As night fall. [Fawn]

Een enorm felle, geelgekleurde flits doorkliefde het dikke pikzwarte wolkendek en raakte tenslotte de aarde met een fikse donderklap. De klap kwam echter een fractie van een seconde later, omdat het licht altijd sneller was dan het geluid. Toch wees het erop dat de bui dichtbij was. Héél dichtbij. Door het dikke wolkendek kon de zon onmogelijk doordringen, alsof de gele bol nooit meer tevoorschijn kwam. Toen de flits de aarde raakte, werd de reus van een vulkaan in de Ash Valley een fractie van een seconde opgelicht. Zijn grillige vormen werden even zichtbaar, zijn uitstekende rotsen bestaande uit opgedroogd lava en vulkaanprut. Maanden geleden was deze vulkaan uitgebarsten, de hele Ash valley bedolven met een laag gloedhete lava, alles weggevaagd. Destijds was het een perfect gebied, de warmte bleef weken hangen en geen één goedzak durfde in de buurt te komen. Maar nu veranderde het gebied drastisch. Door de vele regen die er in de herfst viel en de vruchtbare asgrond veranderde de Ash Valley langzaam in een groen paradijs. Ook al was het nu niet groen meer maar rood-bruin-goud, de kleuren die de herfst bezat, kon je duidelijk het verschil zien. Groepen bomen hoopten zich op; wat weer vogels en ander vrolijk grut lokte. Nu werd er voor even een einde gemaakt aan alle vrolijkheid. Nét toen er een andere flits de aarde aantikte, was er een schrille, hoge hinnik hoorbaar. Een zwart schim galopeerde met een noodvaart door de Ash Valley. De merrie's spieren rolden onder hun zwarte dunne huid, waar langzaam en laagje zweet op vormde. Haar manen en staart dansten mee op de harde wind die er stond, ze gooide haar krachtige benen ritmisch vooruit. Elke keer toen haar behoorlijk brede hoeven de stoffige bodem raakte, vlogen er wat wolkjes stof op. Haar sierlijke hals was lichtjes gekruld; haar edele hoofd plakte tegen haar borst aan. Haar fijn gevormde oren staken door haar manenbos naar achteren. Ze was behoorlijk uitgeput, vooral voor de zorg van haar veulen. Maar het was het allemaal waard, over een tijd zullen de goedzakken de naam Nepturos vrezen. Dit keer was het wel tijd. De voskleurige merrie Sythka had haar kudde overgedragen aan een ander, een paard genaamd Fawn. Maar ook van deze merrie wist ze niks. Toch was ze vastberaden de kudde binnen te gaan, een waardig lid worden en helpen waar het kon. Met nog steeds dezelfde noodvaart denderde de merrie over de stoffige vlakte. Het was al in de avond. Kleine, bruine heuveltjes bevatten vuurvliegjes die binnekort zullen verkleuren. In de verte waren er al enkele groen-gele lichtpuntjes te zien. Nevaeh snoof haar adem uit, waardoor haaar neusvleugels uitzetten en haar adem witte wolkjes vormde in de avond. Met haar smaragdgroene ogen zocht ze de horizon af, maar de even zwarte merrie was niet te zien. Dan zat er niks anders op dan te roepen. Een flits verlichtte alles weer even; dikke druppels vulden de aarde. De regen kletterde op de grond en op de bezwete vacht van Nevaeh. Het stroomde allemaal via haar vacht naar beneden, en na een tijdje doorgaloperen was ze al helemaal doorweekt. Hetgene waar ze altijd zo'n hekel aan had zou haar nu bescherming bieden; de groepen bomen. Ze draafde er het laatste stuk naartoe en stopte uiteindelijk bij een groepje boemn, die schuin stonden vanwege de harde wind die er woei. Ze snoof opnieuw en schudde zich uit. Ze draaide zich een rondje om haar as, strekte haar borst fier vooruit en weldra klonk er een schrille, harde hinnik over de vlakte. Het doorbrak de stilte die er hing.

[FAAWN]

Het was donker. Duistere schaduwen beklede de wereld. Verblindde het met zijn simpele doek op deze sterloze nacht. Voorspelde dreiging in de nacht. Een nacht uitsluitend bestemd voor de sterke. Een mengsel van zand en grind gleden onder een stel hoeven weg, rolde het zwarte gat van de diepte in. Plots klonk er een dreun, een zwaar gewicht wat van de berg af leek te glijden. Trok daarbij het nodige gesteente met zich mee de eindeloze kloof in. De stilte keerde terug. Een paar mondhoeken krulde op. Gouden ogen fonkelden de zwarte wolken tegemoet terwijl het onweer naderde.
Er was niets. Een paar ogen dwaalden over het korte, dunne gras. Niets interessants wat deze wereld voor haar verborgen hield. Sloeg haar blik weer weg, deed de moeite na zo vaak gezocht te hebben niet meer om de beelden die zich vormde in haar op te nemen, door te laten dringen. Niet hier. Niet ergens anders. Het gedreun van hoefslagen weergalmde over de stille vlakte. De enige oplossing die overbleef was om simpelweg zélf de bron van interesse te worden. Zélf ervoor te zorgen, zelf deze wereld weer een tikkeltje interessanter te maken.
En dát was dan ook precies waar ze mee bezig was.

Een stortvloed van druppels vertroebelde haar zicht, doorweekte haar ravenzwarte vacht. Droop in ongedestineerde straaltjes langs haar rondingen terwijl de wind ruw aan de lange knoperige manen sjorde. Haar peilloze blik gericht op de zwarte schim tussen de grijze silhouetten van bomen. Wederom kwamen haar eerder gestopte benen in beweging, langzaam. Het zwarte punt vasthoudend, haar blik niet afwendend. Wat was dit? Waarom was ze geroepen? Hoe wist dit wézen überhaupt haar náám? Even krulde de grijze getekende lippen zich op terwijl haar hals zich uit vergenoegen krulde. Of was dit simpelweg een kiem van de onschuldige zaadjes gevuld met chaos en onrust die ze had geplant? Haar passen staakten zich voor de zwarte merrie. In haar groene ogen de bliksem weerspiegelend. Even was het stil terwijl ze de merrie aankeek, bekeek, scande en verder onopvallend in haar op nam. Wellicht was dit ronduit een merrie die de wegkwijt was. In dat geval zou ze haar instructies geven, maar dat zou verreweg niet eens líjken op de bestemming die zij in haar hoofd had. Dit begon vervelend te worden. Alsof ze met alle plezier van de wereld even in dit snertweer een praatje maakte met Jan en Alleman. Als deze teef niet snel met haar reden op de proppen kwam, was het bye-bye zwaai zwaai mooie merrie.
De wind ruiste in haar oren, druppels liepen over beide merrie 's lichaam. Achter haar weerklonk een klap terwijl er enkele vlijmscherpe, witte schichten zich op de aarde stortte.
‘Kiekeboe.’

‘Kiekeboe.’ De woorden bereken haar gespitste oorschelpen. In één grote beweging wendde de ravenzwarte merrie zich naar het geluid toe. Ze sprong om. Een merrie stond voor haar, even zwart als haar, even doorweekt als haar, met de meest rare oogkleur die ze ooit had gezien. Ze snoof even. Ongemerkt liet ze haar blik over het lichaam van de merrie, die de naam Fawn had, gaan. "Hallo daar, ik had je geroepen. Nevaeh is de naam. Je mist een goed lid in je kudde, en dat lid staat recht tegenover je. Ik zou me graag bij je kudde aan willen sluiten" Ze sloot haar woorden af met een knikje. Het ging door met regenen, alsof de wolken woest waren en de wereld in een natte bende wilde hullen. Donkere wolken pakten zich samen, regen zich aaneen tot er een dik, haast pikzwart wolkendek ontstond. De zon kon er onmogelijk doordringen, ookal was het midden op de dag. Het zou niet lang meer duren tot de winter zich liet zien. Tot de eerst sneeuwvlok de aarde met haar ijskoude vinger aanraakte. De friese merrie hield van de winter alsof het de Duivel zelf was. Met haar dikke vacht had ze geen last van de kou. Nu was het klef weer. Het was warm, ookal waaide er een verschrikkelijk harde wind. Bliksem donderde door het gebied. Even wendde de merrie haar blik naar de horizon, waar de natuur als een bezetene tekeer ging. Een nonchalante zucht ontsnapte uit het keelgat van de zwarte massa. Ze had gehoord van de Valkyrie toen hij nog onder leiding van Sythka was. Ze had nooit in een kudde gezeten- gewoonweg omdat ze het niet nodig vond. Maar nu hij was verdwenen, evenals haar dochter, besloot ze toch in de kudde te gaan. Tenminste, als de zogeheten Fawn het toeliet. Als ze het waard vond om de Friese merrie een lid te noemen. Geduldig wachtte ze op een antwoord.

[Ik vond 'm opeens weer :3 Flutpostje]

Voor haar wendde de zwarte schaduw zich naar haar toe. Elke keer weer veraste het haar; Het feit dat iedereen haar vrijwel meteen bij naam wist te noemen. Hoe kon deze merrie tenslotte zeker weten dat zíj echt de alfa van de Valkyrie was. Voor hetzelfde geld had één of andere debiel in haar plaats gereageerd en deze domme merrie misleid. Maar goed. Whatthehack moest dit überháupt voorstellen: "Ik had je geroépen"? Alsof dat niet al lang duidelijk was, mevrouw. Er was namelijk een réden waarom ze nu voor haar stond. Wanneer het zo zijn dat die er niet was geweest, was deze ontmoeting heel anders gegaan. Alhoewel, als dit ging zoals ze dacht dat het zou gaan zou de uitkomst toch niet zó veel van haar eigen hersenspinsel verschillen. Maar ja, op de één of andere manier was ze in ieder geval blij dat het dit keer geen véulen was. Ze zag er tenslotte op het eerste gezicht uit als een sterke merrie zonder verder al te veel fysieke klachten.
‘Heh-heh.’ Dus ze mistte een goed lid in de kudde? Dat was grappig. ‘Ik mis geen 'goede' leden in mijn kudde, lieve Nevaaéeh.’, haar naam die niet lekker over haar tong rolde verlengend. Er bloeide altijd een vreemd soort haat op in haar binnenste wanneer de Valkyrie in verlegenheid werd gebracht, wanneer zij de les gelezen kreeg voor iets wat met haar kudde te maken had. Er was niets maar dan ook niéts mis met haar poepige lidjes. Ze waren stuk voor stuk haar volgelingen en stuk voor stuk hadden ze eigenschappen waar ze wat aan hád. Niet alleen nu, maar ook in de toekomst. ‘Wat ik wél mis...’ Trage passen brachten haar dichter naar de merrie. De dreiging in haar stem vertaald in krachtige de klanken die moeiteloos over haar lippen gleden en de in schaduwen gehulde kop op borsthoogte hangend terwijl ze haar zin vervolgde. ‘...Zijn bétere, mínder arrogánte paarden dan de debiel die het léf heeft voor de alfa van de Valkyrie te verschijnen... én een goede reden waarom ik hier in de regen mijn tijd sta te verdoen.’ Vlak voor de merrie staakten haar passen, trok haar kop hoger de lucht in. ‘Lef alleen houd je niet in leven in deze tijden, Zwaantje~’ Wellicht zouden normaal gesproken haar mondhoeken hebben omgekruld, hadden de nu nietszeggende pisgele ogen van de merrie enig teken van leven gekend. Misschien had ze zelfs hardop gelachen, wie zou het zeggen? Maar niets van dat gebeurde. Deze ontmoeting deed haar maar weer eens beseffen wat een tragiek deze wereld te voorduren had gekregen. ‘Er is geen reden om te zuchten, Nevvie. Nog niet althans. Ik zou je aanraden je adem te bewaren terwijl je van het uitzicht geniet.’

Damn, als het aan haar lag had ze haar eerste indruk totaal verpest. Natuurlijk wilde iedereen een perfecte eerste indruk maken, zich laten zien. Maar waarom was het dan zo moeilijk? Aan het bedrukte gezicht van de merrie voor haar te zien, beviel Nevaeh's gedrag haar ook niet zo. Een grom, slechts hoorbaar voor haarzelf, verliet het keelgat van de merrie. Ze stelde zich wat lager op, respectvol misschien, en luisterde naar wat Fawn te zeggen had. Hoe meer ze praatte, hoe meer ze realiseerde dat met deze merrie niet te spotten viel. ‘...Zijn bétere, mínder arrogánte paarden dan de debiel die het léf heeft voor de alfa van de Valkyrie te verschijnen... én een goede reden waarom ik hier in de regen mijn tijd sta te verdoen.’ En een scheldbui in het hoofd van de merrie volgde, niet op omstanders maar op haarzelf. Kon ze de tijd niet éven terugspoelen? "Oké dan. Mijn eerste indruk is duidelijk bullshit geworden. Jaja, ik weet het, ik ben arrogant en onrespectvol. Ik wil best veranderen. Bovendien zou ik écht graag in de Valkyrie willen." Haar stem werd zwakker en zwakker, totdat hij uit elkaar spatte als een zeepbel en ze haar woorden afsloot. Een beetje opgelaten wendde ze haar inktzwarte kop naar boven. Regendruppels teisterden haar en tikten met koude vingers haar vacht aan. "Mh, het weer mag ook wel eens wat beter gaan worden" probeerde ze te grappen, maar meteen kon ze zichzelf wel voor haar kop meppen.

[Wow, dit is echt een flutje.]

Spetters vlogen in het rond terwijl ze met haar doorweekte staart tegen haar flanken aan sloeg; verveeld. Het was niet zo dat ze de regen haatte, báng was voor de bliksem, maar ze was zich wel bewust van de geladen, oogverblindende schichten die zich met een ontembare kracht op de aarde neersloeg. Ze had de blik van de merrie gevolgd, de dreigende wereld om haar heen tegemoet. Nu keek ze echter weer om, zag hoe de merrie voor haar ogen inéénkromp door haar woorden. Haar ogen knepen zich samen terwijl ze toekeek hoe het wezen zich verlaagde. Blijkbaar had ze zelf al door dat haar woorden haar verkeerde keelgat in waren geschoten, dat haar woorden haar besluit al hadden gemarkeerd op het moment dat ze ze over haar lippen liet rollen. De kansen om bij de Valkyrie te kunnen komen waren toen al met drastische sprongen naar beneden gezakt. Máár... Fawn's kop trok schuin terwijl ze de corrigerende woorden van de merrie aanhoorde. Bedachtzaam als de druppels die zich langzaam langs de drijfnatte voorpluk lieten glijden. Ze was niet dom...- Misschien ook niet slim, maar niet dom. Of ze liet het gewoon niet zien, die kans was er ook nog alhoewel kleiner. ‘Hmm...’ Kort sloot ze haar ogen, opende ze daarna weer. Niet per se ééns of oneens met de conclusie van de merrie.
Een plots nonchalant, zelfingenomen zucht deed de gespannen sfeer in een adem verdwijnen. ‘Tja, ik weet dat mijn sprankelende persoonlijkheid menig paard nou eenmaal in verwarring kan brengen.’ Ze twijfelde er niet aan of ze weldegelijk over een gezond verstand bezat. ‘Geloof me’, alsof het een alledaagse ervaring was schudde ze met een blik vol medeleven haar kop. ‘Je bent niet de eerste, nópe.’ De pisgele ogen gleden naar de donkere lucht, in haar ogen een vage bedachtzaamheid te bekennen toen ze weer opkeek naar de merrie. ‘Je hebt gelijk.’ De nonchalantie was weg, de feiten werden duidelijk. ‘Je hebt geen goede indruk op me gemaakt. Je bent Arrogant, onrespectvol, gedraagt je achterlijk en onzinnig.’ Een korte stilte viel voordat Fawn vervolgde. ‘...En je kán ook veranderen.’ Waarom zei ze dit allemaal? Verwachtte ze iets van de merrie? ‘Je hebt punten om te verbeteren, om te beginnen bij je zelfvertrouwen, maar dit moet je zelf doen. Niet in de Valkyrie. Ik neem je dan ook niet aan.’ Het was niet nodig geweest, had het toch gezegd. Maar ze zouden elkaar weer zien. Ze zouden elkaar op een andere plaats, onder andere omstandigheden weer ontmoeten. Dan zou het anders zijn. Dan waren haar woorden vergeten. Dat kon ze zich ontdoen van die 'bullshit' eerste indruk en kreeg ze het privilege om een nieuwe in Fawn's geheugen prenten. Misschien nam ze de moeite wel om haar redenen uit te leggen omdat ze wíst dat deze merrie het zou begrijpen, dat ze ook werkelijk de moeite zou nemen om werkelijk wat met haar woorden te doen.
Het druipende zwarte lichaam van de merrie draaide zich om, zette een aantal passen van Nevvie vandaan en stopte toen weer. Bedacht zich, en keek om, haar mondhoeken lichtjes, bijna onopmerkelijk opgekruld. ‘En inderdaad, het weer mag wel beter worden.’ De tanden werden zichtbaar terwijl zich een lichte grijns vormde. Vervolgens kwamen haar passen wederom in beweging, ging ze weer op weg naar haar geliefde Valkyrie. Ze had zojuist iemand afgewezen, maar dit was de eerste keer dat het niet zo voelde.

De regen ging onvermoeibaar voort, dikke druppels striemden tegen haar inktzwarte vacht aan totdat die doorweekt was en ze niks meer voelde. Telkens als de regen zo zwaar aan haar vacht hing dat het haar begon te irriteren, schudde ze zich driftig uit zodat ze er weer even voor door kon gaan. Met haar oorschelpen naar achteren luisterde ze naar de woorden van de merrie voor haar. De witte, vreemde aftekening onder haar oog was het enige punt waar Nevaeh haar aan kon herkennen in deze zwarte nacht, waarin ze zich aan bond en zich niet losmaakte. Ik neem je dan ook niet aan. Hoop, een hoop die pas net was gekomen in haarzelf, smolt en vloeide weg uit haar lichaam. Ze was niet aangenomen. Ze mocht niet in de Valkyrie. Adem ontsnapte langzaam uit haar opengesperde neusgaten, en ze knipperde met haar smaragdgroene ogen alsof ze de woorden van Fawn kon uitwissen. Eigenlijkl was ze verbaasd. Ja, verbazing was wat er in haar ogen weerscheen. Ze had even gedacht deze kudde binnen te stappen, de enige kudde waarover goede verhalen te horen waren. De Horcrux, die steeds wisselde van leider, leek niets voor haar. Toen ze zich omdraaide en één werd met de schaduwen van de nacht, gooide Nevaeh haar ranke hoofd in de lucht en zette een snelle draf in, richting het wegsjokkende paard. Ze wast vastberaden tot de Valkyrie toe te treden, misschien met valse hoop, maar ze gaf niet zomaar op. "Alsjeblieft, laat het me proberen. Ik weet dat ik onrespectvol was, maar de tijd heeft me tot die persoon gemaakt. Ook al stel je een proeftijd in van een maand, alsjeblieft. Ik denk juist dat de Valkyrie me daarmee heel goed kan helpen. Ik zal mijn uiterste best doen, Fawn, en helpen waneer het kan" Sprak ze op een haast smekende toon terwijl ze naast Fawn overging in een stap. De regen die op haar huid insloeg als naaldjes, voelde ze niet.