroeg of laat zouden de goeden de wereld weer herstellen. Haar helpen nieuw leven op te bouwen. En dan had moeder aarde eindelijk rust. En kon zij rusten, en had ze geen zorgen meer wat op aarde gaande was.
’’Sorry ze was mijn partner.’’ waren de woorden die van de witte hengst afkomstig waren. Haar ogen vlogen op dat moment open. Nu was het te veel. Ze moest hem zien. Haar ogen vlogen naar zijn hoeven op de grond. Ze gingen met zijn voorbenen omhoog, tot zijn gespierde borst. Haar hart ging sneller kloppen. Ze had de tijd nodig. Haar donkerbruine ogen moesten daar rusten. Toen vervolgden zij hun weg omhoog. Langs zijn hals. Langs de witte plukken manen die zijn hals sierden. Langs zijn kaaklijn. Totdat ze zijn bruine ogen vond. Ze blies de lucht die ze in zichzelf opgehouden had uit. Keek toen wanhopig. Nee, het moest weer opnieuw beginnen. Toen kwam de hengst dichterbij. Haar geest volgde het even niet meer. Ze sloot haar ogen kort, en die opende ze meteen weer. Het ramshoofd van hengst kwam dichterbij. Ze voelde zijn warme lucht in haar neusgaten komen. Ze liet haar lucht langzaam gaan. Ze sloot haar ogen weer. ’’Sta op.’’ had zijn stem. Een smekende vorm. Maar die energie, haar lichaam. Ze kon het niet. Langzaam wilde ze haar hoofd schudden. Maar nu kon ze het niet meer aan. ’’Alsjeblieft.’’ zei zijn breekbare stem. Haar hoofd werd eindelijk van de modderige grond geheven. Haar benen trokken zich in, en toen draaide haar zware lichaam op haar buik. Haar neus steunde toen weer in de modderige grond. Haar ene zij, waarop ze had gelegen, zat onder de modder, en naast haar kon je duidelijk de afdruk zien waar ze haar lichaam had neergelegd. Haar natte benen werden nu verwarmd onder haar lichaam. Haar ogen waren open. Ze richtte ze in die van de hengst, en toen krulden haar mondhoeken een beetje omhoog.
Toen hoorde ze de stem van de zwarte. Haar ogen rolden omhoog, waar ze het lichaam van de hengst tegenkwam. Haar oren draaiden naar achter. Ze keek toen Remember weer aan. Haar mond veranderde weer in een smalle streep. Hij was degene die het mooie tafereel verpestte. Ze blies weer op traag tempo alle lucht die ze in zich had uit, totdat haar longen uitgeperst waren en snoof ze weer verse lucht naar binnen. De zoete geur van de hengst werd verstoord door de stinkende geur van het moeras, en die van de zwarte hengst. Haar mond werd geopend. ‘Verdwijn,’ opperde ze tegen de hengst. Het was nu hun moment. Misschien zou Remember daar anders op reageren. Maar het was nu zij twee samen. Daar moest even niemand tussen komen. Hij was even niet de gewenste persoon om daar tussen te komen.

Nog steeds bewoog ze niet. Nog steeds deed ze alsof ze dood was. Maar toch waren er veranderingen, ze begon te bewegen. Ze opende soms haar ogen. Hoopvol spitste hij zijn oren. Zou ze.. Zou ze toch nog willen leven? Zou ze toch niet van de watervallen afspringen of zo iets? Maar misschien haatte ze hem nu wel, dat hij weg gegaan was. Misschien wou ze hem nooit meer zien. Wat zou hij moeten doen, als ze zo dadelijk heel boos op haar word? Zou hij dan weggaan? Zou hij slap zijn, weggaan, en haar echt voor altijd negeren. Of zou hij blijven? Haar woorden langs zich heen laten gaan.

White lips, pale face
Breathing in snowflakes
Burnt lungs, sour taste
Lights's gone, day's end
Struggling to pay rent
Long nights, strange men

And they say
She's in the class A team
Stuck in her daydream
Been this way since 18
But lately her face seems
Slowly sinking, wasting
Crumbling like pastries

And they scream
The worst things in life come free to us
Cos were just under the upper hand
And go mad for a couple of grams
And she don't want to go outside tonight
And in a pipe she flies to the motherland
Or sells love to another man
It's too cold outside
For angels to fly
Angels to fly

Ripped gloves, raincoat
Tried to swim and stay afloat
Dry house, wet clothes
Loose change, bank notes
Weary-eyed, dry throat
Call girl, no phone

And they say
She's in the class A team
Stuck in her daydream
Been this way since 18
But lately her face seems
Slowly sinking, wasting
Crumbling like pastries

And they scream
The worst things in life come free to us
Cos were just under the upper hand
And go mad for a couple of grams
And she don't want to go outside tonight
And in a pipe she flies to the motherland
Or sells love to another man
It's too cold outside
For angels to fly
An angel will die
Covered in white
Closed eye
And hoping for a better life
This time, we'll fade out tonight
Straight down the line

And they say
She's in the class A team
Stuck in her daydream
Been this way since 18
But lately her face seems
Slowly sinking, wasting
Crumbling like pastries

They scream
The worst things in life come free to us
And we're all under the upperhand
Go mad for a couple of grams
And we don't want to go outside tonight
And in a pipe we fly to the motherland
Or sell love to another man

It's too cold outside
For angels to fly
Angels to fly
To fly, fly
Angels to fly
To fly, to fly
Or angels to die

Ging er zachtjes door zijn hoofd heen. Eigenlijk klopte het wel. Maar ook weer niet. Het was allemaal zo verwarrend. Haar adem prikkelde in zijn neusgaten. Hij snoof hem op, het voelde allemaal zo vertrouwd. Maar toch vertrouwde hij haar niet. Vele stukken in hem zeiden het te vergeten, haar te vergeven, en door te gaan. Alsof er niks gebeurd was, alsof ze nooit uit elkaar waren gegaan. Maar een ander deel in hem zei het niet te doen. Zei het wel te vergeten en te vergeven maar niet verder te gaan. Een vreselijke tweestrijd vormde zich in hem op. Hij voelde haar ogen op hem gericht. Zijn mondhoeken krulde omhoog. Een lange voor pluk hing over zijn oog heen. Niks kon zijn dag nu nog verpesten dacht hij. De zwarte hengst begon weer te praten. ''Het eerst volgende roofdier dat dichter dan drie meter bij haar in de buurt komt, ruk ik persoonlijk zijn hoofd eraf, om die te spietsen aan een ijspegel. Het zelfde geld voor jou.'' Sprak hij eerlijk, een lichtelijke dreiging was in zijn woorden te horen. Geen een wezen zou haar vandaag kwaad doen. Niemand zou hun moment verpesten, ook de hengst niet. Toen bewoog Magnifico. Remember keek haar aan. Ze ging op haar buik liggen duidelijk te moe om op te staan. Ze mocht op haar zij blijven liggen, zolang ze maar niet meer deed alsof ze dood was. Remember keek haar aan. Zijn mondhoeken krulde weer omhoog. Toen sprak ze tegen de hengst. Tegen de zwarte hengst dan. Remember draaide zijn hoofd om, om haar aan te kijken. Hij knikte eventjes langzaam, om hem duidelijk te maken dat dat misschien het beste was.

Deamon greens bij de woorden van die twee. Hij werd weg gestuurd. Ze waren toch in het gebied van de slechte kant. En ze konden er zo van uit gaan dat daar dan volgens hun een walgelijk paard loopt zoals deamon. Zijn oren schoten in zijn nek bij de woorden van de zielige aandacht trekkende merrie. Dat was het gewoon, ze wou de aandacht. Anders was ze Allang van een klif gesprongen. Deamon zijn ogen veranderde er niks bij. Hij vond het toch al saai. Liefde maakte in zijn ogen alles kapot. En deamon zijn bewijs stond nu recht voor hem. Het was dus al blijkbaar een keer mis gegaan tussen die twee. Maar ze wouden de draad weer oppakken. Toen hij de merrie hoorde praten keek hij met volle pret in haar ogen, die ze toen gauw weer dicht deed " ik zal weggaan, maar verdwijnen zal ik nooit. " sprak hij toen raadselachtig. Deamon draaide zijn zwarte imposante lichaam om en stapte even richting de witte hengst. Elke stap dreunde in het moeras en splestje het modder omhoog.

Toen hij de witte hengst opnieuw stoer hoorde praten boorden deamon zijn ogen in die engelachtige ogen van hem. " je zit nu alweer onder de plak, maar goed ik zal vertrekken, maar dat tweede zal ik uit je hoofd halen mannetje " sprak deamon tegen remember. Waarna deamon langs zijn witte vacht schuurde. Deamon was er niet zo van gediend, maar omdat deamon dit gezelschap niet wou verpesten, al zou dat een heerlijk gevoel geven, stapte hij verder. 
Verderop bleef hij even bij een plasje water staan, waardoor hij even wat wou drinken. Tenslotte kwam hij daarvoor, toen hij dat zielige hoopje tegen kwam. Hij blikte niet meer terug naar die twee. Hij walgde er van. Maar naar zijn dorst geblust te hebben stapte hij weer verder weg totdat hij uit hun horizon verdwenen was. 

Ze draaide haar hoofd gedeeltelijk weg van de twee, waardoor de modder vervaarlijk dichtbij haar neus kwam. De rottende geur drong naar binnen, en deed haar hersenen walgen. Nu, nu was de geur van de witte weg. Nu kon ze hem niet meer ruiken. Maar het zoete was driehonderdmiljoenmiljard keer beter dan de rottende geur, dat sterk op wolvenkots leek. En nu, nu niks slechter zou kunnen zijn, in haar brei van gedachten, begon haar buik klaaglijk te rommelen. De borrelen, iets wat ze voelde onder haar dikke wintervacht. Haar spieren verslapen zich allen uit wanhoop. Uit wanhoop, dat niks meer slechter kon. Haar hele leven zat nu op haar diepste dieptepunt. Haar benen bewogen zich over de modderige grond. Alle wanhoop in haar dreef haar nu aan haar eigen graf, nu op het moment voor zichzelf te graven. Maar hoe ze in de modder ploeterde, ze kwam niet lager te liggen, terwijl ze in de put der dieptepunten wilde liggen en haar ogen te sluiten, vredig in slaap te worden gezongen door de meest prachtige nachtegalen op de rand van de put, die hun meest prachtige lied voor haar zongen, en dan in slaap te vallen. Om nooit meer wakker te worden. En af te reizen naar het perfecte land, waar niemand pijn en verdriet kende. Niemand een ander wantrouwde. Waar van verraad geen sprake was. En iedereen over het eeuwige leven bezat. En in de meest prachtige landschappen kon rond galopperen, zonder ooit moe te worden. Zonder ooit het nut in het leven kwijt te raken. Want je was immers al dood. Dan had je nooit meer zorgen. Dan was ze voor altijd bij haar moeder.
Ze zakte verder weg in de drap, ze gleed langzaam het heuveltje af omlaag. Het water krulde omhoog lang haar onderbenen. Over haar knieën rollend en daar stopte. Ze had het gevoel in haar kroonranden al verloren. Nu kon de rest van haar benen ook wegvagen. Verder tot haar buik, haar achterhand, haar heupen en uiteindelijk zou de verlamming haar donkerrode hart raken. En dan was ze er niet meer. Dan zou ze dood zijn. En bij haar moeder zijn. Niets liever dan dat wilde ze nu nog. Ze kon de warme stem van haar moeder horen. Dat ze haar waarschuwde niet te diep in het water te gaan als het zomer was. Dat ze niet moest proberen door de modder te ploeteren. Dat je al het gevaarlijke moest vermijden. Weinig risico's nemen. En enkel een risico nemen als dat nodig was. De herinneringen van haar en haar moeder stroomden haar gedachtegang binnen. De beelden kwamen op haar netvlies te staan. En steeds kwamen ze voorbij stromen. Als een film. Ze zag hoe haar moeder haar de wonderbaarlijke dingen van moeder natuur liet zien. Dat de levende wezens soms zo klein waren, dat je ze amper kon zien. Dat ze onder je hoeven liepen, en als je ze niet oplette, je ze zo plette onder je zware hoeven. Hiervan was ze zo geschrokken, dat ze haar hoeven zo voorzichtig neerzette als ze kon, en ze liep zo langzaam omdat ze zo vreselijk oplette om geen onschuldige wezentjes te vermoordden. Haar moeder had het een paar dagen aangezien, en toen gelachen dat het altijd wel eens per ongeluk gebeurde. Dat je dan er niks aan kon doen. Een ongeluk. Ze zei dat drie derde van de organismes uit insecten bestond, en dat er elke dag honderden bijkwamen. En dat maakte haar rustiger. Maar elke keer als ze het kraken van het huisje van een slak onder haar hoeven hoorde, kromp ze ineen, en vroeg aan moeder aarde of ze het wilde vergeven. Het leven als veulen was zoveel gemakkelijker.
''Het eerst volgende roofdier dat dichter dan drie meter bij haar in de buurt komt, ruk ik persoonlijk zijn hoofd eraf, om die te spietsen aan een ijspegel. Het zelfde geld voor jou.'' De agressieve woorden van de witte hengst. Ze schrok ervan. Meende hij dat nou? Zou hij werkelijk een roofdier vermoorden voor haar. Ze hief haar hoofd, met veel moeite. Keek eens verward in de ogen van de hengst, en liet haar hoofd toen vallen. Met een plof kwam hij weer neer in de modder. Het spatte omhoog. De spetter kwamen op haar neus. Op haar lippen. De neiging om het eraf te likken was groot, maar ze koppelde het aan de smaak dat het waarschijnlijk zou hebben. De geur van het rottende was sterk, maar boven alles kwam de zoete geur. Ze kon bijna klappertanden. Het was zo koud hier alleen. Waarom kwam hij niet naast haar. Zijn witte vacht was makkelijker vies dan hare. Maar dat zou hij wel opgeven toch? Zij moest opstaan. Ze deed het, om hem een plezier te doen. Zij hield van hem, en ze wilde nu alles voor hem doen. Al was ze in strijd met zichzelf.
"Ik zal weggaan, maar verdwijnen zal ik nooit." zei de zwarte. Een zucht van verlichting ging door haar heen. Eindelijk vertrok hij. Ze bleef op haar buik liggen. Haar benen onder haar gevouwen. Haar neus rustte op de grond. Haar benen waren uit het ijzige water. Ze was niet meer koud, en dat hoefde ze ook niet te zijn. Haar lippen zaten onder de smeerboel. Ze probeerde de rust in zichzelf te vinden. Haar ogen sloten zich weer. Ze opende ze steeds, zo af en toe om te zien of de zwarte weg was. En uiteindelijk was hij eindelijk niet meer op de horizon te vinden. Ze tilde haar hoofd op en keek de witte hengst aan. De tranen gleden weer uit haar ooghoeken. Ze snikte eens zacht, zo zacht dat het bijna niet te horen was. Ze opende haar mond, maar de vieze smurrie kwam naar binnen voordat ze iets kon zeggen. Ze kuchte en keerde haar hoofd weer naar de grond. Ze spuugde alles uit. Niet een geweldig gezicht. Ze moest nog meer hoesten, en de tranen werden als maar geproduceerd. Haar spieren spanden zich weer aan, vooral haar buikspieren. Haar lichaam liet haar door hoesten, terwijl het pijn deed. Toen ze eindelijk alles klaar was. Ze schudde haar hoofd, maar alle manen bleven aan haar hals plakken door de modder. Haar ene zij, waarop ze had gelegen was besmeurd met de troep waar ze in had gelegen. Ze had eindelijk weer de tijd om hem aan te kijken. Nu kon ze zonder problemen haar mond openen. ‘Ik ben niet te vertrouwen, dat heb je zelf gezegd,’ kwam er piepend uit. Haar flanken gingen op en neer, omdat het zware moeite had gekost om alles te doen wat ze nu deed. Vooral haar hersenen waren op volle gang overuren aan het maken. Dat de stoom nog niet uit haar oren kwam, onder haar ogen weg kon stromen. Dat ze alles uitademde. Nogmaals klonk het geborrel uit haar buik. Ze liet haar neus toen weer op haar knieën rustten. Vanuit boven zou haar moeder haar wel aan kijken. En zeggen dat het allemaal wel goed zou komen. Al wilde ze dat ze trots op haar neer zou kunnen kijken. Maar dat was onmogelijk, want de daden die ze had gedaan. Waren onuitwisbaar.


~ Een lange post vol onzin. (:

De rottende geur van de troep drong door alles heen. Net als de stomme stank van de hengst. Remember liet zijn hoofd hangen en blies eventjes in de modder. Hij keek Magnifico verdrietig aan. Hij wou zo graag nu gewoon eventjes naast haar gaan liggen. Haar warm houden, voor haar zorgen. Tot ze weer zou staan. Totdat ze voor zichzelf kon zorgen. Hij hield van haar. Maar een klein deel in hem hield hem tegen. Hield hem tegen om daar te gaan liggen naast haar, en haar warm te houden. Ze mocht niet sterven. Iedereen sterft wel eens, maar Magnum niet vandaag. En hij ook niet. Hij zuchtte eens. Toen begon de hengst weer te praten. Remember keek verrukt op, dat de hengst echt weg ging. Gauw daarna begon hij weer te praten. Remember snoof eventjes. ''Ik luister alleen naar degene om wie ik geef, degene die respect verdienen. Jij bent geen van beide. Jij bent een miezerig wezen, dat het niet verdiend te leven, alleen al omdat je moord. En zal ik je wat zeggen? I feel sorry for you guys.'' Hij lastte eventjes een kleine pauze in. En nam een grote hap adem. ''Ik ben niet als jullie. Ik heb pijn als ik dood. Misschien is dat de reden dat ik medelijden heb met jullie. Ik voel jullie pijn als ik moord, misschien is dat de reden waarom ik het niet doe. Maar vergeet het maar dat je het uit mijn hoofd praat. Want voor degene van wie ik houd wil ik pijn voelen.'' Zijn stem was raadselachtig, zijn woorden waren raadselachtig. En hij hoopte vanuit het diepste van zijn hart, dat Magnifico deze raadsels zou begrijpen. Hij zwaaide met zijn staart. De hengst schuurde met zijn vreselijke stank langs de vacht van Remember. Hij gooide woest zijn hoofd in de lucht, zwaaide met zijn staart tegen de zwarte hengst aan. En keek toen weer naar Magnifico. De hengst geen enkele blik gunnend. Een warme, liefhebbende glimlach stond op zijn gezicht. Eentje die zij dat alles goed was, dat alles goed werd. Dat hij nog steeds om haar gaf. Toen bewoog ze. Remember keek haar hoopvol aan. Als ze niet wou staan dan hoefde dat niet. Ze sprak. Sprak dat ze niet te vertrouwen was. Remember zakte ook door zijn knieën. Hij ging voor haar liggen in de modder. Zijn warme adem blies eventjes tussen haar ogen. Toen trok hij zijn hoofd weer terug. ’’Zelfs ik verander van gedachte.’’ Sprak hij kalm. Hij glimlachte naar haar. Zijn staart lag in de vieze modder. Maar het boeide hem niets. Het enige wat hij wou was nu hier bij haar zijn. Haar gerust stellen.

Het hoofd van de hengst kwam weer naderbij, maar in plaats van wat ze had gehoopt, blies hij in de modder. Ze wilde zo graag dat zijn neus de hare had aangeraakt. Ze had zo graag die fluweelzachte neus tegen haar met modder besmeurde neus aan gehad. Als aantoning dat hij nog steeds liefde had, die hij over haar wilde uitspreiden. Dat hij haar terug wilde, dat hij zijn uitgesproken woorden terugnam en die niet meende. Dan was het weer zij en hem. Zij samen, samen met Daesha. Hun kleine gezinnetje. Waar de liefde en de gelukzaligheid vanaf stroomde. Dat niets hun meer kon breken. Dat zij nooit meer stom zou zijn. Stomme beslissingen zou maken. Zoals ze dat de laatste weken steeds had gedaan. Ze had zelfs een ander vermoord, de enige die de reden van de moord op haar moeder aan haar kon uitleggen, had ze vermoord zonder eerst te vragen. Ze was een oen. Had ze hem maar eerst ondervraagd, om daarna te vermoorden. Vervolgens bijna door de grond gezakt en bij de Valkyrie aangesloten. Maar dat had ook zo zijn redenen. Eentje die alleen de leiders van de Dénali wisten, maar nooit iemand anders had verteld. Als was ze bijna die reden vergeten en overgelopen, toen ze ermee bezig was.
De hengst praatte, en zijn hoofd was weer met een ruk weg. Ze zuchtte even. Ze had zijn warmte bijna kunnen voelen. Bijna... maar toch niet helemaal. Remember beledigde de hengst vervolgens. Haar ogen sloten zich weer. De lichtjes in haar gingen eventjes uit. Alle kleine geluiden in haar hoofd werden meester van elkaar. Remembers volgende woorden werden onverstaanbaar. Het werd gemompel in haar hoofd, alsof er een mislukt schaap mekkerde. Ze hoorde geluiden van de wind, de zee, en nog veel andere geluiden. Het werd een kabaal in haar hoofd. Soms hoorde ze er een gil of een schreeuw doorheen. Vogels floten er op hoge, piepende tonen overheen, zij overstemden het andere kabaal. Ze kneep haar ogen dicht, het werd steeds erger. Ze kon het steeds minder verdragen. Haar ogen vlogen geschokt weer open, en het geluid was even abrupt weer weg. Haar flanken gingen op hoog tempo op en neer. Toen keek ze de witte en de zwarte weer aan. De hengst vertrok, en ging te dicht langs Remember. Zijn hoofd veerde meteen omhoog. Haar oren draaiden naar achter. Hoe durfde die. Haar hoofd werd weer opgetild. Remember zwiepte geïrriteerd met zijn staart, toen vlogen zijn ogen naar haar. Ze glimlachte, als antwoord op zijn glimlach. Die alles bezat wat zij zo graag wilde van zo'n soort glimlach. Een glimlach waar uit bleek dat hij haar wilde. En zij wilde hem. Een laag gehinnik kwam uit haar mond. Haar oren draaiden zich naar voren.
De hengst was blij, wat ze kon zien uit zijn blik. Hij was blij dat ze bewoog, en aanstalten maakte om op te staan. Maar ze wilde niet verder dan dit, dat hoefde niet. En ook hij vond het zo prima. Toen kwam de hengst naderbij en liet zich naast haar neerzakken. Langzaam begon haar onderlip weer te trillen, en de zoute tranen ontstonden weer in haar ooghoeken. Maar dit keer meer van geluk. Ze keken elkaar recht aan. Ze glimlachte gelukzalig. Zijn adem streelde haar voorhoofd. Langzaam bewoog ze haar hoofd dichterbij zodat haar voorhoofd zijn neus raakte. De tinteling die door haar lichaam ging, deed haar brein tot rust komen. Haar spieren ontspanden zich. Zijn hoofd ging weer weg, al bleef ze hem aankijken. ’’Zelfs ik verander van gedachte.’’ Zei de hengst toen. Ze glimlachte weer. Inmiddels biggelden de tranen over haar wangen heen. Eindelijk, het werd nu echt weer goed. Ze ging toen tegen hem aan liggen. Ze duwde haar lichaam tegen hem aan. Ze liet haar hoofd lang zijn benen tegen zijn hals aan steunen. Ze sloot haar ogen, en eindelijk ontspande ze volkomen. haar adem kwam onder controle. Rustige, lange halen. Haar lichaam werd verwarmd door die van de hengst. Vies worden boeide haar niet. De stank boeide haar ook niet meer. Ze rook enkel en alleen de hengst. ‘Ga nooit meer bij me weg,’ zei ze toen op fluistertoon tegen de hengst, zonder haar ogen te openen. Ze hoefde hem alleen te voelen. Het zou nu echt weer goed komen. Dat wist ze zeker. Voor altijd zouden ze bij elkaar blijven. Tot de dood ze scheid.

~ Wat zijn ze liieehieeeeef

Het was duidelijk dat de merrie naast hem blij was dat hij hier lag. Dat hij haar warm hield. Dat hij een blijk van liefde gaf. Ze bewoog haar voorhoofd naar hem toe, zodat hij met zijn fluweel zachte neus haar hoofdje aan raakte. Hij wou verschrikt zijn hoofd weg trekken. Maar hij deed het niet, durfde het niet aan haar nog een keer veel verdriet te doen. Hij zuchtte eventjes, al zijn spieren ontspande, lieten alle zorgen los die zich de afgelopen dagen hadden verzameld om hem heen. Na zijn woorden biggelden de tranen over gaar gezicht. Remember glimlachte zwak en waterig. Hij duwde zijn neus heel zachtjes een voor een op haar wangen, en ving de tranen op. Ze mochten haar niet verpesten. Niet nu... Niet vandaag... Langzaam ging ze tegen hem aan liggen. Hij voelde de warmte van haar lichaam. Maar toch voelde ze zo warm aan. Hij legde zijn hoofd over haar hals heen, sloot zijn ogen en zuchtte eventjes gelukzalig. Het kwam allemaal goed, niemand en niks zou hun nu nog scheiden. Ze zouden voor eeuwig bij elkaar blijven. Wat voor plannen de dood ook had. ''Nooit.'' Bevestigde hij haar woorden. Met de prachtige klank. Remember brieste eventjes, en zuchtte vervolgens nogmaals. Zijn ogen nog steeds gesloten...

~En zo worden ze steeds korter.. En korter ~