It doesn't matter

-Het was al zo’n anderhalf jaar gelden dat zijn moeder hem had achter gelaten. Hier alleen. Maar problemen had hij er niet mee. Hij was zelf sterk genoeg geweest om voor zich te zorgen. Kharrea zijn moeder had verteld dat als hij ooit een grote zwarte fries tegen zou komen genaamd Unreal hij het litteken op zijn schouder moest laten zien. Dan zou de hengst weten dat hij zijn zoon was ofzo. Toevallig was hij die hengst tegen gekomen. Hij was niet veel kleiner dan hem. En Cain was nog niet eens uitgegroeid. Hij had duidelijk de grote van zijn vader. Unreal was uit Dh vertrokken zonder dat ook maar te laten weten aan een ander paard. Ook niet aan zijn draag merrie destijds. Cain was naar Dh gekomen om in de voetstappen van zijn vader te treden. Hij heeft toen hij Unreal tegen kwam zijn hele leven haast gehoord. Het interesseerde hem wel en hij zou het nog eens beter doen. En hier was hij dan. Pas maar op Dh..-

Cain draafde over de prairie, zijn ogen achter naar zijn nek gedrukt. Het scheen dat zijn pa hier vroeger veel was. Niet dat het veel uit maakte maar hij begreep het wel. Waarom Unreal hier zo vaak was. Hij greens. Voor hem was Dh nieuw. Zijn pa had alle beste plekken aan hem verteld. Maar zo te horen was hij echt uit gekeken op Dh. Cain nog niet. Nog een hele poos niet. Hij had hier nog genoeg te doen. Hij wist niet zeker of zijn moeder hier ook zou zijn maar dat gokte hij wel. Hij wou die merrie wel eens zien. Het zou best kunnen dat hij al ene stuk groter was dan haar. Aangezien Unreal ook groter was en hij nu toch wel op de lengte van zijn pa zat. Er schenen hier veel goedzakjes rond te hangen en dat betekende niks anders dan lol. Cain was niet echt zo'n heet hoofd, eerder kalm en heel snel zou hij een gevecht net aangaan. Maar dat zou nog wel veranderen tegen de jaren dat hij ouder werd. Echt veel littekens of wonden had hij ook nog niet. Hij genoot er nog maar even van want aan zijn pa te zien nouja.. te ruiken ging dat behoorlijk infecteren. Ook had hij met zijn vader gesproken over ene Moa.. En dat hij haar moest accepteren ofzo. Nouja hij zou wel zien, als het zo'n stom irritant kreng was dan was het gouw afgelopen. Want daar had hij zeker geen zin in. Hij zou nog altijd zelf wel uitmaken wie hij wel of net accepteerde. Hij tuurde nog eens rond in de omgeving maar hij was tot nu toen heen ander paard tegen gekomen. Hij zette zijn keel open en er luide een schelle hinnik door het gebied. Hij was gericht op Kha.

-Kharrea-

De bruine merrie snoof eens. De hengst die een rondje om haar heen liep bekeek ze grondig. De grote fries was stevig gebouwd en puur slecht. Kharrea volgde hem met haar ogen terwijl haar oren tegen haar schedel aan waren gedrukt. Ze had haar staart in de hoogte en aan de zijkant gehouden. Ze voelde zijn snuit langs haar achterhand gaan. Tuurlijk moest hij zeker zijn dat ze hem niet zou gaan stampen ofzo. Haar donkere ogen bleven strak voor zich gericht. Kharrea zette enkel haar benen wat verder uit elkaar. Ze voelde het gewicht van de hengst en bleef keurig staan. Ze zouden haar met niets een hoef kunnen doen verzetten. Even later keek ze richting de horizon. Ze zou vertrekken uit DH, voor een ding. Niemand moest weten wie nu echt de vader was van haar veulen en omdat ze haar kudde moest leiden. Ze keek Unreal nog een keer aan. Ze gaf een kort knikje en wou haar omdraaien. Hij deed hetzelfde. Niemand had ooit afgeweten van hun 'relatie'. Toen hij weg stapte rolde ze met haar ogen en draafde even achter hem aan. Ze trok aan zijn manen en grijnsde valsjes. "Het veulen zal uitgroeien tot een duivelse heerser." Meldde ze nog even met haar ijskoude stem. Ze was als een draagmoeder voor hem maar dat kon haar neit schelen. Snel duwde ze voor een seconde haar neus tegen de zijne en galoppeerde daarna weg. Een nieuwe toekomst tegenmoet met een veulen van Unreal meedragend.

Ze werd uit haar gedachten gerukt toen ze een hinnik hoorde. Ze haalde haar oren voor een seconde uit haar nek en luisterde eens. Ze herkende hem niet meteen maar zou er maar op af gaan. Ookal was ze in Dh, Aquila leden bleven naar haar hinniken. Als het weer zo'n dier was dat haar ging lastigvallen zou ze het eens grondig op zijn plek zetten. Ze ging over in een vlotte galop terwijl ze haar oren weer tegen haar schedel aan drukte. Haar donkere ogen hadden een moordende blik. Ze had haar hals dominant in de hoogte gehouden. Het was al zeker 2 jaar geleden dat ze Unreal nog eens had gezien. Er was veel veranderd in die tijd, Cain had ze al lange tijd niet meer gezien. Hij begon te veel op Unreal te lijken waardoor ze hem had moeten verstoten. Als hij meer op Faithfull had geleken had hij kunnen blijven. Haar zoon leek meer op een fries dan op een mustang. Daarom kon ze het niet langer meer verborgen houden en ze koos toen voor de kudde. Nu zou het anders liggen. nu had ze de volledige macht, zeker nu Faithfull zwakjes was. Ze zou haar zoon opleiden als ze hem zou vinden. Ze zag de verschijning van een paard dat meer op een fries dan op een mustang leek staan. Ze stopte een meter of twee voor hem en knikte redelijk kort. Haar donkere ogen keken het paard aan. Hij was iets groter als haar, wat niet moeilijk was. Ze was niet klein maar een fries was zeker weten groter. Ze bekeek het paard eens beter en kreeg een iets of wat vragende blik in haar ogen. Ze stapte langzaa een rondje rond het paard heen. hij had zeker en vast de bouw van een fries, hier en daar wat Unreal in hem. Toch herkende ze stukken van haarzelf in het jonge dier. Hij zou nog uitzetten, dat wist ze wel. "Cain. Je riep mij zoon." Sprak ze uiteindelijk ijskoud. Waarschijnlijk herinnerde hij zich nog wel haar stem. Ijskoud en moordend.

Niet veel later nadat zijn hinnik door de lucht galmde. zag hij een stof wolk van verre. het paard kwam dichterbij en de blik van het paard stond moordend. De merrie stopte een meter of twee voor hem en knikte. Het moest zijn moeder wel zijn dat wist hij zeker. Ze was alleen ene stuk steviger geworden. Een grotere spiermassa. Dat zou hij ook nog moeten krijgen, Al had hij nu ook al behoorlijk wat. Maarja veel spieren konden geen kwaad. Omdat hij die jaren alleen had rond gezworven heeft hij extra spiermassa weten kweken. Want ja.. Als je alleen bent heb je niemand om je een handje te helpen. Cain was wat dat betreft er zelfstandig. Hij hield er ook niet van als andere paarden zich gingen bemoeien met zijn zaken. Hij had in het laatste jaar genoeg geleerd. Ook door de verhalen van zijn vader heeft hij veel informatie mee gekregen. Hij heeft zo'n vier dagen met hem mee getrokken, en is voor de grens van Dh weer terug gekeerd naar zijn bestemming. Cain wist niet wat die bestemming was maar .. Hij wist dat hij zijn vader ooit nog wel is zou zien. Nu had hij de tijd om zijn moeder beter te leren kennen. Haar stem herkende hij onmiddellijk. Dat moest haar zeker weten zijn. Kon niet anders. ‘Cain. Je riep mij zoon.’ Sprak ze tegen hem. Cain knikte droogjes. “dat deed ik inderdaad Kharrea” Hij wou haar geen moeder noemen, ze voelde ook niet als moeder voor hem. En dat hoefde wat hem betreft ook niet. Hij kon prima zonder , geen zeikende ouders die liepen dat zeuren dat je iets niet zou mogen of juist wel moest doen. Hij schudde zijn vacht uit. “Ik ben Unreal tegen het lijf gelopen, En daarna ben ik hier naar toe gekomen , gewoon om eens te kijken waar mijn ouders nou zouden moeten leven” Greens hij wat achterbaks. “Maar alles goed moeders?” Sprak hij wat verveeld uit. Echt veel respect toonde hij niet maarja. Hij moest meteen naar een merrie luisteren die hem niet eens opgevoed heeft? Jah hij was dan wel in haar buik gegroeid maar hij had geen enkele band met haar.